Gra Snorri

Link do zapisu:
https://pokehelvetti.forumpl.net/t1683p15-zapisy-do-liolici#36924


Stałeś już na skraju miasta. Fenek siedział w swoim pokeballu. Przed Tobą znajdowało się niewielkie pole. Zarośnięte i opuszczone, po środku jednak biegła dróżka, niezbyt szeroka ale człowiek mógł nią spokojnie przejść. Za polem był las. Pogoda była piękna, niebo bezchmurne, słoneczko przyjemnie grzało. W górze latały jakieś poke ptaki a gdzieniegdzie na polo widać było poruszające się krzaki i trawy gdy pokemony buszowały w zaroślach.

Wyciągnąłem z torby kapelusz czy czapkę, o której ludzie mówili, że jest nie modna, ale mi jak najbardziej odpowiadała. W taką pogodę nie dobrze jest chodzić z gołą głową. Wypuściłem Fennekina z balla, nie było sensu, by tłamsić go w tym ciasnym urządzeniu, do tej pory biegał wolno po lesie i z pewnością wolał swobodę ruchu. Dopełniwszy tych dwóch formalności ruszyłem drogą przed siebie. To nie był najpewniejszy chód w moim życiu, ale skutecznie przemieszczałem się do przodu, więc nie było źle.

Fennekin rozejrzał się po okolicy a potem zniknął w trawie. Widziałeś jednak, że nie oddalał się zbyt daleko. Poruszająca się trawa zdradzała jego położenie. Niekiedy słyszałeś jego pomrukiwanie gdy znajdował coś ciekawego. Kilka razy usłyszałeś jak kicha, gdy trawka właziła mu do nosa. Tak czy inaczej lisek był bardzo zadowolony, że wypuściłeś go z biało czerwonej kuli.

Nie można powiedzieć, że nie spuszczałem lisa z oczu. Wierzyłem w jego bystrość i spryt, w większe obycie z dzikim terenem niż moje własne. Wierzyłem, że jeśli któreś z nas się zgubi, to prędzej właśnie on odnajdzie właściwą drogę. Dlatego też pozwalałem sobie na wolną obserwację okolicy. Nie miałem pojęcia, dokąd właściwie zaprowadzi mnie ta droga, miałem w prawdzie w plecaku mapę, ale jeszcze nie zdecydowałem się jej przyjrzeć. Może, a wręcz na pewno, było to nierozsądne, ale chciałem tym razem powierzyć los przypadkowi.

Fenek biegał sobie w te i z powrotem. W pewnym momencie usłyszałeś głośne warczenie i Twój pokemon wyskoczył na ścieżkę ze zjeżoną sierścią na grzbiecie. Patrzył w stronę, z której wyskoczył, pyszczek miał zmarszczony i warczał przez cały czas. Po chwili z trawy wyłonił się taki stworek:



Stworzonko nie było ani agresywne ani jakieś nerwowe. Nie wiedziałeś więc skąd taka reakcja u Fenka.

Być może wiedział więcej niż ja. Nigdy nie zgłębiałem tematu tych stworzeń, zajmując się wszystkim tylko akurat nie nimi. Nie miałem więc pojęcia, czego mogę spodziewać się po tym konkretnym Pokemonie. Nie wyglądał na groźnego, zdawał się być wręcz zabawnym. Ale Fennekinowi najwyraźniej nie było do śmiechu, więc i ja miałem się na baczności.
– O co chodzi, Fennekin? Chodźmy dalej...

Ominąłeś dzikiego pokemona i ruszyłeś dale, po chwili Fenek dołączył do Ciebie i znów zaczął buszować w wysokiej trawie. Po jakiś dziesięciu minutach marszu zauważyłeś przed sobą ruch w trawie. To jednak nie był Twój pokemon, on biegał za Tobą. Po chwili poczułeś, że pod nogami zamiast twardej ziemi jest piasek. I nagle trawa się skończyła. Stałeś na brzegu niewielkiego jeziorka. Po powierzchni pływało stadko takich stworków

Podszedłem do brzegu jeziora, zdejmując z grzbietu plecak. Wygrzebałem z niego kawałek bagietki, którą kupiłem rano szykując prowiant na nieokreślony czas. Być może za kilka dni pożałuję tej decyzji, ale nie mogłem powstrzymać się od prób zwabienia choć jednego z tych stworzeń. Pokruszyłem bagietkę w dłoniach i odrobinę cisnąłem w jezioro, tak by okruszki opadły niedaleko niebieskich kaczek.

Większość kaczuszek się wystraszyła i odpłynęła na środek zbiornika. Jeden maluch jednak podpłynął i zaczął zajadać kawałki bułeczki. Gdy zauważył, że z wody zniknęły wszystkie okruszki spojrzał na Ciebie i lekko przekrzywił łepek. Chyba miał nadzieję, że dostanie jeszcze trochę. Twój pokemon pozostał z tyłu, widocznie nie chciał przestraszyć kaczuszki. Przyglądał się jednak wszystkiemu zza Twoich nóg. Ptaszek zaczął krążyć w kółko, przez cały czas jednak Ci się przyglądał. No dobra nie Ci... bagietce w Twojej ręce...

Wysunąłem rękę z okruszkami w stronę kaczki, wolnym spokojnym ruchem.
- Smaczne, prawda? - Zagadnąłem ją dość cicho. - Choć, dostaniesz więcej... - Szczerze mówiąc nie do końca wierzyłem, że dzikie stworzenie zrozumie co do niego mówię, ale na pewno poprzez łagodny ton chciałem pokazać mu, że nie musi się mnie bać.

Kaczuszka patrzyła na jedzenie. Po chwili ostrożnie podeszła jednak zatrzymała się w pewnej odległości od Ciebie. Stworzonko było młode i pewnie naiwne skoro nie trzymało się stada jednak swój rozumek miało i było ostrożne. Po chwili użyło Water Guna i z jego pomocą zgarnęła bagietkę z Twojej ręki. Przekrzywiła łepek i patrzyła na Ciebie z zaciekawieniem.