Młoda buntowniczka - Nekolies ("Neko")

Tak więc zbierałaś się do podróży, a Twoja Skitty bawiła się beztrosko kłębkiem wełny. Chciałaś jakiegoś poka-demona, a masz poka-słodziaka. Zresztą lepszy rydz niż nic, jak się Twoja samiczka zdenerwuje to potrafi być straszna w tej słodkości. Miałaś już prawie wszystkie swoje rzeczy i akurat przeszukiwałaś szufladę, kiedy w oczy rzucił Ci się Twój stary notes. Była w nim zapisana cała beztroskosć dziecięcego życia, jakiej doświadczyłaś, nim życie legło Ci w gruzach.

Biorę zeszyt do ręki i przeglądam. Pobłażliwym okiem patrzę na moje stare rysunki. Zastanawiam się chwilę i sama nie wiedząc dlaczego wkładam go do plecaka. Wyjmuję pokedex i skanuję Skitty, żeby dowiedzieć się o niej czegoś więcej.

Wkrótce byłaś spakowana, a notatnik widział na wierzchu wśród rzeczy jakie miałaś w swoim plecaku. Skitty wzięła w pyszczek swój ulubiony kłębek i go także wrzuciła do plecaka.

- Czyli jesteśmy gotowe- wzięłam plecak na plecy.- Chodź, Skitty. Nie mam zamiaru cię nieść.
Wyszłam z domu i poszłam w stronę najbliższego lasu.

- Skii! - zamiauczała radośnie tylko coś po swojemu Skitty i ruszyła za Tobą w drogę z tym swoim wyrazem beztroski na pyszczku.
Najbliższy las okazał się być trzy godziny drogi stąd. Wkrótce jednak tam byłaś. Widziałaś dość sporo połamanych drzew i gałęzi. Zapewne po tej burzy co tutaj ostatnio była.

- Kiedyś ten las wyglądał zupełnie inaczej...- powiedziałam, ale szybko odgoniłam wspomnienia z dzieciństwa. Nie pozostało mi nic innego jak przejść przez nieprzyjazne otocznie, żeby trafić do najbliższego miasta.

Ruszyłaś w dalszą trasę leśną drogą. Była ona zarośnieta, prawdopodobnie przez to, że mało kto tędy już chodził. To dawniej także było inne. Twoja Skitty czasami musiała się nagimnastykować, żeby wyminąć młode drzewka czy pienie powalonych drzew.

- Ehhh...- westchnęłam patrząc na Skitty.- Same z tobą problemy. Chodź tu.
Wzięłam poke- kota na ręce i poszłam dalej.
- Ciekawe, czy w tym lesie żyją jeszcze jakieś pokemony?

Skitty po chwili zasiadła Ci na ramieniu i zdawała się być zadowolona. Nawet zaczęła się trochę przymilać. Rozglądałaś się za pokemonami w lesie. W pewnej chwili coś poruszyło się w krzakach.

Zatrzymałam się i rozejrzałam dookoła. Po chwili zaczęłam powoli i cicho podchodzić do źródła szelestu zastanawiając się co tam może być.

Tak więc powoli skradałaś się do źródła szelestu. Pod Twoją stopą pękł patyk i szelest ucichł, by nagle z krzaków wyskoczył taki wystraszony pokemon:


________
Sory za rzadkie odp elewacje u mnie robią

- Deerling? To dopiero podejrzane...- powiedziałam- Przecież Deerlingi zamieszkują tylko region Unova... A może on należy do jakiegoś trenera?
Rozejrzałam się dookoła próbując wypatrzeć jakąś istotę ludzką.
__________
Spoko

Nie widziałas takowej istoty. Pokemon patrzył się na Ciebie przestraszony ale jak zobaczył, że nie chcesz mu zrobić nic złego to pociągnął Cię za sznurówkę od buta widocznie chcąc, byś poszła za nim.
- Dee - pokemon pisnął cicho.

- "Ciekawe... Ostatnio łażenie za cudzymi pokemonami nie było dobrym pomysłem..."- pomyślałam.- "Ale nie uniknę tego podczas podróży."
- Futrzak, idziemy za jeleniem!- powiedziałam do Skitty, a następnie podeszłam do Deerlinga.- Prowadź jeśli nie chcesz, żebym się rozmyśliła.

Po chwili ruszyłaś za małym pokemonem. Ten raczej nie wyglądał na jakiegoś wrogiego... Wkrótce dotarłaś do miejsca w lesie, gdzie na ziemi siedział chłopak, a na nodze miał zatrzaśnięty potrzask. Wyglądał już na wysłabniętego. Próbował jakoś się wydostać z pułapki, ale nie mógł. Deerling stanął przy swoim trenerze, który dopiero teraz Cię zauważył.
- W-witaj, dasz mi radę jakoś pomóc? - jęknął i zacisnął zęby.

- "Hym... Z jednej strony to może być pułapka..."- pomyślałam.- "Ale nie mogę go zostawić..."
- Jestem przewrażliwiona...- powiedziałam sama do siebie.- Różowa, Fake Out.
- "Oby go za bardzo nie uszkodziło.... Cóż. Sam się władował w to bagno."

Skitty celnie użyła ruchu i chłopak tylko jęknął jak pułapka puściłamu nogę. Ale z tej obficie zaczęła się lać krew. Dużo krwi. Chłopak gorączkowo sięgnął po apteczkę, jaką miał w plecaku i zabrał się za opatrunek.
- Wielkie dzięki, mój pokemon nic w stanie nie był zrobić - podziękował chłopak.

- Hah. Coś mało przydatny ten twój pokemon- powiedziałam.- Masz szczęście, że zawsze pomagam ludziom w potrzebie.
Podeszłam bliżej i usiadłam na ziemi obok poszkodowanego.
- Może pomóc ci z tym opatrunkiem?- zapytałam.
- Źle to robisz...- wzięłam od niego bandaż.- Spokojnie. Ukończyłam kurs pierwszej pomocy. Dobrze, że to coś nie było mocniej zaciśnięte, bo musiałabym oderwać ci nogę...
- "Może ten koleś będzie przydatny..."- pomyślałam.- "W każdym razie ma u mnie dług."

- Co dopiero wykluł się z jajka, i tak dobrze, że zrozumiał, iż ma szukać pomocy - powiedział chłopak nieco zawstydzony.
Odpuścił sobie z opatrunkiem i dal ci wolną rękę. Wkrótce jego noga była odpowiednio opatrzona.
- Rety, znasz się na rzeczy - powiedział z podziwem.

- Taaa... Kiedyś zakładałam podobne opatrunki codziennie- powiedziałam.- Mam wprawę.
Wstałam i otrzepałam spodnie.
- Możesz chodzić? Jeżeli tak to czas się żegnać.
- "A może, by tak z nim... Nie. Żadnych denerwujących towarzyszy!"- pomyślałam.- "Ale jeśli będzie to konieczne..."

- Raczej wiele nie uchodzę sam - mruknął chłopak.
Tak więc chyba będzie z tobą kawałek szedł.
- To czym się zajmowałaś? - spytał się zaciekawiony.

- Sobą, oczywiście- odpowiedziałam.- Z reguły nie dbam o nikogo innego.
Pomogłam chłopakowi wstać.
- Ale to nie znaczy, że zostawiam krwawiących ludzi w lesie. Jak się nazywasz?
- "Może wie coś o tych ludziach, którzy mnie porwali..."- pomyślałam.

- Dzięki... - powiedział chłopak.
Wkrótce stał jakoś.
- Jestem Alojzy - przedstawił się. - Spoko, rozumiem - uśmiechnął się chłopak.
Jakoś dawał radę na jednej nodze skakać, ale musiał to robić od drzewa do drzewa, bo na dłuższą metę nie wytrzymywał.

Obserwowałam z zażenowaniem poczynania chłopaka.
- Głupio wyglądasz jak tak skaczesz- powiedziałam.- Pomogę ci.
Pozwoliłam Alojzemu się o mnie opierać.
- Nazywam się Nekolies Okoyama.

Tylko coś bąknął jak powiedziałaś, że głupio wygląda.
- Fajne imię - powiedział.
Z Twoją pomocą było chłopakowi o wiele łatwiej o dobre było to, że nie zwalał się na Ciebie całym ciężarem, a tylko trzymał na tyle, by utrzymać równowagę.