Darkrai Klaudia - GhostRiderka

Jak to... co on gada? Dlaczego ma zamknięte oczy? To była kolejna dziwność, która jeszcze bardziej mnie zdezorientowała. Wyszłam w końcu z cienia. Mój brat... tyle czasu go nie widziałam... W łapach ciągle trzymałam jajo. W koncu postanowiłam się wycofać.

[Tu wstaw imię twojego brata] otworzył oczy i uśmiechnął się
- Nie bój się. Jestem medium. Dlatego nie było mnie tyle czasu. Wyczuwałem w tobie mrok, ale nie spodziewałem się, że będzie tak dosłowny... - rzucił roztargniony, uśmiechając się

Niech bdz... Cody.
_______________

- To.. dlatego? - spytałam się zaskoczona chłopaka.
W koncu, nie mogąc się powstrzymać, uradowana wpadłam na chłopaka. W jednej łapie ciągle trzymałam jajo, które dostałam od Arceusa.

- Auć. To boli - pokazał jajo wbijające mu się w żebra. Potem delikatnie cię przytulił
- Ja też się cieszę, że cię widzę. Dlaczego jesteś pokemonem? - zapytał zszokowany

Tak więc po chwili zaczęłam bratu wszystko dokładnie opowiadać co takiego się działo. Każdy szczegół, od A do Z. Za ten czas trzymałam jajo w swoich obydwóch łapach i co chwila je sprawdzałam, jakoś tak wolałam się upewniać.

Jajo było spokojne. Chyba stworzenie w środku spało. Tymczasem brat uważnie je oglądał i słuchał ciebie. Po chwili westchnął.
- Też myślałem, że Darkrai ma uwolnić Hydreigona. To chyba przez Zoroarka. Tak, słyszałem o tej legendzie... W każdym razie to, co trzymasz w łapach, jest niebezpieczne. To niezwykłe jajo... jajo Zoruy - dokończył cicho.

- Zoruy? - zdziwiłam się.
Ta wiadomość mnie totalnie zaskoczyła. Mimo wszystko nadal trzymałam jajo w łapach. Byłam też nieco zmartwiona.
- Rety no i zostałam w ciele pokemona - jęknęłam.

- Przykro mi - Cody przytulił cię ramieniem. Był jeszcze bardziej smutny niż ty - Co ja teraz powiem rodzicom? Przecież oszaleją. Gdyby nie moje moce, sam bym pomyślał, że oszalałem! - jęknął. Potem uświadomił sobie, że coś mówiłaś i pokiwał głową
- Tak, Zoruy. Ale... dzięki temu, że jest w dobrych rękach, kto wie... może i ona stanie się dobra?

Po słowach brata było mi jeszcze bardziej żal.
- A jak im nie powiemy to też będzie źle - powiedziałam. - Całe życie ze świadomością, że zaginęłam i nie wróciłam... No a racja też, że jak powiemy to oszaleją... - złapałam wielkiego doła.
No bo któż by mógł sobie wyobrazić, że ma córkę, która jest pokemonem i to tym odpowiedzialnym za koszmary... Zerknęłam na jajo. No tak, wszystko zależy od wychowania.

- Jednym słowem: kicha - dodał niepotrzebnie. Potem podniósł głowę
- Chyba, że... nie, to niemożliwe. Nie udałoby się - potrząsnął głową. O co mu może chodzić?

Spojrzałam na chłopaka pytająco.
- O co ci chodzi? - spytałam się go.
To było ciekawe, chciałam przynajmniej wiedzieć o co chłopakowi chodzi.

- Zorua ma specjalną właściwość - potrafi odnaleźć Arceusa, nawet w zaświatach. Nikt nie przywróci mu życia, ale nawet martwy może przywrócić ci twoją postać, wiesz? Tylko, że... to niemożliwe. Gdy tylko Zorua znajdzie Arceusa będzie chciał go zaatakować, a wtedy Arceus zniknie i pojawi się gdzie indziej... - rzucił cicho, patrząc w stronę domu.

- No tak, ciężka sprawa - powiedziałam zrezygnowana.
Również popatrzyłam się w stronę domu. Znowu miałam ogólnikowego doła. Ale jestnadzieja, że kiedyś odzyskam postać człowieka...

- Może... może powiedzmy rodzicom prawdę, co? - rzucił niepewnie. Twój starszy braciszek był niezdecydowany. To ty musiałaś podjąć decyzji. Tylko... która jest właściwa?

Zamyśliłam się nad tym wszystkim. To było naprawdę ciężkie.
- Emm... To może ty byś najpierw im wyjaśnił co? - spytałam się brata, podejmując w końcu decyzję.
No to by było najlepsze, niech ich przygotuje psychicznie.

- Tego się nie da wyjaśnić, ale spróbuję. W każdym razie... Miło cię znów widzieć, siostrzyczko - rzucił i odszedł. A ty zostałaś i czekałaś... Mrok nocy powoli zamieniał się w szarość świtu, a poten w złoto poranka. W końcu Cody wrócił, a z nim... twoi rodzice. Oboje byli przerażeni, ale szczęśliwi, że wróciła ich córka... w jakiejkolwiek postaci by nie była.

Czekałam zmartwiona w jednym miejscu. Z tego wszystkiego zaczęłam nawet sobie w myślach liczyć liście na jednej z gałązek krzewu, jaki tu był, kiedy w końcu rodzice przyszli. Ja sama byłam ciągle wstrząśnięta tym, czym jestem ale cieszyłam się, że znowu mogę ich zobaczyć...

Twoi rodzice wydawali się szczęśliwi
- Klaudia... Wróciłaś - rzuciła [tu wstaw imię], twoja matka. Ojciec, [tu też wstaw imię] podszedł tylko i przytulił cię, uważając na jajo, które zauważył. Cody uśmiechnął się
- Uda nam się, Klaud, staniesz się człowiekiem...

Matka niech bdz... Lily, Ojciec - Steven
__________

To było świetne, przynajmniej mogę porozmawiać z rodzicami. No i jestem dalej pokemonem, ale coś się może kiedyś da z tym zrobić... Rozejrzałam się wokoło.
- Tak, w końcu chociaż nie w takiej odsłonie, jakbym chciała - odpowiedziałam swojej matce.
Na słowa Cody'ego pokiwałam głową.

- Nieważne. Jak dla mnie możesz być nawet samym Diabłem, ale zawsze będziesz moją cóeką - Lily rozpłakała się. Steven odchrząknął
- Może... chodźmy do domu? - spytał nieco zażenowany

- No lepiej tak - kiwnęłam głową.
Po chwili ojcu podałam jajko, a do cienia schowałam się mamie. Cóż lepiej by nikt nie widział tutaj Darkrai... Mimo wszystko byłam zadowolona i nie żałowałam wyboru.

Cody pokiwał głową
- Dobry wybór - rzucił cicho, parząc w stronę matki. Chodziło mu o ukrycie się czy ujawnienie staruszkom? Who knows? W każdym razie weszliście do domu. Ach, wspomnienia...

Jak tylko byliśmy w domu to wyszłam z cienia. A może bratu chodziło o obydwie rzeczy? Rozejrzalam się po tym tak dobrze znanym mi budynku. Trzeba będzie opowiedzieć i rodzicom co siępodziało . Wzięłam jajo i ułożyłam je w miękkim miejscu, chociażby na poduszce.

Jajko ruszyło się i coś w nim pisnęło. Może niedługo się wykluje? Hm. W każdym razie twoi rodzice i brat usiedli naprzeciwko was i wpatrywali się w ciebie z uwagą. Też myśleli o tym, że musisz im coś wyjaśnić...

Zabrałam się za wyjaśnianie im pewnych rzeczy. Miałam nadzieję, że wszystko zrozumieją... Chyba nadal nie są niczego zbyt pewni. No i czułam spore zmęczenie, nie miałam okazji w ogóle odpocząć.