X-men w świecie pokemon! - Gra Zerna (Część I)

Raczej poczułeś jak coś w ciebie wnika.
- To ja będę pomagać. Wirsz, nawigacja, sprzęt i inne takie - powiedziała pewna siebie.
Także wstała.
- To co teraz masz zamiar robić, kochanie? - uśmiechnęła się szerok .

- Załatwić zatrucie... Zrobić burdę by ten łysy się zainteresował... Zaoferować usługi... - Odparłem po czym wstałem - Ale najpierw - Spojrzałem na nią - Poczekaj tu - odaprłem ruszając do wioski i szukając specjalnego sklepu... Z pierścionkami. Chciałem kupić coś specjalnego by w razie mojej... dajmy na to śmierci pamiętała o mnie

- Okey - powiedziała Camille.
Usiadła więc sobie na jednej z ławeczek tutaj i wypuściła z pokeballa Horseę, którą zaczęła sobie niańczyć. Po niedługim czasie znalazłeś tutaj jubilera. Tam mogłeś kupić przeróżne pierścionki... Od tych tańszych po droższe.

- Potrzebuje najlepszego dla swojej dziewczyny... Najlepiej zaręczynowy - odparłem patrząc na sprzedawce wzrokiem "coś ci się nie podoba to masz przesrane". Po zakupie wróciłem do Camille z paczką w kieszeni - Już jestem trochę mi to zajęło... A ty co? Trenujesz przed posiadaniem dzieci? - odparłem siadając obok z lekki m uśmiechem. Czekałem na jej reakcje

Niedługo wybrałeś pierścionek i zadowolony z siebie ruszyłeś do dziewczyny. Ta dalej zabawiała swojego stworka. Na Twoje słowa zrobiła duże oczy.
- Cóż... Ja od zawsze lubiłam zabawiać pokemony, ale jako trening przed dziećmi też to można potraktować - uśmiechnęła się lekko.
Po tym schowała pokemona do balla.

Popatrzyłem na nią - Camille zamknij oczy - Odparłem biorąc jej dłoń i zakładając pierścionek, po czym gdy otworzyła spojrzałem na nią czule(No WAY!) - Camille, wyjdziesz za mnie? - Odparłem czekając na jakiegoś plaskacza bądź coś... Cóż, oryginalny nie jestem ale nie wolno zarzucić mi odwagi oraz bycia narwanym jak cholera. Patrzyłem na nią, jeśli ja zdeczka zamurowało pocałowałem ją w by mogła wymówić jakieś slowa

ta po chwili zamknęła oczy, nie widząc o co ci chodzi, ale to zrobiła. I na Twoje słowa "wyjdziesz za mnie?" zamurowało ją i to porządnie. Chyba się tego po tobie nie spodziewała... Pocałunkiem jakoś trochę ją przywróciłeś do zdolności do działania.
- Tak! - powiedziała uradowana.
objęła Cię za szyję i pocałowała.

Uśmiechnąłem się łapiąc ją za rękę i idąc w kierunku domku starca... - Jutro idę załatwić sprawę z meteorytem i ruszamy... Kochanie... A może lepiej... narzeczono? - odparłem lekko patrząc jak rumieni się na polikach. Tego nie miałem od dawna.. Uczucia spokoju i pełności życia... Cóż, może nie powinienem pomagać tym debilom z X-menów ale cóż... Jak ktoś ich nie uratuje to co sie stanie? Ehh nie znają mnie ale ja ich znam... To wystarczy

Ta się zaczerwieniła i zachichotała.
- No masz rację... - powiedziała.
Po chwili byliście pod domem tego mężczyzny.
- Już prawie! - zawołał na wasz widok.
Po jakimś czasie w koncu przyszedł i dał Ci paczkę białego pyłu.
- Tym postaraj się obsypać cały meteoryt... Związki, jakie postaną w efekcie tego powinny go rozłożyć na substancje proste, nieszkodliwe dla nas - powiedział.

- Dobra - Po czym wziąłem torbę - Camille, szykuj się wiec do wyjazdu - Odparłem biegnąć w tamtym kierunku po drzewach przy małej pomocy szponów. Po jakimś czasie już byłem przy tym cholerstwie. - Yhmm wredne uczucie - odparłem robiąc tak jak dziadek kazał. - No to powinno pomóc - odparłem kierując się powoli do domu dziadka po Camille.

Jak byłeś zaraz przy meteorycie to Twoja regeneracja ledwo dawała radę, już wkrótce nie miałeś praktycznie skóry, ale jak tylko nasypałeś proszku.... Cały meteoryt zaczął się topić i słabł, więc niedługo po tym byłeś całkowicie zregenerowany. Po kamulcu ani śladu... Tylko teraz musisz zadbać o jakieś ubranie bo jesteś golutki jak w czasie nocy z dziewczyną...

Przeszperałem okolice by mieć chociaż spodnie i wróciłem do budynku. Po wejściu rozejrzałem się za Camille - Camille! Jesteś? - Krzyknąłem idąc do miejsca gdzie była moja mini torba(coś jak taki plecak na jeden pasek) i zakładając strój Wolverina. - Camille! Wyjeźdzamy sprawa załatwona! - Wrzasnąłem ponownie

Dziewczyna po chwili przybiegła do Ciebie, trzymając jeszcze niedojedzoną szarlotkę na plastikowym talerzyku.
- jestem jestem - powiedziała.
Jak zobaczyła, że się przebierasz to przechyliła głowę.
- Straciłeś gdzieś garderobę? - spytała się.
Po chwili dokończyła szarlotkę.
- Jak chcesz to ci przyniosę kawałek - powiedziała po chwili. - Pyszne tutaj robią - dodała.
Widziałeś, że ciągle była bardzo przejęta po tych Twoich oświadczynach.

- Nie, wyruszamy a i tak... Meteor... - odparłem wypuszczając Wing'a - Z powietrza nas informuj o zagrożeniach - Odparłem, dość dziwnie czułem się w stroju Wolverina... Ale hmm lepsze to niż nic. - Ruszamy do tej akademii.. Gdzie ona jest? - odrzekłem idąc przed siebie lecz po jakimś czasie wypuszczając nasz transport w postaci Onix'a

Dziewczyna popatrzyła się na Pokenav.
- Mamy tydzień drogi pieszo, trzy dni drogi statkiem - powiedziała po chwili.
Pokazała Ci na mapie środek lasu, gdzie jakieś 50 km od zaznaczonego punktu płynęła rzeka.
- Haha szykuje się kolejna seria wypytywań mnie przez Xaviera o różne rzeczy - zaśmiała się lekko i schowała pokenav.

- Jesteś człowiekiem teraz... To niech się mnie obawia - odparłem lekko pogardliwie - magneto... Ten śmieć jak w tym świecie wygląda? - Odparłem kierując się na onixie, jakoś nie miałem zamiaru używać statku... Cóż... Mam złe wspomnienia - Działa czy jest uziemiony? - Odparłem oczekując odpowiedzi na moje pytanie. Ciekawiło mnie to, jedyny cham co mnie mógł zatrzymać

- Uziemiony - powiedziała dziewczyna. - Też już nie chciałam mieć z nim do czynienia - stwierdziła. - Nawet szpilką nie ruszy - powiedziała z satysfakcją.
Dziewczyna siadła z Toba na Onixie.
- Dlaczego nie chcesz płynąć statkiem? - spytała się w pewnej chwili. - Byłoby, cóż... wygodniej - stwierdziła.

- Cóż... Ponownie znając życie bedzie trzeba ratować statek... Albo spotkamy chmurkę. - odparłem jadąc na Onix'ie - Cóż, poza tym nie lubie być zamknięty w takiej klitce... Przypomina mi sie cóż... - Po czym wysunąłem szpony - Lekka operacja - I schowałem, po czym prowadziłem onixa dalej - I wracając... Wiesz że mam dość pływania po ostatnim nie? - Dodałem jadąc dalej

- Mhm... - powiedziała dziewczyna.
Siadła Ci na kolanach, a raczej przez Twoją pozycję wsunęła się trochę między nie.
- Ty masz regeneracje, a ja nie jeszcze siniaki mi się porobią - nadęła policzki, ale po chwili nie wytrzymała ze śmiechu. - Nie, jednak nie potrafię być jakąś tam pancią... - stwierdziła rozbawiona i siadła normalnie.

- Hehe, jak tam chcesz... Wiesz obawiam się co będzie dalej... Mutacja może postępować... Najbardziej boje się jednego że ludzie dowiedzą się jaką mam zdolność... I spróbują mi ją wyrwać by miec "źródełko" młodości... To straszna wizja... - Odparłem wstając i patrząc jak szybko porusza się onix. Mniej więcej wówczas ogarnę za ilep przybędziemy

Oszacowałeś, że... zejdą wam jakieś cztery dni przez to wszystko, czyli doliny, lasy etc. Camille lekko się zaśmiała.
- Oj tam raczej tak nie będzie - uśmiechnęła się.
Po tym chyba się zamyśliła nad czymś, przed nią pojawiło się mnóstwo kluczy i te się po kolei przesuwały, robiąc miejsce następnym a inne znowu znikały. Dziewczyna je po prostu przeglądała, a klucze były o różnych kształtach, kolorach i z różnych materiałów.
- Dość sporo tego mam - stwierdziła. - Ale i tak mi się nie przydadzą, to przydałoby się je gdzieś porozsyłać czy coś, żebym się ich pozbyła - powiedziała.

- Mam lepszy pomysł - odparłem biorąc klucze - One symbolizują twoją moc prawda? Ukrycie ich nic nie da bo ktoś może je znaleźć. Daj mi je, schowam je tam gdzie ciężko będzie... W skórze... - dodałem po czym wysunąłem jeden szpon i rozciąłem sobie skórę... - SZYBKO! - Wrzasnąłem czekajać az je jakoś skondensuje i włoży.... Fakt nie da rady ze mnie tego wyciągnąć

- Nie trzeba - powiedziała szybko.
Zatrzymała twoją rękę.
- Cóż tamten na ogół już jest w tobie, działa to tak - uśmiechnęła się lekko i pokazała jak klucze po prostu wnikają w twoją skórę. - Gdyby tak nie działały to bym nie mogła ich używać - powiedziała. - Może kiedyś nauczę cie z niektórych korzystać - dodała.

- Mam cie ochronić przed radą? Spoko zawsze jakies wyzwanie... Nic mnie nie zabije - odaprłem jadąc dalej. Musiałem znaleść jakiś lepszy sposób podróży niż Onix, za wolny... - "co by tu wymyśleć... Hmmm Wing jest za słaby na nasza dwójkę... A blaze nie zmieni się od tak ehh" - Narzekałem w sobie jadąc dalej na Onix...

Camille się zaśmiała lekko.
- No może tak, ale wolałabym, by do tego nie doszło - westchnęła.
Po długim czasie podróży zaczęło się robić ciemno i dziewczyna już zasypiała nawet na trzęsącym się łbie onixa.
- Może już przenocujmy gdzieś, hm? - spytała i wskazała na kilka światełek w oddali.