Gra To Je Sera: Varen Nethers

Chlopak usmiechnal sie i poglaskal Azurilla, gdy ten wszystko zjadl. Posadzil go sobie na kolanach i siegnal do torby z jedzeniem karmiac malego, slodkego, niebieskiego poekoma. Katem oka spojrzal na swoje pokemony obserwujac co robia, a potem na Isobel. Wygladala przeuroczo, gdy spala, ale nie chcial jej tego mowic. Niech pozostanie w nie wiedzy. Zachichotal cicho i wrocil do karmienia pokemona.

Twoja poke rybka pływała sobie spokojnie w rzeczce raz na jakiś czas spoglądała w twoją stronę, żeby sprawdzić, czy nigdzie jej nie zniknąłeś, mała niebieska myszka podskoczyła do Ciebie i obserwowała co dokładnie robisz, kiedy dałeś jej więcej jeść ta od razu bez większego wybrzydzania, Iso spała nadal, widocznie była lekko przemęczona, a wiedziałeś, że ma dzisiaj jeszcze sporo do zrobienia.

Spojrzał na swego pokemona i uśmiechnął się. Następnie spojrzał na pokemona, którego karmił. Pogłaskał go i uśmiechnął się. -Smakuje Ci? W domu mam lepsze, jeśli chcesz. Wyszczerzył zęby i wysypał sobie na rękę kolejną porcję poke jedzenia. Drugą ręką głaskał Isobel po głowie zadowolony, że ją ma. Była jego największym szczęściem.

Siedzieliście sobie spokojnie, powoli zaczęło się robić ciemno, więc będziecie musieli się zbierać, obiad dla twojej mamy sam się w końcu nie zrobi, a Isobel jest trochę zmęczona, lepiej zacznij się modlić, żeby nie okazało się, zę sam będziesz za to odpowiedzialny, pokemon jadł dalej, kiedy wspomniałeś, ze masz tego więcej podskoczył zadowolony i wskoczył na twoje nogi, musicie się zbierać nie zapominaj o tym.