Nintai-ryoku - Ciopazeti

Ciopazeti napisał:Nick: Ciopazeti
Pokemon: Duskull
Podpis: Potwierdzam iż zapoznałem się z aktualnym regulaminem panującym na forum, oraz regulaminem obowiązującym w evencie.

Nadchodził zmrok. Stałaś u podnóża potężnej góry zwanej Nintai-ryoku, inaczej zwaną jako "Pogromca ambitnych". Swoją nazwę nie ma bez przyczyny. Nie dla jednego ta przeprawa przez potężne pasmo górskie była drogą krzyżową, drogą rozgrzeszenia dla duszy. Jednak legenda głosiła, że osoba której uda się przez nią przejść posiądzie niewiarygodną moc, która będzie dla niej podporą na przyszłość. Z taką motywacją znalazłaś się tuż przed nią, z nadzieją na to że to właśnie Tobie uda się tego dokonać. Jednak droga będzie trudna, wymagająca od Ciebie i twojego partnera woli walki, zimnej krwi, użycia głowy, a przede wszystkim ambicji do tego by pokonać Nintai-ryoku. Dookoła nie dostrzegłaś nic specjalnego. Widziałaś tylko nadchodzącą mgłę zza twoich pleców, oraz silne, jasne światło bijące w twe oczy mniej więcej ze szczytu góry. Było to dla Ciebie punktem odniesienia, niczym gwiazda polarna na niebie. Wiedziałaś że musisz iść w jej kierunku, jednak nadchodząca mgła mogła przynieść ze sobą tylko zgubę.

- Brr, niedługo noc i droga stanie się jeszcze bardziej niebezpieczna, ale nie mamy czasu, żeby czekać do rana.
Spoglądam na Duskulla, po czym kieruje wzrok na drogę przed nami.
- Jeśli chcemy dotrzeć na szczyt w miarę szybko, to musimy już teraz ruszać. Jeśli możesz, to podlec trochę wyżej i mów mi, co się dzieje z przodu.
Zaczynam maszerować ścieżką w kierunku góry, co jakiś czas spoglądając za plecy na mgłę. Widząc, że jest ona coraz bliżej przyspieszam kroku.
- Duskull, widzisz może kogoś innego przed nami albo jakieś przeszkody na drodze?- po odpowiedzi pokemona zaczynam iść bardziej przy ścianie Nintai-ryoku, przesuwając po niej jedna ręką.

Dość szybkim tempem ruszyliście na szczyt góry. Jednak im szybciej staraliście się na nią wejść, tym szybciej opadałaś z sił. Mgła nieubłaganie zbliżała się do was z sekundy na sekundę coraz szybciej, z racji coraz to silniejszych podmuchów wiatru. Twój Duskull musiał obniżyć nieco loty, gdyż wiatr zza waszych pleców spychał go na kamienie, dlatego też unosił się tuż obok Ciebie, nie podejmując próby wzbicia się wyżej. Mgła o dziwo w pewnym momencie zniknęła. Nie zaprzątając sobie nią szliście dalej wzdłuż ściany. Po chwili poczułaś pewne wybrzuszenia i zgłębienia na fragmencie ściany. Twój pokemon spojrzał na Ciebie, po czym dostrzegłaś w jego oczach lekki niepokój. Odwróciłaś swą głowę i ujrzałaś jak kamienna ściana wzdłuż której szłaś była cała w śladach zadrapań. Po ich wielkości wiedziałaś że nie była to istota dzierżąca małymi rozpruwaczami. Do tego pod twoimi nogami były szczątki ludzi, bądź też pokemonów… nie było to chyba najlepsze miejsce na marsz, jednak sama też nie wiedziałaś którędy masz iść? Jedno jest pewne. Znalazłaś się w legowisku tej istoty i czym prędzej musicie stąd uciekać. Tylko pytaniem jest czy rozsądniej nie będzie zejść z góry, szybciej uciekając, czy też nie prąc na przód, będąc jednocześnie narażonym na napotkanie napastnika, o którym nie masz bladego pojęcia.

- Gulp, to zapewne ofiary tego ... czegoś, co zostawiło ślady pazurów na zboczu góry. Najbezpieczniej byłoby zejście z powrotem do podnóża i wrócenie do miasta, ale w takim przypadku nie damy rady tu wrócić. Musimy mieć nadzieję, że nie natkniemy się przypadkiem na gospodarza.
Po cichutku ruszam przed siebie, starając się przypadkiem nie nastąpić na żaden ze szkieletów pokrywających podłogę. Jednocześnie rozglądam się dookoła, szukając jakiejkolwiek oznaki, że cokolwiek lub ktokolwiek inny poza naszą dwójką znajduje się w pobliżu.

Starałaś się jak najprościej zinterpretować zaistniałą sytuację. Nie wiedząc co zrobić popędziłaś naprzód. Nie jedna osoba zrezygnowałaby w tym momencie z podróży i postanowiłaby zejść z góry. W momencie kiedy ruszyłaś naprzód mgła ponownie zaczęła się pojawiać. Przez myśl przeszło Ci że to była jedyna szansa na posłuchanie rozsądku i pozostawienie tej góry. Teraz już wiedziałaś że nie ma odwrotu, gdyż mgła nie wyglądała na normalną. Z oddali dostrzegłaś kolejne światło, jednak to coś było zdecydowanie mniejsze. Dodatkowo odczuwałaś czyjeś spojrzenie na swoich plecach, jednak ty sama nikogo nie dostrzegałaś.