Gra Gokai

Ruszyłaś w stronę sznurków, sekundę przed tym jak pociągnęłaś za granatowy usłyszałaś ciche pukanie. Chwilę później wszedł Drake. - Dzień dobry, mam nadzieję, że dobrze spałaś. Jeśli jesteś gotowa to mogę zaprowadzić Cię na śniadanie, Twoje pokemony mogą zostać tutaj gdzie służba przyniesie im jedzenie lub iść razem z nami, tam też coś dostaną. Głodne na pewno nie będą nie ważne co zdecydujesz.

- Szybki jesteś... - mruknęłam tylko cicho i spojrzałam na swoje pokemony.
W sumie wiem jak nieznośnie potrafią być jak mam jakieś kłopoty czy coś, więc zdecydowałam, że zostaną tutaj. 
- I w sumie bardzo dobrze mi się spało - powiedziałam jeszcze po chwili, po czym ruszyłam z Drakem w kierunku drzwi.
Mimo wszystko jestem porządnie przejęta sprawą. Zaraz poznam mojego przyszłego męża... Nienawidzę moich rodziców za to jak mnie urządzili.

- Cieszę się. No dobrze chodźmy. Ruszyliście jakimiś korytarzami, po pewnym czasie dotarliście do zwykłych skromnych drzwi, Drake otworzył je i zaprosił Cię gestem. Gdy wchodziłaś delikatnie dotknął Twojego ramienia, w tym momencie poczułaś, jego wsparcie i to nieco Cię uspokoiło.
W pomieszczeniu znajdywał się sporej wielkości stół, kilka krzeseł, ogromne okno z widokiem na jakąś łąkę przy lesie. Jedna ze ścian była ruchoma, częściowo była uchylona i zobaczyłaś, że po drugiej stronie jest jakaś kuchnia. Przy ktoś już siedział. - Panie... przyprowadziłem panienkę na śniadanie. Panienko... poznaj Pana Tresha. Do tej pory ten przy stole wpatrywał się w okno i nie mogłaś zauważyć jego twarzy. Gdy Drake jednak się odezwał mężczyzna odwrócił się. Miał kruczo czarne włosy dość krótkie ale wystarczająco długie by zakryły mu uszy, widać nie przejmował się ich układaniem gdyż każdy włosek sterczał w inną stronę. Miał niezwykłe intensywnie niebieskie oczy, krótką bródkę i bliznę pod okiem. Wyglądał na około 28 lat. Był ubrany w znoszone czarne bojówki i koszulę. Musiałaś przyznać, że był nawet przystojny...
Na twój widok uśmiechnął się i wskazał Ci gestem jedno z krzeseł. - Dziękuję Ci Drake, nie będziesz już potrzebny. Drake skinął głową i wyszedł. Demon spojrzał na Ciebie i czekał aż usiądziesz po czym sam również to zrobił. - Miło Cię poznać, wybacz, że Cię wczoraj nie powitałem jednak miałem kilka spraw na głowie. Po naszym śniadaniu również będę musiał się oddalić, cały dzień więc będziesz mogła zwiedzać moj... naszą posiadłość. Ale o tym później, powiedz jak Ci minął wczorajszy dzień i noc? Czy Drake dobrze się Tobą zajął? Hmm... I na co masz ochotę? Możesz wybrać cokolwiek, służba przygotuje co tylko zechcesz, nie ważne jak bardzo było by to egzotyczne danie. Mężczyzna uśmiechnął się i spokojnie czekał na odpowiedź.

A więc... Nie jest tak źle jak myślałam. Ukłoniłam się lekko na wejściu, patrząc się w sumie z lekkim zainteresowaniem na mężczyznę. Demon? W ogóle nie wygląda, ale jeszcze nie wszystko wiadomo, może na przykład taką mieć ludzką postać albo coś... Ale pewnie i lepiej, że jest w takiej postaci.
- Nic się nie stało... Przynajmniej poznałam okolice - powiedziałam jedynie. - I dobrze, a Drake jest świetny - odpowiadałam po kolei na jego pytanie.
Na myśl o tym co bym chciała zjeść pojawiła mi się jedna rzecz w głowie.
- W sumie to może sałatka z kurczakiem? - zaproponowałam wreszcie.
Cóż, moje ulubione danie i tak dalej... Sama nie wiedziałam też jakie bym mogła zadać mu pytania... Poczekam po prostu aż on zacznie jakiś temat bardziej do rozmów.

Tresh zawołał jakąś służącą i przekazał co ma przygotować do jedzenia. - Wiesz, zastanawia mnie tylko jedno... Jak zdobyłaś Keldeo, nie sądziłem, że ktoś poza mn... że ktoś może posiadać takie stworzenie. W końcu to legendy, spotkanie ich to praktycznie cud, nie mówiąc już o złapaniu a tym bardziej zaprzyjaźnieniu się z takim. Tak więc jak zwykła trenerka złapała takiego pokemona?

No i w sumie Tresh zadał dobre pytanie. Podrapałam się po głowie. Cóż nie wiem czy powiedzieć, że Keldeo wyczuł moją duszę...
- Cóż w sumie... Powiedział, że coś we mnie czuje i chce mi towarzyszyć - powiedziałam tak bardzo ogólnikowo sprawę z owym kucykiem. - A tak to się po prostu dobrze dogadujemy - dodałam.
Siedzę póki co wygodnie na swoim miejscu.

Demon pokiwał głową i zamyślił się na chwilę. - Powiedz jak tam mały Zigi? Pokemon, który wczoraj dołączył do Twojej drużyny. Po jakiś dziesięciu minutach pojawiła się inna służąca z tacą w ręku. Podała wam wasze dania. Twoja sałatka z kurczakiem wyglądała wręcz pięknie. Świerze składniki i pachnący kurczak. Tresh dostał zwykłego szaszłyka z cebulką, papryką i czymś co przypominało ogromne ziarenka kukurydzy.

- Widzę dużo się orientujesz w tym co robię - powiedziałam, patrząc się na demona w lekkim zamyśleniu. - Ale proszę, nie chcę by się rozniosło, że mam legendę w swoim zespole - dodałam po chwili. - Smacznego - powiedziałam jak otrzymaliśmy swoje dania i zabrałam się z zadowoleniem do jedzenia. Spróbowałam raz i... stwierdziłam, że mogę to jeść bez końca, a przynajmniej póki nie pęknę.

- Jak sobie życzysz, będę wiedział tylko ja i Drake, który od teraz będzie zajmował się Twoim pokojem i pokemonami. No i ci, którym sama powiesz. Wiedz jednak, że nawet jeśli ktoś ze służby się dowie poza mury mojej posiadłości się to nie wydostanie. Widząc, że jedzenie Ci smakuje uśmiechnął się i zajął się swoim szaszłykiem. Gdy kończyliście jeść do pomieszczenia wszedł taki stworek

- Phan? Pokemon podszedł to Tresha i wyciągnął trąbkę, w której trzymał jakiś liścik. Demon pogłaskał pokemona i odczytał wiadomość. Słonik zadowolony z wykonania swojej małej misji truchcikiem wybiegł z pokoju. - Ech... Wybacz obowiązki wzywają. Bardzo miło Cię poznać. Dokończ spokojnie posiłek, zaraz powinien przyjść Drake. Demon ruszył do wyjścia. Z ręką na klamce odwrócił się do Ciebie na chwilę. - Bym zapomniał, jeśli będziesz chciała potrenować ze swoimi pokemonami służba ma swoje stworki i na pewno chętnie stoczą z Tobą bitwę. Miłego dnia. I wyszedł.

A więc wszystko w porządku... Spojrzałam tylko jak wychodzi.
- Do zobaczenia, miło się rozmawiało - przyznałam.
Po tym kończę swoją sałatkę i wstaję, dziękując jeszcze za posiłek. W sumie zaczyna mi się tutaj podobać... zwłaszcza mój przyszły małżonek... Zachichotałam cicho i poszłam do pokoju, albo sama albo z Drake.
- Nie jest tak źle jak myślałam - powiedziałam do mężczyzny z zadowoleniem.

Do pokoju ruszyłaś sama, weszłaś cicho do środka i zobaczyłaś Drakea siedzącego na dywanie i rozmawiającego z Litleo. Mężczyzna zadawał jakieś pytanie albo coś mówił a po chwili lewek odpowiadał w swoim języku, nie było by w tym nic dziwnego gdyby nie to, że wyglądało na to, że mężczyzna rozumie co pokemon mówi. Gdy się odezwałaś Drake odwrócił się nagle do Ciebie i trochę zbladł.

Stałam chwilę wpatrzona to w Litleo to w Drake'a. Odkaszlnęłam tylko.
- Ekhm widzę dość ciekawe rzeczy potrafisz.... - powiedziałam jedynie do mężczyzny, patrząc się to na pokemona to na niego.
Cóż raczej bardziej przejmuję się czy ten mały nie wygadał za dużo o mnie niż tym, że właśnie człowiek rozumie to co pokemon mówi w języku pokemonów! Mimo wszystko dość dziwnie....

Drake spojrzał na Litleo a ten zamruczał cicho i odszedł do innych pokemonów. - No to wpadłem... Tylko Tresh wie, że to potrafię... chciałbym aby tak zostało, dobrze? Miał minę psiak, który coś zbroił jednak don głosu wskazywał, że jeśli coś komuś wygadasz nie będzie zbyt miło. Wstał i podszedł do Ciebie. - Zwaliłaś na mnie sporo roboty wiesz? Hmm... Ty nic nie powiesz o moich umiejętnościach a ja nikomu nie wspomnę o Keldeo. To chyba uczciwy układ co? Drake uśmiechnął się i podsunął Ci paczkę jakiś czekoladowych cukierków.

Wzięłam jednego cukierka.
- Spokojnie tak czy tak bym nie powiedziała - uśmiechnęłam się lekko do mężczyzny. - Każdy ma swoje tajemnice - wzruszyłam ramionami.
Patrzę się na niego przez moment zamyślona. Czyli moje pokemony nie wygadały. Świetnie. Dopiero teraz odetchnęłam z ulgą.
- W sumie... Macie tutaj jakąś bibliotekę? - spytałm.

Od razu widać było że Drake'owi ulżyło. W odpowiedzi na Twoje pytanie skinął głową i wyszedł z pokoju. Poprowadził Cię przez korytarz i już byliście w niewielkim, ale wysokim pokoiku pełnym książek. Były poukładane według gatunków i nazwisk autorów, raczej nie powinnaś mieć problemów z odnalezieniem się tutaj. Było kilka drabinek, aby można było wziąć książki z górnych półek. Poza waszą dwójką nikogo więcej tu nie było.

Rozglądam się wokół i po chwili odszukuję sobie kilka książek podróżniczych, najlepiej jakby było coś z wątkami o innych światach... chociaż pewnie i tak są wymyślone. Tęsknie za takim przebijaniem się przez czasoprzestrzeń i zwiedzanie różnych wymiarów czy planet...
- Oki to mi chyba wystarczy na razie - powiedziałam do Drake'a z uśmiechem.

Znalazłaś kilka ciekawych książek, jednak już na pierwszy rzut oka widziałaś, że to bzdury napisane przez jakiś wariatów. Przeglądałaś je jednak dalej. Drake gdzieś zniknął zostawiając Cię tu samą.
Siedziałaś już w bibliotece dłuższą chwilę. Książki, nawet takie, w których widać, że autor ma nierówno pod sufitem dawały Ci namiastkę poprzedniego życia. Nagle poczułaś potężny wstrząs i usłyszałaś wściekły ryk. Kilka książek spadło z półek, za drzwiami usłyszałaś jak kilka lub kilkanaście osób przebiega obok drzwi, które nagle się otworzyły. Stanęła w nich młoda dziewczyna. - Choćby nie wiem co nie wychodź stąd póki nie przyjdzie Twój opiekun Pani... jeśli się nie mylę jest nim Drake... Zostań tutaj. Spojrzała na Ciebie upewniając się, że zrozumiałaś i zniknęła zamykając drzwi. Po chwili wszystko ucichło.

Pisnęłam przestraszona na owe wstrząsy i miałam pobiec swoim zwyczajem zobaczyć co się stało, ale dziewczyna mnie przystopowała. Czekam tylko aż sprawa się uspokoi i przyjdzie po mnie Drake.
- Co się stało? - pytam jak mężczyzna tlyko tu wchodzi.
Po tym muszę iść sprawdzić co z moimi pokemonami, książki póki co odłożyłam, patrząc się z lekka tęsknie na owe tytuły ale jeszcze kiedyś takie poczytam. Tęskniłam niesamowicie za moim poprzednim życiem... Tak bardzo bym chciała do niego wrócić...

Po jakiś trzydziestu minutach wszedł Drake. Wyraźnie kulał, stawanie na lewej nodze sprawiało mu sporo bólu... Miał podbite oko a z nosa sączyła się krew. Lewą nogawkę spodni miał podartą i zakrwawioną podobnie z prawym rękawem koszuli. Prawa ręka zwisała bezwładnie. Lewą podniósł do góry byś nie wstawała do niego i pozostała na miejscu. Potem używając zdrowej ręki wyciągnął jakiś pokeball i wypuścił takiego stworka

Chrypnął coś niezrozumiale, stworzenie jednak chyba go zrozumiało. Podeszło do Ciebie i chwyciło Cię dość mocno za rękę. Podeszło z Tobą do swojego trenera, poczułaś dziwne szarpnięcie w okolicy pępka i wszystko wokół się rozmyło.
Znajdowaliście się przy jeziorze. Na skraju lasu była niewielka, drewniana chatka. Drake znów coś spróbował powiedzieć, nie zrozumiałaś, pokemon jednak zniknął. Mężczyzna chwycił Cię za rękę i zaprowadził do chatki. W progu jednak jego noga nie wytrzymała i stracił równowagę, upadł i stracił przytomność.

O co do cholery może chodzić?!
- Drake?! - pisnęłam i dopadłam do mężczyzny, chcąc sprawdzić w jakim jest stanie.
Po chwili staram się z siebie wydusić cokolwiek dawnych umiejętności by wyleczyć przynajmniej to najpoważniejsze. Co go tak do jasnej ciasnej pokiereszowało? I czemu zabrał mnie do tej chatki. Niezbyt zrozumiale mówił... Obrzęk płuc? Uszkodzenie tchawicy? Tym powinnam chyba się zająć o ile cokolwiek z siebie wykrzesam!

No cóż... jego stan pozostawiał wiele do życzenia jednak gdy dotknęłaś jego zdrowego ramienia Drake ocknął się. Przez chwilę leżał ciężko oddychając po czym ze sporym trudem wstał i ruszył do jednego z dwóch foteli na drugim końcu domku. - Zamknij drzwi. To były jego pierwsze słowa, które zrozumiałaś... chodź i tak ze sporym trudem po nich jednak rozkaszlał się... po chwili wypluł skrzep krwi, dość ohydne jednak wyraźnie mu ulżyło. Gdy już zamknęłaś drzwi wskazał Ci drugi fotel. - Pozwól... że najpierw się ... doprowadzę do porządku... tutaj jesteśmy bezpieczni. Twoje pokemony... są już... zapewne przed domkiem... wysłałem Aliego po nie... Mówił z pewnym trudem jednak o wiele wyraźniej. Drake zamknął oczy i zaczął głęboko oddychać. Zauważyłaś, że z nosa przestała lecieć krew, opuchlizna na oku się zmniejszyła a po chwili wraz z sińcem, który zdążył powstać zniknęła. Ręka i noga też przestały krwawić.
Mężczyzna opadł na chwilę w fotelu mocno zmęczony. Po chwili otrząsnął się i spojrzał na Ciebie. - Zabrałem Cię tu bo jest tu bezpiecznie, interesy Tresha nie poszły po jego myśli i... wkurzył się... Lepiej nie być w pobliżu wkurzonego demona... ja miałem to nieszczęście, że stałem pół metra od niego... Jak ochłonie to będziesz mogła wrócić do pokoju. To teraz pytania, widać po Tobie, że masz chociaż jedno... i to logiczne po tym jak widziałaś, że sam się uleczyłem...

A wiec sam doprowadza się do porządku. Odetchnęłam tylko z ulgą... W sumie dlatego też, że nie muszę używać własnych mocy. No więc tot ak wygląda jak Tresh się zdenerwuje. Aż się wzdrygnęłam.
- To jest naprawdę nerwowy.... No i tak, skoro tak szybko się leczysz to kim jesteś? - spytałam się mężczyzny. - Bo raczej nie człowiekiem, przynajmniej w zupełności - zauważyłam, siadając gdzieś.
Jestem bardzo zainteresowana tą sprawą. Będzie jednak ciekawie nie nudno jak mi się wydawało na początku. Po kilku minutach otwieram drzwi by moje pokemony mogły tutaj wejść.
- No i do tego jeszcze jedno pytanie bo pewnie wiesz... dlaczego Tresh zawarł umowę akurat z moimi rodzicami? Matka była w ciąży, nawet nie wiadomo było czy urodzę się zdrowa - przypomniały mi się wady ciała jakie musiałam naprawić by ciało w ogóle się nadawało.

- Nie otwieraj drzwi. Twoje pokemony bawią się na dworze i niech tak zostanie. Póki drzwi są zamknięte nikt nas nie podsłucha, nawet Tresh. Co do pytań... Zacznę od tego drugiego... nie mam pojęcia, Tresh zdradza mi bardzo niewiele szczegółów ze swoich interesów, jednak gdy znów będzie w dobrym humorze zapytaj go, powinien Ci odpowiedzieć. Mężczyzna zamknął na chwilę oczy i zamyślił się, gdy znów je otworzył zobaczyłaś, że ich kolor i kształt źrenic się zmienił. Były teraz żółte z niewielkimi przebłyskami zieleni trochę podobne do kocich. - Podobnie jak Ty przyjąłem ciało martwego niemowlęcia. Hmm... moja dusza pochodzi z innego świata. Trafiłem tutaj w podobnych okolicznościach co Ty, rodzice mieli układ z diabłem a ja byłem zapłatą. Udało mi się zachować część mocy, większość jednak utraciłem, między innymi umiejętność leczenia i zmieniania swego ciała. Obydwie moce w niewielkim stopniu odzyskałem dzięki Treshowi. Mogę uleczyć mniejsze rany, zatamować krwotoki, nastawić skręconą lub zwichniętą kostkę, jednak nie uleczę już np. złamanej kończyny. Potrafię zmieniać swoje oczy, te które mam teraz są takie jak w moim poprzednim życiu, mogę zmienić kolor włosów, kształt uszu. Im więcej trenuję tym więcej mogę. Mam jeszcze kilka mocy, które póki co zachowam dla siebie.

Słucham go z zainteresowaniem.
- Aaa więc to tak... - powiedziałam. - Wiesz od moich pokemonów czy sam się domyśliłeś? - spytałam się mężczyzny krótko. - Cóż ja z poprzedniego życia zachowałam dość mało, telekineza, płomienie i małe wybuchy... Ale w sumie nie trenowałam - powiedziałam do mężczyzny.
A więc bardzo intryguje mnie jaką mógł być istotą.
- To jaką istotą byłeś? - spytałam się. - Może znam twój gatunek... W sumie mnóstwo podróżowałam po światach - powiedziałam krótko, czekając na jego odpowiedzi. - A moje oczy...Hm... Cóż miałam całe niebieskie z czerwonymi źrenicami - dodałam.

- Ach... nie dasz zachować żadnych sekretów... kolejną moją mocą jest to, że widzę Twoją duszę. Widzisz... nasze dusze przybierają kształt ciała, w którym było im najlepiej. Gdy zmienią ciało na zupełnie inne, tak jak w Twoim przypadku bardzo widoczne jest czego jej w nim brakuje ogon, cztery łapy, wąsiki, druga para rąk... mam nadzieję, zę rozumiesz o co mi chodzi. Co do tego kim byłem... moja rasa nazwała się Karooke. W naszym języku oznacza to Mroczne Oko. To chyba dobre tłumaczenie... a przynajmniej lepiej nie da się tego opisać w tym języku. Hmm... Karooke przypominają niezwykle chude i duże koty. Mają różne kolory futra. Potrafią zmieniać swój kształt, przechodzić przez nawet najmniejszą szparkę. Gdy chcą chodzą bezszelestnie, wielu porusza się na czterech łapach, znajdą się jednak tacy co chodzą na dwóch. Drake poruszył się i skrzywił gdy niechcący poruszył nogą.