X-men w świecie pokemon! - Gra Zerna (Część I)

Założyłem strój... - Widać.. - Po czym wysunąłem i schowałem szpony - Nie dane jest mi odpocząć - Po czym wybiegłem na pokład i wdrapałem się na najwyższy punkt - ZAMKNĄĆ SIĘ LUDZIE! PANIKA NIKOMU NIE POMOŻE! JEŚLI CHCECIE UCIEC SŁUCHAJCIE SIĘ MNIE! PANIKA WAS ZABIJE! JEŚLI SĄ TU JACYŚ OFICEROWIE POLICJI ALBO COS NIECH NADZORUJĄ EWAKUACJE! JEŚLI ZROBIĄ COŚ GŁUPIEGO - Po czym wysunąłem szpony by każdy widział - SKOŃCZĄ ŹLE! MA BYĆ SPOKÓJ! -po czym zeskoczyłem prosto na kładkę i pobiegłem do kajuty kapitana. Przed wejściem szponami zrobiłem X i wskoczyłem do środka - A teraz pogadamy

Ludzie w moment się uspokoili i ich wmurowało. Kapitan pobladł jak zobaczył Ciebie.
- J-ja... zmuszono mnie - powiedział wręcz przerażony widząc Twoje szpony.
Między tłum wpadła wkrótce Camilla i jako że prócz siostry Joy nie było tutaj nikogo innego poważniejszego to ona kierowała ludźmi. Wkrótce znalazło się trzech z większymi wodnymi pokemonami, czyli jedna trzecia pasażerów na pewno bezpieczna, a potem... dość nietypowe zastosowanie dla dwóch Jellicentów. Otóż zdjęto jeden z większych dachów, na niego jeszcze coś wyłożono sztywnymi rzeczami... I obydwa pokemony trzymały po dwóch stronach, kładąc to na wodzie. W ten sposób kolejna spora część ludzi ma spore szanse na przeżycie... Pokemony jednak cały czas będą musieć trzymać konstrukcję by ta nie zatonęła, zwłaszcza jak siądą na nią ludzie.

Schowałem w prawej ręce i złapałem go za szyję - Tak? Sluchaj... Nie mam zamiaru się z tobą cackać... gadasz kto albo pożegnasz się z szansą na potomstwo.. - oparłem pokazując mu drugą dłoń. W między czasie wyczuliłem zmysły, chciałem być pewny że nic mnie nie zaskoczy. - Więc jak, jesteś skory do rozmowy czy mam robić szybką operacją jajek?

- Nie wiem, facet był jakiś dziwny... Miał maskę, chociaż... Przedstawiał się jako Dziób - powiedział kapitan statku.
Nikt nie zbliżał się do Ciebie od tyłu, więc jest w porządku. Dziewczyna wkrótce wpadła do pomieszczenia.
- Dobra ludziska płyniemy w sam środek sztormu proszę o złapanie się barierki, swojej kochanki czy sedesu bo może mocno poniewierać - powiedziała półżartem do radia.
Po tym spojrzała na was obydwu, bo mieliście chyba nietęgie miny patrząc się na nią.
- No co? Lepiej jak popłyniemy w środek, może i szalone ale najlepsze rozwiązanie - wyjaśniła.

- [i]Dzób tak?[/b] - Po czym szpony się schowały - Jeśli mnie okłamałeś zrozumiesz pojęcie "Statek idzie na dno razem z kapitanem" - Odparłem patrząc na resztę statku - Jeszcze jeden żart... A skończysz jak twój brat bliźniak który sie tu znajduję... Rozumiesz aluzje? - Odparłem czekajać na to rozwój dalszych wypadków...

Camilla dobrała się tymczasem do steru a kapitan się nawet nie ruszał z miejsca, tak bardzo go sparaliżował strach. Ludzie na statku się pochowali, ale chyba wszyscy byli równie przerażeni.
- Może wpakujesz go gdzieś do ładowni? - spytała dziewczyna, wskazując na faceta.
Westchnęła.
- A miałam nadzieję, że będzie to spokojna, miła podróż... - mruknęła.

złapałem go za ubranie i ciągnąłem po ziemi - Ta.. Miła... To ty sobie pomyśl jak by wyglądał miesiąc miodowy po ślubie - Odparłem wrednio kusząco wychodząc tym samym z kajuty zostawiając ja samą z tym problemem. Udałem się do ładowni, otworzyłem drzwi zamrażalki - A ty posiedzisz tu - Po czym wrzuciłem go i zamknąłem drzwi - Spokojnie, zostawiam +2 stopnie... Nie zamarzniesz ale na pewno dupę odmrozisz. - Po czym wróciłem do kajuty kapitama

Dziewczyna na Twoje słowa przechyliła zdziwiona głowę. Wkrótce wrzuciłeś tego pożal się boże kapitana do zamrażalki...
- Ty skurw... - tylko tyle zdążył powiedzieć nim zamknąłeś.
Niedługo po tym byłeś w kajucie kapitana.
Z tego co czułeś po statku już się zaczyna...

- Camille, jak ci idzie? - Odaprłem ironicznie siadajac i zapalajać cygarko - Może wrzuć kierunkowskaz albo zadzwoń po mocno pomocnych z PZU? - Po czym wstałem i kazałem jej przejść w bok, tu wymaga męskiej ręki. - Gdzie mam płynąć - odparłem czekajać na odpowiedź, dodatkowo założyłem sobie czapeczkę kapitana. Cygaro, ster, kobieta i czapka... Wypisz wymaluj kapitan xD

Ta z ulgą odstąpiła Ci stery.
- Daj spokój mam doświadczenie w rejsach - nadąsała się trochę.
Po chwili dokładnie Ci wyjaśniła co masz robić, jak płynąć itd... Po tym zadowolona siadła obok i się przyglądała wszystkiemu. Chciała chyba o czymś pogadać ale chyba niezbyt pewna była czy w tej chwili coś mówić...

- Na statku bunt, nad nami mew zawieja,
Od wczoraj, za dublonów złotych garść,
Dwóch niegodziwców ciężko zwisa z rei.
Za mało - wieszać czterech to w sam raz.

Na na na-na-na-na, na na-na-na-na.
Wiatr, wiatr, wiatr łapcie w żagle,
Choć sztorm i wróg na statek nasz czyha.
Szczęście to mit - stworzyliśmy go sami,
Czarna bandera nad nami. - nuciłem sobie po czym spojrzałem na dziewczynę - To o czym chcesz pogadać

Słuchała chwilę jak sobie śpiewasz.
- No cóż... O nas - powiedziała ogólnie. - Bo jak na razie chyba się nie da byśmy mieli normalne życie, a tym bardziej dom czy dziecko - westchnęła. - Tak, chociaż dotąd nigdy się do tego nie przyznawałam to tego chciałam i trafnie odgadywałeś - powiedziała i się trochę wyprostowała.
Czekała na Twoją reakcję.

Od tak puściłem ster i ją przytuliłem. Ciul z tym że x osób zaraz utonie - No już, cii damy radę. Wpierw dopłyniemy do lądu a potem zobaczymy. Poza tym dom... Zmusiła byś mnie tak bym poszedł do roboty... Wyobrażasz sobie mnie? "Proszę o podwyżkę" "Jeszcze czego!" "grożę szponami ze wyrwe mu jaja".. Cóż, byśmy byli zbyt bogaci kochanie - Odparłem humorystycznie

Ta się zaśmiała słabo.
- No fakt - powiedziała.
Cmoknęła cie w policzek. Po chwili jednak statek zaczął świrować.
- Roserade pilnuj! - wypuściła z pokeballa pokemona i ten zaczął się męczyć i sterami.

- Nie trzeba, sam to zrobie - Po czym odsunąłem pokemona. Stery zaczęły coraz trudniej chodzić przez co wbiłem szpony w ster - Dobra, zaczyna się jazda uważaj - Wrzasnąłem po czym próbowałem ogarnąć ster. Zależało mi na jak najlepszym wyprowadzeniu statku na prostą by nie było komplikacji i problemów z przechylanie się go na lewo i prawo.

Fale były coraz większe i coraz trudniej było kierować statkiem. Dziewczyna co chwila dawała uwagi. Chociaż to byłoleko iirytujące to dzięki temu o wiele lepiej ci szło.
- Światło, tam latarnia! - krzyknęła w pewnej chwili Camilla.
Miała rację, w oddali mogłeś ujrzeć słabo widoczne przez deszcz i odległość światło. Jesteście uratowani.

- Dobra! Płyniemy! - Odparłem wypuszczajac Blaze'a - Siłuj się ze mną Blaze! Razem damy radę! - Odparłem po czym siłowałem się z całej mocy jaką miałem. Po skierowaniu statku na bezpieczną drogę morską i po wpłynięciu do portu opadłem na ziemie - Udało się... - Po czym złapałem oddech, rękę dziewczyny i pociągnąłem ją do siebie by wylądowała na kolanach - A teraz nie protestuj - Po czym pocałowałem ją namietnie w usta

W końcu dotarliście! Niedługo po tym w porcie zbiegli ssię ludzie i zaczęli ewakuowanć ze statku pasażerów. Było więc już w porządku. Camille zdziwiło gdy ją pociągnąłeś za rękę, ale przy pocałunku nawet nie robiła oporów. Nawet się uśmiechała.
- Bardzo dobry sposób na odstresowanie-powiedziała.
Po tym jednak wstała bo przyszli i po was.

- czego? - Odparłem wstając chowając Blaze'a do balla - Coś wam się nie podoba? - rzekłem patrząc na nich wzrokiem "tak to ja uratowałem ten statek" - A proponuje wam przejście się do zamrażalki, siedzi tam i odmraża sobie tyłek - Po czym złapałem za rękę Camille i udałem się do wyjścia... - No, to teraz na obiadek do moich rodziców... - Odparłem zdegustowany

Jak się okazało po prostu chciano ci podziękować za wszystko. Dostałeś nawet revive od jednego z pasażerów. Dziewczyna poszła za tobą.
- No ciekawie - powiedziała Camilla.
Rozejrzała się wokoło i dalej za tobą.
- Jaka jest twoja rodzina? - spytała.

- Nie wiem... zapomniałaś że mi ich zabili a teraz żyją? Wiem tylko tyle że chyba siostra ma 16 lat... - Odparłem kierując się do mojego domu - Poza tym, sa dla mnie tak samo wielkim zaskoczeniem jak dla ciebie. Poza tym... Cóż, ciekawe czy się ucieszą ze ich synek jest trenerem... - Odparłem idąc z nią za rękę...

- No fakt - powiedziała.
Niedługo byliście pod twoim domem. Otworzyła wam... Twoja siostra! Zrobiła wielkie oczy.
- Z-zern? - nie mogła ze zdziwienia. - Gdzie ty się szlajałeś przez te lata? - spytała. - I co to za dziewczyna? - zadawała dużo pytań.
Camille jakby trochę za tobą się trzymała.

- Długo by wyjaśniać, a to Camille, Moja dziewczyna - Odparłem wchodząc do środka z nią po czym rozglądając się po domu - Można by powiedzieć że trochę trenowałem... łapałem Poki etc... - Odparłem po czym wypuściłem Blaze'a, Nirodana, magnemite - czekaj otworze okno - A do ogródka wrzuciłem Onixa oraz Donphana.

Twoja siostra spojrzała na pokemony.
- Nono ładne stadko - powiedziała. - Jak co todzice jeszcze w pracy - dodała.
Camille rozejrzała się po domu.
- Fajnie tutaj - stwierdziła.
- Dobra, idźcie do salonu ja zaraz przyniosę wam coś do zjedzenia, pewnie wam podróż nieźle dała popalić w taką pogodę - powiedziała twoja siostra.
Donphan i Onix ukryły się pod dachem garażu.

- To, jak ci idzie w szkole? - Odparłem siadajać i obejmując Camille - Jak ci idzie? - Dodałem siedząc na sofie. Magnemite lewituje mi nad głową - Bo chyba nie jesteś trenerką jak ja nie? - Dodalem(wymyśl jej imie masz wolną rękę). - Tak poza tym, nie pamiętasz nic sprzed paru lat? tak z 10? - Zapytałem ostrożnmie