Mroczne tajemnice - gra Fabiana

Eevee zaczęła zaciekle atakować. Nidoran nawet się już nie bronił. Był chyba lekko zrezygnowany pod wpływem swojej obecnej sytuacji. W końcu dziki pokemon padł niezdolny do walki. Eevee podskoczyła ucieszona z tego, że się jej udało.
- Gratulacje - odezwała się Monika, patrząc na powalonego pokemona.

Eevee plus 1 do lv.

- Dziękuję. - powiedziałem do Moniki, po czym zwróciłem sie do mojej małej Eevee - Jesteś świetna kochana. Należy ci się odpoczynek. Wróć na pewien czas do pokeballa. - starałem się przyzwać Eevee z powrotem do bala. Chyba, że bardzo chciałaby zostać razem ze mną. Wtedy szanuję jej decyzję. Z torby wyjąłem drugiego pokeballa. Rzuciłem nim w zemdlałego Nidoran, starając go słapać.

Eevee chciała jednak przynajmniej na chwilę odpocząć w pokeballu. Ta walka mimo wszystko bardzo ją zmęczyła. Rzuciłeś pustym pokeballem w omdlałego Nidorana. Poke-kula kiwała się naprawdę długo, aż myślałeś, że pokemon się nie złapie, kiedy w końcu DING! I tak oto dziki pokemon był Twój.

Chwyciłem pokekulę i wsadziłem ją do torby. I teraz zostałem sam z Moniką. Tylko co teraz? 
- Jak myślisz, czy coś to po nas? Czy może coś znalazłaś? - szczerze to nie widziałem co robić. - Chociaż ten przerywnik przeszkodził nam w podążaniu za śladami. Prawda?

- Sama do końca nie wiem co robić - powiedziała Monika. - Rozejrzała się wokoło. Raczej niezbyt, może nie umknęło nam wiele. W archeologii ślady mają nieraz miliony lat - mrugnęła do Ciebie.
Dziewczyna nie czekając na Twoją odpowiedź ruszyła dalej.

No nic. Nie pozostaje mi nic innego jak również ruszyć w drogę za Moniką. Ciekawe czy też trenuje pokemony. A może skoro ona jest archeologiem to posiada rzadkie skamieliny? I teraz zamiast myśleć nad sprawą, zaprzątam sobie głowę takimi sprawami. Jakby chciała to sama by zaczęła rozmowę, sam się nie będę prosił. Idę z podniesioną głową do góry i szukam wszelkich poszlak.

Dłuższy kawałek drogi szliście w milczeniu. W końcu dotarliście to prostopadle idącej drogi, gdzie były widoczne ślady samochodu. Dziewczyna westchnęła.
- To teraz raczej na nic nie trafimy... - mruknęła, rozglądając się. - Martwi mnie ta cała sprawa, bo skoro na prawdę ktoś używa znaku Mrocznego Arceusa to mogą być poważne kłopoty - stwierdziła.

Na to wygląda, że osoby zainteresowane zabrały swoją przesyłkę i odjechały. Ale co teraz? 
- Chyba mogę cię bardziej już wtajemniczyć. Już i tak zostałaś przeze mnie włączona w ten temat. Interesuję się tym, ponieważ widziałem dość dziwną sytuację. Była to uroczysta kolacja, wszyscy ubrani elegancko. Następnie pojawił się starzec, któremu każdy oddał cześć. A wszystko zakończyło się morderstwem. Może brzmi to dość nieprawdopodobnie, jednak to widziałem na własne oczy.

Dziewczyna patrzyła na Ciebie chwilę bardzo zdziwiona, moze nawet zszokowana.
- Widziałeś jak popełniano morderstwo? - zbladła trochę.
Chwilę rozważała to co powiedziałeś.
- I to z nimi związany jest ten znak? - dopytała się.

- Tak myślę. Jest jeszcze druga część tego opowiadania. Ale nie chcę bys całkowicie zbladła z natłoku informacji. - bo jeszcze by uciekła i co bym sam tutaj zrobił? - Tego czynu dopuściła się - chwilę zatrzymałem głos - moja matka. Ona i ojciec byli zaproszeni na to spotkanie. Następnego dnia przeszukałem ich sypialnię i znalazłem świstek papieru z fragmentem rysunku. Wyglądał podobnie jak ten symbol, który pokazałem Ci. 

Monika chyba faktycznie jak dowiedziała się kto to robił miała ochotę uciec, ale w końcu tego zrobiła, jakby szybko nad czymś się namyśliła.
- Czyli innymi słowy... żyłeś sobie spokojnie dopóki tego nie ujrzałeś tak? I ni wcześniej nie zauważyłeś? - spytała się.

- Jako mały brzdąc mało mnie interesowało kim byli rodzice, skąd mieliśmy tyle pieniędzy na te wszystkie zabawki i luksusy. Dopiero ostatnio coś do mnie dotarło, że nigdy nie wspominali o tym gdzie pracują, czym się zajmują. A na moje pytania szukali tematu zastępczego. Zatem coś zacząłem podejrzewać. Aż ciekawość wygrała. - powiedziałem już wszystko. Liczę na to, że nie jest żadnym podwójnym szpiegiem, który ma za zadanie wyciągnąć ode mnie informacje. Cóż. Było by niezwykle ciekawie.

- Ahaaa... - powiedziała dziewczyna, patrząc się na Ciebie. - No to nieźle się wplątałam.... - po chwili jednak pojawił się u niej lekki uśmiech. - Ale to nic, przygoda jak przygoda nie należy przed nią uciekać! Tak przynajmniej mówi mój tata - stwierdziła rozbawiona.
Chyba sama sobie próbowała jakoś poprawić nastrój. Dość pozytywnie nastawiona dziewczyna.

- Jak to mówi tekst jednej z piosenek "Przygoda, przygoda, każdej chwili szkoda". Chyba tutaj jednak już nic nie znajdziemy. Możemy wrócić do miasta - coś nie dawało mi spokoju, tak jakbym o czymś zapomniał. - Jakie masz plany? Czyli co chciałabyś osiągnąć lub zrobić w tym mieście? Na przykład ja zamierzam wziąć udział w pokazach. ... Właśnie pokazy! A ja nawet nie zacząłem żadnego treningu. Niestety skleroza nie boli, lecz utrudnia życie. 

Dziewczyna kiwnęła głową. Po chwili szliście w kierunku miasta.
- Pokazy? Świetnie! Mi jakoś nigdy takie coś nie szło dobrze... - podrapała się po policzku. - Chciałabym zostać znanym archeologiem... coś jak mój tata - powiedziała rozmarzona.

- Czyli jakby tradycja rodzinna? Bardzo interesujące. - odpowiedziałem - Ja osobiście sam w pokazach nie brałem jeszcze udziału. Jednak od małego uwielbiałem je oglądać i marzyć o zostaniu koordynatorem. Może się uda, choć droga przede mną długa. - szedłem dalej w głowie próbując obmyślić jakieś kombinacje do konkursu.

- Nie wiem czy znowu taka tradycja rodzinna - wzruszyła ramionami. - Dopiero tata zaczął się tym interesować, a reszta rodziny nie jest zbytnio za takim lataniem za byle kamulcem czy ceramiką - powiedziała. - Cóż... Myślę, że Ci dobrze pójdzie - uśmiechnęła się.
Szliście już dłuższy kawałek drogi. Robiło się upalnie.

- To może ty zapoczątkujesz i twoje potomstwo będzie pasjonowało się tym. - zażartowałem podczas drogi. Cóż trzeba jakoś dojść. Wachluję się ręką, aby troszeczkę ochłodzić się. - Szkoda, że nie mam żadnego lodowego pokemona, moglibyśmy się choć trochę ochłodzić. - idąc żartobliwie wtrąciłem ten temat.

Jak powiedziałeś o potomstwie to dziewczyna zrobiła się czerwona jak burak.
- Noo... em... pewnie tak - odpowiedziała Ci. - Ja też nie mam takiego pokemona - westchnęła i otarła sobie czoło chusteczką.
Monika natomiast wyjęła jakąś teczkę i zaczęła się nią wachlować. Przyjemne było to, że trochę tego wiaterku szło na Ciebie. Przeszliście polanę, gdzie były odłamki i byliście już niedaleko od miasta. Po około godzinie drogi wreszcie je ujrzeliście.

- Nareszcie! Jeszcze tylko kilka kroków i będzie można odpocząć. - powiedziałem pełen nadziei by dojść i znaleźć jakiś cień do spędzenia tego upału. - Ale marzy mi się teraz wypicie mrożonej kawy lub innego chłodnego napoju. Możemy chyba zrobić taki postój na ochłodę. Chyba, że wolisz gorącą herbatę jak beduini na pustyni. 

Dziewczyna się zaśmiała.
- Chodź wiem, gdzie można się ochłodzić i przy okazji jest bardzo smacznie - powiedziała do Ciebie.
Złapała Cię za rękę i poprowadziła do jakiegoś... baru? Tylko był on w arktycznym stylu. Był tu bardzo przyjemny chłód. W pewnej chwili zauważyłeś takiego pokemona:

Nie wyglądał jakby miał kogoś zaatakować. Raczej był milusi i robił tutaj za taką atrakcję. Ciekawy sposób na zwabienie klientów.

Jako misio, to na pewno przyciąga rodziny z dziećmi. Pewnie jeszcze zdjęcia można z nim sobie zrobić. Pełna atrakcja. 
- O! Widzę, że znasz to miasto lepiej ode mnie. Ale cieszę się, że mnie tutaj przyprowadziłaś. Ten chłód sprawia, że czuję się dobrze. 
Od razu szukam karty, aby móc zamówić dla siebie coś kojącego.

Po chwili trzymałeś w swoich dłoniach kartę dań i zacząłeś ją przeglądać. Monika chyba już wiedziała co sobie zamówi. Były tu wszelkiego rodzaju lody, zimne desery, chłodne napoje, dania... I wszystko... na zimno! Dość ciekawy pomysł. Faktycznie widziałeś tutaj sporo rodzin z dziećmi, które nie mogły wytrzymać i musiały podejść do Beartica. Jakiś jeden zbój nawet wdrapał mu się na grzbiet, na co pokemon go liznął i odstawił na podłogę. Wyjątkowo spokojny i przyjazny pokemon.

Raczej narwanego pokemona by nie dali by reklamował. W końcu mnóstwo dzieci oznacza, że trzeba mieć dużo cierpliwości. 
-Ok. Chyba decydowałem. Skusze się na sernik na zimno i mrożoną kawę. - i z takim zamówiniem zgłaszam się w odpowiednie miejsce.