Step - Cieniu

- Oho ten klimat na tym świecie..
Powiedziałem pod nosem spoglądając na ciemne chmury, natychmiast zacząłem się rozglądać za jakimś schronieniem, nie chce przecież wylądować w środku burzy bez parasola, kaptura czegokolwiek co mogłoby mnie ochronić przed nadmiernymi opadami deszczu jak i piorunami.

1.

Chmury nadciągały a chronienia jak nie było tak nie ma. Jednak jakiś kilometr dalej zobaczyłeś w oddali jakieś pokemony. Ciężko jednak było stwierdzić co to za maluchy. Były po prostu za daleko. Kierowały się jednak w tą samą stronę co Ty.

No cóż skoro chmury gromadziły się coraz bardziej a ja nie mogłem znaleźć żadnego schronienia w swojej okolicy postanowiłem brnąć przed siebie troszkę szybciej rozglądając się co jakiś czas aby nie przegapić miejsca w którym mógłbym spokojnie przeczekać nadciągającą burzę.

Szedłeś dalej. Nigdzie jednak nie było widać żadnego schronienia. Pokemony, które przed Tobą były jeszcze chwilę temu gdzieś zniknęły, a burza byłą coraz bliżej.

Stwierdziłem że nie ma co się opierniczać, trzeba wziąć nogi za pas i ruszyć szybciej, przyspieszyłem znacznie w końcu trochę ruchu mi się przyda, mimo wszystko starałem się zerkać na chmury jak i wyszukiwać wzrokiem miejsca w którym mógłbym przeczekać burzę. Jeśli niczego nie znajdę to szukam chociażby jakiś drzew, jeśli drzew też nie ma zastanowię się co dalej

W oddali zobaczyłeś jakieś skały, przypominały trochę Lwią Skałę... Możliwe, że znajdziesz tam miejsce gdzie będziesz mógł przeczekać ulewę.

Ruszyłem w stronę skał cóż w sumie lepsze takie schronienie niż żadne, a może jednak na skałach będzie wygodnie? Kto wie. udałem się tam sprawdzając czy mój pokemon nadal ze mną idzie, leci czy cokolwiek on tam chciał robić.

Nie pamiętam nawet jaki pokemon był tu ze mną xD

Froslass była tuż za Tobą. Gdy dotarliście do skał zaczynało akurat padać. U podnóża skał zobaczyłeś jaskinię. Po wejściu tam okazało się, że jest to dom takich stworków

Stworzonka jednak nie były wrogo nastawione, zrobiły wam miejsce w jaskini i zajęły się sobą.

Spojrzałem na stworki i z racji tego że udzieliły mi schronienia rozdałem im sporą ilość karmy po czym po prostu usiadłem i starałem się nie wykonywać gwałtownych ruchów, nie chciałbym zostać napadnięty przez kilkoro pokemonów z kośćmi. Po chwili zeskanowałem niektóre z nich szukając najciekawszego.

Pokemony chętnie się poczęstowały i znów zajęły się swoimi sprawami.

Marowak
lvl 20
samiec
charakter: Waleczny i zadziorny pokemon. Nie przepuści okazji do walki. Nie przepada za pokazami jednak uwielbia pokazywać na co go stać. Gdy coś postanowi zrobić to tak się stanie, nie ma innego wyjścia.
ataki jak na lvl

To był najciekawszy pok, reszta nie miała żadnych ambicji, była leniwa albo bała się wszystkiego gdy zostawały same...

Rzuciłem więcej jedzonka ów Marowakowi dość zadowolony z tego że go spotkałem. Spojrzałem poza schronienie aby ocenić jaką mamy pogodę i ile jeszcze potrwa ów nadchodząca ulewa po czym spróbowałem pogłaskać Marowaka po czaszce.

4. Morowak zablokował Twoją rękę swoją kością. Nie zrobił jednak tego z agresją, sprawdzał Cię. Zamierzał się chyba siłować z Tobą, no cóż pokemon też chce wiedzieć do kogo trafi. Stworzenie patrzyło Ci w oczy i napierało na Twoją rękę coraz bardziej.

Odpuściłem na chwilę po czym szybko drugą ręką go pogłaskałem po czaszce cóż taki myczek z zaskoczenia go biorę, skoro się lubi droczyć to też się z nim podrocze, po chwili dosypałem reszcie karmy niech się też cieszą, spojrzałem co porabia Froslass
- Może chcesz trochę papu Hera?

1. Sztuczka się udała i pogłaskałeś pokemona, ten tylko się lekko uśmiechnął, cofnął kość i zaczął jeść karmę. Twój stworek kiwnął głową, po chwili jednak odwrócił się jednak do wyjścia z jaskini. Spojrzałeś też na zewnątrz i zobaczyłeś, że pada coraz słabiej.

W sumie się ucieszyłem że ulewa już ustaje nie lubię bezczynnie trwonić czas. Po chwili dosypałem malcom karmy a w ów żartownisia rzuciłem delikatnie kulką, jak wpadnie to dobrze jak nie to trudno, zbieram kule dosypuje mu jedzenia i staje w wyjściu z jaskini czekając aż przestanie padać.

2. Pokemon uśmiechnął się i zniknął w kuli. Po chwili usłyszałeś charakterystyczne DING! i pokemon już był Twój. Po chwili ulewa przemieniła się w piękny i słoneczny dzień. Na niebie pojawiła się śliczna tęcza itp itd. Marowaki wybiegły ze swojej kryjówki i po chwili zniknęły gdzieś za skałą.

Ruszyłem dalej postanowiłem że wybiorę sobie jedną z ciekawszych lokacji i tam się udam czyli rozglądam się z jakiegoś wyższego punktu blisko mnie po czym ruszam w wyznaczonym przez siebie kierunku, byle żebym się nie cofał.

1. I guzik, wokół płasko, ani jednego wzniesienia a na skały wdrapać się nie miałeś szans. Zobaczyłeś jednak stadko takich stworków

Maluchy wędrowały sobie spokojnie w sobie tylko znanym celu.

Zacząłem się przyglądać pokemonom, analizować ich zachowanie w grupie jak i próbować odgadnąć gdzie zmierzają, w sumie nie byłem zainteresowany schwytaniem żadnego z nich, byłem zainteresowany obserwacją zachowania.

2. Zauważyłeś, że pokemony zmierzają do jakiejś skały. Gdy do niej dotarły okrążyły ją i zaczęły porykiwać na nią. Po chwili wyłapałeś pewien rytm w tym co robiły. Ogniste stworki śpiewały jakąś pieśń. Nie wiedziałeś o czym jednak trochę Cię poruszyła.

Zastanawiałem się nadal nad całym zdarzeniem może to jakiś pogrzeb czy pieśń ku ich bogom kto wie, po chwili obserwacji postanowiłem wyruszyć dalej, zapuścić się jeszcze głębiej w strefę która jak widać nie miała końca i zawsze czymś ciekawym zaskakiwała.

3. Przez pewien czas jeszcze słyszałeś porykiwania tamtych pokemonów. W końcu jednak ucichły i w okolicy zrobiło jakoś tak pusto. Nie widziałeś żadnych dzikich pokemonów ani żadnych nie widziałeś.

W sumie ucieszyłem się na brak dzikich pokemonów tak samo jak na ciszę i spokój, trochę zwolniłem tempo mogłem odpocząć i wyciszyć myśli z dala od tego wszystkiego, po kilku minutach spowrotem zacząłem rozglądać się za dzikimi pokemonami napełniony nadzieją i wiarą. Ciężko było mnie zrazić do wyznaczonych celów więc nadal tkwiłem w tej strefie safari.

4. Pokemonów nie było widać, co poradzić. Przynajmniej mogłeś dalej napawać się ciszą. Twój pokemon podążał spokojnie za Tobą i czujnie się rozglądał więc mogłeś być pewny, że gdy coś zauważy to da CI znać.

Spokojnie przechadzając się po ów strefie rozglądałem się dokładnie, przyspieszyłem trochę kroku w sumie zregenerowałem się więc można znowu rozpocząć pogoń i szaleństwo związanie z łapaniem pokemonów. Spoglądałem czasami na swojego pokemona aby czasem czegoś nie przeoczyć.