Będziecie ze mnie dumni! - Gra Haru

Jesień w tym roku była psia. Liście zaśmiecały drogę i nawet ciągłe zamiatanie niewiele dawało. Lało codziennie, na owych liściach można było wywinąć orła. Wszyscy byli w złym nastroju. Siedziałeś w pokoju na piętrze razem z Larvitarem, który układał proste puzzle. Dziś doszedł list.

Haru!
Od Twoich rodziców wiem, że wybierasz się w podróż Pokemon. Wpadnij do laboratorium. Mam coś dla Ciebie.

Prof. Oak.

Chyba warto by było się wybrać do profesora? W końcu niewiele miałeś do stracenia. Z zadumy wyrwało Cię wołanie Naomi.
- Haaru! Zejdź proszę!
Z dołu pachniało obiadem. Achhh, świeży chleb... co mogło być lepszego?

Wyglądając przez okno zobaczyłem, że w tym roku jesień nie była taka ładna, można by nawet powiedzieć, ze to kiepska pora na rozpoczęcie podróży, ale cóż, podjąłem już decyzję i nie zmienię jej.
Chwilę potem przeczytałem list, który podobno przyszedł dopiero dziś, może Profesor Oak ma dla mnie coś, dzięki czemu mógłbym lepiej zacząć swoją podróż? Nagle rozległo się wołanie mojej mamy i upojny zapach chleba, natychmiast zszedłem na dół razem z moim pokemonem i zabrałem się do obiadu, w końcu trzeba się posilić przed podróżą.

Cebulowa zupa- krem i świeży chleb. Co mogło być lepszego? Taty nie było w domu, musiał wyjechać, jednak Naomi uśmiechnęła się sympatycznie i usiadła przy stole.
- Uważaj na siebie. I zawsze rozważnie postępuj, nie narażaj siebie ani swoich towarzyszy na niepotrzebne ryzyko, I proszę, bądź ostrożny! Profesor Oak na Ciebie czeka, ma Ci coś przekazać.
Sprzątnęła talerze, gdy skończyliście jeść. Twój plecak leżał przy drzwiach,Larvitar aż palił się do przygody! Czas iść do Profesora!

Po skończeniu zupy na chwilę się zamyśliłem, myślałem o tym, jak wielkie sukcesy mogę osiągnąć razem z moim pokemonem, jak wiele trenerów mogę pokonać, jednak narazie trzeba było zejść na ziemię.
- Nie martw się mamo, będę ostrożny. Na pewno was nie zawiodę, kiedyś stanę się tak świetnym trenerem jak sam Ash Ketchum!- odrzekłem, po czym zarzucając plecak na plecy ruszyłem razem z moim pokemonem w drogę do laboratorium.

Mama zaśmiała się i poczochrała Twoje włosy.
- Pewnie, że będziesz!
Pogoda była beznadziejna. Może i nie padało, ale było mokro i błotnisto, na liściach można się było zabić. Słońce jakoś nie miało ochoty wyjrzeć poza chmury, jednak jakoś nie było specjalnie zimno. Pallet było małym miasteczkiem, natomiast laboratorium było na południowym wschodzie. Nie było to daleko, spacerkiem może z pięć minut. Przed budynkiem stał znak i tabliczka, natomiast za nim rozciągało się pole pełne ogrodzeń i trawy, staw i stepy, rozległe tereny po których łaziły wszelkiego rodzaju Pokemony. Oaka nie było widać, więc zapewne był w środku.