14.02.2013 - Walentynki

Droga Gardevoir!
Gdy tylko usłyszałam o twojej kłótni z Gallade od razu zaczęłam się zastanawiać-jak to możliwe? Przecież sama widziałam jak zgodną i dobraną jesteście parą! Zdaję sobie jednak sprawę, że każdy z nas ma swoje humory i gorsze dni, a wtedy zdarza nam się mówić i robić rzeczy, o których normalnie nawet byśmy nie pomyśleli. Mimo to każdy ma prawo popełnić błąd, a ten kto żałuje zasługuje na wybaczenie.
Gdy spotkałam Gallade i rozmawiałam z nim wyznał mi jak bardzo jest mu przykro i żałuje kłótni z najważniejszą dla niego osobą. On po prostu nie wie ci jak to powiedzieć! Wiesz, napisał nawet coś dla ciebie i pozwolił mi to wziąć, samemu nie mając odwagi ci dać. Uważam, że powinnaś to zobaczyć:

Był piękny, słoneczny dzień. Jak to bywa w maju, ptaki ćwierkały wesoło wśród drzew, a nad łąkami latały roje pszczół i motyli. Od czasu do czasu wiał lekki wietrzyk, nieznacznie poruszając gałęziami drzew i wprawiając je w cichy szmer. Na przeciwległych krańcach doliny, niczym wyrzeźbione przed stuleciami posągi stały 2 armie.
Ludzie po zachodniej stronie ubrani byli w lekkie, pozwalające na szybkie poruszanie się kolczugi, futrzane spodnie i buty. Przy ich siodłach i bokach widniały nieduże, zakrzywione szable, gotowe do ujęcia w dłoń i wyprowadzenia błyskawicznego ataku. Pod nimi równie nieruchomo stały nieduże, lecz nadzwyczaj zwinne gniade konie. Ich przywódca stał na przedzie, odziany w podobny lecz amarantowy strój, wielkie naramienniki i z maską zakrywającą jego twarz. Przedstawiała ona przedziwną istotę, jej rysy były łagodne, a kolory zlewały się ze sobą, tworząc niezwykłe, wręcz hipnotyczne wrażenie. Dowódca stał wraz ze swymi wojownikami, obserwując bez słowa drugą armię.
Tamci żołnierze ubrani byli w ciężkie, masywne zbroje, przez które przebić mogła się tylko wilka siła lub wieloletnie doświadczenie. Każdy z nich miał przy sobie dwuręczny miecz, maczugę lub topór-broń ciężką, czasem powolną, lecz śmiertelnie niebezpieczną. Ich kare konie były wielkie i masywne, od źrebięcia wyszkolone do noszenia na sobie takiego ciężaru i gnania ze wszystkich sił. Ich przywódca był rosłym człowiekiem w błękitnej zbroi, który przywdział na siebie hełm uosabiający morskiego potwora-szczerzą wielkie kły, z groźnymi i ostrymi płetwami.
Dochodziło południe, a obie armie czekały w napięciu. Ich siły były podobne, choć nikt nie zadał sobie trudu by policzyć tych wszystkich ludzi. Czekali na coś. Na sygnał? Znak? Ruch przeciwnika? Tego nie wiedział nikt poza nimi. Aż w końcu, gdy słońce stanęło idealnie pośrodku nieba obie armie bez słowa rzuciły się ku sobie.
Ta cisza była niezwykła. Dźwięczała w uszach głośniej niż tętent kopyt koni, niż szczęk zbrój i oddechy jeźdźców. Gęstniała, stając się niemal materialna i otulając wszystkich swoim złowieszczym całunem. Miało się wrażenie, że to nie ludzie, lecz duchy jadą ku sobie by się zmóc. I nagle, tak jak pęka przebita igłą bańka, kopuła ciszy opadła i wokół zapanował ryk, tłok i ścisk. Świat w jednej sekundzie zadrżał, gdy obie armie z łoskotem zderzyły się i rozpoczęły walkę.
Całość składała się z wielu małych pojedynków, staczanych przez małych ludzi z których każdy pragnął tylko jednego-zwycięstwa. Tutaj czyjś topór rozpłatywał przeciwnika na pół, gdzieindziej miecz szybkim pchnięciem uderzał w dziurę w przyłbicy. Ludzie walczyli, krzyczeli i ginęli, jakby wybierani na chybił-trafił przez jakąś wyższą siłę.
W środku tego tłumu ścierali się wodzowie, najsilniejsi i najważniejsi z całych obu armii. Wymieniali błyskawiczne pchnięcia, zwody i cięcia, starając się zmieść tego drugiego z konia, aż w końcu zmęczeni tymi podchodami jak na dany znak zeskoczyli z rumaków i ruszyli ku sobie, zdecydowani dać z siebie wszystko szybko to zakończyć.
-Ku chwale Milotic!-krzyknął błękitny nacierając.
-Na cześć Gardevoir!-odparł amarantowy.
Przeciwnicy kolejny raz starli się i złączyli mieczami, chcąc walczyć i wygrać dla swojej damy. Błękitny wychodził na tym jednak lepiej, jego ciężki miecz przeważał broń wroga i przechylił szalę zwycięstwa na jego stronę. Drugi nagłym zrywem odsunął się w bok, a tamten potoczył się zaskoczony, ledwie unikając kolejnego cięcia. Ponownie mając fioletowego w polu widzenia ciął zamaszyście, a gdyby trafił z pewnością urwałby mu głowę. Tamten był jednak szybki i zgrabnym odskokiem uniknął ciosu, gwałtownym wypadem uderzając w otwarty pysk morskiej bestii. Rozległ się krzyk, a z otworu polała się krew. Ranny z dzikim wzrokiem zaczął machać swym mieczem, chcąc dosięgnąć napastnika. Jego przeciwnik chcąc ponowić atak przecenił swoje możliwości i został poważnie ranny w lewe ramię, teraz obficie brocząc krwią. Obaj wiedzieli, że muszą to szybko zakończyć… po chwili poderwali się do ostatniego, śmiertelnego starcia. Wojownik Gardevoir okazał się szybszy i pchnięciem w otwarty pysk stwora zakończył jego życie. Sam jednak nie zdołał wykonać uniku i został przebity mieczem na wylot.
Upadając nie widział już jak jego armia spycha zdezorientowanych wrogów i stopniowo zmusza ich do ucieczki. Nie widział upadającego sztandaru z kremowym wężem morskim na błękitnym tle. Nie widząc już nic zdołał tylko pomyśleć:
-Na cześć Gardevoir…

Powiedz, czyż nie jest to piękne? Nawet ktoś tak silny i czasem oschły jak on może okazać się wrażliwy i romantyczny! Myślę, że powinnaś wyjść mu naprzeciw i dać szansę, jego uczucia do ciebie wcale nie osłabły. Tworzycie wspaniałą parę, a wasze charaktery wzajemnie się uzupełniają. Nie pozwólcie by ten związek rozpadł się z błahego powodu!
Twoja przyjaciółka
Yuya

Gardevonir/Gallade

Obudziłem się rano.. Kompletnie nie mam pojęcia, która była godzina. Nie interesowało mnie to. Poczuwszy cienkie, aczkolwiek bardzo irytujące strugi światła wymykające się przez okno, instynktownie podniosłem ciało unikając nieprzyjemnej sytuacji. Lekko zaspany, przetarłem oczy ręką a następnie podniosłem się z łóżka. Dzień zapowiadał się na normalny, zwykły letni poranek, byłem w błędzie.

Jak każdego dnia, poszedłem do łazienki załatwić poranne sprawy, umyć zęby.. takie tam. Dzień jak co dzień. Powędrowawszy do kuchni, wyprawiłem sobie smakowitą jajecznicę z pomidorem, pieczarkami, parówką i szczypiorkiem. Jako, iż apetyt zawsze mi doskwiera, po nałożeniu jej na talerz, została wchłonięta zanim woda na herbatę zdążyła się zagotować. Najwyraźniej muszę zaczynać od tej herbaty, no cóż. Z dwojga złego, wziąłem kubek i wychodząc na taras, usiadłem na krześle wdychając świeżę powietrze. Słonko świeciło, przyroda dorodnie kwitła, piękny zapach.

Jednakowoż krajobraz spokojnego dzionka w try miga zmienił się diametralnie. De facto nic w moim otoczeniu nie uległo zmianie, wszakże ku niebu powędrowała duża seria Shadow Ball'i. Usposobienie jakim dysponuje nie pozwoliło mi na dłuższe przesiadywanie i delektowanie się chwilą. Niezdanie wkładając buty, o mało nie doszło do bliskiego spotkania z trawą. Na szczęście opanowałem równowagę i ile sił w nogach popędziłem wgłąb lasu. Mając w myślach ogrom, dosłownie ogrom możliwości, starałem się dobiegnąć do tego miejsca jak najszybciej.[...]

[...]W końcu udało mi się dotrzeć ku celu. Mocno zasapany próbowałem obniżyć stęki, by przez gęste gałęzie móc zobaczyć coś więcej. Rozchyliwszy rozgałęzienie drzewa, mocno zdziwiłem się widokiem. Z tego co się orientuje, mym oczom ukazała się Gardevonir, która bez skrupułów okładała, najwyraźniej młodego Deino. Szał w jej oczach był ogromny, myślałem, że zaraz go zabije! Na szczęście nie było aż tak tragicznie. Kątem oka zauważyłem Gallade, który z zafascynowaniem patrzył się na umiejętności Gardevonir. Nie od razu załapałem.. Gardevonir próbowała zwrócić uwagę Gallade! Szkoda tylko, że użyła do tego Deino jako marionetki! Wszystko wydawało by sie proste, teraz Gallade powinien ukazać swoje zafascynowanie do Gardevonir i wszyscy byli by szczęśliwi. Tak jednak się nie stało... Deino ryknął w niebo głosy a po chwili ku mojemu zdziwieniu na pomoc przybyła cała gromada Deino z Zweilous na czele. Po tym, jak wszyscy w jednej chwili ryknęli w niebo głosy, nie można było ukryć, iż Gardevonir zaczęła się oddalać. Niestety... "Ty biłaś naszego, teraz my zrobimy to samo Tobie, a nawet więcej". Sfora pokemonów ruszyła na jedną Gardevonir bezlitośnie atakując. Moim oczom ukazała się cudowna kombinacja. Takiego czegoś nie widziałem nigdy dotąd. "Rodzina" poke smoków zgranie zaatakowała Dragon Pulse'ami, siła ów ruchów bez wątpienia mogłaby zmiażdżyć nie jeden budynek! Gardevonir jednak nie ugięła się. Jako jednostka nie miała szans, wiedziała o tym znakomicie, po jej postawie było widać, że co by sie nie stało, będzie nieugięta. Zaczęła miotać Focus Blastami, Dragon Pulse'y nikły, jednakże.. Gdyby nie ich przewaga liczebna, dawno wyszłaby triumfalnie, a nie.. tak jak to się stało - na tarczy. Po chwili oberwała potężnym Dragon Pulsem, po którym odleciała w tył. Jednakże zatrzymała na tyle rozsądku i użyła Teleportu. Tak czy inaczej, zabawa się nie skończyła.. Po raz kolejny pokemony przyszykowały dla niej atrakcje! Tym razem miażdżąca ilość Flamethrower'ów posłana została w stronę Gardevonir! Ta zdezorientowana nie mogła nic zrobić. Myślałem, że to koniec.. Nagle jednak stało się coś.. No właśnie - coś. Nawet ja, jako naoczny świadek, nie jestem wstanie powiedzieć co się wydarzyło. Mrugnąłem.. To był ułamek sekundy! Gardevonir nie było, ona nie mogła się teleportować! Na pewno nie! Odwróciłem głowę, Gardevonir była w objęciach Gallade! Niesamowite! Najwidoczniej nie mógł już więcej znieść jej katorgi. Bezpiecznie odłożył ją na ziemię, kiedy gromada smoków była zdumiona zaistniałą sytuacją. Nie powiem.. Szczena mi opadła, prawie do kolan! Następna akcja była kwintesencją siły! Oba pokemony, złapały się za ręce a po chwili ogromy promień poleciał w stronę oprawców. Zanim się spostrzegłem przede mną była już tylko para Gardevonir i Gallade, trzymali się za ręce. Nie chciałem dłużej robić za "przyzwoitkę". Puszczając gałąź, zrobiłem obrót w tył. Zafascynowany i pełen zdumienia ruszyłem w stronę mojego domu. Teraz już, o dziwo nie byłem głodny. Usiadłem na krześle i cały dzień przemyślałem. Nawet pokemon z miłości jest w stanie zrobić wszystko dla swojego ukochanego. Walczyć, choć wiedząc, że się polegnie, wynieść spod ognia, po prostu wszystko...

Niko

Lion