Po wojnie światów nastał budyń, czyli podróż GhostRiderki

Nazo położył rękę na twoim boku i poczułaś miłe ciepło. Po chwili nie było bólu. -I gotowe. Lepiej poczekajmy. Ciekawe czy pokemon będzie nam wdzięczny? Po czym Nazo się wyłączył czyli znowu zaczął rozmyślać. W telewizorze leciała stacja muzyczna. Puszczali własnie teledysk Linking Parka "Castle of Glass"

Podziękowałam za wyleczenie i rozsiadłam się wygodnie, po czym zaczęłam oglądać telewizję. Linkin Park, świetnie grają. Ciekawe czy wcześniej podobało mi się to samo.
- Ej, a skoro widzisz aurę to u mnie cokolwiek jest? - spytałam się chłopaka.
Popatrzyłam się na swoje dłonie zamyślona. Zerknęłam znowu na drzwi gabinetu, gdzie jest teraz poke-pies. Dobrze, że mam z kim podróżować.

-Właśnie. Twoja aura. To mnie szokuje bo masz srebrną. Jest niezwykle rzadka. Zwykle bliźniaki taką miały choć Joanna d'Arc też miała srebrną, a nie ma brata. Po chwili siostra Joy zawołała was. Podeszliście. -Co z nim siostro?
J- Nie jest dobrze. To młody poochyena i wygląda na to, ze miała trenera, ale boi się ludzi. Po za tym sądząc po głębokości rany to gwóźdź o którym wspomniałeś został wbity. A druga rana jest od sideł.

Srebrna? A to ciekawe, zobaczymy...
- To tym ciekawiej... - powiedziałam zamyślona. - Dobra, to potem zobaczymy kim mogłabym być... - po chwili podeszłam z nim do siostry Joy.
Zmartwiłam się bardzo i zasmuciłam. Rety to ten stworek musiał w takim razie sporo wycierpieć.
- Ile zajmie pani jego leczenie? - spytałam się. - I co po tym? - kolejne pytanie.

J: Leczenie potrwa 3 dni, ale nie bedzie mógł brac udziału w walkach przez tydzień. I po tym myślałam, żeby Poochyena poszła z wami.
-Czemu z nami? My tylko pomogliśmy. Na pewno znajdzie lepszego trenera.
Nazo był strasznie skromny. Szkoda, ze nie powiedział ci o tym, ale pewnie nawet nie zdaje sobie z tego sprawy.

Pokiwałam głową
- W sumie byśmy mogli się nim zająć - powiedziałam w końcu.
Uśmiechnęłam się do chłopaka lekko i spojrzałam na pielęgniarkę . W końcu jak było po wszystkim to poprosiłam chłopaka byśmy poszli już do tej wiedźmy. Chciałam wiedzieć cokolwiek pewnego, cokolwiek... Miałam tylko jakąś taką dziwną nadzieję, że nie jestem kimś złym.

J: Dobrze. Za trzy dni będziecie mogli go zabrać ze sobą
Powiedziała po czym poszła.-Jesteś tego pewna Nova? Nie wiem czy się nadajemy. Chodźmy do Wiedźmy i tak musimy tutaj zostać przez 3 dni. Zaczął iść w stronę wyjścia i oczywiście otworzył ci drzwi. -Teraz prosto mieszka przy jaskini, która dzieli Jubilife i Oreburgh od siebie. Zaczął iść i zatrzymał się dopiero przy ostatnim domu niedaleko jaskini. Wziął głęboki wdech i wydech stojąc przed domem.

Słuchałam tego co mi mówił.
- A myślałam, że jakoś bardziej nienormalnie mieszka - zaśmiałam się lekko. - I tak, jestem tego pewna, przecież zawsze można się postarać - uśmiechnęłam się znowu.
Popatrzyłam się tylko na chłopaka. Waha się czy coś? W końcu wydałam z siebie charakterystyczne "ekhem" by go nieco pośpieszyć.

-Mało ludzi o nas wie dlatego, ze żyjemy w takich czasach by druga generacja nie mogła nas znaleźć. Po chwili zapukaliście. Otworzyła wam starsza Pani z okularach przeciwsłonecznych.
W:-Nazo? Witaj mój drogi. Cóż się stało, ze przyszedłeś mnie odwiedzić? -No bo... moja przyjaciółka ma pewnien kłopot i chciałem się zapytac czy dała by Pani radę jej pomóc?

- Kim jest ta druga generacja? - spytałam się przeczuwając, że to mogą nie być dobre osoby.
W końcu otworzyła nam drzwi i się przywitałam z ową kobietą.
- Obudziłam się nagle na trawie i nic nie pamiętam z wcześniej... No i miałam dziwny sen po tym - wyjaśniłam krótko. - Jedyne co tak naprawdę pamiętam to dwa imiona. Nadia i Nova, chyba moje - dodałam.
Czekałam teraz w napięciu na jej reakcję.

Wiedźma popatrzyła się na ciebie.W: No tak... Srebrna Aura... Wejdźcie wszystko wam wyjaśnię. Powiedziała i poszła do salonu. Dom wyglądał normalnie. Żadnych artefaktów, jakiś dziwnych rzeczy itd. Nazo śmiało ruszył do salonu. Wiedźma w tym czasie zdążyła wstawić wody na herbatę i położyć ciastka na stoliku

Po chwili poszłam do domu i ruszyłam za chłopakiem do salonu. Tam usiadłam gdzieś na sofie czy coś i czekałam aż wszyscy usiądą. Zastanawiało mnie czy moja aura serio tak dużo wyjaśnia... Zjadłam z wolna jedno ciastko i czekałam dalej.
- To w takim razie co takiego się dzieje? Czy ta srebrna aura naprawdę tak wiele znaczy? - spytałam się w końcu.
Jeśli było trzeba to opowiedziałam urywki jakie mi się śniły.

W: Znaczy. Pewnie Nazo mówił ci o Joannie. Wszystkie książki do historii piszą, ze umarłą przez egzekucję. Prawda jest taka, że jej przyjaciółka zwana Cieniem uwolniła ją sama, a potem uciekły pokonując całą armię. Szkoda, ze nikt nie napisał prawdy. Ale wracając do ciebie moja droga Nadio. Twoje sny są w pewnym sensie wiadomościami, które będą napływać po mału. Czas pokaże. Nie mogę w niczym oprócz tego, ze czuję uśpioną w tobie wielką moc. Mam też niezbyt dobre przeczucia co do twoich rodziców. Nie chce nikogo obrażać, ale mam złe przeczucia.

Słuchałam uważnie każdego słowa i byłam coraz bardziej zaskoczona. Coraz dziwniej. Ale cóż...
- Moi rodzice? Nawet ich nie pamiętam, ani trochę - powiedziałam smutno. - Rozumiem, dziękuję, przynajmniej trochę teraz wiem - powiedziałam do kobiety.
Zjadłam jeszcze jedno ciastko i napiłam się herbaty, chcąc się rozluźnić.
- Ogólnie to na przykład byłabym w stanie trenować moce? - spytałam się.

W: Tak. Nazo miał już przebudzenie więc może cię trenować. Wiem, ze nie pamiętasz, ale boję się, ze to był Ozyrys i Izyda. A oni raczej mili nie są.
Nazo słysząc to, że może cię trenować trochę się przestraszył. -Czy... Czy to napewno dobry pomysł? Nie wiem czy dam radę.

- Ozyrys i Izyda? Kto to? - dopytywałam się.
To mnie zaintrygowało, ale cóż, zobaczymy, chociaż jestem zaniepokojona sprawą tego, że nie są raczej mili... Spojrzałam na chłopaka.
- Na pewno się nadasz - powiedziałam do niego i uśmiechnęłam się lekko.
Trochę ma zbyt małe mniemanie o sobie.

Nazo lekko się uśmiechnął. W: Izyda i Ozyrys to para egipskich bogów. Są nieśmiertelni, ale chcą rządzić w Państwie, które istnieje w innej krainie Cieni.
-O razu mówię, ze Kraina Cieni to świat taki jaki sobie wymarzy twórca np. Jeśli wymarzysz sobie dżunglę tropikalną to ona tam powstanie.
W: Dokładnie. Wyspa ta nazywa się Danu Talis i w tym swiecie mówi się na nią atlantyda ponieważ zatonęła i tylko niektórym udało się uciec z niej. Ale wracając... Owa dwójka szukała cały czas srebra i złota. Możliwe, ze miałaś brata. A oni chcieli by posadzić was na tronie i za waszym pośrednictwem rządzić Danu Talis.

- Nie ogarniam - stwierdziłam tylko krótko.
Usiadłam zrezygnowana na podparłam brodę na rękach, to było dość interesujące co uslyszałam.
- Ugh, to moi rodzice są w takim razie zdrowo pokręceni - mruknęłam.
Byłam trochę zmęczona już. Zjadłam kolejne ciastko, myśląc o całej sprawie. Naprawdę nie wiem czy ja w ogóle dam sobie z czymkolwiek rade.

W; Wiem, ze to dużo dla ciebie, ale spokojnie. Z czasem wszystko zrozumiesz moja droga.
-No to my chyba zaczniemy się zbierać. Dziękujemy za pomoc.
W; Nie ma za co. Pamiętaj... Nie przesadzaj na treningu. Ona dopiero zaczyna.
Nazo zrobił złą minę, a Wiedźma zachichotała.

Popatrzyłam się tylko rozbawiona po nich.
- Ja też dziękuję - powiedziałam do kobiety.
w końcu się pożegnałam i wyszłam z chłopakiem z jej domu.
- A ogólnie gdzie przenocujemy dzisiaj? - spytałam się chłopaka . - Na czym polegać będzie taki trening? - spytałam się go i szłam ciągle za nim, troszkę za bardzo polegam na swoim towarzyszu, ale cóż.

-Przenocujemy w PC. A trening będzie polegał na to, że będziesz wykorzystywała Aurę do własnych celów. Czyli będziesz mogła robić to co ja, a nawet więcej. Ja nie mam srebrnej Aury. Chodźmy. Robi się ciemno. Ruszył do centrum i poprosił o dwa pokoje. Jeden klucz dał tobie. -Jakby coś się działo to będę w pokoju obok.

Pokiwałam głową i podziękowałam mu.
- Dziękuję - uśmiechnęłam się lekko. - Dobranoc, kolorowych snów - poszłam do swojego pokoju.
Tam wypuściłam pokemony i dałam im jeść.
- No, moje stworki, skoro ja będę trenować to wy od jutra też - zadecydowałam.
Pogłaskałam je i do siebie przytuliłam.
- Jaka byłam wcześniej? Taka sama? - spytałam tylko.

Nazo odpowiedział tak samo i poszedł do pokoju. Pokemony zgodziły się na trening i znowu ułożyły się w różnych miejscach pokoju. Joltik znowu chciała byś przytulanką więc znów zaklepała poduszkę zadowolona z siebie. Chętnie tez odpowiedziały na pieszczotę i szykowały się po mału do snu. Wygląda na to, ze chcą być gotowe na jutro.

Uśmiechnęłam, patrząc się na swoje pokemony.
- Dobranoc wszystkim... - ziewnęłam tylko i ułożyłam się wygodnie, przytulając do siebie Joltika, który jak widać jest bardzo przytulaśny, co mi pasowało.
Jak ewoluuje to dopiero będzie zabawa... Duży pieszczoch... Zamknęłam oczy, trochę się skuliłam i starałam zasnąć.

Kolejna noc odbyła się bez przeskoków z przeszłosci i miałaś bardzo spokojny sen. Obudziło cię pukanie do drzwi. Była 9 rano. Czyli jeszcze dość wcześnie. No, ale któż to mógł pukać tak wcześnie i zakłócać ci spokojny sen. Pokemony też sie obudziły i nie były raczej zadowolone z tej niemiłej pobudki.