Po każdej burzy przychodzi tęcza, czyli podróż Steusa

- Poczekaj, daj mu spokojnie wypić, jeszcze się udławi, jest naprawdę słaby - powiedziałem widząc, że Kate zaczyna odchodzić nawet nie zwróciwszy uwagi, czy pacjent za nią podąża - Steus, po prostu Steus - dodałem.
Potem spokojnie poczekałem, aż Rattata wypije mleko, usadowiłem go ponownie na swoim ramieniu, a następnie wstałem mówiąc:
- Teraz możemy iść do centrum Pokemon/

- No to ziu- powiedziała beztrosko Kate i ruszyła na przód. Po godzinie, która wydawała się całą wiecznością dziewczyna się zatrzymała.- To tutaj.
Centrum Pokemonów w Viridian City nie było duże. Może to dlatego, że w mieście mieszkało mało trenerów? Kiedy weszliście do środka zobaczyłeś, że jedyną osobą, która się tam znajdowała jest siostra Joy.
- Kate, co tak późno? Martwiłam się- powiedziała, gdy tylko zobaczyła swoją córkę. Potem popatrzyła na ciebie.- A to kto?
- Steus. Ma pod swoją opieką ranną Rattatę- powiedziała Kate.
- No to co nic nie mówisz?!- krzyknęła siostra Joy, po czym podbiegła do ciebie ze zmartwioną miną. Delikatnie wzięła Rattatę na ręce i poszła z nią do jakiejś sali.
- Mama jest maniaczką... Nie przejmuj się jej wybuchami- szepnęła Kate.
- Biedactwo... Wygląda na to, że zbyt ciężko trenowała- powiedziała, po czym popatrzyła na ciebie i zaczęła krzyczeć- Ten kto pozwolił jej na coś takiego to potwór, nie człowiek! Ta Rattata jest w bardzo złym stanie! Ty jej to zrobiłeś?!
Siostra Joy wyglądała jakby chciała udusić się gołymi rękami.

- Oczywiście, że nie, jakiś gnojek powiedział jej, że nigdy nie znajdzie trenera, bo jest zbyt słaba i że jeśli nie będzie ciężko ćwiczyć, to nic z niej nie będzie - odpowiedziałem.
Rozumiałem, że Joy może myśleć, że to ja doprowadziłem do takiego stanu pokemona, ale nie miałem zamiaru pozwolić jej trwać w takim przekonaniu.
- Zabrałem więc Rattatę i przyprowadziłem tutaj, żeby ktoś się nią zajął - mogła umrzeć, nie mogłem na to pozwolić - dodałem.

Siostrę Joy trochę to uspokoiło, ale nadal była podenerwowana.
- Bardzo dobrze!- pochwaliła.- Dzięki tobie maleństwo ma szansę wyzdrowieć!
- Ale co będzie jeśli znów będzie chciała trenować?- zaniepokoiła się Kate.
- Nie możemy do tego dopuścić- powiedziała siostra Joy.- Jeśli to się powtórzy Rattata umrze.
- Bez paniki!- usłyszałeś głos w swoim umyśle.- Ja ją powstrzymam!
Tak... To Tena wyszła z pokeballa. Widać, że siostra Joy i Kate też usłyszały wiadomość, bo aż podskoczyły.
- Czy... Ta Pichu... Mówi?- zapytała Kate przyglądając się Tenadze z zainteresowaniem.

Nie do końca... ona po prostuuu - głośno myśli - powiedziałem do kobiet, po czym zwróciłem się do Tenagi:
- Byłbym wdzięczy, gdybyś słuchała moich poleceń, Tena, coś mi obiecałaś i nie dotrzymałaś słowa. Nie lubię, kiedy ktoś mnie zawodzi, szczególnie, jeśli ja jestem wobec niego uczciwy. Jak ty byś się czuła, gdybym wtedy, w strefie safari nie dotrzymał naszej umowy? - spytałem. Zawsze egzekwowałem od swoich pokemonów oddanie i lojalność.

- Ależ ja jestem z tobą całkowicie szczera. Powiedziałam, że wrócę, kiedy oddasz mysz do Centrum Pokemon. Nie śmiałabym cię okłamywać- zakomunikowała Tena.
- Ona jest absolutnie urocza!- zawołała Kate.
- Jasne, że tak!- potwierdziła radośnie Tenaga.- Do tego mam wyjątkowo miękkie futerko. Chcesz mnie pogłaskać?
Nie czekając na odpowiedź Pichu wskoczyła w ramiona Kate i poddała się jej pieszczotom.
- Ten pokemon umie telepatycznie porozumiewać się z ludźmi?- spytała siostra Joy.- Przecież takie umiejętności nie występują u zwykłych przedstawicieli jej gatunku.
- No pewnie. To dlatego, że jestem bardzo niezwykła.- wytłumaczyła z dumą Tenaga.
- Nie wątpię- powiedziała chichocząc siostra Joy.
- Zazdroszczę ci, Steus- powiedziała Kate. Kobiety były tak zaaferowane twoim pokemonem, że nawet nie zauważyły wchodzącego do Centrum Pokemonów mężczyzny.
- Hej, mamo- rzucił.- Właśnie skończyłem pomagać tacie na farmie i... A to kto?

Właściwie nie miałem specjalnej ochoty dalej rozmawiać z tymi wariatkami, ale:
- Przepraszam, czy ktoś zajmie się Rattatą, jeśli tak, to chętnie bym już poszedł dalej. Wiecie, trening, te sprawy. Tenaga jest strasznie niezdyscyplinowana, przyda jej się kilka lekcji, sami rozumiecie. - powiedziałem powoli kierując się w stronę wyjścia.
Miałem nadzieję, że kobiety pozwolą mi wyjść i ruszyć w dalszą podróż.

- Oczywiście. Po to tu jestem- odpowiedziała siostra Joy.
- To jest Steus- powiedziała Kate.
- Wrzuć na luz, koleś- odezwał się syn pielęgniarki.- To nie wojsko.
To mówiąc gość objął cię ramieniem. Od razu widać, że pochodzi ze wsi. Poza tym miał na sobie typowy dla farmera strój.
- Nazywam się Bob! Mieszkam na farmie pod miastem!- uśmiechnął się do ciebie przyjaźnie. Był dość nachalny, ale raczej nie miał złych zamiarów.- Jest dość późno! Chcesz u nas przenocować?