Gra Gokai

Tak jak przewidział Drake bez przeszkód dotarłaś do swojego pokoju. Był pusty, widać jednak było, że ktoś tu sprzątał. Wszystko było poukładane, miski i legowiska pokemonów były wyczyszczone. Koło poduszek na łóżku zauważyłaś niewielki koszyczek. Gdy do niego zajrzałaś zobaczyłaś kilka świeżych ciastek, babeczek i jakieś jagody.

A więc po chwili zaczynam się zajadać i resztę chowam do torby. Wyjmuje Zigzagoona i go do siebie tule.
- Musiałam trafić akurat na sztywnego demona - mruknęłam cicho, tuląc ciągle stworka i w sumie czekam na pielęgniarkę.
Ciągle jestem z lekka marudna.

Ziggi przytulił się do Ciebie domagając się pieszczot. Jeśli przestawałaś go głaskać to mokrym i zimnym nosem podrzucał Twoją rękę. Po pewnym czasie usłyszałaś pukanie. Chwilę później weszła różowowłosa dziewczyna. - Drake przysłał mnie bym sprawdziła kondycję Twoich pupili, wypuść je z pokeballi i się nimi zajmę. Ach... i Drake prosi byś spakowała sobie przynajmniej jedną sukienkę oraz ubranie na ładniejszą i gorszą pogodę, oczywiście wygodne.

- Dobrze - powiedziałam do niej i wypuszczam wszystkich swoich kompanów.
Pokazuję jej jeszcze jajko Gligara.
- Może pani stwierdzić kiedy się wykluje? - spytałam.
Po tym już idę spakować swoje ulubione i najwygodniejsze rzeczy jakie miałam i w sumie jestem gotowa. Cóż pewnie będzie ciężko ale nie chcę tutaj sterczeć, co to to nie! Ja muszę działać! Jako była wybierająca nie usiedze.

- Wybacz... ale nie znam sie na jajach pokemonow. Zajmuje sie pokemonami od niedawna I wciaz sie ucze... Wygladala na lekko zawstydzona, jednak szybko zajela sie reszta Twoich stworkow. Po pewnym czasie pojawil sie Drake. - Widze ze pokemony w formie. Hmm... wzielas ta sukienke? Przysiadl na lozku I czekal az sie spakujesz a pielegniarka skonczy z twoimi pokemonami.

Uśmiechnęłam się tylko lekko i pokiwałam głową.
- Rozumiem, w takim razie przekonam się kiedy się wykluje - zaśmiałam się lekko i dorzuciłam jeszcze sukienkę o której mówił Drake. Po tym akurat wszedł.
- Tak - powiedziałam do mężczyzny z lekkim uśmiechem.
Po tym chowam pokemony do balli i możemy śmiało ruszać. 
- Ogólnie to co takiego mamy zrobić? - spytałam się.

- Twoje pokomony sa zdrowe I silne. Jednak uwazajcie na siebie. Drake spojrzal na sukinke, pokrecil glowa, zabral ja i podszedl do szafy, wyciagnal z niej obcisla, czerwona sukienke na ramiaczkach, ktora nie siegala nawet do kolan. Podal ci ja bys mogla schowac ja do torby inznow usiadl na lozku. - Najwazniejsze to tam dotrzec, potem bedziesz musiala ubrac ten ciuszek I namowic jednego niezbyt inteligentnego goscia do splaty dlugu.

W obecnej chwili żyłka mi pojawiła się na czole.
- Że takie coś?! - prychnęłam i pokręciłam głową.
Po chwili czerwona sukienka poleciała do szafy, a ja spakowałam tą co chciałam. Nie będę się wdzięczyć przed jakimś facetem w czymś takim. Ta którą wzięłam jest prześliczna, taka czarno-niebieska i z dobrym krojem. Od razu mnie urzekła, zwłaszcza kolory.

- Ech... ciezko z toba bedzie. Pokrecil glowa I schowal sukienke do swojego niewielkiego plecaka. - Jak masz juz wszystko to chowaj poki I idziemy. Nie czekajac na ciebie wyszedl z pokoju a zaraz za nim pielegniarka. Ona jedak od razu poszla w swoja strone, Drake czekal przed drzwiami.

Zachichotałam cicho na słowa Drake'a. Cóż to w koncu jestem ja, mimo wszystko mam swoje standardy. Po chwili chowam pokemony do kulek i wychodze na korytarz.
- No to w drogę komuś przywalić - zachichotałam cicho.
A oto kolejna moja cecha, tendencja to przywalenia komuś jak mam okazję czy pretekst.

- No dobra, czekaja nas jakies trzy lub cztery dni w jedna strone, ze dwa lub trzy na miejscu, ale to zalezy jak szybko sie uwiniesz, jak bedziesz sie guzdrala to moze sie sskonczyc na tygodniunlub jeszcze dluzej, na koniec cztery lub piec dni w jedna strone. I raczej nie bedziemy sie z nikim tluc... przynajmniej taka mam nadzieje. Drake pokrecil glowa z lekkim usmiechem na twarzy. - Jak ja z toba tyle wytrzymam co? Kilka minut pozniej opusciliscie posiadlos I znalezliscie sie na drodze. Po jednej stronie byl las a po drogiej plot odgradzajacy teren posiadlosci.

- No ja się zastanawiam - zasmialam się lekko. - Ale mam nadzieję możliwie długo, jesteś fajny - stwierdziłam. - Nie co ten zgred - burknęłam cicho.
Kiedyś go wykopie z tej jego posiadłości gdzieś na plaże albo na piknik, o!
- Przynajmniej mnie nie zabił chociaż na dużo sobie pozwoliłam - mruknęłam.

Drake nie odpowiedzial, szedl dluzsza chwile zamyslony z jakas taka nieobecna mina, ze az cud e sie niemptknal o wystajace korzenie. Po jakis dziesieciu minutach spojrzal ukradkirm na Ciebie. - Musi miec wobec Ciebie jakiesmwieksze plany. A to zadanie to sprawdzian... Innego wytlumaczenia chyba nie ma... Po chwili znow jakby sie oddalil, wypuscil swojego alakazama I dal mu swoj plecak. - Daj mu torbe, bedzie czekal z nimi w miejscu gdzie zrobimy postoj na noc.

A więc po chwili pokemon dostaje moją torbę. Pokemony mam na szczęście przy pasku.
- Marzyłam o spokojnym życiu a oczywiście teraz siedzę po uszy - marudziłam.
Cóż mam swoje powody... Gładze Keldeo po grzywie bo właśnie go wypuściłam. Przynajmniej mam wsparcie w pokemonach.. I Drake'u

Drake spojrzal na ciebie z uwaga, przykucnal I zminil sie w kotopodobna istote. - Jak przestaniesz marudzic to moge cos dla Ciebie zrobic... ale tylko na jakies dziesiec minut, dluzej nie dam rady tego utrzymac... Podszedl do ciebie I polozyl ci lape na ramieniu. W jego oczach zobaczylas jak twoje wlasne zmieniaja kolor. Teraz mialas tenczowki takie jak w poprzdnim zyciu. Drake cofna sie wyraznie zadowolony, nie czulas jednak zadnej zmiany. Drake ruszyl w dalsza droge, machnelas ogonem I ruszylas za nim. Dopiero po dluzeszej chwili dotarlo do cirbie co sie stalo... Drake sprawil ze wygladalas tak jak w poprzednim zyciu.

Spojrzałam uradowana na swoje ręce. Na swój dawny płaszcz i skrzydła. Ucieszyłam się niesamowicie.
- Dzięki! - powiedziałam.
Mimo iż mam ograniczony czas to i tak było to dla mnie mnóstwo, znaczyło to dla mnie mnóstwo. Szłam uradowana obok Drake'a, zamiatając ogonem.
- Świetnie jest choć chwilkę mieć wrażenie, że ma się dawne ciało... - uśmiechnęłam się.

Po około dziesięciu minutach wróciłaś do zwykłego ciała. Drake też się zmienił, zatrzymał się i przez chwilę stał na czworakach. Po jakiejś minucie podniósł się i otrzepał, był trochę blady jednak uśmiechnął się do Ciebie. - Jak było? Mam nadzieję, że się podobało... Przeciągnął się i ruszył dalej jak gdyby nigdy nic. Wciąż jednak był trochę blady i jakby zmęczony.

- Nawet nie wiesz jak bardzo! - powiedziałam do niego z niesamowitą radością.
Po tym jednak nieco się zmartwiłam. Podeszłam do niego bo miałam wrażenie, że zaraz padnie na ziemię.
- Nie powinieneś się dla mnie przemęczać AŻ tak - byłam zmartwiona, ale uśmiech i tak nie chciał  mi zejść z twarzy. - Ha, kiedyś będę mogła sama wracać do swojej dawnej postaci! A może nawet wrócę kiedyś do domu! - ale tu posmutniałam, przypominając sobie rodziców. - Mam nadzieję ich też nie zabił... - bąknęłam.

- O mnie się nie martw, nic mi nie będzie, ale nie prędko będę mógł coś takiego powtórzyć. Uśmiechnął się do Ciebie, gdy po chwili znów na niego spojrzałaś nie wyglądał już na zmęczonego i nie był już blady. Wyciągnął z kieszeni dwa batoniki, rzucił Ci jednego a drugiego sam zjadł. Papierek schował do kieszeni i znów się przeciągnął. Nagle z krzaków wyleciał taki maluch

Zatrzymał się przed wami i patrzył jak na wyjątkowo ciekawe okazy jakiś żuczków.

No więc przynajmniej tyle jest z nim lepiej... Spojrzałam tylko na stworka zaciekawiona. Po chwili wyjęłam z torby jakiegoś krakersa, podrzuciłam go szczurkowi i poszłam dalej. Ich ewolucja jest dość... Nieprzyjemna, więc nawet nie będę próbowała go łapać.
- Nie chcę byś się przemęczał aż nadto z mojego powodu - stwierdziłam wreszcie.

- Spokojnie Nova, znam swoje możliwości i wiem jak szybko przywrócić sobie energię, ot taki batonik. Zjedz go gdy będziesz bardzo zmęczona a po kilku sekundach będziesz tryskać energią. Drake patrzył jak dajesz szczurkowi smakołyk, stworek chwycił go i z radosnym popiskiwaniem wleciał w trawę, z której wyszedł. - Uważaj, bo jak będziesz karmiła dzikie poki to się zlecą tu całą chmarą i się ich nie pozbędziemy. Uśmiechnął się i wskazał poruszającą się trawę. - Widzisz? Ten maluch już kolegów zawołał.

Zaśmiałam się.
- Ups... faktycznie... - powiedziałam, wyjmując całą paczkę. 
Położyłam kilka krakersów przy trawach i pociągnęłam Drake'a czym prędzej byśmy się oddalili. Chociaż... Muszę zobaczyć przynajmniej z daleka stadko tych szczurków... Tak więc albo na zakręcie albo w oddali za krzakiem patrzę się w tamtą stronę.
- Na następny raz będę pamiętać - powiedziałam wreszcie, idąc dalej.

Ledwo się oddaliliście a z trawy wypadło chyba z dwadzieścia małych, fioletowych pokemonów. Stworki rozejrzały się, po chwili kilka zaczęło popiskiwać, pewnie znalazły krakersy. Kilka sekund później na ścieżce nie było śladu ani po krakersach ani szczurkach. - Szybko się uwinęły, zazwyczaj latają w kółko i hałasują. Uśmiechnął się i ruszył dalej. Dalej szliście wzdłuż płotu, który chyba nie miał końca.

- No cóż, zdarzają się inne sytuacje - wzruszyłam ramionami, idąc dalej beztrosko i korzystając ze sprzyjającej pogody.
Przeciągam się i rozglądam ciągle za czymś ciekawym.
- Hym ogólnie ciekawa jestem... Ile masz na przykład lat? - spytałam się mężczyzny w pewnej chwili.
Cóż to ciekawe w sumie... Bo ja na przykład za miesiąc kończę łącznie równe 500 lat... Normalnie pewnie by była ogromna impreza...

Najciekawszą rzeczą jaką zauważyłaś była chmurka w kształcie Pichu. - Masz namyśli ile mam teraz, ile miałem w poprzednim życiu czy łącznie? Przez dłuższą chwilę szedł zamyślony. - Teraz mam 26, za trzy miesiące będzie 28, w poprzednim miałem... 972. Hehe, trzy miesiące i tysiaczek styknie. Zauważyłaś że ogrodzenie odbiło w bok, droga jednak prowadziła dalej prosto. Kilka minut wcześniej zauważyłaś, że teren zaczyna się obniżać. Po jakiś dziesięciu kolejnych droga nagle się urwała. Przed sobą zobaczyliście urwisko. Jakieś trzy lub cztery kilometry niżej rozciągał się las. Nie było ani śladu drogi. - Widzisz to ogromne drzewo o tam? Spotkamy się przy nim. Wskazał Ci drzewo, które było bardzo wyraźnie widać, było jakieś dwa kilometry dalej. Gdy Drake skończył mówić po prostu skoczył, jakieś sto metrów nad koronami drzew zmienił postać w tą kotowatą i znikną między liśćmi. Ty poczułaś jakieś dziwne swędzenie po wewnętrznej stronie rąk i nóg. Gdy na nie spojrzałaś zauważyłaś cieniutką błonę jak u nietoperza. Na kręgosłupie pojawił Ci się niewielki grzebień jak u jakiegoś dinozaura czy coś... Widziałaś już kiedyś coś takiego, ciuchy z takimi błonami nosili ludzie, którzy chcieli szybować po niebie jak ptaki...