Allan Newlight - pokonać zespół Plasma

Tak więc pełen determinacji stałeś przy pokemonie, który wyglądał na takiego, co liczył sobie już dużo lat i doświadczenia.
- Mushaaa - powiedział pokemon.
Mgiełka z nosa stwora nagle cie otoczyła, a ty w pierwszym momencie poczułeś się jak nacpany. Po tym jednak odzyskałeś świadomość i widziałeś jakąś budowlę, potem podziemne korytarze w Nimbasie, a jeszcze późniejjjakiś pałac. Obudziłeś się i akurat wtedy zaliczyłeś glebę po tym transie.

- KYA!
Wrzasnął z bólu po tym jak się uderzył... Wstal i spojrzał na Musharne.
- Dziękuje ci Musharno.
Ukłonił się delikatnie przed Pokemonem.
- Twoja pomoc jest dla mnie nieoceniona.
Wrócił do niej i do Solosisa i Munny.
- Już wszystko wiem Victoria... Tunele podziemne... Jakiś pałac widziałem w wizji... Z tego co kojarze to było miasto Nimbasa czy jakoś tak... Tam mają mego ojca ci parszywcy. Więc czym prędzej trzeba się tam udać.

Dziewczyna kiwnęła głową na twoje słowa. Po chwili zobaczyła, że z czoła leje ci się krew.
- O rety, ale rana - powiedziała.
Podeszła do ciebie i dotknęła dłonią czoła i... Rana zniknęła. Victoria zadowolona popatrzyła się na swoją robotę.

- To ty też potrafisz leczyć? Wspaniale. To przyśpieszy naszą podróż bo nie będziemy musieli odwiedzać Pokecentrów. Wspaniale... Zatem kierunek Nimbasa... Troche drogi tam mamy. Ale co tam... Ważne by dotrzeć do Nimbacy by tamci nie uciekli z miejsca zdarzenia. Ale przydało by się mi złapać jakiegoś Pokemona.
Rozglądał się po wyżynach i trawkach w poszukiwaniu dzikiego Pokemona.

- No troszkę już zdążyłam się nauczyć - powiedziała dziewczyna.
Rozglądaliscie się za pokemonami. W pewnej chwili dziewczyna nagle miała duże czarne i upieszone skrzydła. Świetnie wyglądały. Victoria popatrzyła się na ciebie co ty o tym myślisz.

- No no no... Trzeba przyznać, że pięknie wyglądasz z tymi skrzydłami na plecach... Kurcze dziewczyno. Głupio mi, że jam zwyczajny człowiek do pięt ci nawet nie dorastam. Kocham cię. Ale mam myśli, że jednak się przy mnie marnujesz.
Opuścił głowę. Później ją podniósł i bez słowa dalej przepatrywał trawę za dzikimi Pokemonami.

Victoria zadowolona rozprostowała swoje skrzydła. Na Twoje kolejne słowa jednak się zmartwiła.
- Al, nie przesadzaj - powiedziała.
Po chwili podeszła do ciebie i się w ciebie wtuliła tak, że jedno pióro łaskotało cie w nos.
- Mi to w ogóle nie przeszkadza, że jeste śczłowiekiem - uśmiechnęła się lekko.

- A mi nie przeszkadza to, że nim nie jesteś... Ale troche głupio mi jednak.
Spojrzał jej w oczy.
- Ale skoro tobie to nie przeszkadza. To nie ma powodu bym czuł się głupio i niezręcznie.
Pocałował ją.
- Wiesz... Cieszę się, że podrózujemy razem... Pewnie gdybym samemu podróżował moja droga była by nudna. A tu mam pomoc istoty wyższej od ludzkiej która mnie kocha i ja ją również. Gdy odbijemy ojca musisz go koniecznie poznać. Bardzo miły i otwarty człowiek. Matka moja też miła. Dziadka już nie ujrzysz... Bo przeprowadził się do Azalea w Johto.
Piórko które go łaskotało sprawiło że kichnął.
- Hehe... Niepozorne piórko a jak łaskocze.

Dziewczyna się uśmiechnęła szeroko.
- To fajnie, mój ojciec jest dość ponury - westchnęła. - A to od czasu, kiedy mama zniknęła nie wiadomo gdzie - po jej policzkach spłynęły łzy.
Po chwili wręcz przytuliła cię do siebie dodatkowo skrzydłami.

- Hmmm... I pewnie pod pryzmatem twojej matki nie chciał byś ruszała... Pewnie zacznie swoje poszukiwania za tobą...
Przytulił ją do siebie
- Nie martw się. Odnajdziemy ją. Skoro ty pomagasz mi odbić mego ojca z rąk zespołu Plasma. To odnajdziemy twoją matkę. Pomoge ci w tym. Choć jako człowiek ciężko będzie mi się dostać tam gdzie wy możecie. Ale pomoge ci.
Z jego oczu poleciały łzy.
- Wiem jak to jest stracić kogoś bliskiego na którym ci bardzo zależy.

Dziewczyna się uśmiechnęła i cię pocałowała.
- Ogólnie to możemy spróbować znaleźć jeden z kryształów, o których słyszałam - odpowiedziała. - Tylko że pilnują ich, każdy po jednym : darkrai, kyurem, muszkieterowie, lugia, giratina i mew - wyjaśniła.
To cie zainteresowało.

- Lugia? Strażniczka mórz? Nie będzie to problemem by z nią porozmawiać. Przecież moja babcia służy jako kapłanka Lugii na Wyspie Srebrnej Skały. Musielibyśmy tam jednak sie jakoś dostać. Co do Kyurema to nawet nie wiem co to za Pokemon. Ale z Lugią pójdzie najłatwiej się dogadać.

- Ja bym mogła z giratiną spróbować - zamyśliła się. - Ten pokemon ma dużo wspólnego z demonami, a jako że w pewnej części nim jestem to powinno być ok - uśmiechnęła się.
Po chwili przerwały wam trzaski w krzakach i dziewczyna szybko ukryła oznaki swojej nieludzkośc .

- Hmmm... Zorua! Bądź czujna!
Powrócił do Pokeballa swojego wcześniej wywołanego Solosisa.
- FARFETCH'D! WYBIERAM CIĘ!
Wystawia swojego Farfetch'd-a który zajmuje lewe ramie.
- Spokojnie moje pokemony. Czekajcie na to co wyjdzie z kępy trawy.

Tak więc w napięciu czekałeś i... Buch! Z krzaków wypadł najprawdziwszy Riolu, który był cały w kolcach i je sobie wykmował.
- O, jest w końcu jakiś pokemon - uśmiechnęła się Victoria.
Siadła na ziemi obok.

- Riolu! Rany. Zawsze pragnąłem mieć tego Pokemona. Dobrze...
Wyjął swój Pokedex i go przeskanował. Potem podszedł delikatnie do Pokemona i pomógł mu wyciągać Kolce.
- Nie bój się mały. Pomogę ci z tymi kolcami.
Uśmiechnął się do niego i powoli wyciągał kolce.

Riolu lv. 13, samiec, ataki jak na lv., charakter : Lubi pakować się w kłopoty. A to dlatego, że zawsze ustanawia sobiecele , do spełnienia których dąży i nic go nie powstrzyma. Do tego jest jak superhero z komiksów.

Pokemon był dość nieufny, ale w końcu dał sobie pomóc. Dziewczyna wam pomogła i po chwili Riolunnie miałkjuż żadnych kolców na sobie.

Uśmiechnął się do niego.
- Riolu. Chodź ze mną. Proszę cię. Nie zrobie ci krzywdy. Pomogłem ci z kolcami. A podrużuje w celu pokonania Zespołu Plasma by odbić swojego ojca? Dołączysz do mnie Riolu?

Pokemon zamyślił się na chwilę.
- Rio! - powiedział ucieszony.
Tak więc możesz mieć kolejnego pokemona w drużynie. I to świetnego.

- Wspaniale!
Ucieszył się. Wyjął Pokeball.
- To konieczne Riolu... Musisz do niego wejść. POKEBALL IDŹ!
Rzuca Pokeballem w Riolu.

Rzuciłeś w Riolu pokeballem.
"Ding" usłyszałeś prawie że od razu.
Zorua podał ci w pyszczku pokeballa, a Victoria klasęła dłońmi.
- No to teraz może chcesz się przelecieć? - spytała dziewczyna odważnym tonem.

- Hmmmm....
Schował Pokeball z Riolu do Kieszeni.
- Skoro nie będę ci zbyt dużym ciężarem to czemu by nie. Możemy. Nie mam na szczęście lęku wysokości. Ale dla bespieczeństwa lepiej schowam Farfetch'da. FARFECH'D! WRACAJ!
Powrócił pokemona kaczke do Pokeballa.
- Zatem ja i moja Zorua jesteśmy gotowi.

- Spokojnie, na pewno was uniosę - uśmiechnęła się dziewczyna.
Objęła Cię od tyłu i na dodatek owinęła ogonem wokół pasa. Zorua nieco był zestresowany wizją lotu. Po chwili.... lecieliście i było świetnie!

- WOW!
Krzyknął patrząc na to wszystko z góry.
- Pewnie wam cudownie jest tak lecieć. Ta wolność w powietrzu. Zazdroszcze dlatego wszystkim ptasim i tym pokemonom które mogą latać... A moge wiedzieć gdzie lecimy teraz?

- A gdzie byś chciał? - spytała dziewczyna.
Przez ramię cmoknęła cię w policzek. Jej skrzydła miały sporą objętość, a Zorua wywalił język, co komicznie wyglądało. Czułeś się świetnie w powietrzu.