Zagajnik--> Okultysta

Okultysta napisał:Użytkownik: Okultysta.
Prowadzący: Lioli (chyba).
Partner "Pokemon": Piplup.
Odznaki: Brak.
Strefa Safari: Magiczny Zagajnik.
Ekwipunek: 2x Safari Ball , Karma , PokéDex , PokéNav .

Znajdujesz się przed ogromnym zagajnikiem. Drzewa i krzewy rosną tak, że widzisz wszystko wiele kilometrów w przód. Twój pokemon biega sobie w kółko przeszukując pobliskie krzaczki. W oddali widzisz niewielkie poruszenie w zaroślach. Krzaki poruszały się po czym zamierały i tak w kółko.

Spojrzałem na rozciągającą się przestrzeń przede mną.
- Wow... Ale tu pięknie... Dyziek, trzymaj się mnie, nie chcę by Ci się coś stało - skierowałem do mojego pokemona po czym ruszyłem. Hah, nie musiałem daleko iść, by zauważyć ruch w pobliskich chaszczach. Spojrzałem na pingwina po czym wskazałem mu na poruszające się krzaki. Ruszyłem powoli ku nim, ciekaw kto tam jest.

Ptaszek kiwnął łepkiem po czym ruszył za Tobą. Gdy doszedłeś do krzaczków zobaczyłeś tam takie stworki:

Pokemony zajmowały się swoimi sprawami i nie zwracały na Ciebie uwagi.

Gdy zauważyłem gromadkę muchomorów postanowiłem im nie przeszkadzać. Zostawiłem im podarek w postaci kilku chrupek karmy i ruszyłem dalej, licząc że znajdę jakiegoś fajnego pokemona.

Ruszyłeś dalej jednak poza muchomorkami nic nie widziałeś. Widać tylko one mieszkały w tej części zagajnika.

Byłem trochę zawiedziony. Przeszedłem taki kawał drogi, a po pokemonach ani śladu. Spodziewałem się, że skoro to safari, to pokemonów będzie więcej.
- Hym... W sumie pokemony musiały się domyślić, że ścieżką często chodzą ludzie, więc będą ją omijać. Jak myślisz Piplup, czy dobrym pomysłem jest wejście wgłąb zagajnika? - nie czekając na reakcje towarzysza ruszyłem powoli i spokojnie w gęstwinę drzew drzewa.

- Tak. Twój pokemon ruszył za Tobą. Po pewnym czasie zauważyłeś, że drzewa się zmieniają. Wcześniej był tam tylko jeden gatunek drzew, teraz pojawił się kolejny, jednak nie wiedziałeś jak się one nazywały. Pokemonów jak narazie nie było widać.

Nadal nie mogłem przywyknąć do tego, że rozumiem niekiedy co pokemon do mnie mówi... Ale dobra, w sumie to nowa umiejętność.
Szedłem nadal wgłąb zagajnika, spoglądając od czasu do czasu wokół siebie i na pokemona czy aby nadąża za mną. W końcu Dyziek to przede wszystkim wodne stworzenie.
Dopiero teraz zorientowałem się, że mogę się zgubić... Ale idę non stop prosto, więc jeśli dalej to będę robił, to nic złego się nie stanie...chyba.
Byłem nieco rozczarowany, spotkałem tylko gromadkę trujących grzybków, to nie jest szczyt moich ambicji. Ale nie traciłem nadziei. Nadzieja matką głupich, jak to mówią. Biedny Dyziek, chyba nie jest świadom w jak dziwnego trenera ręce wpadł...

5.

Szedłeś dalej, w końcu znów wokół Ciebie rósł jeden gatunek drzew. W pewnym momencie Dyziek wskazał Ci łapką na jakąś gałąź. Siedziało tam stadko takich pokemonów

Szedłem wgapiony w leśną ściółkę, skupiony na poszukiwaniu śladów jakiegoś pokemona. Byłem tak skupiony na tej czynności, że gdyby nie Dyziek to nie zwróciłbym uwagi na pokemony znajdujące się NAD moją głową.
- Wow... To Swablu'e - mruknąłem, kucając na jedno kolano. Wyciągnąłem z plecaka paczkę z karmą i wziąłem z niej garść. Rozkruszyłem ją w dłoniach i nasypałem przed sobą, by zachęcić pokemony do zejścia na dół na mały posiłek.

6.


Większość poków odleciała. Jeden jednak przyglądał Ci się przez chwilę po czym zleciał do karmy i zaczął jeść.

Gdy pokemon przyfrunął byłem bardzo szczęśliwy. Wyjąłem jeszcze trochę karmy i dosypałem stworzonku. Niech ułomy żałują, że odleciały. Nie znają chyba powiedzenia jak dają to bierz, a jak biją to uciekaj. Gdy pokemon był odwrócony tak, że zasięg jego wzroku nie sięgał mojej lewej dłoni, powoli, delikatnie i spokojnie sięgnąłem ku pokemonowi i pogłaskałem go dwoma palcami lekko po grzbiecie.

Niestety pokemon zauważył, że próbujesz go pogłaskać. Przeskoczył jednak tylko na drugą stronę stosiku karmu i szybko skończył jeść. Potem poleciał na jedną z gałęzi, która była na poziomie Twojej głowy. Pokemon spokojnie przyglądał Ci się od czasu do czasu machając skrzydełkami.

Przestraszyłem się, że spłoszyłem pokemona, na szczęście ten się nie zraził i jadł dalej, po czym wskoczył na gałąź i patrzył na mnie. Też spojrzałem w jego stronę z uśmiechem.
- Witaj - powiedziałem, wyciągając kolejne chrupki z paczki i rozdrabniając je dłonią, którą potem lekko wystawiłem w stronę pokemona. - Masz ochotę na jeszcze?

Pokemon usiadł na wyciągniętej ręce i zaczął jeść. Miał niezwykle miękkie piórka i był o wiele lżejszy niż na początku Ci się wydawało.

Uśmiechnąłem się do pokemona wesoło.
- Smakują Ci? - spytałem, jeszcze raz ryzykując i kierując swa dłoń by pogłaskać pokemona po główce. Był taki uroczy.

- Blu, blu! Pokemon był chyba bardzo zadowolony z darmowego posiłku. Zaczął się jednak rozglądać jakby zaraz miał odlecieć.

Przestałem głaskać stworka i sięgnąłem wolną ręką po balla.
- Może dołączysz do mnie? - spytałem, po czym stuknąłem delikatnie stworka kulą.

Pokemon zniknął w safariballu, kula przez chwilę drżała Ci w ręce po czym zastygła i usłyszałeś charakterystyczne DING! Pokemon jest już Twój.

Jest! Pokemon jest mój! Nowy, latający towarzysz będzie idealny jak na początek. Chwyciłem PokéDex i zeskanowałem balla, w którym znajdował się nowy przyjaciel.

Swablu
samiczka
lvl 7
charakter: Towarzyska samiczka, uwielbia siedzieć na ramieniu trenera i nie przepada za zbyt długim siedzeniu w pokeballu. Fascynują ją pokemony wodne.
ataki: jak na lvl

Dyziek podszedł do Ciebie, zaczął się rozglądać po okolicy jednak chyba nic nie widział ciekawego.