X-men w świecie pokemon! - Gra Zerna (Część I)

- Może, kto wie... Na razie udajmy się do Wieży... - Odparłem idąc dalej... Miałem nadzieje na udział w loterii... Co może pójść nie tak w końcu nie? Ale mniejsza - Loteria może da nam sie rozluźnić... Wiesz szansa na wygranie MILIOOONA albo wykałaczek... Duża rozbieżność... - Po czym udałem się przed siebie...

Dziewczyna się uśmiechnęła. Jak byliście przed wieżą to cie objęła i pocałowała. Po tym ruszyła do budynku.
- No oby nie trafiły nam się te wykałaczki - powiedziała dziewczyna rozbawiona i niedługo stanęła. - Tom!? A co ty tu robis ? - podeszła do jakiegoś nerda, który pisał na laptopie na ławce tutaj.
- O, h-hej Camilla - powiedział ten.

Spojrzałem wzrokiem "da fuq?" po czym sam udałem się do loterii - Jeden kupon... Moje imię? Zern... - odparłem biorąc kupon i patrzać na Camille... NIe podobało mi się to... Lekka zazdrość... Już wiem co czuje Blaze... Wredne uczucie... Podszedłem do niej - A ten nerd to kto? - Odrzekłem, cóż... Pewnie mól by się mnie przerazić...

Dziewczyna po chwili także wzięła jeden kupon. Tom także.
- Cóż odnośnie tego co robię tego tutaj to pracuję dla pewnej firmy... Programowanie i takie tam... - mówił Tom.
Po chwili dziewczyna podeszła do ciebie.
- Cóż, to jest Tom, siedzieliśmy w ławce razem w szkole - powiedziała.
Tamten na chwilę zajął się pisaniem na laptopie.

Spojrzałem na nią wymownie - "W szkole w którym wieku?" - Po czym moje chytre spojrzenie ignorowało jej złość na twarzy oaz napawało się moim zwycięstwem... Po czym czekałem na wyniki loterii z twarzą "I'm The Winner". Po jakimś czasie i podaniu wyników albo się załamuje albo nie... Zalezy od momentu... Dodatkowo posyłam do tom'a spojrzenie "zgnij"

- Jakieś trzy miesiące temu skończyliśmy szkołę - powiedziała dziewczyna.
Wyniki loterii... Ty wygrałeś 1000 $, a Camilla Horseę.
- Haha super, uwielbiam je - powiedziała dziewczyna, tuląc do siebie stworka.
Przypomniało ci się, że wywaliłeś przy niej niedawno dorodniejszego konika morskiego. Tom na twoje spojrzenie się wzdrygnął.

- Cóż... Hajs zawsze w cenie - Odparłem wstając, wychodząc i kierując się do domu. Cóż, ciekawe czy mój pokój jest cały w kurzu czy może został zmieniony... A zresztą mniejsza... Co ma być to będzie. Po czym wszedłem do domu i poczekałem na dziewczynę. Wówczas wziąlem ją za ręke i poszedłem do pokoju - mamy jedno łóżko... Bez marudzenia - Po czym padłem jak trup...

- Cóż, mi się to podoba bo się będę mogła poprzytulać - zrobiła minę niewinnego kociaka.
Dziewczyna wkrótce schowała stworka do pokeballa i poszła z Tobą do pokoju. Te był praktycznie niezmieniony, ale wyglądał na regularnie sprzątany... Dziewczyna wyjęła piżamę ze swojej torby.
- Ja jeszcze idę się umyć na szybko - powiedziała.
Na chwilkę wyszła z pokoju do łazienki i wróciła po jakichś czterech minutach. Położyła się obok Ciebie.
- Nigdy więcej takich rejsów - mruknęła.

- Taaa i może nigdy więcej ratowania sytuacji? swoją drogą... Ludzie widzieli Wolverina... Ciekawe jak zareagują... - Odparłem obejmujac ją i idąc spać... Jutro pora katowania pokemonów treningiem oraz prawdopodobnie pogadania rodzince ze znikam na x czasu i pewnie zobaczą mnie w wieku 30-40 lat... Cóż, taki zawód... Świat sam się nie uratuje przed cholera jeszcze wie czym... Ale czymś na pewno!

- Mógłbyś prawić sobie jakąś maskę czy coś... - mruknęła tylko Camilla nim zasnęła.
W końcu i Ty zasnąłeś. Nic Ci się nie śniło albo po prostu tego nie pamiętasz. Dziewczyna siedziała sobie na skraju łóżka w piżamie i pisała coś na laptopie, co to już absolutnie nie rozumiałeś bo były to dziwne hieroglify.
- Cześć jak tam się spało? - spytała się z lekkim uśmiechem jak zobaczyła, że już nie śpisz.

- A wiesz... Zabiłem ciebie w śnie, stałem się bogiem i arceus był moim pieskiem w ogródku... A tak poza tym dobrze - odaprłem lekko satyrycznie wstajać i idąc do kuchni. Cholernie chciało mi się jeść więc cóż... Walić zasady maniery wyjąłem kiełbasę, rozejrzałem się i szybki ciach na i mam mniejsze kawałki... Po tym błyskawicznie Szpony off...

Camille tylko coś mruknęła nadąsana na Twoje sarkastyczne słowa. Wkrótce szybkim mykiem rozciachałeś kiełbasę, schowałeś szpony, zjadłeś... Ale jak się odwróciłeś to zastałeś jak Twoja siostra stoi w wejściu i szczęka jakby mogła to by jej opadła aż do podłogi...
- Ło matko... - powiedziała tylko i straciła przytomność.
Była godzina 10, więc jak podejrzewałeś rodziców nie było...

czekałem aż onix'a wstawił łeb do kuchni - I w tym momencie... Mamy przewalone... - odparłem wysuwając szpon i drapiąc się po głowie... - Camille! We have a Big Problem! - Wrzasnąłem po czym po przyjściu wskazałem na nie przytomną sylwie szponem - Przyjmijmy że dowiedziała się co robie wieczorami poza całowaniem ciebie - odparłem

Dziewczyna wkrótce przybiegła a Onix wsadziła łeb przez okno.
- Nie mogłeś być ostrożniejszy? - spytała tylko Camille i westchnęła z miną "no tak ostrożnością to ty nie grzeszysz". - Wiesz jeśli to widziała tylko przez chwilę to możemy zgrywać głupa jak się obudzi, że nic takiego nie miało miejsca - powiedziała.

- Taaa Dodajmy że w telewizji widziała kolesia w dziwnym stroju o podobnej posturze do mnie ze szponami który kazał rozkazywać oficerom na statku na którym uwaga byliśmy... Wbrew pozorom nie jest głupia... Chyba a może? Cholera wie tak czy siak wątpie by się udało, poza tym... Cóż, jak wytłumaczysz jej to co widziała? Chwilowa halucynacja czy ćpanie? - odrzekłem pytająco

- Cóż na mojego tatę podziałało, chociaż racja, z twoją siostrą raczej się nie uda - powiedziała tylko.
Sylwia natomiast zaczęła się budzić i po chwili usiadła, rozmasowując sobie tył głowy. No tak, nieźle uderzyła o podłogę... Przez chwilę chyba jeszcze nie kontaktowała, ale po chwili zrobiła duże oczy i drgnęła.
- Zern... Jakim ty sposobem miałeś te... te... szpony? - spytała się wyraźnie skołowana.

- Hmm W skrócie? Jestem wynikiem nieudanego eksperymentu nad moim dna w celu zrobienia super żołnierza mordercy dzięki moim uspionym moca regeneracji - odrzekłem po czym rozbiłem sobie szklaną butelkę o ręke, wyjąłem szkło i pokazałem jak rany idą na emeryturę - Dzięki czemu przetrwałem eksperyment wszczepiania we mnie specjalnego metalu, Adamenitum dzięki czemu mój szkielet jest niezniszczalny dla 99% metali poza rozgrzanym Adamentium a sam z siebie wykształciłem szpony. Dodatkowo jestem silny, szybki, zwinny i moje zmysły właśnie słysza jak twoje serce odbija jakieś.... 2 do 3 razy szybciej niż powinno - odrzekłem siadając i obejmując Camille dajać jej całusa w szyje

Twoja siostra słuchała w niedowierzaniu, kiwała głową i omal nie zemdlała na widok ran, jakie sobie zrobiłeś butelką...
- Yhm... - powiedziała tylko krótko, patrząc to na Ciebie to na Camillę. - A ona jakimś nie wiadomo czymś też jest? - spytała się Ciebie krótko.
Camilla siadła Ci na kolanach i tylko spojrzała na Ciebie wzrokiem typu "powiedz jej co chcesz o mnie".

- Jest nastolatką... Wie o mnie wszystko, uratowałem ją... Ale to co innego... Swoją droga... Jest mały problem jeszcze... Odnośnie tego... Na twoim pogrzebie będę miał 25-26 lat według wyglądu siostra... Cóż... Jestem w pewnym sensie nieśmiertelny ale cii - odparłem czekajać na jej reakcje... Jeśli mi nie uwierzy to sztuczka z sercem zawsze działa :"D

- Mhm... - powiedziała Twoja siostra.
Podrapała się po głowie.
- Yhmm... No to dobra, lepiej niech to zostanie między nami, bo rodzice by zawału dostali - westchnęła dziewczyna.
Camille skorzystała z okazji i objęła Cię za szyję.
- No to skoro wszystko wyjaśnione to co teraz? - spytała.

- Cóż, ruszam dalej... Nie chce czekać na kłopoty bo ona mnie znajdują w trybie błyskawicy. Chce ruszyć przed siebie mając nadzieje unikana bycia bohaterem... Zostawię to policji. Jestem Zern, nie Wolverine... Nie jestem bohaterem... Jak wcześniej wspominałem... - Po czym wstałem chowając pokemony - Sylwia, pewnie już nie wróce przez najbliższe parę lat do domu... Jak chcesz możesz im powiedzieć kim jestem... - Po czym złapałem Camille za rękę - Jak byś naprawdę potrzebowała pomocy... Zadzwoń... Camille juz pewnie ci schakowała telefon... Cya - Po czym wyszliśmy i ruszyliśmy w dowolnym kierunku...

- Chwila ja jeszcze w piżamie! - powiedziała Camille.
No fakt... Wkrótce pobiegła do pokoju, gdzie się przebrała i po tym Ciebie dogoniła. Obejrzała się na Twój dom i wzięła Cię po chwili za rękę. Obecnie wędrowaliście całkiem przyjemną leśną drogą i było bardzo spokojnie, przez co chociaż na chwilę mogłeś się odprężyć.

- Spokój, ptaki... Brak problemu... Cóż, lepiej być chyba nie może nie prawda? - Odparłem do mojej towarzyszki idąc przed siebie spokojnie. Cóż, jak na razie mój status życiowy - Wylana na pół okolicy. Co za tym idzie jestem obojętny wobec tego co dzieje się w mojej okolicy. Jedyne co robie to uważam gdzie idę... - Kierujemy sie chyba do czekaj - Odparłem wyjmując mapę - Do jakiegoś miejsca poza mapą? E mniejsza...

- Oj tam lepiej też być może, zawsze - stwierdziła dziewczyna rozbawiona.
Spojrzała na mapę.
- No fakt, ale przynajmniej będzie ciekawiej - powiedziała.
Droga zmieniła się po około dwóch godzinach w ścieżkę. Była jednak całkiem wygodna, bez wyboistych odcinków. Kawałkami porastała ją trawa czy mech co dowodziło, że rzadko się tędy chodziło.

- Wspaniale... Teraz nieznane tereny zielone gdzie coś cie zje Camille... Mnie nie tknie... Mało co trawi mnie... Nie wspominajac o metalu... - Odparłem ironicznie idąc dalej... - ONIX! - Odrzekłem rzucajać pod siebie by wąż pojawiajać się wziął nas na głowę - Do przodu i przed siebie - Odparłem siadajac i jadać niczym kowboy na koniu tylko ze na Skalnym węzu