Allan Newlight - pokonać zespół Plasma

- Możesz mi wyjaśnić o co tu biega? Jak jesteś Zoroarkiem to żaden problem. Nikomu nie wydam. Możesz być spokojna. Ale jeżeli nie. To kim jesteś... Oczywiście nikomu nie powiem. To zostanie między nami. Ale chyba człowiekiem napewno nie. Bo ludzie ogonów nie posiadają.
Spojrzał na nią i się uśmiechnął przyjaźnie.
- I czemu zechciałaś ruszyć ze mną.

- Nie jestem zoroarkiem - odpowiedziała na początku.
Usiadła na łóżku i pozwoliła sobie na wyjęcie ogona zza spodni. Był dlugi na półtora metra.
- Jestem pół-nefilimem - powiedziała nieco zmieszana. - Nefilimy to pół demony-Pół anioły, ale ja mam jeszcze ludzkie geny - była nieco roztrzęsiona.
Na Twoje ostatnie pytanie odpowiedziała po chwili :
- Bo mnie zainteresowałeś - lekko się zaczerwieniła.

- Zainteresowałem? Hmmmm... Ciekawe. Ale czym konkretnie... Czym ja. Zwyczajny chłopak z Wysp Pomarańczowych mogłem zainteresować tak potężną istotę jak ty. Nie rozumiem z tego nic.
Pokiwał głową lekko przecząco.
- Ale przyznam ci, że mi się podobasz Victoria.
Spojrzał jej w oczy.
- Kto by pomyślał, że niepozorna dziewczyna może okazać się istotą silniejszą od jakiegokolwiek człowieka.

Victoria trochę się zaczerwieniła na twoje komplementy.
- Ogólnie... Chce ci pomóc no i... Podobasz mi się - powiedziała.
Nerwowo poruszała swoim ogonem. Chyba cała ta sytuacja ją porządnie zestresowała.

- Nie masz się czym stresować. Nie jest dla mnie problemem to kim jesteś. Ważne, że jesteś wporządku i bardzo fajną osobą. Polubiłem cię przez ten krótki okres naszej znajomości.
Przytulił się do niej.
- No dobra. Zjedzmy i ruszamy dalej Victoria. Zamówiłem coś dla nas u Siostry Joy. Dobrze, że nie widziała tego ogona. Ciekawe co inni by pomyśleli na ten widok. U mnie jesteś kryta. Nie powiem nic innym na temat tego kim jesteś. No a skoro jesteśmy już w Striaton. Ruszyć musimy na Polanę snów. Tam podobno z tego co słyszałem sny stają się prawdą. Chciałbym tam więc się udać.
Otworzył pudełeczko z jedzeniem i powoli zaczął jeść.
- Gulasz... No potrafią dogodzić.
Uśmiechnął się szeroko.

Ta była nawet zadowolona, gdy ją przytuliłeś. Wkrótce jak dostaliście jedzenie to ta ochoczo się za nie zabrała, siedząc blisko ciebie.
- To fajnie, że ci nie przeszkadza to, kim jestem - uśmiechnęła się. - Będziesz chciał się przelecieć jak będziemy daleko od miasta? - spytała.

- Latać? No czemu by nie... W końcu, żaden z moich Pokemonów nie zna Lotu. Zatem zgadzam się... Ale wpierw załatwmy co trzeba na Polanie snów. Całe szczęście, że to niedaleko od miasta. Ale wiesz co? Miałbym dla ciebie pewien prezent.

Ta kiwnęła głową.
- Jak chcesz - uśmiechnęła się. - O to fajnie - była wyraźnie zadowolona.
Na chwilę się zawahala, po czym cię pocałowała.

- Hmmmm.... To było miłe z twojej strony Victoria...
Odwzajemnił pocałunek.
- Zatem ruszajmy. Może Dym Snów o którym coś tam słyszałem zdoła mi pokazać gdzie konkretnie znajduje się mój ojciec. I gdzie go przetrzymują.

Dziewczyna kiwnęła głową. Poszła do łazienki się przebrać i wróciła w bluzce na ramiączkach oraz krótkiej spódniczce.
- I ja juz jestem gotowa - uśmiechnęła się.
Ogon jakimś cudem udało się jej schować... A nie, zastąpiła nim pasek i to po prostu wygląda jak jakiś gadżet. Sprytne.

- Hehe... Wiesz, jednak potrafisz się przykamuflować.
Uśmiechnął się. Wstał z łóżka i ubrał się w swoje ubranie. Potem wziął ją pod rękę.
- Zatem pani pozwoli.
Uśmiechnął się do niej. Zorua wskoczyła mu na prawe ramie.

- Lata wprawy - uśmiechnęła się.
Wkrótce szliście razem, a Zorua zadowolony siedział na twoim ramieniu. Niedługo po tym wyszliście z miastai droga bbyła nawet przyjemna.

- O tak... Cudowną mamy pogodę trzeba przyznać... I jeszcze fakt, że podróżuje z Super Dziewczyną.
Uśmiechnął się.
- Jednak Arceus nademną czuwa. Że puki co wszystko mi się powodzi i zmierza w dobrym kierunku.
Spojrzał jej w oczy.
- Wiesz... Nie wiem czy słyszałaś przez sen... Ale chyba się w tobie zakochałem Victoria. Co dziwne by było, z racji tego, że znamy sie od niedawna.

Dziewczyna słuchała tego co mowisz, a na twoje ostatnie słowa się zaczerwieniła.
- Cóż... W sumie to ja w tobie też - powiedziała nieśmiało.
Z tego wszystkiego jej ogon znowu zaczął swobodnie majtać. Alennikogo prócz was nie było tutaj.

- Dobrze spokojnie.
Uśmiechnął się widząc ogon.
- Opanuj emocje. Bo twój ogonek widocznie zbytnio je odbiera.
Idą dalej w strone Polany Snów. To miejsce otaczała pewna niesamowita aura którą oboje czuli.
- No i zaraz się tam znajdziemy. Trzeba poszukać pokemona emitującego Dym Snów. Muszę zanużyć w nim głowę by zobaczyć to co bym chciał.
Spojrzał na Victorie z pewnym zaciekawieniem.
- A powiedz mi? Zwykły człowiek jak ja również mógłby się stać taki jak ty? Bo wiesz... Troche głupio aby istota taka jak ty była razem ze zwykłym śmiertelnikiem jakim jestem. Bo pewnie jesteście nieśmiertelni.

- Tak, może dowiesz się czegoś - powiedziała.
Na Twoje ostatnie pytanie się zamyśliła.
- Jest kilka sposobów, ale mi to absolutnie nie przeszkadza, że jest między nami taka różnica - uśmiechnęła się. - Chociaż to, że jestem nieśmiertelna to faktycznie kłopot - spuściła głowę. - ja będę żyć, a ty się starzeć - westchnęła.

- Prawdziwa miłosć nie ma przeszkód.... Wiesz Victoria. Mówiłem, że mam dla ciebie prezent.
Ze swojej torby wyjmuje jajko Horsea które lekko się kolebało.
- To jajko Pokemona wodnego zwanego Horsea.
Wręcza jej owe jajko.
- Proszę. Sądzę, że niedługo powinno się jajko wykluć. Dlatego ważne, by młody Pokemon zauważył ciebie jako pierwszą. Bo uzna cię za matkę.
Uśmiechnął się.
- To na dobry początek naszego związku.

Dziewczyna zaintrygowana wzięła jajko w swoje dłonie.
- Rety, faj... - i tu urwała.
Jajko zaczęło pękać na jej rękach i po chwili wykluł się z niego mały pokemon
- Hooo - mała Horsea była urocza.

- Prosze uprzejmie... Niech ci ten Horsea służy. To mój prezent dla ciebie na rozpoczęcie naszej znajomości.
Uśmiechnął się wesoło do niej.
- I ty jak i ten mały Horsea. Oboje jesteście Uroczy.

- Dziękuję - dziewczyna była ucieszona.
Po chwili Horsea już był w jej pokeballu. Victoria natomiast objęła cie za szyję i pocałowała bardzo mocno, co było bardzo przyjemne.

- To było przyjemne a wręcz fajne.
Odwzajemnił jej pocałunek.
- No dobrze... Wracajmy do sprawy w której przybyliśmy na tą Polane. Musimy odnaleśc tego Pokemona który generuje owy dym snów... Czekaj. Pokedex powiedział, że twoja Munna jest zjadaczem snów... Hmmmmm.... Tak jest! Może ona być pomocna w odnalezieniu tamtego Pokemona. W końcu oba mają do czynienia ze snami.

Victoria wypuściła swojego pokemona. Była ogólnie bardzo zadowolona. Wkrótce mała chyba złapała trop, ponieważ zaczęła lecieć w jednym, konkretnym kierunku.
- Świetnie, mała - dziewczyna pochwaliła stworka.

- Jest dobrze... Tylko biegnąć w tamtym kierunku. A tak pozatym... Chyba wiem, jaki pokemon może mu pomóc.
Wyjął jednego z Pokeballi.
- SOLOSIS! WYBIERAM CIĘ!
Wystawił swojego młodego Solosisa.
- Ruszaj za Munną i ochraniaj ją w razie czego.
Oni zaś pobiegli za Munną która ich prowadziła.

Tak więc pobiegleś za pokemonem razem z dziewczyną. Miałeś tutaj jakieś zwidy. Ludzie, którzy nagle znikali... W końcu... Jest! Duży pokemon, podobny do Munny, z którego nosa wychodził taki jakby obłoczek. Victoria popatrzyła się zaciekawiona na stwora.
- Wyższa forma mojej Munny - powiedziała zaintrygowana.

- Więc to musi być Musharna o której tyle mowa była... Ale o co chodzi z tymi ludźmi... Czyżby to sprawcza moc Musharny? Czy my już widzimy sny znajdując się na obszarze jego mieszkania?
Poprawił swoją bluzę i stanął odważnie.
- Podejdę do niego śmiało. Albo mnie zaatakuje albo nic. Ale musze się dowiedzieć gdzie jest Zespół Plasma i gdzie porwali mego ojca.
Biegnie w strone Musharny. Gdy do niej dobiega stanłą przed nią.
- Musharno. Nie chce ciebie niepokoić. Nie chce ciebie łapać. Ty tutaj rządzisz. Ale przybywam z daleka by dowiedzieć się gdzie Zespół Plasma porwał mojego ojca. To dla mnie bardzo ważne. Więc prosze pomóż mi.