Gra Rardas

Link do zapisu:

Stałeś na niewielkiej polance, niedawno wstałeś, tą noc spędziłeś pod krzakiem. Na szczęście było dość ciepło a w okolicy nie było widać ani słychać żadnych dzikich pokemonów. Był ranek, niebo bezchmurne wokół cisza i spokój. Kilka metrów dalej zobaczyłeś dziką jabłonkę, której gałęzie uginały się pod ciężarem soczystych owoców.

Z wolna otwieram oczy. Powieki opornie odsuwają się od siebie, by głodna światła źrenica mogła ucztować. Przecieram twarz dłonią i poprawiam kapelusz, który opadł mi całkiem na twarz. Rozglądam się sennym wzrokiem. Dostrzegam tylko spokój, ciszę i urodę tego miejsca. Uświadamiam sobie, że czegoś takiego nie można wyrazić słowami w żadnym języku. Wydaje się to takie nierealne, gdyż wszystko co do tej pory znałem było tylko ciągami liter, umownych znaków niemogących wyrazić świata w pełni.
-Pobudka Morrigan - mówię do mojej Mawile, głaskając ją po głowie, po czym z pomocą łaski staram się wstać. - czas na śniadanie


//W takiej formie może być, czy coś zmienić?

Mawile przeciągnęła się i ziewnęła. Gdy usłyszała o śniadaniu zaczęła się szybko rozglądać, po chwili zauważyła drzewko z owocami. Podbiegła do niego i nazrywała ich trochę. Potem wzięła dwa i podeszła do ciebie. W tym czasie ty zdążyłeś wstać i powstrzymać lekkie zawroty głowy. Mawile podała ci owoc i sama zaczęła łakomie pochłaniać drugi. Gdy tylko skończyła pobiegła po kolejny. Po czwartym jabłku zacząłeś się już zastanawiać gdzie tak małe stworzonko mieści tyle jedzenia. Widać jednak było, że Morrigan jest w niezwykle dobrym humorze i aż przyjemnie się na nią patrzyło.

Widok radosnej Morrigan dodawał mi otuchy. Przez to co się teraz działo byłem ciągle niespokojny, a to nie działa na mnie zbyt dobrze. Patrząc na nią zapomniałem na chwilę o jedzeniu, więc postanowiłem to nadrobić. W międzyczasie schylam się do plecaka, gdzie mamy wszystkie rzeczy. Chcę sprawdzić, czy wszystko tam jest oraz wyjąć pokedex. Z ciekawości, chcę sprawdzić, co powie o Morrigan. Od początku naszej ucieczki ani razu o tym nie pomyślałem, a nie wiem nawet pewnie o wszystkich umiejętnościach jakie posiada.

Owoce były naprawdę pyszne, słodkie i soczyste. Nic dziwnego, że Mawile z taką radością je jadła. W torbie było wszystko co potrzebowałeś na tą chwilę. Wyjąłeś pokedex i zeskanowałeś swojego poka.

Mawile
samica

lvl 7
charakter: Wesoła i pełna energii samiczka. Uwielbia owoce i zrobi dla nich praktycznie wszystko. Nie przepada za walkami, w których ma znaczną przewagę nad rywalem, nie sprawiają jej radości. Dla swojego trenera zrobi wszystko, nie ufa obcym. Jeśli ktoś się zbytnio zbliży zaatakuje bez ostrzeżenia.
Ataki: jak na lvl

Słysząc swój opis Mawile odwróciła się do ciebie i lekko uśmiechnęła. Po chwili jednak zobaczyła, że jeszcze jedno jabłko leży pod drzewem, podbiegła do owocu i szybko zjadła.

Trzeba przyznać, że ten pokedex jest wręcz niesamowity. Nie tylko daje nam opis danego pokemona, ale również informuje jakie potrafi wykonywać ataki. Jeszcze bardziej niezwykły jest fakt, że określa również usposobienie stworka.

Odwzajemniam uśmiech, po czym chowam pokedex do plecaka, a ten zakładam na plecy. Gdy już wszystko jest na swoim miejscu podchodzę do drzewa, jednocześnie dalej jedząc spokojnie jabłko. Chcę z bliska sprawdzić, czy są na nim jeszcze jakieś owoce. Można zabrać kilka na później.

Jabłonka wciąż miała na gałęziach pełno owoców. Zerwałeś ich trochę i schowałeś do plecaka. Nagle usłyszałeś lekki pomruk. Mawile stała przed jakimś krzakiem i lekko warczała. Zauważyłeś, że kilka metrów dalej inny krzaczek zaczął lekko drżeć. Maile wyraźnie była zaniepokojona. Chociaż sądząc po jej charakterku to równie dobrze to mógł być mały Caterpie... tylko że obcy...

~Tyle powinno wystarczyć ~ podsumowałem zbiór jabłek, które teraz były już w plecaku. Wtedy usłyszałem pomruk. Rozejrzałem się i spostrzegłem, że to Morrigan cicho powarkuje na jakiś krzak. Coś się w nim ruszało wywołując szelet liści. ~ Może obudziliśmy jakiegoś pokemona... ~ przełykam ślinę. ~ Oby to nie był Ursaring ~ myślę ostrożnie zbliżając się do Mawile.
- Spokojnie - mówię cicho do Morrigan. - Lepiej stąd chodźmy
~ Byłe tylko nie dać ponieść się emocjom, a wszystko będzie dobrze ~

Nim doszedłeś do swojego pokemona zza krzaków wyskoczył taki pokemon

Nie wyglądał groźnie, w sumie to był nawet słodki. Zastrzygł uszami i zaczął wam się przyglądać zaciekawiony. Mawile natomiast zaczęła kłapać swoimi wielkimi szczękami. Chyba uznała go za zagrożenie.

Patrzyłem na tego dziwnego pokemona. Przypominał jakby królika, czy coś w ten deseń, ale jakoś tak nie wydawał mi się zbyt przyjacielski. Nie wiem czemu, ale coś było nie tak w tych jego uszach, sam nie wiem co, ale postanowiłem tego nie sprawdzać na dłuższą metę.
- Morrigan chodźmy stąd. Nie podoba mi się ten pokemon. Zostawmy go w spokoju - mówię, po czym zaczynam się wycofywać ostrożnie.

Mawile kłapnęła potężnymi szczękami i króliczek spłoszony zniknął w krzakach. Twój stworek odwrócił się do ciebie i uśmiechnął zadowolony z tego, że przegonił dzikiego pokemona. Morrigan podeszła do ciebie i czekała na to co zamierzasz teraz zrobić. Przy okazji zerwała sobie kolejny owoc.

Widok uciekającego pokemona uspokoił mnie. Mawile jest z siebie zadowolona, a ja uśmiecham się z aprobatą. Nie są potrzebne słowa, wie, że jej dziękuję. Spoglądam na niego, po czym na drzewa wokół i zastanawiam się co dalej. Wreszcie postanawiam udać się na południe. By obrać właściwy kierunek korzystam z faktu, że mech na drzewach rośnie zawsze po północnej stronie, wystarczy więc, że będę miał mech przed sobą.

Ruszyłeś naprzód, początkowo szło ci trochę ciężko jednak w końcu rozruszałeś się i udało ci się nabrać całkiem niezłego tępa. Po jakiejś godzinie usłyszałeś szum wody. Chwilę później dotarłeś do niewielkiego strumyka, który płynął na południe. Woda była krystalicznie czysta, nie pływały w niej żadne śmieci, zgniłe liście, nie było śladu po glonach i innych roślinach, które często się spotyka w takich miejscach. Mawile napiła się wody i pomału ruszyła dalej. Twoja poke towarzyszka była spokojna więc prawdopodobnie byliście tutaj bezpieczni.

Nie było lekko, lecz wreszcie nieprzywykłe do wysiłku mięśnie rozgrzały się. Zacząłem nabierać jakiegoś w miarę sensownego tępa. ~ Znając życie zaraz się gdzieś przewrócę ~ przeszło mi przez myśl. Miałem tak chyba od zawsze, że najpierw odnajdywałem te czarniejsze scenariusze i strony, lecz w pewnym sensie motywowało mnie to do zastanowienia się, czy są jakieś pozytywy zaistniałych sytuacji. Najczęściej były. W tym konkretnym wypadku wystarczyło się skupić, by się nie potknąć.

Po jakimś czasie doszliśmy do rzeki. ~ Ale czysta woda. Kryształowa, jak to opisywał jakiś autor w swojej książce podróżniczej. Zaczynam chyba wreszcie rozumieć fakt, że używał takich rozbudowanych opisów. Chciał ukazać to piękno, które można chyba tylko ujrzeć. Słowa przekazują tylko cień piękna~ doszedłem do małej konkluzji, gdy zatrzymałem się na chwilę przy brzegu. Widząc, że Morrigan ruszyła dalej podążam za nią starając się zrównać i iść obok niej. Trasa nie wydaje się zbytnio naszpikowana przeszkodami, więc chcę to wykorzystać i poobserwować okolicę.

Brzeg strumyka był już mocno wydeptany i nie było na nim przeszkód dla twoich nóg. Mawile szła na tyle wolno, że bez problemów dałeś radę ją dogonić. Szliście dalej obok siebie. Nagle przypomniała ci się jedna z książek. Sytuacja była bardzo podobna do tej, w której się obecnie znajdowałeś. Człowiek z laską i pokemonem u boku wędrował wzdłuż krystalicznie czystego strumyka. I... coś się wtedy wydarzyło... nie pamiętałeś jednak co dokładnie... czytałeś tą książkę bardzo dawno temu i ta część jakoś wyleciała ci z głowy.

~ Dziwne... Kojarzę taką scenę... i nie podoba mi się to ~ rozmyślam przystając. Z tego co zdążyłem zauważyć w książkach i takich sytuacjach, to to, że zazwyczaj są dwie możliwości, które to rozwiązują. Pozytywna i negatywna... Najczęściej negatywna.
- Morrigan, lepiej odsuńmy się trochę od brzegu. Mam jakieś dziwne przeczucie - mówię do mojej Mawile, po czym zaczynam się trochę oddalać od strumienia.

Gdy się odwróciłeś by oddalić się od brzegu usłyszałeś łopot olbrzymich skrzydeł. Spojrzałeś w stronę, z której dochodził dźwięk i zobaczyłeś takiego pokemona


Stworzenie leciało w twoją stronę i było naprawdę szybkie. Już po chwili pokemon wylądował przed tobą. Zauważyłeś, że na grzbiecie ma torbę, jak Pidgey pocztowy. Tyle, że ta była sporo większa.

Byłem zaskoczony. Pierwszy raz widziałem takiego pokemona na żywo. Z tego co kiedyś wyczytałem w książkach i widziałem na zdjęciach to był chyba Pidgeot, ale jakiś taki dziwny. Sam nie wiedziałem co o tym sądzić. Czyżby Pidgeoty bardzo się między sobą różniły? Rozmyślania na ten temat zostawiłem, gdy zobaczyłem torbę na jego grzbiecie. ~ Przesyłka? Ale kto? Czyżby... czyżby to od kogoś, kto płacił za moje leczenie, a potem przysłał mi te rzeczy? ~
- Masz dla mnie przesyłkę? - pytam niepewnie, zerkając na Morrigan.

Olbrzymi ptak zatrzepotał skrzydłami i podszedł powoli do ciebie. Pochylił łeb i czekał aż wyjmiesz przesyłkę z torby. Zajęło ci to chwilę, początkowo myślałeś, że torba jest pusta. Jednak w końcu znalazłeś niewielką kopertę. Gdy tylko ją wyjąłeś ptak rozłożył skrzydła i odleciał. Gdy był już wysoko zauważyłeś bijące od niego światło, trwało to tylko chwilę jednak gdy zgasło pokemon zmienił wygląd. Teraz wyglądał jak normalny Pidgeot. Spojrzałeś na kopertę, była granatowa z białym napisem "Otwórz wieczorem, gdy zrobi się ciemno."

~ List?~ pomyślałem, gdy znalazłem na dnie wielkiej torby kopertę. ~ Trochę to marnotrawienie wolnej przestrzeni, by przenosić jeden list w takiej dużej sakwie~ Następnie, gdy patrzyłem jak kurier odlatuje dostrzegłem, jak bije od niego światło przez chwilę, a potem zmienił wygląd. Zdziwiło mnie to
~ Co to było? ~
- Morrigan, też widziałaś to światło? - spoglądam na mojego pokemona nadal zaskoczony tym co się stało. Ciekawi mnie też zawartość tej koperty i kusi, by ją otworzyć już teraz, lecz nie mam powodu, by nie ufać temu komuś, bowiem jak dotąd tylko mi pomagał. ~ Tylko dlaczego? ~ kołata mi już nie pierwszy raz w głowie.

Twoja towarzyszka wciąż patrzyła zafascynowana w niebo, dopiero twój głos sprawił, że się otrząsnęła. Spojrzała na ciebie a potem ruszyła dalej wzdłuż strumienia.
Po jakiejś godzinie wędrówki zobaczyłeś, że strumyk wpada do sporego jeziorka. Wokół zbiornika ciągnął się kilku metrowy pas zieleni, było to idealne miejsce na biwaki, ogniska i ogólnie odpoczynek. Do tego po jeziorze pływały różne pokemony, były jednak trochę za daleko byś mógł je rozpoznać.

~ Najwidoczniej to nie było jakieś moje przywidzenie ~ pomyślałem, gdy zobaczyłem zachowanie Morrigan. I tak to zostawiliśmy, nic nie mogłem o tym powiedzieć, więc nie ma nawet jak zacząć tematu. Ruszyliśmy dalej, lecz wcześniej jeszcze schowałem list do osobnej przegródki w plecaku.

~ Jezioro? ~ myślę, gdy widzę zbiornik, a potem się odwracam. ~ Skoro tak, to idąc w drugą stronę można by dojść do gór~ Gdy skończę rozmyślać na ten temat patrzę w górę, by ocenić jaka jest pora dnia.
- Morrigan, co powiesz na odpoczynek? - mówię w międzyczasie do pokemona.

Pokemon skinął głową i lekko się uśmiechnął. Gdy stanąłeś na brzegu zbiornika zobaczyłeś, że po wodzie pływa kilka Ducklettów, kilka metrów dalej pasły się małe Deerlingi. Pokemony nie zwracały na was uwagi. Chyba nigdy wcześniej nie widziały człowieka, więc nie było się co dziwić, nie miały powodu się was bać.

~ Ciekawe pokemony. Wyglądają na spokojne i szczęśliwe. Najwidoczniej nie mają tutaj zbyt wielu zmartwień. Szkoda, że my tak nie mamy~ pogrążam się we wspomnieniach sprzed ucieczki przed Strażnikami. Przypominam sobie zdziwienie i zaciekawienie, które stopniowo zmieniają się w obawę, lęk, aż wreszcie w strach. Po chwili wracam do rzeczywistości i zaczynam szukać w plecaku czegoś do jedzenia dla siebie i Morrigan.
- Jesteś głodna Morrigan? - pytam spoglądając na Mawile. ~ Znając jej apetyt to pewnie tak ~