Arkham

Jest zupełnie możliwe, że już wówczas niejasno przeczuwałem swoją przyszłość. Wnosząca się przed nami zadrzewiała zamknięta na głucho brama, z nanizanymi na ostre blanki strzępami wilgotnej mgły, pozostaje mi do dzisiaj w pamięci jako symbol mojego wygnania.

Zaraz po wygnaniu postanowiłem osiąść się w krainie cieni zwaną przez ludzi Arkham, trenowałem ciężko siebie jak i swoich podwładnych którzy poszli w moje ślady, już po kilku latach zebrałem kilkudziesięciu zbrojnych wyszkoleniem dorównującym mi. Expansja przebiegła szybko i po mojej myśli, nie chciałem wiele. Chciałem mieć swoje miejsce na tym świecie ale Thrall nie dawał spokoju wtedy podjąłem decyzję o przejęciu połowy królestwa które szarpane wewnętrznymi dylematami i buntami szybko objęła wojna i mrok. Nadal skrywam się w cieniu za dnia i czekam na odpowiednią chwilę aby zadać ostateczny cios i sprawić aby Bóg zstąpił ze swego piedestału i stał się zwykłym śmiertelnikiem. Przez kilkaset lat zastanawiam się nad tym co się stało, nienawiść przerodziła się w smutek po tym co było, cierpienie w swoim czasie samo odeszło i pałam żądzą ukazania światu iż nawet władca absolutny będzie krwawić niczym my, zwykli śmiertelnicy stąpający po tym padole łez. Z dnia na dzień czuję przypływ sił i wiem że on słabnie, z każdym nowym rekrutem odczuwam dumę iż ród ludzi, bezbronny i taki niewinny wreszcie przejrzał na oczy i postanowił wybrać drogę która powszechnie nazywaną jest Ścieżką Cieni.