Mroczne tajemnice - gra Fabiana

Ogólnie dodaj sobie plus 0,5 exp za trening dla smoczka
_______

- Baa! - powiedział pokemon.
Wkrótce już siedział sobie w pokeballu.
- Nie wiem, może tak, może nie? - westchnęła.
Pogoda mimo wszystko trochę się uspokoiła, ale i tak mimo wszystko było błoto, a ulice zalane czy pokryte mułem w większości miejsc...

Oki
--

No właśnie, nie ma to jak zamulanie podczas deszczowego dnia. Nie pozostaje nic innego jak przetrwać ten dzień i jutro zgłosić się na pokazy. Chyba, że coś jeszcze się wydarzy w tym dziwnym mieście.
- Wspominałaś wcześniej coś o Pierwotnym Źle. Związane było to z tym znakiem, który znalazłem. - zacząłem ponownie ten temat - Jak myślisz na czym to wszystko może polegać. Niestety ja w te klocki jestem ciemny.

- Ta sekta chce wskrzesić bardzo złego poke-boga, który doprowadzi nasz świat do ruiny... Równowaga zostanie zachwiana i na przykład wyobraź sobie, że nagle większość facetów i kobiet robi się homo, masochizm, morderstwa, kradzieże, brak poszanowania dla drugiego człowieka... Innymi słowy z ludźmi stanie się wszystko co nieprawidłowe czy też złe... - opowiedziała Ci.
Za ten czas bez większych przemoczeń dotarliście do pokecenter.

Słuchałem wywodu koleżanki, jednak nie wszytko mi się podobało. Nie omieszkałem o tym wspomnieć.
- Cóż do homoseksualizmu nic nie ma. Jednak pozostałe sprawy z przyjemnością będę próbować wyplewić z tego świata. Ale też nie popadając ze skrajności w skrajność.
Mam nadzieję, że ten komentarz nie zrazi dziewczyny do mojej osoby. W końcu nie zawsze świat jest w kolorowych barwach.

- Spoko, ja tak, samo, ale wyobraź sobie... nagle większość społeczeństwa ma orientację na tych tej samej płci i po kilku pokoleniach populacja ludzka pada... Zresztą co ja się będę rozwodzić? Racja, każdy ma inne zdanie, a ten temat to akurat normalna i niepotrzebnie naruszałam - stwierdziła. - Wyobraź sobie, narzekasz na homo przy kimś, kto taki jest.. - westchnęła. - Może masz pojęcie, gdzie mogliby być twoi rodzice, może mówili coś o jakiejś miejscowości? - spytała się.

- Niestety kompletnie nie mam pojęcia. Jak już wcześniej wspominałem nigdy nie dzielili się ze mną żadnymi informacjami. - spuściłem głowę w geście załamania, że nie mogę pomóc. - Możemy sie jeszcze przejść do mojego domu. Może tobie się uda coś odnaleźć. W końcu sama lepiej się orientujesz w tego typu sprawach.

Dziewczyna się zamyśliła i pokiwała głową.
- Może tak lepiej zróbmy - powiedziała. - A twoi rodzice mogą być w domu? Czy raczej nie ma ich o regularnych porach? - spytała się Ciebie.
Chyba nie chciała zbytnio mieć do czynienia z fanatycznymi mordercami. W pewnym sensie smutne, bo to Twoi rodzice, ale też i logiczne, poza tym nie wygladało, by dziewczyna miała nerwy by tak po prostu sobie z nimi rozmawiać jakby nigdy nic.

Trochę mi ulżyło, że jednak dziewczyna całkowicie się nie zamknęła na sprawę. Gdy zadała mi swoje pytanie, od razu jej odpowiedziałem.
- Zazwyczaj są wieczorami. Rano wychodzą i na kolację wracają. Czyli powinniśmy mieć trochę czasu, aby się tam rozejrzeć. Najwyżej zamknę Ciebie w moim pokoju i jakoś przemycę do wyjścia.
Czekałem na decyzję dziewczyny i obieram kierunek domu. W końcu to te samo miasto.

Ta pokiwała głową i zaraz po tym byliście w drodze do Twojego domu, tylko że... jeden mały strumyk zmienił się teraz rwącą rzekę, która w najwęższym miejscu miała około 5 metrów.
- O kurcze - powiedziała Monika.
Niedaleko były pozostawione jakieś deski, dziewczyna na nie także się popatrzyła i chyba wpadła na identyczny pomysł co ty.

No kto by się domyślał, ze coś takiego może się wydarzyć.
- Czyli teraz sprawdzian ze sprawności? - zapytałem. Później próbowałem ze znalezionych desek zrobić prowizoryczny most. W końcu jakoś przedostać się na drugą stronę musimy.

W końcu się wam udało. Deski do najgrubszych nie należały, ale młode drewno się nie łamie tak bardzo... No i w sumie jest trochę bardziej elastyczne. W końcu Monika przeszła przez waszą konstrukcję, która strasznie się uginała pod nią a wygląda na to, że dziewczyna waży mniej niż Ty... Strasznie szczupła jest.
- Tylko jakby za bardzo się uginało to wracaj, albo skacz, złapię cię - powiedziała dziewczyna po chwili nieco zmartwiona.

Ponownie się sprawdzi zasada, bez ryzyka nie ma zabawy. Staram się ostrożnie, ale i stanowczo przejść przez prowizoryczną konstrukcję. W razie problemów zaufam dziewczynie i będe się ratować. Ruszam aby jak najszybciej być w dalszej podróży.

Deski za bardzo się ugięły i dosięgnęły wody, więc się poślizgnąłeś, ale dziewczyna złapała Cię mocno za rękę i pociągnęła tak, że byłeś po drugiej stronie brzegu, ale leżałeś na Monic, która była chyba trochę speszona obecną sytuacją i pozycją.
- Uf o włosy i byś wpadł do wody... - powiedziała, próbując się spod Ciebie wyślizgnąć.

Jak najszybciej podnoszę się z ziemi i Moniki. Od razu podaję jej dłoń, aby pomóc jej wstać.
- Dziękuję i przepraszam za zaistniałą sytuację. - w końcu wypadało coś powiedzieć. - Wszystko w porządku? Nic ci nie jest?
Gdy wszystko będzie w porządku, można ruszać dalej.

Dziewczyna kiwnęła głową.
- Spoko, nic się nie stało, to tylko przypadek... Wszystko w porządku - powiedziała, chociaż nadal była chyba nieco zmieszana.
Niedługo po tym byliście w dalszej drodze do Twojego domu i oto... w końcu jesteście! Jednak ku Twojemu nieszczęściu wyglądało, że rodzice tam są...

I oczywiście zwykle wiatr w oczy. Ale cóż, skoro jesteśmy już tutaj musimy się tym zmierzyć.
- Spokojnie, rodzice nawet nie znają moich znajomych, więc nie powinno być ich trudno oszukać. - spojrzałem na reakcje na te słowa dziewczyny - Będziesz koleżanką ze szkoły. Ewentualnie mozemy sie cofnąć i wrócić kiedy indziej?

Dziewczyna się zastanowiła.
- Może chodźmy, po prostu najwyżej powiesz, że mnie wystraszył jakiś Duskull... Bardzo się ich boję więc nawet jakby sprawdzili to reakcja podobna - powiedziała.
Niedługo staliście pod drzwiami Twojego domu. Zadzwoniłeś do drzwi i otworzyła Twoja matka.
- O Fabian, odechciało ci się podróży? - spytała.
Moniką nawet sobie nie zawróciła głowy...

Widocznie rodzicielka zbyt dużo sobie nie robiła z mojej podróży. Na poczekaniu coś wymyśliłem.
- Nie! Nadal podróżuję. Po prostu skończyły mi się fundusze. Ale to już wasza wina. Nie nauczyliście mnie korzystać rozsądnie z forsy. Zawsze miałem wszytko pod nosem. - pewnie zabrzmiało to jak słowa dziesięciolatka, który nic o życiu nie wie. Trudno.

Kobieta popatrzyła się na Ciebie wzrokiem typu "no i dzieciaka za bardzo rozpieszczaliśmy".
- No to póki co przenocuj w domu, my z tatą zaraz wychodzimy - powiedziała kobieta. - Twoja dziewczyna czy dziwka? - spytała się w końcu, patrząc na Monic.
Dziewczyna poczerwieniała. Ze złości....

Takiego obrotu spraw się nie spodziewałem. Jakbym powiedział "dziwka" to może i by groszem sypnęli. Ale raczej nie będę robił dziewczynie obciachu i psuj jej reputacji.
- Dobra koleżanka. Z przyjemnością skorzystam z noclegu.
Całe szczęście, że wychodzą. Znów pewnie na jakieś tajne rytualne spotkanie. Aż włos się jeży na głowie.

Niedługo Twoi rodzice wyszli, a dziewczyna była wkurzona.
- Ja im dam dziwkę, prędzej ona wygląda na dziwkę... eee bez urazy Fabian - mówiła tak w kółko dziewczyna mocno poirytowana tym, co powiedziała jej Twoja matka.
Przynajmniej możesz być pewien, ze na dobre kilka godzin macie spokój ze swoimi rodzicami.

Jedynie w duchu się uśmiechnąłem po słowach dziewczyny. Miała ona chyba sporo w tym racji.
- Spokojnie, nie musisz przepraszać. Jakoś sam mam do niej uprzedzenia po tym co widziałem. - powiedziałem co musiałem i co czułem. Przecież nie zamierzam kłamać. Nie taka moja natura.
- Pokój rodziców jest na górze, więc idziemy szukać czy jeszcze czekamy?

Dziewcyzna kiwnęła głową.
- No w sumie racja... - powiedziała. - Dobra to jeszcze może jakieś kilka minut odczekajmy dla pewności bo wiesz... Mogliby na przykład czegoś zapomnieć i się wrócić... - dodała i usiadła sobie na fotelu tutaj.
Za oknem znowu zaczął padać deszcz i Twoi rodzice nie wracali już kilka minut, więc już raczej u was teraz nie zagoszczą.

Sytuacja się zagęszcza. Nawet pogoda koresponduje z moimi odczuciami o całej tej sytuacji. Co zrobić. jak się wplątałem w taki sprawy to mam za swoje.
- Chyba możemy już iść. Nie powinni wrócić. Najwyżej będziemy się chować. - powiedziałem do Moniki i łapałem za ręką by zaprowadzić do sypialni rodziców. Może ona coś dostrzeże więcej niż ja.

Niedługo więc po tym udaliście się do pokoju Twoich rodziców. Na ogół niewiele się zmieniło. Dziewczyna zaczęła się rozglądać po pomieszczeniu.
- Nic tu nie ma.. - usiadła zrezygnowana na łóżku.
Po chwili jakby drgnęła.
- Hm dziwne, pomożesz mi podnieść materac? - spytała się i stanęła obok.