Darkrai Klaudia - GhostRiderka

O dziwo, lawa wcale nie była gorąca. Nie była nawet ciepła! Czułaś raczej, jakbyś zanurzyła łapę w chłondyn mleku wylanym w słoneczny dzień. Było to przyjemne uczucie. Z magmy zobaczyłaś głowę rozradowanego Quilavy
- Idziesz w końcu - zapytał uśmiechnięty

To było dziwne, chociaż zarazem i świetne. Lawa a mnie nie popatrzyła...
- Już idę - odpowiedziałam mu.
Teraz zupełnie nie musiałam się bać i mogłam bez kłopotu to przejść... w lawie...

Ruszyliście. Quil wyglądał na zadowolonego
- Tak naprawdę to wcale nie jest lawa, tylko iluzja, która ma chronić element przed tchórzliwymi i słabymi pokemonami. Brawo, zdałaś mój test. Oto element ognia - wskazał łapą na tkwiący pośrodku "magmy" element, wyglądający jak płonąca grudka ziemi.

- Ta i wszystko jasne... - stwierdziłam.
Czyli to był test odwagi. Po chwili wzięłam element. Pewnie zaraz się złączy z moim ciałem. Mam już trzy z czterech elementów... Tak więc niedługo ruszę po ostatni...

Trzeci element złączył się z elementem wiatru, tworząc razem ognisty huragan. Został jeszcze tylko element ziemi... To raczej nie będzie trudne. Quil patrzył na ciebie przyjaźnie.

Patrzyłam się chwilę na dwa złączone elementy. Nieźle się to prezentowało. Podołałam trzem zadaniom... Przy pewnych trudnościach. ZOstało czwarte... No i Hydreigon był swego rodzaju piątym. Pewnie jet już późno. Przenocuję na tej wyspie i będę wędrowała dalej. Pożegnałam się z Quilawą i ruszyłam w kierunku wyjścia.

Quil machnął ci łapą i ułożył się spać. Ty, na zewnątrz wulkanu ujrzałaś gwiazdy. Miałaś rację - trochę zamarudziłaś w wulkanie. W każdym razie sen ciążył ci na powiekach, chciałaś je zamknąć choć na chwilę, by ulżyć zmęczonemu mózgowi...

Odnalazłam sobie jakiś spokojny cień pod jednym z drzew/głazów i tam się w niego wtopiłam. No tak chwilę mi zajęło ogarnięcie tego tam... Zamknęłam oczy i próbowałam zasnąć. Jutro ruszam po kolejny element... I ostatni...

I znów usnęłaś. Bez snów. Tylko... jakoś tak długo spałaś. Gdy się obudziłaś, było już południe. Musiałaś być skrajnie wyczerpana...

Jeszcze chwilę tak siedziałam w tym cieniu na wpół zaspana. W końcu się z niego wysunęłam i przeciągnęłam się. Spałam dość długo... Tak więc będzie czas iść po kolejny element. Tylko gdzie ten może być? Rozejrzałam się po wyspie i po chwili poleciałam w górę, by ogarnąć okolice wyspy.

Okolice wyspy... już znałaś. Każdy element był na niej, oddzielony wąską kurtyną iluzji. Dlatego wydawało ci się, że jest to tak daleko. Tylko jednago kawałka wyspy nie mogłaś ogarnąć wzrokiem, tak był zalesiony...

O rety, to już jest dopiero niezwykłe... Tak więc zaczynałam powoli rozumieć te rzeczy... Spojrzałam na zalesioną część wyspy. Tak więc to tam teraz muszę iść szukać... Udałam się w tamtym kierunku.

I szłaś sobie przez las, a właściwie leciałaś, a właściwie to podążałaś za ścieżką ukrytą wśród zielonych drzew, a zza jednego wychylała się ciekawska głowa Weedla, a potem oglądając się wyrżnęłaś łbem o ściane z drzew.

Cofnęłam się i rozmasowałam sobie głowę.
- No tak... Jak zwykle rano jestem rozkojarzona - mruknęłam.
Przyjrzałam się uważnie tej ścianie z drzew. Dotknęłam ich łapą. Mam znaleźć sposób, żeby przez nie przejść?

Przydałoby się, odparł głos w twojej głowie, który prowadził cię przez większość czasu. W każdym razie widniały na niej te same słowa, co na poprzednich...No i bły złączone z ziemią, więc wystarczyło tylko pomyśleć nad żywiołem i wejść...

Wzięłam łapę z tej ściany i zaczęłam swoje rozmyślania. Ziemia potrafi stłumić ogień... Albo raczej to awaryjne rozwiązanie jeśli nie ma wody. No i podstawowa... Woda plus ziemia daje podstawę, by mogły rosnąć rośliny... Później dzięki roślinom żyją pokemony i tak dalej... więc taka podstawa życia.

I... tak, drzwi się otworzyły, a ty mogłaś w końcu skończyć tę zabawę w pokemona. Bo oto ostatni element leżał przed tobą niechroniony... Niechroniony? Coś tu śmierdzi...

Doobra... To było podejrzane. Rośliny potrafią być podstępne... Tak więc muszę uważać. Rozejrzałam się wokoło, lustrując każdy szczegół. Dotknęłam ściany od środka i się przyjrzałam podłożu.

Nic nie wskazywało na to, że to pułapka, oprócz... ziemi, która zapadła ci się pod "stopami", a także pędami dzikich pnączy, wiążących cię dookoła tak, że nie mogłaś się wyrwać. Hm... ale przynajmniej się kapłaś, że element tu jest... W końcu upadłaś na sam dół. Rośliny cię puściły, a ty stanęłaś naprzeciw stadu Bayleef'ów. Przewodził im, co było dość dziwne, Torterra. Choć jako połączenie żółwia ziemnego z drzewem był idealnym strażnikiem elementu...

Tak jak myślałam, ze jest tutaj coś za spokojnie... Gdy zobaczyłam stado Bayfleeyów to się zdziwiłam a na widok Torterry jeszcze bardziej. W końcu się przywitałam jak należy. No i chyba oczywiście wiedzieli po co tu byłam...

- Witaj, Darkrai. Nie powiem, że miło cię tu widzieć, bo nie jest miło. No cóż, ale taka nasza rola. My mamy sprawdzić, czy jesteś na tyle cierpliwa, by zdołać przekonać Hydreigona o tym, kim jesteś. Musisz po prostu poczekać, aż element sam do ciebie przyjdzie - rzucił Torterra z wymuszonym uśmiechem.

Hm no i trafił mi się jakiś ponury strażnik. Jak to zaczekać? Roślina to czekać potrafi, ot co, ale niby dlaczego mam czekać, aż element "do mnie sam przyjdzie"? To było chyba najdziwniejsze zadanie. Skrzyżowałam łapy i popatrzyłam się w górę, próbując ogarnąć sytuację.

Element nie miał zamiaru do ciebie zejść, ale gdy usiadłaś odrobinkę się przesunął. Zapowiadało się długie zadanie... Ale na czym mogło polegać? Zauważyłaś, że element jest wplątany w łodygi roślin, które powoli się cofały. Jakiś milimetr na godzinę...

Patrzyłam się chwilę na te łodygi. To był... sprawdzian cierpliwości? Chyba tak... miałam jej dość sporo, ale nie wiedziałam jak to jest po tych ostatnich wydarzeniach. Zastanawiałam się czy na pewno po tym wrócę do ludzkiej postaci... Zastanawiałam się nad wieloma rzeczami.

Podczas gdy ty się tak zastanawiałaś roślinka zaczęła jakby nieco szybciej schodzić. 2 milimetry na godzinę... W każdym razie złaziło odrobinę szybciej. Albo to tobie się tak wydawało...? W każdym razie zaburczało ci w brzuchu.