Polana Myun

Wbrew rozsądkowi, dziewczyna przyspieszyła. Pewnie trochę tym pohałasuje ale nagle poczuła taki dziwny zastrzyk energii nie wiadomo skąd, była na łące, w około nikogo... kamer nigdzie nie było, to zaczęła robić coś co chciała od dziecka, ale jej surowy ojciec zabraniał. Zaczęła przeskakiwać z nogi na nogę znacznie zwiększając swoje tempo.

6. Nagle zauważyłaś, że Fletchling zaczął krążyć nad jakimś punktem. Musiał coś wypatrzeć. Gdy doszłaś w tamto miejsce zobaczyłaś stadko takich pokemonów

Ooo jak fajnie beczą, to pierwsze co zauważyła, a raczej usłyszała dziewczyna zbliżając się do dość pokaźnego stada. Te pokemony były dość popularne w Johto, z którego pochodziła, a że były również dość urocze jako dziecko zawsze chciała takiego. Znowu, leczymy kompleksy z dzieciństwa... czarnowłosa wzięła swój pokedex i zaczęła okrążać stado skanując by znaleźć najlepszy okaz. Pokemony stadne miały to do siebie, że najsilniejsze osobniki znajdywały się na zewnątrz stada zaś najmłodsze i słabsze wewnątrz. A to bardzo ułatwi sprawę.

7. W końcu wypatrzyłaś sobie jednego pokemona, który trochę stał na uboczu.

Mareep
samica
lvl 22
charakter: Samiczka jest niezwykle dumna, uważa się za najlepszą i zawsze chętnie to pokazuje innym. Praktycznie zawsze trzyma się na uboczu uważa, że stado nie jest godne by przebywać blisko niej. Mareep zawsze dba o swoje futro, nie znosi brudu. Pozwala innym by ją czesali, jest jednak bardzo wybredna, grzebień lub szczotka muszą być plastikowe w kolorze turkusowym, jeśli się takiego nie ma to lepiej się nie zbliżać...
Ataki jak na lvl

Pokemony czarnowłosej miały pewną dziwną przypadłość - mianowicie większość z nich miała charaktery równie parszywe co ona i chyba to ich wyróżniało. Widać złe lgnął do złego i tak samo było w przypadku tej Mareep.
- Hej Mareep. - Czarnowłosa zwróciła się do owcy, choć wszystkie nazywały się tak samo chciała by było jasne, że mówi tylko do niej. Reszta mogła nawet nie być Mareepami jeśli o nią chodzi. - Chcesz się wyrwać z tego miejsca? Nie martw się, ja również nie przepadam za towarzystem osobników własnego gatunku...

8. Owieczka spojrzała na ciebie z wyższością, chyba ją zainteresowało to co mówisz. Odeszła jeszcze kawałek od stada jednak nie podeszła zbyt blisko ciebie, zatrzymała się i zaczęła skubać jakiś kwiatek. Wciąż jednak ci się przyglądała.

Aby popisać się przed owieczką, czarnowłosa spojrzała w górę na krążącego Fletchlinga przywołując go ręką. Gdy był już parę metrów od niej rzuciła w jego stronę znalezioną wcześniej Oran Berry która akurat była turkusowa tak, by Mareep widziała. - Dzięki. - I pozwoliła pokemonowi odlecieć. Postanowiła jeszcze raz spróbować przemówić do egocentryzmu owcy. - Jak widzisz, u mnie najlepsi zasługują na najwięcej. Miałabyś ze mną bardzo wygodne życie.

9. Owieczka zerwała kwiatka i powoli go sobie memłała tym razem jednak patrzyła na Ciebie z podniesionym łebkiem. Zabeczała w odpowiedzi jednak nie ruszyła się z miejsca. Zauważyłaś jednak jakąś zmianę w jej spojrzeniu.

- Nie ukrywam, że nadajesz się znakomicie jednak nie zamierzam cię do niczego zmuszać. Ten świat jest pełen wybitnych pokemonów, dużo podróżuję by spotkać tylko najlepsze okazy. Czy wiesz, że niektóre bywają inaczej ubarwione? Będziesz się poruszać wśród najlepszych z najlepszych. - Czarnowłosa widocznie wierzyła w swoje własne słowa, w końcu jej pokemony to naporawdę była wyższa liga.

10. Owieczka skończyła maltretować kwiatka i połknęła go. Patrzyła na Ciebie jednak najwidoczniej nie zamierzała się ruszyć z miejsca. Chyba jej odpowiadała ta odległość... a może chodziło o coś innego?

Owca najwyraźniej czekała, aż dziewczyna sama do niej podejdzie jednak na to nie zamierzała się zgodzić. Swoje pokemony trzymała dość krótko od samego początku i nie zamierzała się płaszczyć przed byle Mareepem.
- Twoja wola - powiedziała wyrzucając Safari Ball w jej stronę bez wielkiej siły czy brutalności, by mogła spokojnie go uniknąć gdyby chciała.

11. Pokemon nawet nie drgnął, kulka trafiła w bok owieczki i ta zniknęła, po dłuższej chwili usłyszałaś DING! i pokemon jest już twój.

Nie potrafiąc ukryć uśmiechu zadowolenia, czarnowłosa podeszła do kulki podnosząc ją z ziemi. Robiło się późno, większość dnia minęła jej na polanie na szukaniu pokemonów... ona jednak nadal nie była usatysfakcjonowana. Postanowiła poświęcić jeszcze dwie godzinki nim odpuści sobie tą strefę i uda się do domu.

12. Zauważyłaś, że stado Mareepów zupełnie olało to, że złapałaś tamtą samiczkę. Chyba za nią nie przepadały. No ale co poradzić... charakterek jaki ma taki ma, nie da się lubić wszystkich.

A charakterek Myun kazał jej olać pozostałe pokemony, miała w końcu najsilniejszą ze stada. Dziwnym było, że jeszcze nie ewoluowała jednak nie przejmowała się tym. Pokemony w safari miały dość laicki styl życia i niewiele zagrożeń, stąd presja była mniejsza. Postanowiła dalej iść w tym samym kierunku, w którym szła gdy spotkała stado Mareepów... oczywiście pierw musiała je obejść.

13. Nie musiałaś iść na około, mogłaś przejść między owieczkami. To zaoszczędzi Ci jakieś dziesięć minut, bo Mareepy pasły się w sporych odstępach między sobą. Musiałaś jednak uważać by nie podejść zbyt blisko którejś. Zauważyłaś, że gdy jakaś owieczka podejdzie zbyt blisko drugiej tej zaczyna iskrzyć się futerko, jeśli ta która podeszła nie oddali się obrywa piorunem. Uroczo prawda?

Musi być strasznie fajnie być stadnym pokemonem, który atakuje swoją rodzinę gdy ta się za bardzo zbliży. Dziewczyna aż zaczęła im zazdrościć, nic dziwnego że ta którą złapała chciała się wyrwać z takiego miejsca... nie zawsze łatwo jest być doskonałym wśród zazdrosnych szaraczków. Doskonale to rozumiała.

14. W końcu minęłaś ostatnią owieczkę. Gdy przechodziłaś przez stado kilka razy Mareepy puszczały ostrzegawcze iskierki jednak udało Ci się uniknąć porażenia piorunem. Szłaś dalej, Fletchling zataczał koła i starał się wypatrzeć jakieś dzikie pokemony jednak jak na razie chyba jeszcze nic nie widział

Nie poddajemy się, w końcu ostatnim razem było podobnie. A dopiero co minęła duże stado, to normalne że pokemony o bardziej samotnych trybach życia nie kręciłyby się w pobliżu. Ze swojej strony dziewczyna starała się wypatrzeć jakieś krzaki na polanie gdzie coś mogłoby się ukrywać - w końcu skoro się ukrywa to pewnie się boi, to należało jeszcze bardziej przestraszyć a co.

15. Po jakiś dwudziestu minutach zobaczyłaś krzaczek, który się lekko poruszał. Pewnie coś się w nim ukrywało jednak było na tyle daleko, że nie mogłaś stwierdzić ani co to za krzaczek ani co w nim buszowało.

Spokojnie skierowała swoje kroki w kierunku tajemniczego krzaszka, który trząsł się ale nie gubił listków. Spokojnie bo i pośpiech był bezcelowy. Mógłby tylko spłoszyć czającą się wśród gałęzi bestię.

16. Gdy podeszłaś do roślinki zobaczyłaś, że rosną na niej niewielkie jagódki. Krzaczek dalej się trząsł, gdy rozchyliłaś listki zobaczyłaś swojego Fletchlinga, który sprawnie zrywał małe owocki i je zjadał. Gdy cię zobaczył zaparł z jagódką w dziobku i patrzył na Ciebie lekko zdziwiony.

Mały egoista nawet nie myślał się podzielić. Ale nic, korzystając z okazji dziewczyna zebrała kilka sztuk jagód dla pokemonów czekających w domu. Niby nie po nie tutaj przyszła, ale nie wyglądało na to by w pobliżu znajdowały się jakiejś jeszcze pokemony... jednak krzaczki z jagodami przyciągały stworki, dlatego od tej pory czarnowłosa popstanowiła po prostu chodzić od jednego do drugiego, aż coś znajdzie. W najgorszym wypadku będą to jagody.

17. I tu pojawił się kłopot bo w okolicy nie było więcej krzaczków, na których rosły jagódki. A te, które i tak sprawdziłaś były puste... tzn nie kryły się w nich żadne dzikie pokemony.

Ok, w takim razie inna taktyka. Mianowicie kładziemy się w Trójkącie Jagodowym w wysokiej trawie i czekamy, aż coś ładkawie zdecyduje się po nas przejść. Może kilkanaście minut spokoju od łażącej po ich domu Myun zmotywuje pokemony do wyjścia ze swoich kryjówek.