Syntropia, Pora na miłosć!

Cóż, jak zwykle obudziłaś się w tym zasranym Wymiarze Giratiny... Mrok, uczucie samotności oraz braku znajomych znów uderzyło w ciebie. Jednak w oddali znów dojrzałaś jego włosy, długie białe włosy oraz miecz... Twój "ukochany" stał nad jedną z przepaści i patrzył się w bezdenną mroczną dziurę... Wyglądało to tak jakby czegoś tam szukał... A może kogoś?

Noc, która nie była nocą, dzień, który nie przypominał dnia, to nie było realne. Zegarek nie działał, ciągła podróż i wymuszanie na własnym organiźmie posłuszeństwa, chęć podróżowania dalej wymagała ode mnie i od mojego towarzysza aż za wiele, zmuszanie się do spania, jedzenia o odpowiednich porach wyznaczonych przez mojego przewodnika, na prawdę nie podobało mi się to
-Zeusie za co?- szepnęłam cichutko, kiedy tylko się obudziłam, najwyższy powinien dokładnie wiedzieć dlaczego jestem tu ja i ten białowłosy. Jedno spojrzenie na niego spowodowało drżenie nóg, jednak szybkie poruszenie głową w prawo i lewo pomogło mi się skupić chociaż odrobinkę.
-Czy coś jest nie tak?- zapytała cicho jednak przyjemnie, nie dając poznać, że jestem bardzo niewyspana, podniosłam się z zimnej ziemi i podeszłam do mężczyzny przy okazji patrząc na jego krągły i dość interesujący... hmm miecz? Tak, wiem miałam nie kłamać, miałam nie oszukiwać, ale Hadesie ojcze mój zrozum, jestem w połowie człowiekiem, sam masz słabość do przeciwnej płci. Czyż nie? Sam upodobałeś sobie Persefonę, sam pojmałeś ją i wymusiłeś na niej miłość do twego majestatu, jednak nie jestem taka jak ty, nie porwę go! Nie mam takiego zamiaru... O czym ja myślę?! Rozejrzałam się rozganiając od siebie jakże dziwne myśli.

Chłopak patrzył w dół... - Głęboko... Ale może tędy... Damy rade wyjść - Odrzekł po czym przykucnął i rzucił kamieniem... Po jakimś czasie usłyszeliście dźwięk... Metalu... - Dobra... Tylko teraz trzeba tam zejść... Ja dam radę przez skok w dół... Ty nie przeżyjesz tego.. - Dodał patrząc na ciebie... Jego oczy wydawały ci się takie piękne, mądre i głębokie... A dopiero po jakiejś chwili uświadomiłaś sobie że uznał że chce tam od tak wskoczyć... Na żywca! Przecież to niemożliwe do przeżycia!

Jego zachowanie było jak dla mnie zbyt pewne siebie, zachowywał się jak młody Zeus, który nie bał się niczego, ale poza tym miał w sobie coś z Hadesa, silnego i nieustraszonego, jednak pomińmy ten fakt. Rozejrzałam się dokładnie, najpierw po okolicy aby dostrzeć jakieś szczegóły, sama nie wiedziałam czego się spodziewałam? Pomocy od ojca? Przysłania mi jakiegoś małęgo prezentu, który mógłby ułatwić mi życie w tym dziwnym miejscu? Pojawienie się jakiejś legendy, która sprowadziłaby mnie na samo dno tego dziwnego krateru, o ile można tak nazwać tą dziwną dziurę, która wydawała się idealnym i szybkim sposobem na dostanie się do piekła, do domu?
-Jestem bardzo odważna i poradzę sobię! Mam wielki próg bólu.. i...i...- brzęczałam pod nosem jednak wiedziałam, że moje słowa brzmią jak marudzenie młodego osobnika cierpiącego na potężnego kaca, który utrudnia mu straszliwie jego nędzy żywot, jednak stojąc tak i patrząc w oczy mężczyzny, starałam się powstrzymać przed kilkoma bardzo poważnymi rzeczami, pierwszą z nich była chęc odwrócenia wzroku od jego oczu, drugą chęć pocałowania go jak jeszcze nikogo na zmieni, ani w swoim życiu kolejna z tych rzeczy była zbyt sprośna żeby o niej mówić głośno dlatego sama nie wiem jak przegrałam tą walkę odwórciłam wzrok od mężczyzny. Stanęłam do niego plecami starając się patrzeć zupełnie w inną stronę
-Weź mnie na plecy i skocz- powiedziałam kiedy wróciłam już do pełni formy i byłam w stani się skupić na logicznym myśleniu.

- To nie jest dobry pomysł... - Odparł łapiąc za rękojeść miecza... Kątem oka dostrzegłaś że po ostrzu przeszła błękitna delikatna fala... Jakby emitował jakąś energie - To bardzo zły pomysł gdyż wyciągając ostrze... Zabije cię - Odrzekł bez większych emocji, jakby na niczym mu teraz bardziej nie zależało - Jest jeszcze jedna opcja - Odparł i zerwał naszyjnik który miał na szyi... Okazał się to jakiś Poke Ball ale stary, wyblakły jakby miał z 400 lat... - Wyjdź Aero - Odrzekł, a twoim oczom ukazał się Aerodactyl - Zabierz ją na dół... - Odrzekł po czym skoczył w dół... Ciebie złapał pokemon i zanurkował za swoim panem

Jego słowa uraziły mą dumę, jednak nie przejąłam się tym wcale, skoro tak bardzo chciałby mnie zabić... Było wiele opcji tak jak sam powiedział, on miał dwie, wciąć mnie na plecy, lub wypuścić pokemona, dodatkowych było o wiele więcej mógł mnie po prostu zostawić na pastwę losu, mógł mnie zepchnąć dając mi umrzeć, może nie chciał brudzić rączek? Pokręciłam głową o czym ja myślałam, nie rozumiałam tego, jednak sama się nie przejęłam.
-Jeśli taka jest twoja wola- odpowiedziałam spokojnie nie przyjmując za bardzo do siebie jego słów, bez wielkich obaw dałam się złapać, nie miałam zamiaru utrudniać życia biednemu pokemonowi, który ni jak nie mógł odpowiadać, za nieodpowiednie zachowanie swojego pana, spokojnie wtuliłam się w grzbiet pokemona i zamknęłam oczy spokojnie czekając na to co ma nastać. Nie znałam jeszcze jego imienia, jednak nie było jakoś specjalnej okazji aby go zapytać, powiedział coś dziwnego... Wyjście z wymiaru giratiny, myślałam, że jest to niemożliwe bez wyraźnej zgody właściciela i stwórcy tego wymiaru, jednak jeśli on uważa inaczej może właśnie tak jest, a ja jestem za głupia zeby to pojąć?

W trakcie lotu zauważyłaś że chłopak wyjął miecz... Ostrze zaczęło świecić błękitnym światłem... Wokół tego miecza nagle dostrzegłaś pojawiające się kawałki... Lodu? Gdy chłopak wylądował poprzez wbicie ostrza w metalową powierzchnię cały ten obszar został pokryty lodem... Chłopak stał z mieczem skierowanym w dół.. Gdy wylądowałaś spostrzegłaś jak z jego oczu wydobywa się podobna niebieska energia jak wcześniej z miecza.. Miecz wyglądał teraz inaczej ale jakoś tak chaotycznie... Jednak to ci nie przeszkadzało bo nadal wyglądał sexownie.... Wówczas spojrzał w niebo... Dostrzegliście jak ciemność leci prosto na was - Spokojnie... Zajmę się tym - Odparł podnosząc miecz prosto na ciemność... Mówił coś pod nosem, w większości nie rozumiałaś albo nie dosłyszałaś ale jedno słowo utkwiło ci w głowie... Coś związane z King... Wówczas wokół was powstała lodowa skorupa...

PO wylądowaniu od razu rusyzłam w jakiś spokojniejszy kąt pomieszczenia, wiedziałam, że nie jest ciekawie i wolałam, aby cała krwawa sytuacjia ominęła me niewinne oczy, które do tej pory nie widziały jeszcze rozlewu krwi. Ułamek sekundy zajęło mi oglądanie chłopaka w jego dziwnej pozie, wzięłam głęboki wdech i schowałam się za jego pokemonem, w danej chwili było to najbezpieczniejsze miejsce w okolicy, stary i wielki kamienny pokemon pownien być dla mnie idealną tarczą o ile nie odleci, w danej chwili nie myślałam o zaletach mężczyny stojącego przedemną ja się po prostu bałam, co moze stać się dalej, a co jeśloi to właśnie koniec mojego nędznego istnienia? Czekałam schowana co stanie się dalej.

Ciemność zaczęła się zamrażać by po chwili przestać napierać na barierę i uciec. Chłopak odwrócił się i spojrzał na metalową kopułę na której staliście - To, jest coś stworzone przez dawną cywilizację. Grubo przed powstaniem ludzi, było to wyjście z więzienia zwanego Pustką, a obecnie światem Giratiny. Tą bramą przechodzili ochroniarze oraz personel. Jednak od tysięcy lat jest nieużywana, a Giratina raczej jej nie konserwowała. - Odrzekł wbijając miecz w kopułę - Jednak czasem da znaleźć się to - Odrzekł wyjmując coś w kształcie koła z dziurką, niczym donat. - To klucz jednego ze strażników którzy tu zmarli. Jednak mechanizm może być uszkodzony i tu twoja rola - Odparl

Mój światopogląd, wszystko runęło to co się tutaj działo przekraczało bardzo daleko za niego, nie rozumiełam o czym on do mnie mówił, pustka? Przecież nie słyszałam o niczym takim, jakaś brama, ciemność która chce nas zabić, to było za wiele dla mnie, starałam się opanować jak dziecko, które ktoś zostawił w ciemnym pomieszczeniu bez okien, bez drzwi i bez możliwości zapalenia światła
-Ale... ja nie rozumiem?!- próbowałam powstrzymać łzy, sama nie wiem czemu i jakim cudem byłam bliska płaczu przez te słowa które on wypowiadał, to mnie paraliżowało, bałam się jeszce bardziej
-Jak ja mogę Ci pomóc? Ja nic nie umiem

- Słuchaj - Rzucił ci ten "klucz" - Jestem tu uwięziony od niemal Trzech Tysięcy lat... Od dawna analizowałem drogę ucieczki. Aerodactyl, i pokeball który widziałaś, cóż on towarzyszył mi od zawsze a te kule zabrałem jak jakiś debil wlazł do wymiaru i chciał złapać Giratinę. Ale mniejsza, idź tam do ściany. Po podejściu Zeskanuje cie. Jako że nie byłaś tu zapisana jako więzień wysunie otwór, włóż tam klucz ja zajmę się resztą... przy okazji, Jestem Arthas - Odparł czekając az zrobisz to co ci polecił.

Łapiąc klucz skupiłam się na nie upuszczeniu go, widocznie był to bardzo cenny przedmiot, skoro miał nam otworzyć drzwi do wolności, złapałam przedmiot i szybko starałam się wykonać polecenie chłopaka, nawet nie wsłuchałam się w to co mi powiedział, miałam na myśli jego opis sytuacji, dopiero po wykonaniu jego polecenia dotarło to do mnie, on był bardzo stary... to nie było miłe... żył długo, siedział tu jeszcze dłużej...
-Ja... nazywam się Magnolie- mruknęłam cichutko stojąc do niego plecami, wolałam nie patrzeć na niego, wiedziałam, że moje oczy pokazują wielkie zmieszanie, to wszystko było dziwne, jednak nie mówiłam tego głośno.

Wówczas wbił ostrze i złapał cię za rękę. Brama otworzyła się a wy wyskoczyliście z niej nagle po drugiej stronie, zemdlałaś. Obudziłaś się na, trawie... Jakaś łąka, drzewa oraz kwiatki. Słońce, powietrze ptaszki... Wszystko było normalne, dostrzegłaś że pod drzewem Stał Arthas, miecz miał wbity w ziemie i chyba macał drzewo... Z początku chciałaś go nazwać jakimś Dendrofilem ale po chwili uświadomiłaś sobie ile lat, spędził w zamknięciu to... W sumie normalne, nie mógł chyba w to uwierzyć

Podniosłam się z ziemi, rozglądając się po tym dziwnym świecie, rozumiałam odrobinkę zachowanie swojego towarzysza, jednak nie wiedziałam jak mam je ocenić, wiedziałam, że od dawna nie widiział normalnego świata, a ja sama jakdługo tam byłam? Sama nie wiedziałam, nie przeęłam się jednak podniosłam się z ziemi i otarłam spodnie oraz koszulkę, wiedziałam, jak musiałam się ubrudzić
-Czym ty jesteś? -nie mogłam powstrzymać tego pytania, skoro żył tak długo to na pewno nie był zwykłym człowiekiem, starałam się nie panikować, dlatego wypuściłam szybko swojego pokemona i od razu go przeskanowałam

Pokedex powiedział ci wystarczające informacje oraz określił charakter, "Wojownik, dusza twardziela. Gdyby mógł nie opuszczał by ringu oraz walk aż do swojej śmierci. Uważa że poza walką jego mięśnie wiotczeją wiec co chwila ćwiczy. Posłuszny, niczym zawodnik trenerowi na arenie bokserskiej". Cóż, przyjemniaczek. Chłopak/facet spojrzał na ciebie po czym odpowiedział. Dopiero teraz dostrzegłaś że miał oczy tak błękitne jak ocean - Kiedyś człowiekiem, prawie królem... Ale przez chęć ratunku swoich ludzi zatraciłem duszę... Można by powiedzieć że jestem... Demonem w ludzkiej skórze z ludzkimi potrzebami... - Odparł tajemniczo i zarazem dość... Przyjemnie

Głęboki wdech, tylko to mi teraz pomogło, przytuliłam się delikatnie do swojego pokemona, nie zważając jednocześnie czy mu się to spodoba czy nie, sama potrzebowałam odrobiny czułości, które na pewno nie poczułabym wtulając się w nieznajomego.
-Nie wiem co mam powiedzieć, jednak współczuje Ci tego co musiałeś przejść- odpowiedziałam poprawiając włosy i jednocześnie puściłąm swojego pokemona wolno
- Idź poszukaj czegoś ciekawego dla siebie- mruknęłam po chwili

- Niby gdzie? Byłem przez pare tysięcy lat zamknięty... czego ty oczekujesz? Że nagle znajdę sobie miejsce w tym... Świecie? Za moich czasów to nieco inaczej wyglądał ten świat... Raczej już nie ma zamków, czarodziei, miasta Magów etc nieprawdaż? - Odarł nieco... Sarkastycznie dając ci do zrozumienia że nic nie rozumie o tym świecie. Zabić go raczej samochód nie zabije, ale nie chcesz chyba miec przez niego wyrzutów sumienia

Wzięłąm głęboki wdech
-Powiedziałam to do swojego pokemona, nie spodziewam się, że znajdziesz tutaj miejsce dla siebie, nie, nie ma czarodziejów, nie ma magi o której mówisz, poza tym świat w którym kiedyś tam żyłeś był śmieszny...- odezwała się nagle chęć chronienia wiary w swojego ojca, według tego w jakich warunkach i na jakich zasadach żył ten cały książe, król... według tego co mówił sam Hades nie istniał...
-Zajmę się tobą, przedstawie Ci swój świat, jednak nie opwiadaj mi więcej o swoim świecie, bo to nawet zabawne nie jest- powiedziałam i poprawiłam swoje ubrania, po czym wróciłąm swojego pokemona do pokeballa
-Idziemy do njbliższego miasta- odpaliłam pokenava w nadzieji, że zadziała jak powinien.

- Śmieszny? Heh, Hades ci to mówił? Ahh ten zapatrzony w siebie bożek... Jeśli masz na myśli przybycie Płonącego Legionu demonów z innego świata, Orków i całą Hordę... Bądź jeśli masz na myśli oddanie własnego życie w coś co sprawiło że zamordowałeś własnego ojca w Imię... Licha... To tak, bardzo śmieszny świat... Jestem Arthas, Dawny Książę Lorderonu. Były i zarazem Obecny... Lich King - Odparł a to co mówił... Było zaprzeczeniem tego co mówił Hades....

Ukłoniłam się nisko
-Wybacz królu Arthasie, powinnam Cię poznać od razu- wyprostowałam się i pokręciłam głową z niedowierzaniem
-Kto by pomyślał, że spodobał mi się taki pusty głupiec- pomyślałam, po czym po prostu bez większego planu ruszyłam przed siebie, chciałam sprawdzić na navie gdzie dokładnie jesteśmy, jednak jak widać ten nie zadziałał, iwec po prostu ruszyłam na oślep przed siebie.
-Powiem Ci tylko tyle weź to sobie do swojej przepompowni krwi, nie wierze w to co mówisz, nie wierze w nic, odkąd pamiętam śni mi się Hades, zarówno jego dom jak i on sam, nie wiem kim dla mnie jest lub co to wsystko ma znaczyć, ale daj mi spokój ze swoimi wywodami na temat tego jaki to on jest, lub nie jest- prychnęłam dopiero po jakimś czasie, nawet nie zerknęłam na siebie czy idzie za mną.

Spojrzał na ciebie wzrokiem zimnym jak lód - Jeśli to co mówisz było prawdą... Czemu świat... Tej waszej Giratiny posiada technologię bardziej zaawansowaną od tego co masz przy pasie - Odparł mówiąc o twoim Pokenavie - Hades jest na tym świecie od krótkiego czasu. Spróbuj się go spytać czemu nagle jego opowieści zaczynają się na Grecji? - Odrzekł po czym wziął ostrze a ono zaczęło świecić energią... - Sindragosa pojawi się - Odparł wypuszczając Aerodactyla - Ten świat sie raz skończył... A potem zaczał się na nowo prawie... siedem tysięcy lat temu

Głęboki wdech, jeden za drugim, po czym trzeci i czwarty, zaptrzymałam się tylko na chwilkę, tylko na sekundkę, jednak później odpuściłam sobie dalsze komentarze tego wszystkiego, mówili mi nie oceniach książki po okładce, ja niestety to zrobiłam, bogata powieść okazała się bajką dla dzieci, która wcale nie ma ładu ani składu, może jak zamilknę, on po prostu odpuści? Na chwileczkę, na 3 sekundki, kolejna seria głębokich wdechów, po który od razu chciałam wrócić do życia normalnego trenera, zaczęłam rozglądać się za dzikimi pokemonami.

Arthas spojrzał na ciebie i sięgnął do kieszeni. Wówczas wyjął jeszcze dwie kulki... Hmm Jedna z nich to chyba Master Ball - Marrowgar, Lana'thel obudźcie się z uśpienia - Odparł po czym przed nim pojawił się Bisharp oraz Lopunny. Z nieba wylądowała przed nim Aerodactyl. Bisharp rozglądał się rozprostował kości i... Rzekł?! - Lich Kingu.... Gdzie... Jesteśmy - Odrzekł po czym twoja szczena opadła. A Pidgey lecący niedaleko rozbił się o drzewo i upadł na ziemie pocierając głowę skrzydłem z miną WTF. - Bardzo proste Marrowgar, Nasz władca nas ocalił i uwolnił - Odparła dość ponętnym głosem Lopunny. Sam Arthas - Wybaczcie ze zmieniłem was w te... Jak on to nazwał Pokemony, ale nie było innego wyjścia byście mogli żyć - Odrzekł a Aerodactyl zaskrzekał. Jedyny normalny. Twoja makuhita pykała cię w bok chcąć chyba wiedzieć o co biega a Pidgey nie zwarzajac ze chyba bedzie z tobą walczyć stał i patrzył się zdziwiony

Wybacz jednak rezygnuje z gry, co do moich pokemonów, zostaje tylko przy starterze, mam nadzieję, ze nie będzie problemem jeśli napisze to w tym akurat temacie, zaczynam grę u innego mg z tą samą historią, dziękuję i miłego mgiemowania Zern.

Np