Polana Myun

13. Nie musiałaś iść na około, mogłaś przejść między owieczkami. To zaoszczędzi Ci jakieś dziesięć minut, bo Mareepy pasły się w sporych odstępach między sobą. Musiałaś jednak uważać by nie podejść zbyt blisko którejś. Zauważyłaś, że gdy jakaś owieczka podejdzie zbyt blisko drugiej tej zaczyna iskrzyć się futerko, jeśli ta która podeszła nie oddali się obrywa piorunem. Uroczo prawda?

Musi być strasznie fajnie być stadnym pokemonem, który atakuje swoją rodzinę gdy ta się za bardzo zbliży. Dziewczyna aż zaczęła im zazdrościć, nic dziwnego że ta którą złapała chciała się wyrwać z takiego miejsca... nie zawsze łatwo jest być doskonałym wśród zazdrosnych szaraczków. Doskonale to rozumiała.

14. W końcu minęłaś ostatnią owieczkę. Gdy przechodziłaś przez stado kilka razy Mareepy puszczały ostrzegawcze iskierki jednak udało Ci się uniknąć porażenia piorunem. Szłaś dalej, Fletchling zataczał koła i starał się wypatrzeć jakieś dzikie pokemony jednak jak na razie chyba jeszcze nic nie widział

Nie poddajemy się, w końcu ostatnim razem było podobnie. A dopiero co minęła duże stado, to normalne że pokemony o bardziej samotnych trybach życia nie kręciłyby się w pobliżu. Ze swojej strony dziewczyna starała się wypatrzeć jakieś krzaki na polanie gdzie coś mogłoby się ukrywać - w końcu skoro się ukrywa to pewnie się boi, to należało jeszcze bardziej przestraszyć a co.

15. Po jakiś dwudziestu minutach zobaczyłaś krzaczek, który się lekko poruszał. Pewnie coś się w nim ukrywało jednak było na tyle daleko, że nie mogłaś stwierdzić ani co to za krzaczek ani co w nim buszowało.

Spokojnie skierowała swoje kroki w kierunku tajemniczego krzaszka, który trząsł się ale nie gubił listków. Spokojnie bo i pośpiech był bezcelowy. Mógłby tylko spłoszyć czającą się wśród gałęzi bestię.

16. Gdy podeszłaś do roślinki zobaczyłaś, że rosną na niej niewielkie jagódki. Krzaczek dalej się trząsł, gdy rozchyliłaś listki zobaczyłaś swojego Fletchlinga, który sprawnie zrywał małe owocki i je zjadał. Gdy cię zobaczył zaparł z jagódką w dziobku i patrzył na Ciebie lekko zdziwiony.

Mały egoista nawet nie myślał się podzielić. Ale nic, korzystając z okazji dziewczyna zebrała kilka sztuk jagód dla pokemonów czekających w domu. Niby nie po nie tutaj przyszła, ale nie wyglądało na to by w pobliżu znajdowały się jakiejś jeszcze pokemony... jednak krzaczki z jagodami przyciągały stworki, dlatego od tej pory czarnowłosa popstanowiła po prostu chodzić od jednego do drugiego, aż coś znajdzie. W najgorszym wypadku będą to jagody.

17. I tu pojawił się kłopot bo w okolicy nie było więcej krzaczków, na których rosły jagódki. A te, które i tak sprawdziłaś były puste... tzn nie kryły się w nich żadne dzikie pokemony.

Ok, w takim razie inna taktyka. Mianowicie kładziemy się w Trójkącie Jagodowym w wysokiej trawie i czekamy, aż coś ładkawie zdecyduje się po nas przejść. Może kilkanaście minut spokoju od łażącej po ich domu Myun zmotywuje pokemony do wyjścia ze swoich kryjówek.

18. Położyłaś się na trawie i leżałaś, leżałaś, leżałaś... zasnęłaś... spałaś, spałaś. No co poradzić, nic się nie działo więc się zdrzemnęłaś. Obudził Cię dość silny ból brzucha. Gdy usiadłaś zobaczyłaś jak coś znika w trawie. Musiało się o ciebie potknąć a potem wystraszyć, gdy zobaczyło, że jesteś człowiekiem.

Nie było czasu, by się podnieść dziewczyna zaczęła skradać się wśród trawy na wszystkich czterech kończynach co zapewne wyglądało komicznie. Mimo wszystko była dość duża w porównaniu z czymkolwiek co mogłoby się kryć na łące dlatego jej ruchy byłe też mimowolnie dość szybkie.

19. Mimo tego, że poruszałaś się dość szybko pokemon zniknął gdzieś w trawie i nie wiedziałaś którędy pobiegł. Fletchling krążył nad łąką próbując wypatrzyć uciekiniera jednak nawet on nic nie znalazł.

No cóż w takiej sytuacji już nic nie zrobi... oboje z Fletchlingiem zawiedli. Ale wyraźnie taktyka się spawdzała, może jeśli poczeka tak do wieczora to wyjdą jakieś nocne stworzenia? Czarnowłosa wróciła do swojego Trójkąta Jagodowego kładać w tym samym miejscu co wcześniej jednak tym razem wyjęła trochę karmy i położyła ją koło siebie. Zakmnęła oczy udając że śpi, jednak była czujna i nasłuchiwała.

20. Czekałaś i czekałaś jednak nic się nie pojawiało. W okolicy, jeśli nie liczyć beczenia Mareepów dobiegającego z oddali było cicho i spokojnie. Fletchling latał sobie to tu to tam, nie wyglądało na to by zauważył jakieś pokemony.

Za blisko Mareepów, uznala i usiadla w trawie. Zaczela sie przemieszczac w takiej dziwnej, pól kleczacej pozycji coraz dalej od stada, jednak szybko sie zmeczyla i okazalo sie ze dzwiek dobiega dalej niz ona. Zirytowala sie w koncu i wstala otrzepujac z suchej trawy po czym ruszyla dalej przed siebie nie ogladajac sie za Fletchlingiem. Przeciez sie nie zgubi, ma lepszy wzrok od niej.

1. Gdy wstałaś zobaczyłaś jakiegoś stworka przedzierającego się przez trawę. Jednak dopiero gdy się do Ciebie zbliżył udało Ci się rozpoznać co to za stworek. A wyglądał tak

Czarnowlosa nie byla w stanie zignorowac trawiastego pokemona, to bylo po prostu ponad jej sily. Jesli byla cokolwiek warta jako trenerka, to wlasnie dzieki nim... nie mogla wiec pozwolic, by jej uciekl szczególnie ze strachu.
- Hej, zaczekaj! Nic ci nie zrobie! - Zawolala za nim, jednak nie biegla. Nie chciala go straszyc poscigiem, gdyz uznala ze to on wczesniej na niej stanal. Zupelnie nie byla na niego zla, w koncu byl trawiasty. Co innego jakis smok lub ognisty, fuj. Jesli jej nie uciekal, postanowila przeskanowac go poke dexem, by cos sie o nim dowiedziec...

2. Gdy stworek cię zobaczył zrobił bardzo szybki w tył zwrot i zaczął biec. Po kilku krokach jednak się potkną i poleciał na... pyszczek? Spojrzał na Ciebie wystraszony, chyba niezbyt wierzył w twoje słowa.

Bellsprout
samica
lvl 18
charakter: Trochę bojaźliwa samiczka, zawsze trzyma się na uboczu. Nie lubi być w centrum uwagi, woli obserwować wszystko z boku. W ten sposób poznaje innych, dopiero później do nich podchodzi i próbuje się zaprzyjaźnić. Jest mistrzem w skradaniu i podkradaniu się. Jednak nawet jej zdarzają się błędy.
Ataki: jak na lvl + Ingrain, seed bomb