Gra Atamara

Zamyśliłam się na chwilkę, siedziałam w milczeniu, nie mówiąc nic kompletnie nic, co miałąm powiedzieć? Jakiś bachor próbuje być lepszy ode mnie, próbuje powiedzieć mi co tak na prawdę już dawno powinnam wiedzieć
-Rozumiem- odpowiedziałam jej tylko ignorując co dokładnie miała mi powiedzieć, uznała, że nie mam nic wspólnego z nią, ani one ze mną, ale czy ja kiedykolwiek powinnam komuś zaufać, w szczególności komuś, kto rozumuje lepiej niż 425 letnia wiedźma, rozumiałam wszystkie żywioły, zrozumiałam sens istninenia, a teraz nie jestem w stanie odebrać pokemona, na którym mi zależy?!

- Jak uważasz, o spójrz, już wraca. Dziewczynka wskazała palcem kierunek. Faktycznie, widać było tam zarys konia z jeźdźcem. Po jakiś trzech minutach para była już koło Ciebie. Gdy kobieta zsiadła z konia ten podszedł do Ciebie i zaczął trącać Twoją rękę domagając się czegoś słodkiego. - Chyba oszalałam, ale on wydaje się przy Tobie taki szczęśliwy. Nie mogę Ci go oddać... na to nawet nie licz. Jednak powierzenie Ci go abyś się nim opiekowała przez pewien czas to co innego... Co Ty na to? Kobieta spojrzała na Ciebie trochę niepewnie i czekała na Twoją odpowiedź.

------------------------------------------------------
żeby nie było...
Jeśli zechcesz to Rapidash będzie z Tobą podróżował. Nie będzie jednak Twoim pokemonem, nie musi się Ciebie słuchać. Występuje tylko w przygodzie, czyli nie ma nawet opcji żeby walczył w Gymie czy evencie na forum. Jest takim Twoim pokemonowym towarzyszem. Wszystko jasne? Jak coś to pisz na priv

Nie ma problemu, domyśliłam się, że jeśli go dostanę to na właśnie takich zasadach, nie mam zamiaru go skanować, ani nic w tym rodzaju, będzie dopisany do karty postaci jako towarzysz, dziwny, ale towarzysz
_______

Wstałam spokojnei widząc, że już wracają, czekałam na kobietę, czekałam na jej słowa oraz na decyzję którą podjęła, moja duma cierpiała, krzyczała wręcz, ja Salamandra, ahh ile razy ja to jeszcze powtórzę, ile razy będę jeszcze zależna od niewielkich istot jak ta, kiedy usłyszałam słowa kobiety uśmiechnęłam się, po czym tylko odpowiedziałam
-Zaopiekuje się nim- nie miałam zamiaru mówić jej, że właściciel Rapidasha zostanie wskrzeszony, a wtedy to on sam upomni się o swoją własność
-Jeśli można ruszyłabym już, mamy sporą drogę przed sobą- powiedziałam spokojnie i zerknęłam na pokemona, pogłaskałam go po głowie dając mu do zrozumienia, że jak na razie więcej dla niego nie mam.

Kobieta wyglądała na nieco zasmuconą poklepała konia po szyi i odsunęła się od niego. - Uważajcie na siebie dobrze? Kobieta odwróciła się i weszła do domku, za nią podążyła dziewczynka. Drzwi się zamknęły i zostaliście sami, no nie licząc pokemonów na pastwisku. Rapidash potrząsnął łbem i zaczął grzebać kopytem w ziemi nie mogąc się doczekać aż ruszycie. Nie dostałaś żadnego siodła ani nic, więc o ile sama jakiegoś nie zdobędziesz będziesz musiała się przyzwyczaić do jazdy na oklep. Początkowo na pewno będzie to bardzo zabawne.

Powiedzmy, że się pożegnałam, co miałam powiedzieć, dziękować jej za wielką łaskawość? Nie podała mi dos iebie żadnego numeru kontaktowego, więc chyba mogę liczyć na nie kontaktowanie się z nią w razie czego. Uśmiechnęłam się do pokemona i pogłaskałam go, po czymw zrokiem zaczełam szukać odpowiedniego miejsca, aby się na nie wspiąc i wskoczyć na grzbiet pokemona, sprawdzam najpierw czy wszystko mam ze sobą, ahh i gdzie moja mażniejszeła Widow? Najpierw zajmę się swoim żłobkiem, torebka jest? Pokemony są? To chyba było najwa teraz, chociaż przypomniałam sobie o jeszcze jednej ważnej rzeczy, przeskanowanie swojego pupila, zrobiłam to bez większego zastanowienia.

W torebce miałaś wszystko co powinno w niej być.
-5 000$
-Safari Ball [2x]
-Pokeball [5x]
-Potion [2x]
-Mapa
-PokeDex
-PokeNav
- + Pokeball z Twoim pokemonem
Zadziwiające jest jak bardzo pojemne są damskie torebki prawda? Mniejsza z tym. Nie musiałaś się długo męczyć z szukaniem miejsca, które ułatwiło by Ci wejście na grzbiet ognistego wierzchowca. Koń położył się na ziemi tak, że bez trudu mogłaś na niego wsiąść, musiał jednak jeszcze chwile poczekać. Wypuściłaś swojego pokemona z kuli i przeskanowałaś za pomocą pokedexu. Po kilku sekundach pokazały Ci się takie informacje:

Gothita
lvl 7
ataki: jak na lvl
charakter: Typowa samiczka, uparta i pyskata, nawet nie próbuj jej przegadać, gdy ma gorszy dzień lepiej bez ciastka nie podchodzić. Dobrze wychowana i chętna do pomocy, nie lubi się jednak zbytnio brudzić. W walkach nie ma sobie równych, jest zawzięta i posłuszna, nie poddaje się nawet gdy wie, że nie ma już żadnych szans aby wygrać.

Wróciłam z uśmiechem swojego pokemona do pokeballa, dając jej do zrozumienia, że nie ma teraz szans na to, że będzie mogła biegać wolno, nie miałam zamiaru się z nią przegadywać, po prostu bez zbędnego gadania schowałam ją do kulki, po czym wsiadłam na grzbiet pokemona i dałam mu znać, że musimy ruszać, jednak dokąd dokłądnie... w sumie chyba do nabliższego miasta, to jedyne co mogłam teraz zrobić, dostać się do najbliższego miasta i tam szukać jakichkolwiek danych na temat osobników, które mogą w danym momencie posiadać moje umiejętnośc, najlepiej przejrzeć jakies stare gazety, dzięki temu dowiem się o dziwnych powodziach, pożarach, może to wskazywać na osoby które nie panują nad swoimi mocami, znaczy się moimi mocami...

Twój pokemon zrobił nieco obrażoną minę jednak nie próbował kombinować. Schowałaś go do kuli i wsiadłaś na Rapidasha. Koń ostrożnie podniósł się i bez żadnego polecenia ruszył spokojnie naprzód. Sprawnie manewrował między gęstymi krzewami, przez które normalnie przedzierała byś się o wiele dłużej. Od jego grzywy biło przyjemne ciepło. Jechaliście spokojnie, nic nie zakłócało ciszy jaka panowała wokół. No poza monotonnymi uderzeniami kopyt. Znów czułaś się tak jak kiedyś gdy jeździłaś na Rapidashach swojego ukochanego, bezpieczeństwo i szczęście znów pojawiło się u Twego boku. Po pokonaniu kilku kilometrów usłyszałaś nad sobą jakiś szelest. Po chwili poczułaś jak na Twoją głowę spada coś ciężkiego. Gdy się rozejrzałaś zobaczyłaś takiego pokemona.

Maluch wyglądał na lekko zdezorientowanego jednak o dziwo nie wystraszył się o wiele większego od niego Rapidasha i zaczął mu się ciekawie przyglądać.

Gdy tylko poczułam coś na swojej głowie od razu postarałam się to złapać, nie wiem czemu poczułam wielką potrzebę pomocy słabszej istocie, albo chciałam temu przyłożyć, kiedy już to złapałam, od razu zahamowałam pokemona na którym jechałam, co innego miałam zrobić?
-Witam Cię mały przyjacielu- posadziałam myszowate stworzonko na grzbiecie Rapidasha i czekałam co myszorek zrobi, jeśli chciał mógł uciec, jeśli wolał zostać droga walona nie ruszałam się nie wierciłam, czekałam aż pokemon podejmie powiedzmy, że męską decyzję.

Gdy odezwałaś się do myszko-chomiko-... no gryzonia maluch wskoczył Ci na głowę. Chwile się powiercił po czym zsunął Ci się na twarz, używając swojego noska zaczął niuchać i łaskotać Cię po nosie. Po chwili zeskoczył na konia po czym wdrapał Ci się po ręce na ramię. Zaczął się kręcić w kółko po czym położył się i zasnął. Chyba byłaś wygodna. Rapidash obejrzał się na Ciebie. W jego oku zobaczyłaś błysk rozbawienia na widok małego gryzonia śpiącego na Twoim ramieniu. Gdy pokemon zwinął się w kłębek wyglądał jak mała piłeczka, do tego bardzo puchata i leciutka.

Siedziałam wiec spokojnie i wskazałam Rapidashowi aby ruszył dalej, skoro dziwnemu pokemonowi wcale nie przeszkadzało, ze zabieram go daleko od domu czemu mam się nim przejmować w takim razie, spokojnie siedziałam na ognistym wierzchowcu, w końcu jednak postanowiłam przeskanować siedzącego na mnie myszorka, chciałam poznać jego dane, jaki jest, jaki ma poziom, ogólnie chciałam dowiedzieć się czy mi się przyda, może się okazać, że wcale mi się nie przyda, później przekonamy się też jak zachowa się w stosunku do Widow.

Dedenne
samiczka
lvl 8
ataki: jak na lvl
charakter: Prawdziwa panienka, nie znosi brudu, uwielbia być w centrum uwagi. Wpada w furię gdy ktoś jej przerwie drzemkę i nie pozwoli spać dalej, oraz gdy ktoś zabierze jej jedzenie. Boi się dużych ptaków. Kiedyś jeden chciał ją zjeść. Gdy jest wypoczęta jest bardzo towarzyskim stworzonkiem.

Rapidash ruszył spokojnie dalej. W okolicy nadal było cicho. Na spokojnie mogłaś usłyszeć cichutki oddech gryzonia. Po jakiś piętnastu minutach Rapidash się nagle zatrzymał i zaczął niespokojnie rozglądać. W krzakach na przeciwko zobaczyłaś jakiś ruch. Po chwili jednak zniknął. Znów było cicho i spokojnie, Rapidash wyglądał jednak na poddenerwowanego.

Schowałam pokedex co innego mi zostało, jechałam dalej, rapidash wiedział co robi, wiedział dokąd ma jechać więc nie chciełam specjalnie go prowadzić inną drogą wiedział co robi, nie chciałam budzić myszorka
-Widzisz teraz będziesz miał dwie panienki do towarzystwa- zasmiałam się chwilkę przed tym jak pokemon gwałtownie się zatrzymał, może jakiś poke wąż? Rozejrzałam się sama, po czym wiedząc, że nie dostane odpowiedzi od pokemona szybko weszłam w jego umysł szukając odpowiedzi czego tak na prawdę się boi.

Jedyne co odkryłaś w umyśle pokemona to jakiś dziwny zapach, który tylko on w tej chwili potrafił zinterpretować i wspomnienie bólu. Po chwili koń nagle się odwrócił. Wtedy zobaczyłaś takiego pokemona:

Stworzenie uniosło łeb na wysokość piersi Rapidasha i syknęło ostrzegawczo. Było wyjątkowo duże jak na swój gatunek. Koń położył uszy po sobie a z jego nozdrzy wystrzeliły płomyki. Fioletowy pokemon jednak się nie cofnął. Pokazał jedynie swoje kły.

Zsiadłam bez zastanowienia z konia i kucnęłam przed wężem
-Ja się Ciebie nie boją, więc daj nam odejść- powiedziałam całkowicie spokojnie, mój głos nie zadrżał, przecież nie mógł, na prawdę nie bałam się tego pokemona, najwyżej mnie ugryzie
-Odejdź proszę Cię, albo zrobie z Ciebie bardzo ładne buty, takie ze złotymi klamerkami, zawsze o takich marzyłam- mówiąc to otworzyłam swój umysł, aby prowadzić z pokemonem o ile można tak w ogóle powiedzieć, rozmowę na poziomie.

W odpowiedzi pokemon wściekle zasyczał. Gdy dotknęłaś jego umysł wyczułaś ogromną wściekłość i głód. Ułamek sekundy później poczułaś ostry ból w ramieniu. To wąż zaatakował Cię Trującym ogonem. Po chwili cofnął się i zasyczał ostrzegawczo. Jedyne czego chciał to złapać jakąś ofiarę i ją zjeść. Rapidash chyba nie bardzo wiedział co ma robić, jednak jego grzywa i ogon rozpaliły się jeszcze mocniej. Dodatkowo zaczął nerwowo grzebać kopytem w ziemi i parskać. Wąż zaczął cofać nieco łeb jakby zaraz miał zaatakować.

Lekko zdenerwowana wypuściłam swoją małą podopieczną
-Widow play nice, obniżysz w ten sposób atak swojego rywala, nie zastawiając się użyj confusion- cofając się lekko aby umożliwić swojemu pokemonowi walkę zaczełam mówić dalej, walka będzie ciężka biorąc pod uwagę, zę mój pokemon przez te lata nie męczył się na treningach.
-Teraz czas na tickle, połaskocz przeciwnika obniżając kolejnego jego statystyki, tym razem atak i obronę, będzie dla Ciebie jeszcze łątwiejszym celem, następnie zaatakuj ponownie confusion oraz tacklem- bałam się o swjego pokemona, bardzo, ona nie lubiła walk, ona nie walczyła, zawsze była moim pupilem.

Wybacz jednak nienawidzę walk.

Ekans był chyba bardzo młody bo niezbyt mu szła ta walka, Widow natomiast poruszała się z wielką gracją. Każdy jej ruch był idealnie wymierzony. Ekans wielokrotnie próbował złapać ją w Bind jednak Twój pokemon wyślizgiwał mu się. Podobnie było z resztą ataków, Widow świadomie w ostatniej chwili robiła uniki, przez co sprawiła, że poke-wąż zaczynał tracić panowanie nad sobą. Niestety kilka razy nie udało jej się uniknąć ataku trującego pokemona.


Ekans: 64%
Widow: 89%

Byłam zdeterminowana wiedziałam, ze mojemu kochanemu pokemonowi się uda przecież nie było innego wyjścia, innej opcji, wiedziałam, że się postara i jej się uda
-Idzie Ci bardzo dobrze, pozostań skupiona, ponownie użyj tickle, aby jeszcze bardziej osłabić swojego przeciwnika, nie zastanawiaj się oraz razu użyj kolejnego ciosu, tym razem confusion aby zadać przeciwnikowi obrażenia, nie przejmuj się nim zaatakował mnie iwęc czas pokazać mu gdzie tak na prawdę jest jego miejsce, podbiegnij do przeciwnika i od razu zaatakuj go poundem.

Widow zaczęła atakować Ekansa, który wciąż niezbyt sobie radził w walce... ciekawe jak on zdobywał żarcie jeśli tak słabo walczył... Pound chyba bardziej rozwścieczył pokemona niż zranił ale dzięki temu ten zaczął jeszcze rzadziej trafiać w Twojego stworka, w przeciwieństwie do niego Widow radziła sobie doskonale.

Ekans: 48%
Widow: 79%

Byłam na prawdę z niej dumna, spojrzałam na Rapidasha, czy jest już spokojny, jeśli tak wracam do spoglądania na walkę, która szczerze mówiąc aż mnie zadziwiła, stworzenie radziło siebie aż za dobrze, nie spodziewałam się aż tak wspaniałych umiejętności ze stwony mojego pokemona.
-Idzie Ci na prawdę dobrze, aż mnie zdziwiłaś, oczywiście nie obrażaj się, wiedziałam, ze dasz sobie radę- kłamałam, ale co innego miałam zrobić?- Ponownie osłab swojego przeciwnika, tickle, po czym jeszcze raz play nice, atak przeciwnika jest w tym momencie tak osłabiony, że nie ma wielkich szans, na to, że Cię zrani, dodatkowo sam w sobie ma problemy aby trafić swoimi atakami, użyj na spokonine confusion, użyj go kilka razy, aby osłabić przeciwnika jeszcze mocniej, mam nadzieję, że niedługo walka dobiegnie konca.

Widow osłabiła swojego przeciwnika a później zaczęła ją atakować. Tym razem Ekans miał więcej szczęścia i udało mu się zaatakować kilka razy trującym ogonem. Na szczęście nie udało mu się otruć Twojego pokemona.

Ekans: 27%
Widow: 71%

Przekręciłam lekko głowę, zastanawiając się jak długo jeszcze ta walka będzie trwała, wiedziałam jak bardzo mój pokemon jest zmęczony oraz wiedziałam, ze moje kochane stworzonko nie wytrzyma aż tak długo
-Widow, już kończymy walkę, zacznij znowu od osłabienia swojego przeciwnika maż do tego aż dwa ruchy play nice oraz tickle, i jeden i drugi ruch obniżają atak, dlatego zastosuj to kilka razy po czym od razu confusion, moze uda Ci się zmieszać lekko przeciwnika jeśli tak walka zostanie przez Ciebie wygrana w kilka chwil- nie wiedziałąm jak mogłam bardziej jej pomóc, dalej nie wychodziłam z podziwu.

Widow + 0.4lvl


W końcu fioletowy wąż padł. Widow stała przez chwilę i rozglądała się jakby nie wierzyła, że to już koniec walki. Wąż zaczął się otrząsać z omdlenia i pomału wycofywać. Rapidash był spokojny, przyglądał się z zaciekawieniem wszystkiemu co się działo. Po chwili zaczął skubać liście jednego z drzew, które rosły obok. W tej chwili wyglądał nawet na nieco znudzonego. W sumie co się dziwić, Ekans nie popisał się w tej walce.

Wybacz jednak czemu dostałam tak mało expa za tą walkę?
_______________
Bez zastanowienia schowałam swojego pokemona do pokeballa, po czym wskoczyłam na grzbiet Rapidasha i postanowiałam ruszyć dalej, nie zostało mi nic innego, a przemieszczać się trzeba i to jak najszybciej, nie mam wieczności na przywrócenie sobie ukochanego, a oczekiwanie nie wiadomo ile na niego na prawdę mi się nie podobało, czas ruszyć i szukać wszelkich możliwych rozwiązać
-Ruszam- powiedziałąm tylko do konia