Mroczne tajemnice - gra Fabiana

Nie ma to jak znaleźć coś przez przypadek. Ale to może i lepiej. Że też, mi się nie udało tego odszukać.
- No pewnie. - powiedziałem śmiało i ruszyłem pomóc dziewczynie podnosząc materac. Co też mogło tak zaintrygować Monikę?

Niedługo podniosłeś materaz, a dziewczyna wydobyła spod niego laptop. Jeszcze nigdy go nie widziałeś, ale cóż...
- No nieźle... Chyba najlepiej jak wszystko skopiuję na pendrive i potem przejrzę niż ryzykować przyłapanie czy odkrycie, ze ktoś korzystał.... - po chwili zabrała się do roboty.
Łamanie haseł - bez kłopotu jej to poszło.

Przyglądałem się dziewczynie jak zwinnie i sprawnie poradziła sobie z tym laptopem. Jestem pod wielkim wrażeniem jej zdolności. Kto by przypuszczał, że posiada takie umiejętności. Stanąłem dla bezpieczeństwa na czatach, ponieważ wolę dmuchać na zimne.
- Nieźle. Gdzie się tego nauczyłaś? - zapytałem po czym dodałem jeszcze - A teraz co? Idziemy stąd czy jeszcze zostajemy?

Niedługo dziewczyna miała wszystko.
- W domu - powiedziała krótko i się lekko uśmiechnęła.
Niedługo wyszliście z pokoju rodziców. Wszystkie ślady ukryte, więc dobrze...
- Wiesz może bym chciała się przespać już... Nie jest źle... A nie chcę spać na polu - powiedziała.

Przytaknąłem dziewczynie i od razu posłałem jej łózko w pokoju gościnnym. Zaprosiłem ją tam i powiedziałem.
- Jakbyś czegoś potrzebowała zawołaj mnie. ewentualnie możemy jeszcze coś zjeść. Lodówka powinna być pełna.
Czekałem na decyzję dziewczyny. Ja bym chciałby ten dzień zakończył się szybko. Nie ma co ryzykować powtórki z rozmowy z rodzicami.

- Nie jestem głodna, dobranoc - powiedziała dziewczyna.
Niedługo poszła do łazienki, a ty mogłeś ulokować się w swoim pokoju. Nie ma to jak dom... Chociaż jednak w twoim przypadku jakikolwiek inny dom jest lepszy niż ten, w którym mieszkają rodzice, mający swój udział w jakiejś sekcie czczącej mrocznego arceusa.

- Dobranoc! - rzuciłem na odchodne i mogłem się już kłaść spać. Tak przyszła mi pewna myśl. A co jeżeli Monika należy do przeciwnej organizacji? Wszystko zostało zaplanowane? Była by niezła draka, gdyby takie czarne scenariusze okazały się prawdą. No nic. Juro się przekonam. Jutro też są pokazy. Mam nadzieję, że uda mi się zasnąć po tym dniu.

Niedługo udało Ci się zasnąć. Śniło ci się, że dziewczyna jest jakąś tajnąssuper agentką i to, że w ogóle się z tobą przyjaźniła było tylko grą aktorską... Rano jak się obudziłeś to słyszałeś jakąś rozmowę.
- Myślisz, że nasz syn jest gotowy, by go wcielić w nasze grono? - spytała się kobieta.
- Tak, jestem tego nawet pewien... Dzisiaj wieczorem... Inicjacja - powiedział twój ojciec.
Omal szczęka ci nie spadła na dolne piętro z wrażenia.

No tak. Nie powinno mnie to dziwić. W końcu jestem jedynakiem, więc komuś powinni przekazać spuściznę. Ale na czym miałaby polegać ta inicjacja. To jest bardzo niepokojące. Najpierw muszę pogadać z Moniką. Oby jeszcze była w tym domu. Wyszedłem z pokoju i gdy natknę się na rodziców, odpalam suche:
- Dzień dobry!
Po czym ruszam w stronę pokoju gościnnego by spotkać się z Moniką.

- Dzień dobry - odpowiedzieli ci obydwoje.
Niedługo byłeś w pokoju Moniki. Ta siedziała i coś czytała na swoim telefonie.
- O cześć - powiedziała i schowała urządzenie. - Co ty taki przerażony? - spytała się zdziwiona.
Chyba widać to po tobie aż za bardzo.

To nie źle ... Skoro po mnie widać zdenerwowanie, to może być zły znak.
- Aż tak bardzo to widać? - zapytałem bardzo cichym głosem. Podszedłem do radia i je włączyłem. Od razu potem skierowałem się do dziewczyny. - Oni mają na mnie jakiś plan. Jak wstałem mówili o jakimś włączeniu mnie do organizacji. O jakiejś inicjacji. Na prawdę sie tego boję. Nie mam pojęcia co to może być. - mówiłem to nadal ściszonym głosem.

Dziewczyna pokiwała głową i też była zaniepokojona.
- To faktycznie źle brzmi, nie wiadomo czego można siępo tej sekcie sspodziewać - powiedziała także szeptem.
Po chwili usłyszeliście kroki w kierunku pokoju dziewczyny.
- O kurcze, boję się - Monika zadrżała.

Posłuchałem obaw dziewczyny i próbowałem ją jakoś uspokoić. W końcu nie warto byśmy oboje w tym domu byli przestraszeni.
- Nie wydaje mi się, żeby już teraz coś planowali. Nie są głupi. Będą grać pozorami i na tym się skończy - wziąłem oddech - pewnie aproszą mnie na kolację dziś wieczorem i się wtedy czegoś dowiem.
Starałem się by w moim głosie nie było strachu, a jedynie cząstka nadziei.

Dziewczyna tylko coś bąknęła.
- No dobrze postaram się nie panikowac - powiedziała.
- Chodzcie na śniadanie - usłyszałeś w końcu.
Monika odetchnela z ulgą.
- Czyli nic poważnego - powiedziała zadowolona z tego.

Spojrzałem na Monikę z uśmiechem mówiącym "A nie mówiłem". Nie są na tyle głupi by przy obcej dziewczynie coś mówić.
- Dziękujemy! - powiedziałem w ich stronę i ruszyłem do kuchni. Warto by się najeść przed wyjściem. Oby tylko za dużo pytań nie zadawali.

Niedługo byłeś w jadalni.
- Witaj, synu, wieczorem będziemy cię chcieli zabrać na spotkanie biznesowe... Twoja, ekhm... Towarzyszka będzie musiała zostać w domu - powiedział twój ojciec.
To ekhm było bardzo wymowne, widać dalej mają ją za dziwke. Dziewczyna przez to poczerwieniała ze złości, ale wkrótce jakoś się uspokoiła.

I ponownie wymieniam spojrzenie z Moniką. Atmosfera robi się zbyt gorąca. Ale skoro proszą, to trzeba zaliczyć to spotkanie.
- Mam już na dziś plany, więc jeżeli nie będzie to ze sobą kolidować postaram się pojawić. Niczego nie obiecuję.
Niby można tę szajkę od środka rozpracować. No nic. Zobaczymy jak to się potoczy. Na razie jem śniadanie, aby mieć siłę na dzisiejszy dzień.

Twoja matka spojrzała na ciebie poważnie.
- To jest rzecz, której nie możemy przełożyć, synu, więc twoje plany ulegną zmianom na dzisiaj - zadecydowała twoja matka zimnym głosem.
Tak więc raczej nie masz wyboru, chyba że uciec.

Wydaje się, że będę musiał stawić temu czoło. Nie mam zamiaru uciekać i ukrywać. W końcu będzie można to wykorzystać, jako działalność podwójnego agenta. A to z pewnością będzie niebezpieczne. Chwilowo o tym nie myślę, w końcu dziś są pokazy, na których mi zależy. Zatem jak więcej spraw nie będą mieć dla mnie rodzice to wybieram się aby móc złożyć swój zapis.

Niedługo udało Ci się wyjść z domu razem z dziewczyną.
- Będę ci kibicować - uśmiechnęła się. - Podejrzewam, że ci świetnie pójdzie, po tym treningu.... - mówiła Monika.
Złożyłeś zapis u siostry Joy. Pokazy są tak półtora godziny przed umówioną z rodzicami kolacją.
- A tak ogólnie jesteś pewien, że chcesz zaryzykować i dołączyć do tej sekty? Rozpracowanie od środka najlepsze, ale mamy do czynienia z grupą czczącą największe zło - mówiła wyraźnie zmartwiona.

Czyli zostało tylko czekać na rozpoczęcia. A w tym czasie trzeba przedyskutować.
- W tym momencie nie widzę innej możliwości. I tak wiemy mało, a może tak strasznie nie będzie. - tutaj przypomniałem sobie o laptopie i skopiowanych danych przez Monikę - Masz laptop? Może warto się przyjrzeć danym, które zyskałaś w moim domu. Może one trochę przybliżą nas do tajemnicy.

Dziewczyna pokręciła głową.
- Jeszcze ich nie rozszyfrowałam - powiedziała i pokazała ci na llaptopie ciąg niezrozumiałych wyrazów. - Trochę mi to zajmie - westchnęła niezbyt zachwycona tym wszystkim.
Usiadła sobie na pobliskiej ławce i zaczęła się głowić nad tym całym szyfrem...

Pozwoliłem dziewczynie dalej pracować nad rozszyfrowaniem tego, ja sam wpadłem na interesujący pomysł. Trzeba wykorzystać czas i potencjał moich pokemonów.
- Eevee oraz Skorupi pokażcie się! - wypuściłem moich podopiecznych - Mam dla was propozycję. Skorupi zna bardzo interesujący atak jakim jest Iron Tail. Chciałbym abyś Eevee nauczyła się tego ruchu od kompana. jest to bardzo dobry ruch i z pewnością na pokazy przyda się bardzo. - pozostawiłem je chwilę na zastanowienie się nad tym, po czym kontynuowałem - To jak? Przeprowadzicie trening ataku?

- Eveeee! - Twój pokemon wydał z siebie bardzo entuzjastyczny dźwięk.
Skorupi czekał, aż twój lisek do niego podejdzie. Dziewczyna natomiast dalej się głowiła nad tym szyfrem. Chyba ma twardy orzech do zgryzienia... Po chwili zrobiła sobie przerwęna ppicie.
- Z tak trudnym kodem nie miałam nigdy do czynienia - stwierdziła.

- Świetnie! - powiedziałem do swoich pokemonów - Pokażcie, że stać was na więcej! Jakbyście mieli problem, jestem zaraz obok. - później usiadłem przy Monice. W końcu trzeba dziewczynę zmotywować i pomóc przynajmniej mentalnie
- Sądzę, że prędzej czy później uda Ci się dostać. Jak nie ... Może coś w ich bazie znajdę.