Volution Koorin

Zdumiał mnie ten widok. Stwierdziłem jednak, że nie będę ich budził. Westchnąłem, widząc śpiące młodziki. Przypomniała mi się Lotos... Położyłem głowę na łapach, postanawiając obserwować Flareona
- Mi się nie spieszy, mogę poczekać - mruknąłem pod nosem

Lotos... Teskniles za nią. Wkrótce jakimś cudem zasnąłeś. Obudził cie rano bardzo przyjemny zapach pieczonej ryby.
- Witaj - usłyszałeś głos Flaerona, który stał obecnie zaraz przed tobą.
Przysunął do ciebie rybę. Wyglądała bardzo smakowicie, chociaż nigdy nie jadles nic pieczonego.
- Co cię tu sprowadza? - spytał.
Dwa małe eevee siedziały i patrzyły się na ciebie zachwycone.

Spojrzałem na młodziki. Nie powinny być świadkami zbrodni. Poza tym ten Flareon nie wyglądał na skorego do walki. Był dość stary. Potrząsnąłem głową. Oni już nie byli wrogami, tak mówiła Meloetta...
- Sprowadzało mnie pragnienie zemsty. Teraz tylko chęć zdobycia wiedzy. Powiedz mi proszę... Czemu to musiało się stać? Czemu musieliśmy zostać tylko my? - zapytałem, ignorując jak na razie rybę. To nie była chwila na jedzenie.

Starzec spuścił łeb.
- Niestety, podczas ostatniej bitwy osunęły się skały. Nikt nie przeżył, albo po prostu skończył jako bryła lodu, skały zatrzymywały wodę w jeziorze - wyjaśnił.
Dzieciaki zaczęły płakać. Chyba same słowa je dołowały. Flaeron zaraz poszedł ich pocieszac.

Podszedłem do młodych
- No już, cicho. Spokojnie. Wiem, co czujecie, ale trzeba żyć teraźniejszością, nie przeszłością. Razem na pewno sobie poradzimy - powiedziałem cicho i umilkłem. Nie można żyć przeszłością. Nie można...
I nagle zrozumiałem.
- Flareonie... muszę ci coś wyznać - rzuciłem. Trzeba pozbyć się wspomnień, a by to zrobić, muszę o tym z kimś porozmawiać.

Mali w końcu się uspokoili.
- To chodź, to jak sądzę nie na rozmowę przy dzieciach - powiedział Flaeron.
Wkrótce byliście w dalszej części jaskini. Ciągle byłeś niepewny. W sumie to teraz gadasz z kimś, kogo kiedyś nienawidziłeś.

Spojrzałem na niego uważnie. Może i był stary, ale na pewno doświadczony. Być może to tylko pułapka
- Pamiętam pierwszą bitwę, przez którą musiałem odejść. Wtedy byłem jeszcze Eevee. Pałałem żądzą zemsty. Znalazłem kamień i ewoluowałem. Myślałem, że dzięki temu zakończę walki. Że zwyciężymy. Nie spodziewałem się tego, co tu widziałem. Nie wiem, co myśleć. Z jednej strony jesteś... czy raczej byliście naszymi odwiecznymi wrogami, z drugiej jednak... nie mogę tego zrobić tym malcom. Teraz to nic nie da. - powiedziałem, plącząc się. Nie wiedziałem, jak mu to powiedzieć.

Ten ze zrozumieniem słuchał tego wszystkiego.
- Walczyliśmy od kiedy pamiętamy. Co głupie zapomnieliśmy jaki był tego powod. Nienawiść z rodziców na dzieci... Może tak powinno być, ostateczny rozlew krwi, który wszystko zakończył... - westchnął. - Zginęli moi rodzice, dziadkowie, dzieci i wnuki... Przetrwał jeden prawnuk i inne jajo - dodał ze smutkiem.

- Zachowaliśmy się jak ludzie. Myślałem, że jesteśmy od nich... mądrzejsi. A to nieprawda. -[b] westchnąłem i zmieniłem temat
-[b] Wiesz... wracajmy do dzieci

- Między nami a ludźmi nie ma aż tak wielkich różnic. Nawet oni potrafią być lepsi niż część z nas - powiedział krytycznie.
Przypomniał ci się N. On był dobry. Albo ten pół Darkrai... Nie może żyć nigdzie, bo go zawsze wypędzą przez koszmary lub to, że nie jest do końca człowiekiem czy też pokemonem.

- Masz rację. Pójdę teraz. Muszę wrócić po towarzysza - rzuciłem, gdyż przypomniałem sobie o Pawniardzie. Ciekawe, czy już się obudził.

Stary Flaeron kiwnął łbem, a Ty wkrótce byłeś w drodze do Pawniarda. Dopiero teraz zobaczyłeś, jak bardzo się oddaliłeś. Jak dotarłeś na miejscu to Pawniard tam siedział i widocznie na Ciebie czekał.
- H-hej g-dzie byłeś? - spytał drżąc z zimna.

- Sorka, że tak długo - przytuliłem się do Pawniarda, by było mu cieplej - Spotkałem Flareona i młode Eevee... No nieważne. Chodź, tam jest o wiele cieplej - rzuciłem, patrząc na zamarzającego kumpla

Przytulenie przez Ciebie raczej nie było zbyt dobrym pomysłem. Typ lodowy...
- D-dobra - powiedział.
Wkrótce ruszyliście w drogę. Ruch bardzo rozgrzał Twojego towarzysza.

No, w każdym razie jedna ze spraw załatwiona. Teraz... poczekam chwilę i znów wyruszę, pomyślałem. Rozglądałem się też za Meloettą...

Znalazłeś Meloettę. W pobliżu miejsca, gdzie wczoraj była. Znowu śpiewała melodię, tym razem nie była ona smutna, lecz taka nieco pobudzająca.
- Rety, pięknie śpiewa - stwierdził Twój towarzysz.

- Wiem - rzuciłem tylko. Potem podszedłem do niej
- Dziękuję ci, Meloetto. Otworzyłaś mi oczy - powiedziałem cicho, by nie zakłócać melodii. Potem pochyliłem łeb
- Miałaś rację

Meloetta przytaknęła wdzięcznie ze swoim pięknym uśmiechem. Pewniard dalej wsłuchiwał się w melodię legendy, a wkrótce pieśń ku pobudzeniu zmieniła się na bohaterską, jakby dodającą otuchy. Śpiewała, aż... skończyła. Po tym po skałach zaczęła wędrować wzdłuż zbocza góry, przy której byliście.

- No dobrze, chodźmy, bo przymarzniesz - rzuciłem rozbawiony. Meloetta miała talent, ale nawet jej pieśni nie dawały mi zapomnieć o Lotos...

Pawniard i tak już trochę przymarzł. W końcu dotarliście do jaskini, gdzie był Flaeron. Zobaczyłeś na śniegu niedaleko kilka świeżych i oprawionych ryb. Widać staruszek sobie potrafi nieźle radzić. Maluchy, które tam były po chwili wpadły na Ciebie.
- Ceeść! - pierwszy.
- Jak tam? - drugi.

- Cześć, młodociani, cześć - rzuciłem. Namiastka rodziny... tyle mogę im dać - To jest Narvel, mój przyjaciel. A to są... - poczekałem, aż młodzi się przedstawią. W końcu ja nie miałem kiedy o to spytać

- Jestem Mizu - pierwszy.
- A ja Pinnie - powiedziała druga Eevee.
Chcieli się chyba przytulić do Pawniarda, ale chyba jego ostrza trochę ich odstraszyły. Po chwili zaczęło strasznie burczeć ci w brzuchu.

- Ups... To ja zaraz wrócę - rzuciłem, ruszając na polowanie. Nie ma to jak świeża rybka. W każdym razie sam sobie złowię, bo w końcu to daje największą satysfakcję. A poza tym może przyniosę trochę?

Niedaleko było zamarznięte jezioro, gdzie było kilka przerębli, gdzie znajdowała się tylko cienka warstwa lodu, którą łatwo było przebić. Twoje umiejętności łowieckie były chyba trochę zaniedbane przez dłuższy czas, ale w końcu złapałeś ryb, że starczyło Ci by się najeść.

- Czas na śniadanko - mruknąłem rozbawiony tym, że muszę potrenować polowanie. Zjadłem tyle, ile mogłem, nie zapominając o Pawniardzie, który też pewnie był głodny. Może Flareon był dobrym łowcą, ale b był też stary. Mogłem mu pomóc, nie?