Agent potrzebny od zaraz - przygoda Laureline

- Nie mam? - spytał się zdziwiony.
Naliczyłaś co najmniej 30 osób. Chłopak chodził i się rozglądał .
- Nic podejrzanego... - powiedział w końcu. - Jest jeszcze kilka godzin - powiedziałzmartwiony .

Nie nie masz. Kazdy czlowiek ma. Moze mi powiesz kim jestes. podeszlam do niego uwaznie sie patrzac wyczulajac zmysly na jakies nie powolane dzwieki.

Popatrzył się na ciebie zdziwiony.
- Jestem człowiekiem, może i jestem z adopcji, ale człowiekiem - zapewnił cie.
W sumie żadnych nieludzkich cech nie miał.

Spojrzalam mu w oczy uwaznie. A wiesz jak sie w adopcji znalazles? wypuscilam Growlithe z balla Jak wyczujesz cos niepokojacego wroc do mnie i mnie zaprowadz tam. Wiesz co jest grane. Lec i uwazaj na siebie. wydalam polecenie swojemu kochanemu pokemonowi.

- Cóż... Podrzucono mnie pod drzwi domu mojej rodziny - wyjaśnił.
Pokemon pobiegł korytarzem by szukać czegokolwiek podejrzanego.
- Sam nie wiem co o tym wszystkim myśleć - powiedział chłopak i spuścił głowę. - Są tu dzieciaki o różnych zdolnościach, moja to regeneracja... - chyba miał kryzys tożsamości.

Nie jestes niestety czlowiekiem badz jestes odporny na moja umiejetnosc. szepnela przytulajac sie do niego. Moze skupmy sie na tu i teraz i nie rozpamietujmy przeszloci. Nadejdzie czas by o tym porozmawiac. pocalowalam go w policzek.

Ten cie na chwilę objął.
- Dobrze, lepiej.. - urwał, bo akurat twój pies przybiegl tutaj z głośnym szczekaniem.
- Ucisz tego kundla - jakaś dziewczyna z datą na dzisiaj wychyliła się z pokoju.
Pies natomiast był czymś wyraźnie zaniepokojony.

Nie zdazysz mu nawet podziekowac ze szczeka. spojrzalam na Grow. Prowadz. zlapalam chlopaka za reke i pobieglam za psem.

Growlithe zaczął was prowadzić.
- Zaraz, to są korytarze do laboratoriów - powiedział w pewnej chwili Trex.
Chodziło tu wielu facetów w białych strojach. Byli czymś wyraźnie podnieceni.
- Dziwne.. - mruknął chłopak.

Podeszlam do jednego profesorka patrzac kazdemu w oczy na szybko i pytam Przepraszam co sie dzieje? Moj pokemon jest bardzo zaniepokojony tym co sie tu dzieje. powiedzialam do pierwszego do ktorego podeszlam. Trzymalam chlopaka za reke nie pokojac sie.

Praktycznie wszyscy tutaj mieli daty na dzisia .
- Nic takiego, widocznie poirytował go zapach jakiegoś związkuchemicznego - powiedział facet.
I poszedł w swoją stronę, lecz po chwili... Wybuch! Kilka sekund po tym alarm.
- Zaczęło się - powiedział chłopak.
Wkrótce usłyszeliście kolejne wybuchy i krzyki.

Na to chyba nic nie poradzimy. szepnelam do chlopaka. Ewakuowac sie wszyscy na zewnatrz ale juz! krzyczalam wchodzac do labolatorium gdzie prawdopodobnie powstal wybuch. Juz nawet nie patrzylam czy chlopak jest ze mna. Grow wracaj. Golduck bedzie potrzebna twoja pomoc. Jak zobaczysz plomienie zgas je wodmymi atakami uwazajac by samemu sie nie poparzyc .

Jak tylko weszłas do pomieszczenia to coś cię zaatakowało. Czarna maź, mogąca się dowolnie kształtować.
- Wy sku*** co mi zrobiliście?! - słyszałaś.
Szpikulec, będący jednym z wydłużeń macek potwora omal cie nie dosięgnął. Omal, bo chłopak cie zasłonił i to coś wbiło się w niego.

Odciagnelam chlopaka od potwore i wyciagnelam dwie katany unieruchamiajac mi ostrze. Spokojnie ja nie jestem ta zla. przyzekam. powiedzialam do mazi zaslaniajac chlopaka soba. Staralam sie opanowac nerwy. Unfezant sciagnij pomoc do Trexa. powiedzialam wypuszczajac pokemona z balla. Golduck wyciagnij go na zewnatrz. sama postanowilam zostac z mazia a raczej kims w niej.

Ten ktoś raczej był mazia.
- NIE WIERZĘ, NIE WIERZĘ JUŻ NIKOMU!!! - krzyknął.
Trex złapał cie za rękę.
- Bywało gorzej, lepiej uciekaj - powiedział.
To coś po chwili zaatakowało cie pięcioma szpikulcami, udało Ci się odskoczyc. I chyba o to temu chodziło bo zwialo przez drzwi.

On zabije ich nie rozumiesz?! wyrwalam sie chlopakowi. Wiem ze nie powinno sie mieszac w sprawy przeznaczenia ale nie przejde obojetnie. przytulilam sie do niego za drzwiami uwazajac na jego rane.

Jego rana była praktycznie... Zagojona!
- Wiem, dlatego chodź - powiedział.
Wytarl ostrze twojego miecza o chusteczke.
- Kojarzysz furiata z testu? - spytał, wybiegając i ciągnąc cie za sobą. - Starczy komenda i już goni kogoś, kierując się zapachem - wyjaśnił.

Powiedzmy ze kojaze. odparlam biegnac za nim zdemerwowana. Colfnelam swoje pokemony do balla. jak wrocimy do pokoju musze cos zobaczyc.

Niedługo byliście przed klatka odpowiedniego pokemona.
- Bierej go - chłopak powiedział, przytykakąc chusteczke fo nosa stwora.
Po chwili otworzył klatkę, a pokemon wybiegł z furia w jeden z korytarzy.

Zamknelam oczy zdenerwowana. Nie chce na to patrzec ale chodzmy tam. poprosilam chlopaka ciagnac go za reke.

- Dobra - powiedział.
Co chwila napotykaliście ciała. Chłopak starałssię odciągnąć twoją uwagę od nich, ale przy tym nie da się... Przez jedno z okien nagle ujrzałaś pokemona bez przerwy atakującego czarną maź.

Ciekawe czy kogos udalo sie uratowac. powiedzialam ni to do niego ni to do siebie. Gdy ujrzalam to co chcialam zobaczyc stanelam w oknie i obserwowalam. Nasluchiwalam czy ktos potrzebuje pomocy.

Było kilka osób, ale nimi zajęli się inni. Daty pomagających... Były jakby zamglone. Wahały się między datą dzisiejszą a odległymi latami. Pokemon już praktycznie spalił to czarne coś.
- Jak z datami? - spytał się w pewnej chwili Trex.

Ci ktorzy pomagaja maja jakies dziwne. Dzisiejsza lamana na jaka. Jak widac jak dzisiaj nie zginal to umra za pare lat. odsunelam sie od okna nie chcac patrzec na to co sie stanie z ta mazia. Przytulilam sie mocno do chlopaka czujac ze zaraz sie poplacze. Emocje byly gora.

Kiedy Rhyperior ostatecznie rozprawił się z tym czymś, daty ludzi na dzisiaj poznikały i zostały ustalone na inne.
- No już kochanie i tak uratowaliśmy wielu.. - powiedział.
Pocałował cie w czoło. Wszystkich po kolei ewakuowano.