Darkrai Klaudia - GhostRiderka

No tak.. głód się musiał w końcu odezwać. Popatrzyłam się po roślinnych pokemonach tutaj. Ile ja już siedzę? Chyba straciłam lekko orientację w czasie. A może te rośliny to kolejna iluzja lub... to jak szybko sie obniża zależy od mojego nastawienia się do tego?

Może... kto to wiedział? Na pewno nie ty. Ale na pewno Torterra. Gdy przestawałaś o tym myśleć, to to szybciej leciało, prawda? Więc... Problem rozwiązany! Tylko czekać i ignorować pusty żołądek... a może właśnie na nim się skupić? Twój wybór...

Czułam się znużona tym wszystkim. Popatrzyłam się na Torterrę i jego wyraz twarzy... Pewnie sobie myśli, że czekam i czekam... i niewiele to daje. W końcu moje myśli zeszły na inne tematy. Przypominałam sobie rzeczy ze szkoły, jakie to nieraz wyczyniałam z moimi przyjaciółmi... W sumie... trochę żal, że porzuciłam tamto na rzecz podróży... Która zaczęła się na tym, że zmieniono mnie w pokemona.

Tak, a element zaczął zsuwać się coraz szybciej, w miarę, jak o nim zapominałaś, a przypominałaś sobie ludzkie życie. Może to był klucz? Powrót do czasów, gdy miałaś jeszcze dwie nogi? Byś nigdy nie zapomniała, kim tak naprawdę jesteś? Może to o to chodziło?

Może, kto mnie tam wie? W sumie... ludzkie życie było beztroskie w stosunku do tego, ciągle jakby bałam się swoich mocy... Tutaj myślami zawędrowałam do rodziny... Matka i brat, obydwoje gdzieś sobie poszli... A ja nie mam zielonego pojęcia gdzie...

Myśli zeszły ku rodzinie, a element ześlizgiwał się jeszcze szybciej. Tak, z pewnością o to chodziło. Nie o to, by chcieć zdobyć element - o to, by o nim zapomnieć i jednocześnie pamiętać, o to, by nie zapomnieć o własnej rodzinie, o przeszłości, o życiu...

I wszystko było jasne... Mimo tak i tak bym rozmyślała o tym wszystkim... Nie zapomnieć kim się jest... To oczywiste, że jestem człowiekiem... Zawsze nim będę, nawet jeśli tak teraz wyglądam... bo się nim urodziłam i nic tego nie zmieni...

Kamień stanął tuż przed tobą. Rośliny, które go trzymały zniknęły, a Torterra uśmiechnęła się
- Nie zapomnij, kim naprawdę jesteś, Darkrai. Nie zapomnij, a uratujesz świat - wyglądała, jakby chciała coś dodać, ale się powstrzymała. W końcu poczułaś, że coś cię ciągnie
- Idź. Teraz już tego nie zatrzymasz - dodała Torterra i odeszła.

Wzięłam ostatni element. Tak więc mam już wszystkie... Nie zatrzymam... Cóż, skoro nie to trzeba iść na przód. Nigdy nie zapomnę kim naprawdę jestem i zawsze będę pamiętać... Tak więc wybrałam się w drogę powrotną... Lub tam gdzie czułam, że trzeba iść.

Wyszłaś z "dołu" i rozejrzałaś się. W oddali, na innym brzegu widziałaś nikłe światełko. To chyba tam będzie czekać twój ostateczny egzamin...

Tak więc ruszyłam w tamtym kierunku... Byłam zaniepokojona, ponieważ mogą wpaść Zoroarki, a z nimi nie wiadomo... Muszę jednak zrobić co do mnie należy, innego wyjścia teraz niestety nie mam.

No i się sprawdziło, wprawdzie nie zoroarki, ale jeden Zorua
- Pójdziesz ze mną - oświadczył władczym tonem, który coś ci przypominał.

Popatrzyłam się na Zoruę. Dlaczego on wydaje mi się być znajomy? Nie wiedziałam do końca.
- Niby dlaczego? - spytałam się poirytowana jego tonem głosu.

- Niby dlatego, że ja tak mówię. A jeżeli będziesz się stawiać, to pożałujesz! - Zorua spojrzał na ciebie groźnie. Prawie poczułaś Shadow Ball, który pokemon przygotowywał w pyszczku...

Spojrzałam groźnie na Zoruę.
- Po dobroci na pewno nie pójdę - mruknęłam.
Odleciałam szybko od Zorui, żeby było mu ciężej trafić mnie za pomocą Shadow Ball, w które jak je wystrzelił wycelowałam drugim, po czym uderzyłam go Thunder.

Oba Shadow Balle złączyły się, co spowodowały głośny wybuch, dzięki któremu utworzyły się tumany kurzy. Twój Thunder trafił... w ziemię. Zorua warknąwszy zaatakował Dark Pulse, a chwilę potem Extrasensory, które niestety cię ogłuszyło.

Zorua - 100%
Ty: 87%

Silny jest... Ale i tak się nie poddam. To mnie raczej zmotywowało. Potrząsnęłam głową, żeby wrócić do siebie i natychmiast uderzyłam Zoruę za pomocą swojego Incinerate, po czym szybko ukryłam się w cień i migiem przesunęłam zaraz pod pokemona. Uderzyłam go tam z pięści w brzuch, żeby wyrzucić go na sporą wyssokość, po czym w locie uderzyłam go Thunder i użyłam Calm Mind na dalszą część walki.

Twoja strategia poskutkowała, ale Zorua nie poddawał się. Używał na przemian Dark Pulse, Shadow Ball i Extrasensory z taką wprawą, że oboje opadaliście z sił coraz szybciej...
Zorua - 77%
Ty - 70%

Było ciężko, lecz ja walczyłam z coraz większym zapałem. Znowy weszłam w cień i tym razem zrobiłam inaczej. Zamiast wyskakiwać pod jego brzuchem to wychyliłam się zaraz przed jego pyszczkiem i z całej siły dmuchnęłam mu Incinerate. To powinno mooocno mu dokuczyć. Po tym uderzyłam go Thunder i znowu Calm Mind. Odsunęłam się szybko od pokemona, po czym użyłam Icy Wind.

Zorua dostał szoku termicznego i skręcał się w drgawkach na ziemi. Chyba nie mógł dalej walczyć... W każdym razie mogłaś bez przeszkód iść dalej. Prosto do celu...
+1 lvl

Moja strategia podziałała aż za... dobrze. Nie chciałam go aż tak mocno potraktować... Chociaż może jednak? Ominęłam Zoruę i ruszyłam dalej do celu. Jedną przeszkodę mam już za sobą, oby nie było kolejnych.

Nie, kolejnych nie było, więc dotarłaś do jakiejś jaskini, na której był taki sam napis, jak na poprzednich. Twoje ręce same dotknęły ściany, a elementy oderwały się od nich. Przejście stanęło otworem...

Przynajmniej nie mam już na łapach tych elementów... W końcu ruszyłam w głąb tej jaskini. Tak więc to tu śpi ten Hydreigon o którym mówiono? Nie wiedziałam, ale będę musiała to sprawdzić. No i skoro tak to trzeba będzie z nim porozmawiać...

Szłoaś dalej, a światło dnia coraz bardziej rzedło. Zastępował je mrok. Idąc tak parę minut usłyszałaś chrapanie jakiegoś potężnego pokemona. To chyba był Hydreigon...

Czyli w końcu tu dotarłam... No to teraz będzie trzeba porozmawiać z Hydreigonem... Tylko ten śpi... obudzi się sam czy muszę ja go wybudzić? No i ta ciemność, było dość ciężko.