~*~ Nowa historia nowa bitwa! Team Zeo vs Tema Neo - gra Wojasa021 ~*~

Pędziłeś przed siebie ciężko dysząc mijając, czy też potrącając kolejnych ludzi, którzy odgrażali się pięściami. Kilka razy też zwyczajnie się wywaliłeś. Chciałeś jak najszybciej zacząć działać. Jak najszybciej dotrzeć do Pewter, gdzie miałeś zamiar dowiedzieć się czegoś o swoich rodzicach. Jednak nic nigdy tak łatwo nie przychodzi. Droga do Pewter daleka, a tobie zaczynało powoli brakować sił. Coraz częściej upadałeś. Wola dotarcia na miejsce jednak była znacznie silniejsza i nie poddajac się podnosiłeś się raz za razem znów biegnąc po to, by za chwilę upaść. W pewnym momencie przed oczami zobaczyłeś mgłę i jak długi runąłeś na ziemię. To był koniec twojej wędrówki na jakiś cza. Straciłeś przytomność, a jako że postanowiłeś skrócić sobie drogę znalazłeś się w miejscu, gdzie praktycznie nikt nie przechodzi. Leżałeś tak nie wiadomo dokładnie ile. W każdym bądź razie obudziły cię poszturchiwania i czyiś głos: - Hej! Hej, wszystko w porządku? - zapytał potrząsając cię za ramię.

_____
Masz te swojw nuemrki xd

Wojas bez numerków jest jak Król Julian bez korony^^
===================================
- Co się dzieje? - pytam ostrożnie uchylając oczy i starając się podnieść na rękach. Następnie rozmasowywuję kark i spoglądam na postać, która mnie wyrwała z tego letargu.
- Kim jesteś i co tu robisz? - zapytałem szybko zrywając się na równe nogi i odskakując od niego. Może nie byłem w tej chwili w najlepszej formie, ale byłem gotów na walkę w razie ataku wroga. Może zadziałała też trochę przezorność o której wspomniała mi ostatnio Blue. Przecież przez nieostrożne zachowanie o mało nie skończyłem jako kupka popioły na dywanie we własnym domu.

Ta. Ty i te twoje suche zarty:) tak samo jak zarty Juliana:D juz wolalam hamburgera bez miesa xd.
______
- Spokojnie, nie zrobię ci żadnej krzywdy. - powiedział chłopak, który wyglądał mniej więcej tak: . Na znak pokojowych zamiarów uniósł swoje ręce w górę. - Jestem Allen. Przechodziłem tędy chcąc pobyć nieco w samotności. Jak zapewne wiesz na głównej drodze nie da się tego doświadczyć. Potem zobaczyłem ciebie leżącego tutaj i postanowilem pomóc. Ot wszystko. - wzruszył ramionami i opuścił ręce widząc, że i tak nic mu z twojej strony nie zagraża. I miał rację. Z trudem udało ci się wstać, gdyż upadając skręciłeś sobie nogę w kostce, a także mocno zdzieliłeś w głowę, która teraz bardzo bolała. Długo tak nie ustałeś i ponownie padłeś na ziemię. Chłopak spojrzał na ciebie i zastanawiając się czy odejść, czy może jakoś ci pomóc. Chwilkę potem bez słowa podszedł wyciągnął ze swojej podręcznej torby bandaż i opatrzył kostkę. Następnie wyciągnął z plecaka jakiś owoc. - Pokemony za nim nie przepadają, ale doskonale nadaje się dla ludzi. Łagodzi ból w szczególności ból głowy. Gdy poczujesz się lepiej to idź do szpitala w Viridian. Tą kostkę musi opatrzyć lekarz, bo nie gwarantuję, że następnym razem kiedy coś w nią zrobisz, będziesz mógł chodzić. To narazie. - machnął ręką i odszedł. Zostałeś teraz sam ze sobą. Na niebie świeciło już słońce. Po jego położeniu mogłeś się sugerować, że było gdzieś w okoliach godziny 8. Do Viridian zostało jakieś 20 minut drogi.

Milcz nieczysty człowieku, albowiem powiadam ci, że Król Julian jest najbardziej zacnym władcą lemurów^^
=================================
-"Dziwny gość." - myślę sobie zjadając powoli owoc, który mi przyniósł. -"Choć gdyby nie on, to bym pewnie dalej sobie tu leżał ze skręconą kostką. No faktycznie nieciekawie. Zapamiętać: Na przyszłość spiesz się powoli." - kończę rozmyślania i probuję jakoś dźwignąć się na nogi i pokuśtykać do Viridian. 20 minut to nie tak strasznie daleko o ile idzie się normalnym tempem. Aktualnie nie zanosi sie na to, bym miał takowim podążać ze względu na odniesioną kontuzję. Teraz pozostawało pytanie co dalej? Najpierw iść na spotkanie z przyjaciółmi, czy może udać się do szpitala by się mną zajęli? Zresztą to bez znaczenia najpierw muszę tam dojść.

Owoc miał słodko-gorzki smak, ale był bardzo smaczny. Po jego zjedzeniu poleżałeś jeszcze kilka sekund, gdy poczułeś przypływ sił. Głowa już cię nie bolała, a bólu kostki prawie nie czułeś. Ten owoc naprawdę miał niesamowite właściwości. Podniosłeś się ostrożenie będąc przygotowanym na ewentualny upadek, po czym zrobiłeś kilka kroków. Nie było tak źle. Mogłeś chodzić i to prawie jak gdyby nic się nie stało. Co prawda kulałeś, ale to było takie uczucie jak po zwykłym upadku, w którym mocno się potłukłeś. Droga faktycznie zajeła ci sporo czasu, ale w końcu stanąłeś u progu Viridian City. Jako jedno z największych miast w całym regionie naprawdę robiło ogromne wrażenie. Kilkudziesiędzio piętrowe drapacze chmur, masa sklepów, z których wychodziły rozochocone szałem zakópów dziewczyny, ale i też starsze kobiety. Ulice były tak zatłoczone, że nie można było przejść, a co dopiero przejechać samochodem. Jednak Viridian słyneło ze swojego rozbudowanego systemu tuneli pod miastem, gdzie można było przejechać. Najdłuższy prowadził z jednego końca miasta na drugi, dzięki czemu można było bez problemu pokonać miasto w szybkim tempie. Było także kilkanaście rozwidleń, które prowadziły w ważniejsze miejsca w mieście tak, by na miejsce wypadku mogły dojechać służby bezpieczeństwa. Do ciebie należał teraz wybór, gdzie się udać.

- No ładnie, widzę że nic się nie zmieniło od czasów mojej nieobecności tutaj. - wspominam spoglądając na miasto. Teraz pozostawało podjać tylko decyzję. Szpital, czy akademia, akademia, czy szpital. Po krótkim przemyśleniu sprawy stwierdzam, że najpierw pójdę na spotkanie z przyjaciółmi. Przeszedłem tyle drogi do Viridian z niesprawną nogą, więc te kilka chwil mnie nie zbawi. Poza tym, gdy będziemy mogli nawet w szpitalu porozmawiać o niektórych kwestiach. Tak więc po podjęciu decyzji ruszam w stronę znajomych dla mnie stron akademi pokemon do której uczęszczałem przez kilka ładnych lat.

Przemierzając kolejne ulice Viridian wracały wspomnienia z wypadów na miasto, gdy otrzymywaliście przepustkę. Nie raz była tu przednia zabawa, a czasami też i spore kłopoty. Szkoda, że teraz nie sprowadzały cię tutaj zamiary zabawy. Przemierzyłeś miasto i dostałeś się na przedmieścia, gdzie na bardzo dużym obszarze znajdowała sie Akademia Bitew Pokemon. Dotarłeś do bramy, którą przekroczyłeś. Ci, którzy jeszcze cię pamiętali uśmiechali się do ciebie serdecznie, ale nigdzie nie widziałeś osób z którymi przyszedłeś się tutaj spotkać.
- Sporo czasu mineło od naszego pożegnania. Miło cię widzieć. - dosłyszałeś głos dobiegający zza pleców. Nie musiałeś nawet się odwracać, by wiedzieć kto to. Rafael, Alexis, a także Aki stali obok fontanny na dziedzińcu. Nie byli jednak sami, obok nich stała też dziewczyna, którą spotkałeś tej nocy, za dnia była jeszcze ładniejsza.

Mimo, że wiedziałem iż ich tutaj spotkam to sam widok moich najbliższych przyjaciół był dla mnie nie małym zaskoczeniem.
- Nie spodziewałem się, że jeszcze was spotkam. - zwracam się do nich podchodząc i ściskając każdego po kolei za wyjątkiem Blue, która w końcu nie należała do naszej paczki. Jeszcze raz przyglądam się wszystkim po kolei i rzucam:
- Nic, a nic się nie zmieniliście.
Nic mnie już teraz nie obchodziła noga, czy inne dolegliwości. Najważniejszy byl teraz sam widok moich przyjaciół. Gdy juz nieco ochłoniemy zwracam się do Blue.
- A więc, co od nas chcesz? - pytam ją bez żadnego owijania w bawełnę.

- My też nie. - odparła Alexis z radością cię ściskając. Stęskniła się za tobą, a poza tym od dawna było widać, że darzy cię czymś więcej niż tylko przyjacielską sympatią. Gdy ściskałeś Aki wydawała się być zazdrosna, ale nie chciała chyba byście dowiedzieli się o jej uczuciach do ciebie. Keith jak to Keith z trudem przyjął to wylewne powitanie uściskiem. Nigdy nie był zbytnio otwarty na takie formy powitań. Blue nie miała ci za złe, że jej nie uściskałeś. Jak na dziewczynę w tym wieku wydawała się bardzo dojrzała emocjonalnie. Pozwoliła wam się przywitać, a gdy skończyliście podeszła do ciebie i wypuściła ze swojego Blastoise'a. Wydała mu kilka poleceń, a pokemon wystrzelił w górę armatami wody, po czym zamroził je ice beamem i pokruszył na drobne kawałki. Następnie delikatnie chwyciła cię za kostkę i szybkim ruchem nastawiła kostkę, a potem przyłożyła doń lód i owineła bandażem wyciągniętym z torby.
- Uczyłam się od Crystal. - mrugneła uśmiechając się, po czym wstała i zawróciła do swojego pokebala Blastoisea.
- Zrobiłam to tylko dlatego, że nie macie czasu do stracenia. Według moich informatorów za jakiś tydzień Team Neo planuje przenieść się do innego regionu. Musicie dotrzeć do Pewter nim to nastąpi, a więc takie plątanie się po szpitalach jest zwykłą stratą czasu. Twojej nodze nic już nie będzie, nie masz się co martwić. Gdy dotrzecie do Pewter najpierw wszystko dobrze zorganizujcie nim przystąpicie do akcji. Jeden błąd może zniweczyć wszystko, dlatego najlepiej będzie jak udacie się do lidera tamtejszej sali Brocka. Powinien wam pomóc. Tak naprawdę to Team Neo nie chce was, czy waszych rodziców. Tu chodzi o coś znacznie ważniejszego. - powiedziała tajemniczo - Jakieś pytania?

- Tak ja mam jedno, a właściwie to kilka. - wyrywam się unosząc rękę w górę - Co masz na myśli mówiąc, że w tym wszystkim nie chodzi o nas, ani o naszych rodziców? Jest jakieś głębsze dno tej sprawy? Poza tym po kiego grzyba mieliby porywać naszych rodziców, skoro nie o nich im chodzi? Jak dla mnie jest to bardzo niejasne. - zadaję lawinę pytań, po czym niczym rażony piorunem spoglądam na swoich towarzyszy z przerażeniem w oczach, gdyż dopiero teraz doszło do mojej głowy to co wcześniej umknęło.
- Zaraz, skoro ona wspomniała, że tu nie chodzi o naszych rodziców to znaczy, że wasi też zostali uprowadzemi? - pytam wstrząśnięty moją tezą. Skrycie miałem nadzieję, że to nie jest prawda, choć z drugiej strony może to i dobrze. Mają jakiś wyższy cel, który ich motywuje do działania, a poza tym doskonale będziemy wiedzieć jak się każdy z nas czuje.

Blue wydawała się zaskoczona twoimi pytaniami, ale mimo to uśmiech pojawił się na jej twarzy.
- Wiedziałam, że jesteś bystry, ale nie sądziłam, że aż tak. - powiedziała i mrugneła do ciebie okiem - Ale to nawet dobrze. - dodała.
Chwilę odczekała z dalszą odpowiedzią widząc twój wstrząs na myśl, że nie tylko ty kogoś straciłeś. Pozwolila, by któreś z pozotałej trójki udzieliło ci odpowiedzi.
- Niestety tak. - rzekł Keith z goryczą w głosie, przez którą dało się też wyczuć sporą dawkę wściekłości. Niestety przez maskę, którą nosił na twarzy nie byłeś w stanie dostrzec wyrazu jego oczu, ale domyślałeś się, że mogły w nich pojawić się łzy. W końcu nawet największy twardziel ma swoje słabości. Jedyne co dostrzegłeś to jego zaciśnięte bardzo mocno pięści.
- Naszych rodziców porwano dokładnie w tym samym momencie w którym ty straciłeś swoich. Wszystko odbyło się chyba tak samo, czyli bez żadnych świadków, jakby w bialych rękawiczkach. Potem przyszli po nas, ale każdego z nas ktoś ratował. Ciebie uratowała Blue, mnie Platina Berlitz, Alex ochronil Silver, a Akizie pomogli Ruby i Saphire. Są naprawdę świetnie zorganizowani. - opowiedział w wielkim skrócie to co im się przytrafiło. Dziewczyny na samo wspomnienie o tym posmutniały. Pierwsza z nich w garść wzieła się Alexis i to ona przerwała milczenie:
- A więc co masz nam do powiedzenia? - zwróciła się wręcz ze złością do Blue jakby to ją obwiniała o to, że rodzice zniknęli.
- Wasi rodzice są im potrzebni do - jakby to określić - broni masowego rażenia, że tak to nazwę. Potem albo się ich pozbędą dla bezpieczeństwa, aby nie wydali ich planów, albo ich wypuszczą w co wątpię. Nie mogę nic więcej powiedzieć. Tak jak już wspominałam, to mogłoby zagrozić operacji. Ruszajcie do Pewter. Czas nagli. - zakończyła Blue, a gdy miała już odchodzić odwróciła się jeszcze na chwilę - Jeszcze dwie sprawy. Pierwsza: Nie trzymajcie się głównego traktu w lesie. Przejdźcie bocznymi ścieżkami, a jak już koniecznie chcecie iść w jego pobliżu to trzymajcie się w odpowiedniej odległości od niego. Wrogowie mogą się tam przechadzać, a chyba nie chcecie zakończyc przedwcześnie misji. Druga: W okolicach Mt. Moon powinien na was czekać wasz pierwszy trener. Być może spotkacie go trochę później lub wcześniej, o tym już sam zdecyduję. No i co wiecej? Powodzenia! - rzuciła z uśmiechem na ustach, po czym posłała wam buziaka i odeszłaa ze swoim Wigglytuff'em.