Wiodący ku... Opryskliowści?- Gra Regi

Opuściłaś swoje małe rodzinne miasteczko. Przechodziłaś w tej chwili park i widziałaś mnóstwo osób ,które nie były zadowolone twoim widokiem, cóż począć? Mijałaś bloki, sklepy, biblioteki, szpital, a zresztą dużo jeszcze by wymieniać! Doszłaś w końcu do znaku ,który był ci miły powiedzieć ,iż wyszłaś z kochanego domu. Chyba kochanego?
Szosa ,którą wiodłaś ku przygodzie wydawała się pusta, znaczy, ona była pusta. Żadnych samochodów, ludzi, całe szczęście, w sumie tylko drzewa dotrzymywały ci towarzystwa. W pewnym momencie zobaczyłaś przystanek ,którym mogłaś poczynić jakieś sensowne kroki ku dojechaniu gdzieś. Coś koło 20 minut czekałaś aż dosyć duży Bus już na ciebie czekał. Za nędzne pieniądze wsiadłaś do zatłoczonego pojazdu i za pół godziny miałaś być w stolicy naszej nie dużej wyspy.
Niektórzy ludzie coś gadali, inni siedzieli cicho, jeszcze to inni zachwycali się nowymi trenerami opisanymi w jakimś czasopiśmie. Podczas jazdy nie zauważyłaś żadnego ciekawego Pokemona mimo tego ,że dla takowego przykleiłaś się nawet do okna. Kiedy w końcu dojechałaś wyszłaś na brukowaną drogę między lasem ,a mostem przy którym był drogowskaz ,że do najbliższego miasta jest coś koło 1kilometra? Więc z lek sza zaczęłaś się posuwać w danym kierunku, twój ukochany zegarek wskazywał coś koło 15:45, więc może przy dobrych wiatrach dojdziesz tam za godzinę? Może pół?

-------
Miłej gry życzę.

"O co właściwie chodzi tym ludziom? Nie odzywam się, nie przeszkadzam a patrzą na mnie co najmniej jakbym im ukradła Kozę... Na cóż byłaby mi ich koza? Albo inne mięso? Powinni zajmować się swoim życiem a nie posyłaniem mi tych niby złowrogich spojrzeń. Dajcie spokój..."W autobusie na szczęście nikt nie usiadł koło mnie, nie pragnąć bezsensownej rozmowy. Cudownie!Liczyłam, że dostrzegę coś ciekawego, ale zakurzona szyba nie dawała na to szans. Wysiadłam wcześniej, bo miałam dość gwaru i zapachu tych wszystkich ludzi...Przed znakiem zawahałam się chwilę. Niby nic wielkiego, wystarczy się ruszyć i mieć wszystko za sobą, ale co jak nie? Pokręciłam głową i ruszyłam. "Nie ma się co zastanawiać. Wyszłam, to idę. Zresztą, co za różnica czy tu, czy tam. Poza tym, od tej chwili będę mogła rozwijać swoją wiedzę nie tylko z książek!"

Przechodząc most zobaczyłaś w krystalicznie czystej wodzie kilka poruszających się takich poków . Kręciły się tam i z powrotem, a jak popatrzyłaś w prawo mogłaś zauważyć dosyć duży staw gdzie było dużo więcej innych Pokemonów. W lewo prowadziła droga do miasta. Ale jak chyba na chwilę zejdziesz z trasy nic się nie stanie nie? Z pobocznego lasu wyleciało, wypełzało i powybiegało! Wyglądało one tak pobiegły w stronę jeziorka na raz jakby była właśnie godzina w .której należy się napić. Przy jeziorku dalej siedziały stworki na przykład ten
i ten blisko powierzchni . Gdy Poki cię zauważyły większość pouciekało reszta cię olała.

Most wydawał mi się solidny, więc nie miałam oporów, żeby po nim przejść. Rozglądałam się od niechcenia dookoła, jak widać opłaciło się. Wyciągnęłam notes z plecaka i zaczęłam notować co zauważam. "Niby powinnam pójść do miasta, ale jest dopiero przed szesnastą... Zdążę tam dotrzeć przed zmierzchem, przecież to nie jest daleko. Po co marnować czas w mieście pełnym ludzi, skoro tutaj jest tyle do zaobserwowania? To stanowczo lepszy pomysł!" Skręciła w kierunku drzew zostawiając za sobą ścieżkę.
Byłam zachwycona tym co zastałam. "Jak zwykle uciekają, pryh, ale przynajmniej nie są jak Ci ludzie, którzy traktują mnie jakbym ukradła im Kozę... A co to za pokemon?" Z początku nie mogłam rozpoznać kształtu stworzenia, które falowało pod taflą wody, ale wytężyłam wzrok i dostrzegłam jego płaszczkowe zarysy. "Ahh! No tak."
Rozejrzałam się lekko i usiadłam na kamieniu pod drzewem. Zaczęłam szybkimi ruchami uwieczniać ten obrazek znad jeziora. Musiałam to robić szybko, bo małe stworzenia co i rusz zmieniały swoje miejsce położenia. "Ciekawe czy zawsze tak wszystkie nadbiegają tutaj w tym samym czasie? Interesujące, względnie..."

Obrazek wyszedł jak wyszedł. przy stawie została tylko kijanka z nóżkami, wiewiórka i muszelki, przyglądały ci się bacznie, podczas gdy zuchwała wiewiórka próbowała podejść, co kilka centymetrów cofała się z ćwierć więc mogło jej to trochę zająć. Jednak kiedy podeszła wystarczająco blisko byś mogła ją pogłaskać spanikowała i schowała się za kijanką. Bacznie i badawczo ci się wszystko przyglądało. Tylko po co? Może pragną czegoś od ciebie? Może da się je złapać? I ,którego złapać? W końcu przy sobie miałaś tylko kilka tak zwanych Poke-Balli.

Podnosiłam wzrok znad kartki co jakiś czas. Nie byłam zadowolona efektem, ale też nie był on moją bolączką. Przecież nie było to aż tak ważne." Mam szkic poglądowy, to wystarczy. Zbieram te informacje dla siebie, a nie jakichś głupoli, którzy pragnęliby krytykować moje beztalencie. Poza tym, za dużo jest to napisania by rozdrabniać się nad tymi szkicami!" Unosiłam oczy znad notatnika i spoglądałam jak stworki się do mnie zbliżają.
Gdy wiewiórka była na wyciągnięcie ręki spróbowałam ją pogłaskać. "To był zły ruch... Po tylu latach wciąż nie nauczyłam się jak postępować? Cóż ze mnie za beznadziejny materiał... Tyle trzeba zapamiętać i ciągle się mieć na baczności, nono." Odłożyłam notatnik.
Spoglądaliśmy chwilę na siebie. Ja na pokemony, one na mnie. " I co one się tak patrzą? Nie chcą się dać pogłaskać, ale czegoś ode mnie chcą. Haha, pewnie..." Wyciągnęłam jabłko z plecaka i spokojnie je rozkroiłam na kilka części. Wyciągnęłam obie ręce, z jednym kawałkiem na każdej. Może się skuszą...

Co ciekawe, muszelka była skłonna podskoczyć do ciebie ,żeby wziąć od ciebie kawałek jabłka. Zjadła je szybko i ze smakiem patrząc na ciebie z respektem, po czym szybko przeją i pochłonął drugi kawałek jabłka. Najwyraźniej mu smakowało, następnie łasił się do twojej nogi. Wiewiórka odleciała w stronę miasta, a kijanka znikła gdzieś w stawie, w rzeczce i stawie dalej przebywały inne Poke-Muszelki jednak żadna nie okazywała zainteresowania tobą. Z twojego PokeBalla wyskoczył twój pierwszy Pokemon i próbował zachęcić muszelkę do zabawy. Wygląda na to ,że twój Pok zaczyna się integrować z otoczeniem.

Przyglądałam się spokojnie jak wodne stworzenie pochłania kawałek jabłka, a później drugi. "Chyba był głodny" - zaśmiałam się w duchu. "Prędzej podejrzewałam, że to Emolga zje jabłko a nie to małe muszelkowate, jak widać, za mało wiem... To bardzo zły znak, bo mimo tylu studiów wciąż muszę się ogromu rzeczy nauczyć. Tylko czy to oznacza, że zajmie mi to całe życie?!" Zmartwił mnie trochę ten fakt, ale nie miałam ochoty zaprzątać sobie nim teraz głowy.
- Woobat? - zdziwiłam się lekko. Mój pokemon nie był do tej pory skory to nawiązywania relacji. "Wygląda na to, że nie znam nawet własnego podopiecznego..." - westchnęłam. - No dalej mały, pobaw się z nim - wskazałam na mojego nietoperka. "Może, gdyby faktycznie się zaprzyjaźniły, udałoby się tego skrzata wziąć z nami?" Przyglądałam się poczynaniom pokemonów.

Pokemony zaczęły się bawić, perła i nietoperz byli radośni, pełni zainteresowania i tym podobne. Po jakimś czasie się im znudziło i muszelkowaty-pok zaczął się wycofywać. Nietoperz siedział bezwiednie nie wiedząc co ze sobą zrobić, pytanie co się teraz stanie z nowo poznanym przyjacielem? Właściwe pytanie powinno raczej brzmieć co Ty zrobisz aby nie utracić go? Ach ten czas szybko zleciał, zbliżała się 8 godzina. Chociaż jak na lato było jeszcze dosyć jasno. Powinnaś się chyba powoli zbierać.

---
Ten trochę krótki .w." sorry?

Przyglądałam się im dziwacznej zabawie tylko przez chwilę. Po tym krótkim czasie stwierdziłam, że niczego więcej już nie uświadczę i zaczęłam myśleć nad tym i owym. Zastanawiało mnie w jaki sposób mogę chociażby wpaść na trop Em... Przecież na świecie na pewno jest z tysiąc, o ile nie milion "uzdolnionych", co to właściwie oznaczało? Wywieźli ją na jakąś inną wyspę? A może nadal jest gdzieś w okolicy? I dlaczego nie dała znaku życia..? To było niesprawiedliwe, ale przywykłam, że życie takie jest. "Lepiej by było, gdybym jej w ogóle nie poznała..."
Ocknęłam się, gdy Woobat znalazł się tuż koło mojej głowy. Spojrzałam na niego. Skończył zabawę, ale nie wydawał się zadowolony.
- Naprawdę? - spytałam, choć wiedziałam, że mi nie odpowie. Od niechcenia wyciągnęłam swój pokedex (właściwie, powinnam zrobić to z przyjemnością! bo to niby zapisane wiadomości...) i wymierzyłam nim w kierunku muszelkowego stwora. - Dobra Woob, skoro ci zależy, to pokaż co jesteśmy w stanie zrobić - podniosłam się z kamienia i otrzepałam spodnie.

Maszynka szybko wydała ci wszystkie dane, do tego zapisała wszystko na twardym dysku.

Skan:

Nietoperz z początku nie załapał o co chodzi, jednak po chwili zrozumiał i natarł atakiem psychicznym. Muszelka z początku nie ograneła o co chodzi. Zajęło jej trochę obrócenie się, wyglądało jakby się jej kręciło w głowie, następnie użyła Iron Defense i oczekiwała na następne ruchy. Ogólnie rzecz biorąc kręciła się wokół Woobat'a i czasami się potykała

Woobat- 100%
Claperl- 95%, Oszołomiony, zwiększona obrona

" Głupiutki i łakomy Clamperl, co? Nie jest to wcale taki zły wynik, dobrze, że mam dużo jabłek." Uśmiechnęłam się pod nosem i zastanawiałam się co dalej. Najchętniej od razu rzuciłabym w stworka pokeballem, ale prawdopodobnie by to nie zadziałało.
- Woobi, użyj Odor Sleuth, a następnie spróbuj przewrócić naszego małego przyjaciela. Jeśli Ci się uda, użyj znów Confusion, może uda nam się go za bardzo nie sforsować - nie chciałabym, żeby Clamperl się na nas obraził na starcie. Takie małe pokemony miały do tego skłonności.
Obserwuję uważnie jak przebiega ta dziwaczna potyczka i mam zamiar rzuć pokeball w chwili, gdy zauważę, że może to być efektywne.

Woobat wykorzystał Odor Sleuth, jednak w tej walce nie miało to zbytniego efektu, następnie wywrócił muszelkowatego i ponownie użył Confusion, perła odpowiedziała najpierw Water Gun następnie Whirlpool'em! Woobat nie wyglądał na specjalnie zaskoczonego atakiem Pokemona jednak nie mniej jednak miało to jakiś efekt!

Woobat- 89%, stałe obrażenia od Whirlpool
Claperl- 65%, Oszołomiony, zwiększona obrona

"Cóż ja właściwie najlepszego wyprawiam? Przecież ten atak nie działa na takie maleństwa, które nie są... eh, czyżby czekało mnie szkolenie z walk? Sądziłam, że nigdy mi się to nie przyda, trzeba było się zgodzić, kiedy Em proponowała, że mnie nauczy..." Nie chciałam o tym myśleć, ale samo nasuwało mi się do głowy. Znam niby ataki i te sprawy, ale pojedynki pokemonów nie są moją mocną stroną...
- Wobi, nie bardzo wiem co zrobić - powiedziałam do stworka w nadziei, że sam coś wymyśli. - Dobra, podetnij malucha skrzydłem, tak, żeby się znów przewrócił i powtórz Confusion...

Pokemon uznał ,że co nieco sam wymyśli jednak, posłusznie wykonał twoje polecenie. Muszelka ponownie się wywróciła i nie była w stanie zaatakować, jednak ponownie podniosła swoją obronę, co więcej nie wyglądało na to ,że próbuję się podnieść. Woobat wykonał Confusion kilka razy po czym czekał na efekty. Po krótkim czasie, perła zaatakowała Clamp, a następnie Water Gunem. Nietoperz oddał mu Confusionem po czym, przez co perła nie straciła oszołomienia.



Woobat- 76%, stałe obrażenia od Whirlpool
Claperl- 43%, Oszołomiony, zwiększona obrona

Doszłam do wniosku, że żaden ze mnie trener. Najwidoczniej nie myliłam się w dzieciństwie biorąc na obiekt zaciekawienia specyfikę i charakter pokemonów a nie ich możliwości taktyczne. Właściwie, dlaczego to wszystko musi być tak dziwnie skonstruowane?
- Świetnie Wobi, jesteś lepszym taktykiem niż ja... - prychnęłam cicho pod nosem. - Unikaj jej ataków i zmęcz ją jeszcze trochę. Nie wiem, lataj wokół niej, żeby nie była w stanie stwierdzić co się dzieje? I znów Confusion.
Jeśli się uda ten zabieg, wyciągam pokeballa i próbuję złapać malucha, bo nie bawi mnie bicie takiego niewiniątka.

Woobat skorzystał z rady dezorientacji wroga, latał tam i z powrotem, atakując, muszelka chyba już nie miała ochoty specjalnie walczyć i opadłą z sił. Woobat ucieszony przyleciał obok ciebie i usiadł na ramieniu. Co prawda perła nie omdlała ale to była chyba odpowiednia chwila by rzucić poke-piłką. Ciemność coraz bardziej pochłaniała twoją okolice co znaczyło że powinnaś się zbierać, zbliżała się 20 i nie było to specjalnie fajne podróż po lesie w ciemnościach.

Woobat- 67%,
Claperl- 28%, zwiększona obrona

Rzucam pokeball w stronę stworka, jednocześnie przywołuję do siebie Woobata i wykazuję swoje ramię. Głaszczę nietoperka po okrągłej główce i spoglądam na poke piłkę, czy udało mi się złapać muszelkową istotę? Jeśli się nie uda to będę musiała to jakoś wyjaśnić Wobiemu, jeśli się udało to podchodzę do balla i go podnoszę. Po czym stanowczo ruszam w stronę miasta.

Pokeball się pokiwał, pokiwał i za pipczał. Brawo udało ci się złapać pierwszego Pokemona. Woobat połasił się, po czym razem z tobą poszedł w stronę miasta, co dziwne las nie był lasem, tylko Parkiem i był mocno oświetlony! Pięknie zwisające lampy z gałęzi drzew, odbijając się od liści zostawiając piękne ślady. Widziałaś jak niektóre Pokemony chowają się i szykują spać, tu widziałaś następny drogowskaz, który twierdził że jesteś w danym miasteczku. I miał rację, po chwili widziałaś bloki i Poke-Centurm i tym podobne.
Gdy zawitałaś w Centrum przywitała cię kobieta w różowych włosach mówiąc ,że możesz zarezerwować pokój a twoim Pokemoną zaoferować pomoc opiekunki. Dana kobieta miała plakietkę na sukience z napisem

Kod:

"Witaj, nazywam się Siostra Joy,
Bardzo chętnie udzielę ci pomocy!"

-----------
Mój błąd, nie dałem expa . _ ." ... <Fck my life.>
Dla Woobata 0,45

Byłam zadowolona, że jednak się udało złapać muszelkowatego, bo o ucieszyło Woobata. Pewnie by się pogodził, gdyby musiał się rozstać z tym stworzonkiem, ale po co, skoro nie musiał? Spoglądałam chwilę na pokeball i schowałam go to kieszeni.
Nieco zdziwił mnie fakt, że ten obszerny teren jest miastowym parkiem. Widocznie to jakieś większe miasto. Ani mnie to grzało, ani ziębiło. Nadchodziła noc, jedyne co mnie interesowało to to, gdzie będę mogła się umyć i pójść spać. Nie znosiłam chaosu.
Podążyłam za drogowskazem w stronę Centrum, stwierdziłam, że nowemu towarzyszowi przyda się "reperacja" po tym jak Wobi go pomęczył. Naprawdę nie rozumiem całej walki i musu robienia tego wszystkiego... Miałam na to nieco inne poglądy, dlatego byłam obserwatorem.
- Ekstra - odparłam. Ten entuzjazm mnie przytłaczał.- W takim razie proszę pokoik dla jednej osoby, tylko na tą noc - wyciągnęłam dwa pokeballe, chociaż Wobi nadal latał koło mojej głowy, i podsunęłam w jej stronę,

Zabrała od ciebie dwie kule ,podczas gdy Woobat wracał do swojej, następnie dała ci kluczyk do pokoju i zniknęła w szklanym pomieszczeniu. Pokoik by schludny do tego całkiem ładnie umeblowany, łazienka tak samo była zadbana i wcale nie wyglądała na taką co tysiące osób z niej korzystało. Po kilku godzinach pielęgniarka przyniosła ci twoje PokeBalle. Z jednego nich wyskoczył nietoperz i latał jak szalony po pokoju. Było coś koło 22, może należało kłaść się spać?

Weszłam do pokoju rozglądając się zniechęcona. Wszystko układało się inaczej niż miałam w planie. Ta niepotrzebna walka z małym stworkiem wyprowadziła mnie z świetnie ustalonego planu, którego co prawda jeszcze nie miałam, ale wyobrażałam sobie, że go mam. Położyłam plecak na ziemi i podeszłam do okna. Miasto było już pogrążone w ciemności, tylko lampy świeciły się przy uliczkach. Cho... Moje rozmyślania przerwała siostra Joy, która od tak wlazła mi do pokoju. Skrzywiłam się i wzięłam od niej moje kulki. Mruknęłam jakieś podziękowania i zamknęłam za nią drzwi.
- Hej, ej, Woobi, uspokój się, ty mały popaprańcu - uśmiechnęłam się szeroko. Ten maluch zawsze poprawiał mi na strój. - Znajdź sobie jakieś miejsce na lampie albo wieszaku, bo idziemy spać.
Było późno. Zazwyczaj siedziałam po nocach, ale przede mną była wizja porannego wstania, więc wolałam jako tako się wyspać.
Przebrałam się szybko i zgasiłam światło. Rzuciłam się na łóżko. Przez dłuższy czas nie mogłam zasnąć, zastanawiając się, gdzie ta pinda mogła zniknąć. Popytam jutro...

Noc minęła ci szybko mimo tego ,że przez dłuższy czas nie mogłaś zasnąć. Woobi w efekcie spał na części łóżka na ,którą twoje nogi nie sięgały, po pewnym momencie zaraz po powstaniu z łóżka, zobaczyłaś na drzwiach małą kartkę.

Dziękujemy ,że skorzystałeś/aś z usług naszego Poke-Centrum,
Na dole jest już gotowe śniadanie, jeżeli chciałbyś/ałabyś korzystać dalej z naszych usług proszę o podejście do recepcji z prośbą o zakwaterowanie się na dłużej.
Z góry dziękuje Obsługa Poke-Centrum!

Poke-Nietoperz obudził się zaraz po tobie. Na oknie twojego malutkiego pokoju czekały już poranne Pokemony, twoje zmysły podpowiedziała ci ,że jest już koło 7:35? Pokemon był już gotowy do dalszej drogi. Pytanie czy idziesz już dalej czy zostajesz na dłużej. Na dworze były tylko poranne Poki, żadnych śladów ludzi.

Przeciągnęłam się i wstałam z łóżka. Nie było co marnować czasu w tym przerażająco białym pokoju. Na pierwszy rzut oka było widać, że to nie moje miejsce. Nie sądziłam, że tak ciężko będzie się przyzwyczaić do obcych łóżek...
Podeszłam do kartki. Wizja ciepłego śniadania wcale nie była taka zła. Stanowiła całkiem kuszącą zachętę na ten dzień. Schowałam kartkę do kieszeni. Sama nie wiedziałam czy mam ruszać dalej czy zostać w tym miejscu na kolejną noc.
W końcu uznałam, że pierw muszę zjeść śniadanie a później będę się zastanawiać. Właściwie, zawsze mogę znaleźć pokój u kogoś i tam przenocować. I przecież pozostawała kwestia przepytania tutejszych czy wiedzą coś na temat Em...
Narzuciłam plecak na ramię i wyszłam zamykając za sobą starannie drzwi. Zeszłam na dół, w poszukiwaniu obiecanego śniadania.

Zgodnie z obietnicą, w pokoju obok był stół szwedzki wysłany jedzeniem, był tam stolik z numerem twojego byłego pokoju, wypadam chyba przy nim siąść i zajadać się tymi skarbami. Po minucie podeszłą do ciebie kelnerka z zapytaniem czy życzysz sobie herbatę albo kawę, Nietoperz też na coś tam się załapał, po jakimś czasie wyskoczyła Poke-Muszelka i zjadła większość, właściwie całość jedzenia dla poków ,które dostępne było dla ciebie, ale Woobat najwyraźniej nie miał z tym większego kłopotu.