Gra Atamara

Imię/Nazwisko/Ksywa Postaci: Selena, imię przybrane po wielu latach tak na prawdę nazywała się Salamandra
Wiek postaci: Mówimy o tym ile miała kiedy stała się nieśmiertelna? Wtedy Selena miała dokładnie 21 lat, żyje od tamtego czasu jakieś 456 lat
Charakter postaci: Ufała wielu, za wiele osób oddała by swoje nędzne życie, jednak jaki jest tego sens, skoro w tym momencie jest sama jak palce, oszukana przez wszystkich, którym ufała? Zmieniała się przez te 400 lat, nie widzi sensu życia, jedyne czego pragnie to zemsta i odzyskanie swojej potęgi. Nie zawaha się, zaatakuje bezbronnego, uderzy prosto w serce, po czym wyrwie je ofierze z serca.
Wygląd: Od bardzo dawna jej wygląd się nie zmienia, jest wysoka, szczupła, bardzo ładnie zbudowana tak można to idealnie określić, zawsze stara się dopasować do epoki, nie jest to aż tak ciężkie jakby mogło się zdawać, czarne długie włosy sięgające prawie do pasa, które rzadko związuje, do tego lekko czerwonawe oczy nadające jej odrobinę tajemniczości, nie mówiąc już o tym jak bardzo hipnotyzują.  
Pokemony towarzysza: Salamandra nie posiada żadnego towarzysza, więc nie ma sensu mówić o pokemonach nieistniejącej postaci, prawda?
Profesja Postaci: Ciężko określić przez wiele lat robiła wszystko i nic, szukała dla siebie jakiegoś zajęcia, jakiegoś celu, jednak nic ją bardziej nie cieszyło, próbuje wszystkiego po trochu, zalaży na czym w danym momencie da się więcej zarobić.
Starter: Od wielu lat Selenie dotrzymuje towarzystwa mały Gothita, którą można nazwać nieudanym prezentem, jednak nasza bohaterka stara się traktować to stworzenie jak własną córkę, ze względu na to od kogo dostała tego właśnie pokemona.

Gothita ♀
Widow

Historia:
Trener pokemonów, porzucona dziewczynka, oszukany przyjaciel, o czym ja bredzę przecież sama doskonale wiem, że nikt nie zabił mi rodziny, umarli ze starości. Na nikim nie mam zamiaru się mścić, nie powiem, że nie mam zamiaru nikomu zrobić krzywdy, to akurat byłaby nieprawda! Nie poszukuje przygód, nie chce zostać najlepsza trenerką na świecie, nie chce być bogata, nie chce pomóc swojej matce, ani ojcu. Nikt w mojej rodzinie nie pracuje dla jakiegoś tajnego zespołu mającego na celu zniszczenie świata, używając do tego celu legend, lub mitycznej broni. Chcecie znać prawdę o mnie? Zadajcie sobie jedno pytanie:

Jak bardzo boli rozrywanie na kawałeczki?

Zacznijmy jednak od początku, moi rodzice byli zwykłymi ludźmi mieszkającymi na uboczu wioski, ja zawsze porywcza, uczuciowa, postanowiłam uciec ze swoim ukochanym, po tym jak moi rodzice nie zrozumieli mojej specyficznej osoby, kiedy dorastałam natura uginała się pode mną, woda tańczyła wraz z ruchem mych rąk, rośliny ożywały, wiatr nigdy nie niszczył mej fryzury, ogień nigdy mnie nie oparzył, znałam myśli ludzi. Z początku ciężko było to zrozumieć, jednak poddałam się temu całkowicie, nie walczyłam z niczym, widocznie właśnie tak miało być, wiec czemu odmówić sobie władzy oraz potęgi? Odpowiedź czasami jest aż za prosta

Jego spojrzenie to dla niego poświęciłabym wszystko i tak też się stało, ale jego samego nie dało się odzyskać, nie dało się tez zrozumieć jego śmierci, ani tego jak ja sama tak potężna, tak wielka nie dałam rady nic z tym zrobić.
Zacznę ponownie od początku, znowu zagubiona we wspomnieniach zaczynam mówić, opowiadać jak zawsze chaotycznie. Uciekliśmy z naszej wioski, żyliśmy spokojnie jeżdżąc na Rapidashach mojego ukochanego po wszystkich regionach, zakochani, uroczeni samymi sobą. Oszczędzałam zawsze siły, nie używałam swych mocy, nie chwaliłam się nimi, pomagałam tylko raz na jakiś czas, kiedy padało, opanowywałam pogodę, kiedy nie mogliśmy w żaden sposób wskrzesić ognia rozpalałam go jednym pstryknięciem palca. Mój ukochany nigdy nie narzekał na swój los, uważał mnie za swoją małą Salamandrę, kochaną, wspaniałą, oddawałam mu się kiedy tylko mnie pragnął, zawsze byłam jego i tylko jego. Moja moc rosła z każdym dniem, a ja sama nie wiedziałam jak to wszystko powstrzymać, podpalałam wioski, ulewy powodowane moją obecnością topiły pola, wichury zabijały ludzi, zgniatając ich domy walącymi się drzewami, nie panowałam nad sobą, nie umiałam tego kontrolować, już nie potrafiłam. Po długiej podróży dowiedzieliśmy się, że istnieje jakaś stara akademia na wzgórzach gdzie ja sama mogłam się wiele nauczyć, pomijam fakt, że w tamtych czasach, zostałabym spalona na stosie za swoje czary.. Jednak kogo to obchodzi może własnie na to zasługiwałam? Dotarliśmy do akademii, zostałam przeszkolona, moja moc wzrosła, ponownie wszystko mnie słuchało i uginało sie wedle mojej woli, ruszyliśmy wiec dalej. W akademii mój ukochany przeszedł trening bojowy, aby móc mnie dalej bronić i dbać o mnie jak jeszcze nigdy. Zanteresowanie moją osobą rosło, mimo tego, ze byłam prostą i spokojną osobą, ktoś zwrócił na mnie uwagę, byliśmy śledzeni latami, czułam czyjś oddech na plecach, ktoś wkradał się do moich snów, ktoś przygniatał mnie wręcz swoją potęgą, a ja biedna i zagubiona popadałam w obłęd, mój ukochany cierpiał, nie wiedział jak sobie ze mną poradzić. Kiedy jednak moja panika, strach i wszelkie najgorsze, najbardziej osłabiające człowieka uczucia przejęły nade mną kontrolę, nasz cień w końcu się ujawnił i bez zbędnych ekscesów, zabił mojego ukochanego cios wymierzony idealnie w jego niewielkie krwawe serce, cios, który został zadany również mi, świadomie lub nieświadomie, nie przejęłam się z początku tym, iż napastnik nie zaatakował mnie po zabiciu mojego ukochanego... Byłam pogrążona w rozpaczy, rozpłakana, rozhisteryzowana, trzęsącymi się dłońmi dotknęłam zimnego ciała mojego ukochanego i na prawdę z całej sił chciałam przywrócić go do życia, wyklinałam do bogów, błagałam o pomoc czołgając się po leśnej polanie prosiłam los o niewielki promyczek nadziei, kiedy ponownie dotknęłam ciała swojego zmarłego już ukochanego, ponownie starając się go uratować, coś jakby złapało mnie za ręcę i ciągnęło w piekielną czeluść, czułam to, jednak nie widziałam niczyich dłoni spoczywających na mych nadgarstkach. Mimo tego, że przerwałam wskrzeszanie to coś dalej mnie trzymało, po dłuższej szarpaninie zrozumiałam, że nie uratuje ukochanego, a teraz właśnie toczy się walka o moje własne życie, krzyczałam, zdzierałam sobie gardło wołając do zmarłego ukochanego tylko jedno słowo:

Wybacz

Wiedziałam, ze nie jestem w stanie go uratować, nie wiem ile dokładnie trwała moja własna walka, jednak straciłam w niej wiele, możliwe, że aż za wiele. Czułam jakby coś rozrywało moje ciało godzinami, cierpienie, nie tylko to psychiczne, ale fizyczne zmieniające się ze sobą co chwilkę, ocknęłam się po godzinach bólu, oraz samotności, leżałam na martwym ciele mojego ukochanego, cała umorusana jego krwią, która już od dawna zaschła na mojej jasnej skórze. Udało mi się jakoś dostać do najbliższego miasteczka, zostawiłam za sobą wszystko, kiedy dotarłam do miasteczka od razu doprowadziłam się do ładu i uciekłam, najprościej w świecie uciekłam. Dopiero po jakimś czasie okazało się, że wszystkie moje moce po prostu zniknęły, wiele lat później dowiedziałam się, że w dniu śmierci mojego ukochanego, narodziły się dzieci które potrafiły opanować jedną z moich mocy, uznałam to za dośc dziwne i najprościej w świecie z uciekiniera stałam się zwierzyną, było ciężko, latami szkoliłam się do zabijania, dokładniej szkoliłam się całe 430 lat, czas zapolować na swoje umiejętności, mam na tyle szczęścia, ze umiejętności przekazywane są w tych rodach z pokolenia na pokolenie jednak tylko w idealnej prostej rodu. Ahhh, zapomniałam wspomnieć, skąd wiem, że dokładnie tak to działa? Odzyskałam czytanie w myślach, zabicie tego dziecka nie było proste, jednak czasami trzeba zrobić coś wbrew sobie.

Salamandra powróci! Wskrzeszę Cię ukochany!
Cele: Wymordowanie każdego, kto posiadł jej moce, wskrzeszenie ukochanego, dowiedzenie się dokładnie co stało się te 430 lat temu.
Prośby: Selena, jest wierna, dalej jest oddana swojemu ukochanemu, mimo upływu czasu nie jest w stanie go zdradzić, jednak dochodzenie do swojego celu to nie zdrada i nie cofnie się przed niczym o ile wiesz co dokładnie mam na myśli. Jesli mogę tez prosić mało walk, wolałabym skupić sie na fabule, która może ybć na prawdę ciekawa
Ulubiony typ pokemona:brak