Czasami warto wrócić - Gra Hieny

Powoli zaczyna się ściemniać... Twój pokemon jest troszeczkę przestraszony, widzisz, że jesteście prawie w jakimś mieście, Oreburgh, czy jakoś tak. Wszystkiego dowiadujesz się z tabliczek, na których jest napisane, ile kilometrów pozostało do tego miejsca, w końcu, po długich męczarniach dotarłaś tam. Rozglądasz się po okolicy, zauważyłaś zegar, świecił się jak cholera, a więc trudno było go nie dostrzec, jest godzina 03:40, czyli dosyć późnawo. Zapuszczasz się w zakamarki miasta, niestety, wszędzie ciemno, wszyscy chyba śpią, dodatkowo Centrum Pokemon jest zamknięte, a to chyba jedyne miejsce, w którym można byłoby się najprzyjemniej przespać.
-Snor... - zmęczony już pokemon drepcze obok Ciebie, ale musisz w końcu podjąć decyzję, gdzie spędzić właściwie kończącą się już noc...

Spojrzałam na pokemona i wzięłam go na ręce widząc, że ewidentnie jest zmęczony. Brak noclegu nie jest nowym doświadczeniem, jednak w mieście takim jak Oreburgh trudno znaleźć drzewo. Rozglądając się po okolicy doszłam do wniosku, że gdzieś powinna znaleźć się kopalnia, która w gruncie rzeczy nie musi być wcale złym miejscem do kilku godzinnego noclegu, a i za zimno nie będzie. Niewiele się zastanawiając zaczęłam krążyć po okolicy w poszukiwaniu zejścia do punktów wydobywania węgla.

Wzięłaś stworka ręce, po czym ruszyłaś na poszukiwania jakiegokolwiek wręcz schronienia przed lekkim zimnem, ale również miejsca do porządnego wyspania się. Skręcałaś w każdą możliwą uliczkę, z wielką determinacją starałaś się znaleźć odpowiednie miejsce. Mały pokemon zasnął Ci na rękach, a więc nie mógł Ci w tym pomagać. Po pewnym czasie w końcu wpadłaś na kopalnie, znajduje się jakieś kilkanaście kilometrów od centrum miasta, weszłaś do niej, a w środku nic nowego, ciemność. W środku jest zdecydowanie cieplej, więc bez wahania postanowiłaś położyć się spać. Próbowałaś zasnąć, ale co chwilę jakieś ciche
-Dig, dig - przerywało Ci sen.
Najprawdopodobniej nie jesteście tutaj sami.

Poruszona odgłosami wyjęłam pokedex z plecaka i otworzyłam licząc na odrobinkę światła dawaną przez ekran. Westchnęłam rozglądając się po otoczeniu. Nie lubię braku świadomości co przebywa w moim otoczeniu. Spojrzałam na pokemona i zauważyłam, że spokojnie śpi, więc wstałam i poszłam w stronę z której dochodziły głosy, spodziewając się wpadnięcia na małe diglety.

Wyjąwszy PokeDex faktycznie, ekranik dawał światło, a także zeskanował śpiącego Snorunta.

#361 Snorunt [F]
Level: 7.00
Typ: Lodowy
Ataki: Powder Snow, Leer, Double Team
Charakter: Stworek bardzo przywiązany do swojego właściciela, dosyć szybko przystosowuje się do innych pokemonów czy ludzi. Bardzo lubi przebywać w rodzinnych stronach, za które uznaje właściwie każdy pokryty śniegiem obszar

Dzięki światełku padającemu z maszynki ujrzałaś nawet główkę takiego stowrka

Próbowałaś nawet go zeskanować, ale uciekł na tyle szybko, iż dex nawet nie zareagował.

Westchnęłam i usiadłam z powrotem obok pokemona. Spojrzałam do pokedexu i zakpiła sobie z własnej osoby w myślach, że wcześniej nawet nie pomyślałam o skanowaniu towarzyszki. Po chwili usłyszałam burczenie swojego brzucha. Westchnęłam i znowu wstałam. Pojawienie się pokemona rozbudziło mnie i jakoś nie czułam teraz najmniejszej potrzeby pójścia spać. Postanowiłam jeszcze chwilę poświęcić na obejrzenie jaskini, nie odchodząc za daleko od Snorunta. Może zauważę coś ciekawego, a może po prostu zacznę odczuwać potrzebę odpoczynku.

Starałaś się jeszcze chwilę poobserwować jaskinię, ale jak to w jaskini - nic specjalnego poza ciemnością nie widać. Wkrótce jednak zmęczenie wzięło górę i zasnęłaś koło swojej towarzyszki. Tak minęła wam noc... obudziły Cię bardzo intensywne promienie słońca padające na Twoją twarz. Chcąc, nie chcą rozglądasz się dookoła i zauważyłaś pewną różnicę... nie śpisz już w kopalni, tylko na zewnątrz. Nie wiesz gdzie jesteś, ale obok siebie dalej widzisz Snorunt, a to dobry znak.