Darkrai Klaudia - GhostRiderka

- To są pluszaki, nie pokemony - powiedziałam. - Dlatego się nie ruszają - pogłaskałam go po lebku.
Po tym wyjasniłam mu co to zabawka i zaznaczyłam przy tym, że żywe stworzenia to nie zabawki. Jak obejrzałam swoje rzeczy to zaczęłam bawić się z Trickym. Fajny był, ale muszę go nauczyć wielu rzeczy.

Tricky pomyślał chwilę
- Mama nie pluszak. Nie do zabawy - rzucił rezolutnie, a potem skoczył w wir zabawy. Nawet nie zauważyłaś, jak minęła godzina.
- Klaudia! Pomożesz mi z zakupami? - zawołała mama z salonu

Zaśmiałam się.
- No ja jako zabawka nie jestem, ale ze mną można się bawić - wyjasniłm mu po tym różnice.
Jak usłyszałam mamę to zerknęłam na malca i poleciałam pomoc mamie. Tylko by mnie nikt inny nie widział.

Dziwnie to wyglądało, gdy zakupy fruwały tak same, ale nikt nie zwracał na to uwagi. Tylko sprzedawca się uśmiechnął
- Ma pani bardzo pomocnego Gengara lub Hauntera, jak widzę - rzucił, wydając resztę. Lily zaśmiała się
- Tak, bardzo pomocne te duchy. Do widzenia - rzuciła i wróciłyście do domu. Zorua czekał na ciebie pod drzwiami i skakał z nogi na nogę
- Mama, choodź! - rzucił cichutko

Zachichotałam na słowa mamy. Wkrótce jak wszystko było ogarniete to poleciałam do malca. Ciekawe o co urwisowi chodzi.
- Co się stało? - spytałam Trickstera.
Zerknęłam na mamę.

Tricky spojrzał na Lily
- Człowiek. Chodź na dwór - rzucił do ciebie błagalnie. Po jego minie można było się domyślić, że musi na stronę. Domyślił się widać, że w domu tak się tego nie załatwia... Albo wyjaśnił mu to ojciec, który właśnie przyszedł z szufelką i papierową torbą. Spojrzał na ciebie
- No co? Musiałem przynieść asortyment. Widać po jego minie, o co chodzi - rzucił wesoło

Spojrzałam na malca, a potem rozbawiona na ojca. Wkrótce wyprowadziłam tylnim wejściem Zoruę by tam po pierwsze mógł załatwić swoje potrzeby, a po drugie wśród tych drzew i krzewów nikt mnie niezzobaczy, zresztą nikt nie ma drugiego ogrodu z tyłu domu.

Zorua odetchnął z ulgą
- Ładnie tuu - powiedział, rozglądając się. Po chwili nad wami przefrunął Spearow, a potem dwa Duckletty. Zorua śledził ich lot z rozszerzonymi ślepkami
- Latają... - powiedział cicho

Popatrzyłam się na Zoruę.
- Taa ja też mogę bez kłopotu latać wyżej - odpowiedziałam. - Są pokemony, które latają, lewitują, biegają, czy też pływają... Innymi słowy różne.
Rozejrzałam się wokoło.

- Pływają? - spytał - A ja umiem? - potem też się rozejrzał, ale chyba nie dostrzegł nic ciekawego, bo zaczął tarmosić wysoką trawę. Ty też nic nie ujrzałaś... oprócz Growlithe'a, przeciskającego się przez dziurę w płocie

- Jakbyś się nauczył to pewnie tak, ale na razie zajmijmy się tym co na ladzie, hm? - poklepałam Zoruę po łebku.
Obserwowałam otoczenie, dopóki nie zobaczyłam Growlithe. No tak, dość sporo ich w okolicach. Spojrzałam na pokemona uważnie.

- Na lądzie? Umiem chodzić i biegać - pochwalił się. I on dostrzegł Growlithe'a. Ten podszedł do niego niepewnie
- Cześć. Czym jesteś? - zapytał czerwony stworek
- Jestem Tricky, a ty?
- Ja jestem Growlithe. Nie widziałem tu innych Tricky'ów - rzucił. Zorua roześmiał się
- Tricky to moje imię. Jestem... - spojrzał na ciebie. Nie słyszał nazwy swego gatunku.

- Zorua - powiedziałam do małego.
No tak, jeszcze mu nie powiedziałam jakiej jest rasy. Skrzyżowałam łapy i obserwowałam obydwa stworki. Może akurat się zaprzyjaźnią. Byłoby świetnie. Tricky z pewnością się nauczy więcej od Growlithe niż ode mnie.

- No właśnie. Jestem Zoruą - rzucił. Growlithe był jeszcze młody, być może też niedawno się wykluł. Oba zwierzaki pobiegły się bawić w chowanego, a ty miałaś chwilkę dla siebie...

Przeciągnęłam się i patrzyłam jak maluchy się bawią. Wkrótce postanowiłam jako cień się zakraść na boisko. Jednak przed tym... Poleciałam do mamy (przed tym oczywiście się rozejrzałam).
- Możesz chwilę poobserwować trickiego i Growlithe jak się bawią? - spytałam. - Chcę zobaczyć na boisko jak się mają moi przyjaciele - poinformowałam ją.
Oczywiście nie miałam zamiaru się pokazywać, tylko wszystko obserwować z cienia przez chwilę, po czym wrócić do domu.

- Jasne. Tylko wróć za godzinę, będzie obiad - powiedziała i wyszła. Tymczasem ty ruszyłaś na boisko...
Twoi kumple grali w piłkę nożną z pokemonami. Ludzie w jednej, poki w drugiej drużynie. Co chwilę odgwizdywane były faule i inne pierdoły.

- A pomyślałaś o tym jak ja niby mogę jeść? - spytałam się rozbawiona mamy.
Przecież z twarzy miałam tylko oczy... Cały czas siedziałam jako cień i w bezpiecznej odległości w cieniu drzewa. Widzę, że u moich przyjaciół wszystko w porządku. Szkoda, że nie mogę z nimi zagrać... Wkrótce skierowałam się w drogę powrotną do domu.

- Tak, ale sama nie dam rady tym głodomorom! - roześmiała się
Ruszyłaś do domu, ale drogę powrotną zastąpił ci Gengar, wyraźnie zły
- Szef mówi, że to ty jesteś Darkrai, tym prawdziwym. I że to ty masz Klucz - wywarczał. Widać wrobiono go w robotę, której nie chciał

Spojrzałam na Gengara.
- O jaki Klucz wam znowu chodzi? - spytałam, wychylając się z cienia.
Znowu jakaś podejrzana sprawa. Czyli znowu opuszczanie rodziny, uganianie się za czymś itd... Ale cóż zrobić, jestem Darkrai, legendarnym pokemonem.

- O Klucz do Arceusa - warknął - Nie baw się ze mną w gierki, wiem, że go posiadasz! - Gengar podszedł do ciebie patrząc spod byka. Przelatujący obok Fearow ulotnił się szybko widząc potyczkę słowną dwóch potężniejszych pokemonów

Teraz zrozumiałam. Biega im o Zoruę.
- A niby po co wam takowy klucz? - spytałam będąc już rozdrażnioną.
Zerknęłam na Fearowa. No tak, zaraz może nam się tu zrobić walka. Znam ataki dobre na Gengara, więc powinno być dobrze. Chociaż on może też potrafić coś na mnie.

- Klucz jest potrzebny, by Arceus nie mógł wrócić. Mistrz kazał go przyprowadzić. I zabić jego opiekunów - dodał mściwie. Chyba walka była konieczna...

Zmrużyłam oczy.
- No to widzę nie mam innej opcji niż walka - stwierdziłam, skupiając w mojej łapie energię na Shadow Ball, po czym wykorzystałam bliskość pokemona i uderzyłam go tym atakiem.
Moja rodzina też może być w niebezpieczeństwie, co znaczy... Faktycznie, kolejna podróż.

- Jeszcze odszczekasz te słowa - wycharczał uderzony pokemon - Myślisz, że jestem sam? Skoro sam Mistrz nie dał ci rady, to wziąłem posiłki - dodał, gwizdając. Po chwili u jego boku pojawiły się dwa Hitmontopy i dwa Levanny. Cała piątka spojrzała na ciebie groźnie
- Oddaj Klucz, inaczej... pożegnasz się z życiem - powiedział Gengar, najwyraźniej lider grupy

Teraz do mnie też dotarło o co chodzi z tym mistrzem. Gengar miał przy sobie dwa bardzo zwinne pokemony. Będzie ciężko i muszę postawić na ataki, które mają większy zasięg.
- Marzenia świetna rzecz - skomentowałam słowa Gengara.
Teraz... Czas się pozbyć przeciwników. Najpierw Leavanny. Najłatwiej mi będzie, czyli szybciej będę miała mniej przeciwników i lepiej będzie mi się zająć resztą. Tak więc... Incinerate w robaczo trawiaste pokemony! Następnie ogarniam gdzie są Hitmontopy i używam Icy Wind, by trochę ich schłodzić. Zawsze jakieś trzęsienie z zimna czy coś... Nie mogę zapomnieć o Gengarze, więc w pewnej chwili Foul Play. Ciężko mieć pięciu przeciwników naraz. Tym bardziej, że ja jeszcze aż tak silna nie jestem.