Aby Montrose - Gdzie są moi rodzice?

Był ciemny, pochmurny dzień. Minęło już osiem lat od czasu, gdy twoi rodzice niknęli w niewyjaśnionych okolicznościach. A ty wciąż mieszkałaś u Celest, twojej przybranej matki. Przez te osiem lat ani razu nie spotkałaś Dexa ani nawet śladu po rodzicach. A dziś... miałaś urodziny. Niesamowite, jak ten czas szybko leci, nieprawdaż? Kobieta, z którą spędziłaś osiem lat życia podeszła do ciebie i uśmiechnęła się smutno

- Wszystkiego najlepszego, Aby. Masz już osiemnaście lat - westchnęła - I teraz chcę przekazać ci coś, co dostałam od twoich rodziców parę dni przed ich zniknięciem. Proszę - podała ci zapieczętowaną kopertę i wyszła z twojego pokoju, byś mogła w spokoju ją przeczytać. Pewnie wolałaby zostać, ale cóż... to twoi rodzice, nieprawdaż? I twoja decyzja, czy powiesz jej o tym, czego się dowiedziałaś... lub dopiero się dowiesz.

Koperta była zapieczętowana lecz trochę zniszczona. Miałam mętlik w głowie. Zadawałam sobie masę pytań, na które nie znałam odpowiedzi. Jak to od moich rodziców? Dlaczego Celest dała mi list dopiero na moje osiemnaste urodziny? Czy ona coś wie o moich rodzicach? Czy wie, gdzie oni mogą przebywać? Czy ona ma jakiś związek ze zniknięciem moich rodziców? Co stało się przed laty? Mój mały Oshawott siedział obok i wpatrywał się z ciekawością w kopertę. Nie wiedziałam czy ją otworzyć. Jednak... otworzyłam.

Otworzyłaś i ujrzałaś staranne pismo twojej mamy, choć trochę zniekształcone przez czas i zdenerwowanie

Droga Aby! Wszystkiego najlepszego z okazji twych osiemnastych urodzin. Jestem dumna, że udało ci się uciec. U mnie i ojca wszystko w porządku... na razie. Nie mogę powiedzieć Ci, gdzie jesteśmy. Ukrywamy się. Mimo upływu lat nasi wrogowie o nas nie zapomnieli. Jeśli chcesz, możesz ruszyć wraz z Oshawottem w podróż, ale uważaj - nigdy nie mów nikomu, jak masz na nazwisko. Tęsknimy - przeczytałaś. Gdy oszołomiona wpatrywałaś się w list, na papierze pojawiły się kolejne słowa
Kochamy cię, Aby
Nie wiedziałaś, co o tym myśleć. Słowa po chwili same zniknęły i miałaś w ręku pusty kawałek papieru. Hm... tajemnicze, nieprawdaż?

Mogę liczyć na skan pokemona czy coś? Nowa jestem średnio jeszcze ogarniam, ale wiem, że KP trzeba zrobić.
---------------------------------------------------
Pierwszy raz w życiu widziałam znikające słowa... Nie wiedziałam co myśleć. O kim pisała mama? Jacy wrogowie? Przecież wiedliśmy normalne życie... Na te pytania także nie znałam odpowiedzi... Popłakałam się... Wtedy Look mocno się wtulił. Nie widziałam gdzie są moi rodzice i dlaczego się tam znaleźli, ale wiedziałam, że muszę ich odnaleźć.

Jasne, tylko najpierw przeskanuj pokemona
Btw to, co zrobił/powiedział twój pokemon/pies/toarzysz/krzesło piszę ja
---
No cóż... być może twoi rodzice wiedli podwójne życie, a ty nic o tym nie wiedziałaś? Też tak mogło być, prawda? Teraz pytanie - co masz zamiar zrobić. Bo jeśli tu zostaniesz, będziesz miała spokój, ale jeżeli ruszysz w podróż, czeka cię wiele niebezpieczeństw, ale może znajdziesz rodziców...

Okey. Już nie zrobię tego samego błędu
-------------------------------------------------
Nie byłam do końca pewna. Spokojne życie? Może lepiej życie w niebezpieczeństwie, lecz z rodziną, którą być może odnajdę. Znowu miałam mętlik w głowie. Postanowiłam jednak, że wyruszę szukać rodziców. Jednak... mogę spotkać ludzi chcących walczyć ze mną... a ja? Nie znam podstaw walki... Nigdy nie walczyłam. Ja zawsze tylko oglądałam walki. Jednakże był ze mną Look. Miałam nadzieję, że gdy zaczniemy trenować stanie się prawdziwym wojowniczym Pokemonem. Postanowiłam go zeskanować moim Pokedex'em, aby dowiedzieć się o nim nieco więcej.

Oshawott "Look" || 7.oo%
Płeć: Samiec
Charakter: Waleczny pokemon, który potrafi wiele osiągnąć. Ma zawsze przygotowaną odpowiedź. Szczery i lojalny, przywiązany do swojej trenerki.
Ataki: Tackle, Tail Whip, Water Gun
Ability: Torrent

Tyle, jeśli chodzi o Looka. Ty zaś masz ciężki kawałek orzecha do zgryzienia. Musisz wybrać - i to szybko. W każdym razie Look przez przypadek wylał atrament na papier. Przez chwilę był widoczny, ale potem zniknął. Jakby wsiąknął, ale nie widać było żadnych plam. Zafascynowany Look wylał jeszcze trochę atramentu. I to zniknęło...

Nie wiedziałam o co chodzi z tą kartką. Była to dla mnie naprawdę zagadka. Co do rodziców to wiedziałam, że muszę ich odnaleźć. A może jest z nimi Dex? Może on także przeżył? Może także jest trenerem? Kolejne pytania bez odpowiedzi. 
Wzięłam parę rzeczy i postanowiłam pożegnać się z Celest... W końcu wychowywała mnie tyle lat. Nie mogłam tak po prostu wyjść i nie podziękować jej za opiekę...

Celest czekała na ciebie na dole, uśmiechając się
- Wiem, Aby. Wyruszasz. Życzę ci szczęścia - w oczach poczciwej kobiety ujrzałaś łzy. Nie były to jednak łzy smutku, a raczej szczęścia, że w końcu połączysz się ze swoją rodziną...
--- Sory, że tak późno, ale nie patrzę na temat tylko na Topic begin watched, a tam mi pisało, że odpisałam-.-"

Nie ma sprawy xD Zdarza się. Przecież i tak masz tydzień ;D
-----------------------------------
Przytuliłam Celest. Popłakałam się. Kobieta tak długo mnie wychowywała. Była dla mnie jak... jak matka. Tyle mnie z nią łączyło. A tutaj... po tylu latach trzeba było się z nią rozstać. To było bardzo trudne. Kiedy nadszedł czas krzyknęłam tylko do Look'a:
- Look! Mały pokemonku! Chodź! Czekają na nas nowe przygody! Może odnajdziemy rodziców i Dex'a?
Na pożegnanie pomachałam Celest.

Niby tak, ale wolę odpisywać częściej
---
Celest również ci pomachała. Look przytulił ją i podbiegł do ciebie, zadowolony, że w końcu wyruszacie. Miał taką minę, jakby od dawna wiedział to, co było napisane na kartce...

Dalej myślałam o Celest. Może się wrócę? Może z nią zostanę? Nie... nie mogę. Chcę odnaleźć rodziców i mojego najlepszego przyjaciela. Wiedziałam, że wtedy naprawdę będę szczęśliwa. Postanowiłam, że przysiądziemy, a ja coś naszkicuję... W końcu zaczęliśmy nowe życie.

Przysiedliście, a ty wyjęłaś szkicownik. Oshawott pokazał ci coś kawałek przed wami - był to mały Zorua, jedzący jabłko. Uśmiech na jego pysku był bezcenny...

Zaczęłam szkicować tego małego stworka. Wyglądał tak słodko jedząc to jabłko. Przypomniały mi się Pokemony z naszego lasu... One także zawsze były uśmiechnięte i tryskały energią. Jednak tego Pokemona widziałam pierwszy raz w życiu. Nie zostało mi nic innego, jak go zeskanować.

Zorua ||9.oo%
Charakter: Pokemon bomba. Raz miły i sympatyczny, innym razem prawdziwa zołza. Cóż, kobiety tak mają...
Ataki: jak na lvl
Ability: Illusion
Egg Group: Field

Kiedy naszkicowałam już Zoruę wpadłam na pewien pomysł. To mogła być świetna okazja żeby poćwiczyć i stoczyć swoją pierwszą bitwę.
- Hej! Zorua! Może chciałabyś ze mną poćwiczyć? 

Zorua spojrzał na ciebie i uśmiechnął się. Potem pokiwał łebkiem i przyjął postawę obronną. Jego oczy mówiły - żywcem mnie nie weźmiesz!

- No to zaczynamy! Look na początek Tackle, jeżeli się uda spróbuj wykonać Water Gun następnie wbiegnij pod Zoruę i spróbuj podbić ją w górę Tail Whip'em! Jeżeli się powiedzie spróbuj wykończyć ją Water Gun'em! Pamiętaj! Unikaj jej ataków.- mam nadzieję, że taka taktyka chociaż po części przyniesie jakieś efekty. Była to moja pierwsza walka, więc nie miałam jeszcze wprawy w układaniu taktyki.

Zorua z gracją uniknął Tackle, za to Water Gunem oberwał. Potem Zorua odpowiedział Leerem oraz Fake Tears, a na koniec zaatakował Pursuit. Na domiar tego gdy Look zbliżył się by wykonać Tackle, Zorua zębami zabrał mu muszelkę i odskoczył, uśmiechając się.

Tail Whip podziałało, a Look odebrał muszelkę Zoruy tylko cudem, jak nie zdążył wyhamować Tackle'm i uderzył ją łbem w brzuch. Odebrał muszelkę i zaczął Atakować Water Gunami, jednocześnie robiąc uniki. Oba pokemony miały prawie równą ilość zdrowia
Look - 66%
Zorua - 61%