Darkrai Klaudia - GhostRiderka

Rodzice pokiwali głowami, a Cody znużony zamknął oczy i w połowie opowieści zaczął chrapać. Lily pokręciła głową
- Niesamowite. Gdybym cię nie zobaczyła, to nie uwierzyłabym. Niesamowite. No, ale pora spać. Jutro pomyślimy co dalej - powiedziała i wszyscy się rozeszli do pokoi. A ty? Czy potrafisz zapanować nad tym, by nie mieli koszmarów?

Kiwnęłam głową. Zerknęłam na jajo. No właśnie, nikt mnie nie nauczył jak mam zapanować nad swoją zdolnością wywoływania koszmarów. Skrzyżowałam łapy. Najwyżej na czas snu będę się oddalać od domu. Albo może trzymanie mnie w ballu by coś dało... Chociaż co do tego drugiego nie byłam absolutnie pewna.

Nikt cię nie nauczył, ale w końcu jesteś Darkraiem, nie? W końcu ty nad tym panujesz, skoro je wysyłasz, więc może nauczysz się to powstrzymywać? A poza tym być może to nie działa na medium?

Oby... W sumie ciekawe. Chyba był jakiś Darkrai na pewnej wyspie, ale jak jest teraz to nie wiadomo, bo to pewnie mój poprzednik. Położyłam się spać. Byłam wykończona. Chciałam odpocząć po tym co się podziało. Cieszyłam się jednak, że mogłam być z rodziną.

Położyłaś się spać. I przyśniła ci się ty, tylko jako człowiek. Hm... Śnienie życzeniowe? Heh. W każdym razie gdy się obudziłaś spojrzałaś na jajo, które trzeszczało i ruszało się. Czyżby się kluło pod twoimi skrzydłami?

Podrapałam się po głowie i spojrzałam na jajo. Czyżby tak szybko miało się wykluć? Rozejrzałam się wokoło. Ogólnie to dziwnie jest tak spać, unosząc się w powietrzu. Ale zdążyłam się przyzwyczaić. Skrzyżować łapy, zamknąć oczy... nawet wygodnie. Jednak teraz poke-jajko. Mimo wszystko to Zorua ale wierzę, że uda mi się go dobrze wychować.

Jajko trzaskało i turlało się, ale ani myślało przychodzić na świat. W końcu na dół zszedł twój brat i przyjrzał się jaju
-[b] Już niedługo. Ale zdążymy zjeść coś. Na co masz ochotę?-[b] zapytał, zapominając kim jesteś. Potem zmieszał się nieco i wzruszył ramionami, już się nie odzywając.

Popatrzyłam się na brata wzrokiem typu "Nie dobijaj mnie"
- Raczej przez tą postać nic nie będę w stanie - mruknęłam.
Skrzyżowałam łapy i się rozejrzałam wokoło. Pewnie dziwnie jest wyobrażać sobie członka rodziny jako pokemona.

-Eem... Sorka, zapomniało mi się. Myślałem, że to zły sen. Wiesz, śniło mi się coś dziwnego... Ty, tylko jako człowiek, z Zoroarkiem u boku. A potem dołączył do ciebie Absol i Houndoom. Same Mroczne pokemony... Zdziwiło mnie to. - w tej chwili zszedł twój ojciec i poczochrana mamusia
- A mi się śniło jak zmieniasz się z pokemona w człowieka - rzucił Steven, a Lily dodała
-[b] Mi znowu się śnił Arceus, tylko że jako duch, który coś mamrocze pod nosem, a ty leżałaś na ziemi jako pokemon i się śmiałaś[/v] - powiedziała i ziewnęła.

Przechyliłam głowę na bok.
- Dziwne mieliście sny - stwierdziłam.
Zaczęłam trochę latać wokoło i rozglądać się po pomieszczeniu. Co chwilę zerkałam na poke-jajko. Jak na razie jestem pokemonem i muszę odnaleźć arceusa, by mi przywrócił ludzkie ciało. Po chwili tego latania zaczęłam cokolwiek pomagać przy domu.

Udało ci się nie potłuc ani nie zniszczyć nic cennego... prócz paru talerzy, szklanki i połamania widelca(?). W końcu wszystko było zrobione. Cody spojrzał na jajo
- Wykluwa się - oświadczył spokojnie z miną eksperta[/b]

Byłam zła sama na siebie, że zniszczyłam tyle naczyń.
- Z tymi trzema palcami nic nie zrobię porządnie... - warknęłam.
Jak Cody powiedział o jajku to zaraz podleciałam do niego. Byłam bardzo ciekawa wyklucia tego małego stworka.

Jajo ruszało się coraz szybciej, a na skorupce widniały liczne pęknięcia. W końcu jajko trzasnęło, a z jego wnętrza słychać było cichutki pisk. Chwilę potem rozpadło się na dwie części, a ze środka wypadł mały pokemon. Był to Zorua. Spojrzał na ciebie oczkami pełnymi zdziwienia
- Mama? - zapytało stworzonko

- Taka zastępcza... - w pierwszej chwili nie wiedziałam co ppowiedzieć.
Po chwili wzięłam sobie małego na łapy. Uroczy ten maluch...

- Zastępcza? - zapytał, a potem jego pyszczek rozszerzył się w uśmiechu
- Mama! - krzyknął i przytulił się do ciebie. Cody spojrzał na niego z uśmiechem
- Nadasz mu jakieś imię? To chyba chłopczyk... znaczy samiec. - rzucił, patrząc na resztki jaja i czarno-czerwonego pokemona

Ten mały był uroczy.
- Hm, może Trickster.? - zaproponowałam.
To imię pasuje do niego no i ma fajne zdobnienie - Tricky. Jak dla mnie wszystko w porządku. Podrapałam malucha za uchem.

Tricky zamruczał zadowolony
- Trickster? Całkiem zabawne imię, jak dla pokemona o takich zdolnościach - jakby na potwierdzenie tych słów Zorua zniknął, a na jego miejscu pojawiłaś się ty, tylko uśmiechnita od... no, powiedzmy, że bardzo szeroko.

Zaśmiałam się.
- O rety - powiedziałam.
Widzieć samą siebie... I to nie w lustrze.
- Nieźle, mały - stwierdziłam.
Ogólnie cieszyło mnie to wszystko. Chociaż nigdy mogę nie odzyskać swojego ciała... To mnie smuciło.

Pokemon znów zmienił swój kształt. Chwilę potem usłyszeliście ciche burczenie
- Mama, jestem głodny - powiedziało stworzonko, rozglądając się. Po sekundzie zauważył jabłko. Podbiegł do niego i zaczął pogryzać.
- Doobje. Cio to - spytał z pełnymi ustami

- Jabłko - powiedziałam. - I nie mów z pełnym pyszczkiem - pouczyłam malucha.
Popatrzyłam jak wcina jabłko. Zerknęłam na swoją rodzinę. Po tym dalej zajmowałam się małym . Będę chciała zerknąć potem z ukrycia na boisko. Tam zwykle byli moi przyjaciele.

Maluch skończył jabłko, a potem spojrzał z ciekawością na ogryzek. Ugryzł go, ale trafił na kwaśną pestkę. Domyślił się więc, że tego się nie je. Rozejrzał się... i wyrzucił ogryzek do zlewu, w którym były jeszcze jakieś brudne naczynia. Potem popatrzył na ciebie pytająco. Cody roześmiał się
- Powodzenia, siostrzyczko. Ja lecę do pracy - gdy wychodził, wciąż było słychać jego śmiech

- Paaa - machnęłam mu łapą.
Po tym wrzuciłam ogryzek do kosza na śmieci.
- Tu, nie tam - powiedziałam do malca.
Czas zacząć go po kolei wszystkiego uczyć. Wkrótce wiec zabrałam się do roboty.

Zorua ze zdziwieniem oglądał kosz
- Oooo... - mruknął, a potem spojrzał na ciebie. Chwilę potem zaczął ganiać własny ogon. Wyraźnie chciał się bawić, jak to młody zwierzak. W gonitwie wpadł na nogę od stołu
- Au? - rzucił wielce zdziwiony

- Uważaj, bo sobie większą krzywdę zrobisz - powiedziałam do malca.
Wzięłam go sobie na łapy. Po tym udałam się w kierunku swojego pokoju. Na miejscu odstawiłam malucha na podłogę. Ewentualnie jak chciał to dałam go na łóżko. Mam kilka pluszakow. Mogę mu je dać do zabawy. Jedynie mojego ulubionego - huntaila muszę dać w bezpieczne miejsce.

Zorua popatrzył na pluszaki
- Ceeść - rzucił, ale one mu nie odpowiedziały. Podszedł do jednego i tryknął go łapką. Po chwili w ślepkach zaszkliły się łzy
- Czemu one się nie ruszają? - zapytał cicho