Uciekając przed przeszłością-gra Smilestrikera

Imię: Robb
Nazwisko: Wortez
Wiek: 15 lat
Starter: Tynamo
Profesja:sprzedawca, który dostał szanse na zostanie trenerem.
Charakter: Dość irytujący chłopak, który nie potrafi powstrzymać słowotoku. Często mówi rzeczy, które nie powinny być wypowiedziane, ale nie robi tego specjalnie. Jest uprzejmy, dla dużej ilości osób właśnie taki jest, ale czasem lubi robić nazłość komuś. Często robi kawały ludziom , jak i uważa siebie za duszę towarzystwa. Ma dużo marzeń, ale także posiada masę obowiązków, ponieważ jego rodzina, choć bogata, każe mu pracować ze względu na ''uczenie się fachu'', ale myślę, że najważniejszą jego cechą jest empatia, ponieważ dzięki niej potrafi wybaczyć prawie każdemu.
Wygląd: Robb jest szczupłym blondynem o włosach średniej długości. Jest albinosem, ale wbrew pozorom jest to dla niego wyróżnienie, bo kto może się chwalić, ze jest cały biały jak śnieg, chyba nikt. Jakby się nad tym zastanowić, to Robb lubił tą karnację, bo strasznie lubił zimę, szczególnie taką bez słońca, bo to przeszkadzało mu w wychodzeniu na dwór. Jego oczy były jasnoniebieskie, a usta prawie że niezauważalne . Jedynie rana pod okiem, którą zrobił sobie kiedyś biegnąc po polu, jest krwisto czerwona. Ubiór był dość prosty. Chłopak z za dużą koszulką i czarnymi spodniami oraz Conversami, bo pomimo tego, ze w wieku piętnastu lat już pracował, a może właśnie przez to, nosił się naprawdę dobrze, miał same markowe ciuchy. Pogoda jednak często mu nie pasowała, dlatego miał na szyi szalik, a raczej pewnego rodzaju arafatkę, która chroniła go przez zimnem, a także, jakby to on powiedział, dodawała mu 'stajla'.
Miasto i region startu: region to wybrałbym Unovę, a miasto to.. takie gdzie zaczynało się w pokemon black/white 1
Historia: Cała historia, a raczej ta, którą Rob pamięta zaczynała się w czasach, gdy miał 5 lat. Jego życie było wręcz bajeczne. Miał pieniądze, kolegów, koleżanki i kochających rodziców. Pamiętał jak bawił się kiedyś w piaskownicy, a tata przyniósł mu wiaderko i łopatkę, a następnie dodał: „ Rob, ja nie wiem jak ty to zrobisz, ale w ciebie wierzę i wiem, ze kiedyś zostaniesz kim tylko zechcesz”. Mały wtedy uśmiechnął się tylko nie do końca rozumiejąc sens tej wypowiedz. Tata jednak poczochrał go i poszedł, a dzieciak wrócił do zabawy.

Kolejne wspomnienie to gdzieś pomiędzy siódmym a ósmym rokiem życia, kiedy Rob zaczynał szkołę. Tak bardzo chciał do niej iść, chciał poznać ludzi, bawić się z nimi, mieć najlepszych kumpli. Rodzice kupili mu najlepsze rzeczy, jakie mógł sobie wyobrazić. Dostał drogie pióro, kiedy jeszcze nie umiał pisać, drogie kredki, które po prostu chciał mieć, bo rysowanie nigdy go jakoś nie interesowało. Dostał także fajny plecak, który mu się spodobał, pamięta, ze były na nim auta... wyścigówki, albo starsze, takie, których nie można było już znaleźć – jednym słowem był gotów do rozpoczęcia nauki.

Jednak realia z jakimi się zderzył były inne. Nie wiedział, że rodzice zapisali go do szkoły prywatnej, a każdego ucznia z tej „wychowywali” ludzi można było nazwać „bęcwałem”. „Och jacy my jesteśmy wspaniali”, „jacy mądrzy” - zachwycali się sobą. Rob jednak czuł, że tam nie pasował, ale dzielnie uczęszczał tam, ponieważ kochał swoich rodziców i chciał, żeby byli szczęśliwi, więc dostawał dobre stopnie, a całe dnie spędzał na nauce

Potem idziemy do przodu, do dwunastu lat, kiedy to dowiedział się, ze musi iść pracować. Rob chyba nigdy nie był tak zszokowany. Pamięta, ze rodzice powiedzieli mu, ze tracą pieniądze, ale dziwne było to, ze wciąż pozwalali sobie na najmniejsze przyjemności, z których powinni zrezygnować. Przypomina sobie także, że raz usłyszał rozmowę, której chyba nie miał usłyszeć. Mówili o jego pracy i o tym, ze go okłamują.

Rob chyba nigdy nie był tak smutny. Rodzice, których zawsze starał się uszczęśliwiać, okłamali go od tak, jakby to była codzienność. Wtedy stracił z nimi dobre kontakty, oni zanurzyli się w papierach, a on w swojej pracy.

Ostatnie jego złe wspomnienie jest z wczoraj, z dnia w którym miał urodziny. Dostał pokeball, co nie jest takie złe, bo kulka nie była pusta, ale nie dali mu go, znalazł go obok łóżka, a do niego była przyczepiona kartka z napisem: „wyjeżdżamy do Kanto na trzy dni, masz tu nasz prezent. To Tynamo, dbaj o niego. Kochający rodzice”. Rob czuł, ze słowo 'kochający' jest tam wciśnięty, bo tak kazała im przyzwoitość, ale tak nie było. Coś się popsuło, wydawało się, jakby ich relacje były czysto zawodowe, choć wcale nie pracowali razem. Jak każdego dnia poszedł do pracy, ale coś w nim zaiskrzyło, pewnego rodzaju gniew, który chował w sobie od kilku lat, od czasu rozpoczęcia pracy. Gdy doszedł do budynku, w którym spędzał trzy-czwarte swojego dnia, czyli pokemarkt'u, nie zastanowił się, kupił kilka pokeballi, potionów, wziął pokedex, który kupił kiedyś za jego pieniądze, pokenav, mapę i dwa safariballe, a następnie wyszedł.

Już miał stawiać pierwsze kroki za miasto, gdy zatrzymał go jego kumpel Jack, w sumie to był znajomy z pracy, który lubił wszystkich nazywać swoimi kolegami.
- Masz, może Ci się przydac. - Wręczył mu pięć tysięcy dolarów. - To wypłata za 2 miesiące, ostatnio nie zabrałeś .
- Dzięki. - Powiedział Rob i uśmiechnął się. Potem już nic ciekawego się nie działo, jedynie odwrócił się na pięcie i odszedł dumnie przekraczając granicę miasta.
... Kilka dni po dojściu do miasta Striaton City zobaczył na ścianie pokecetrum swoje zdjęcie, a pod nim napis „ZAGINĄŁ, PROSIMY O POMOC”. Rob ścisnął kartonik po soku i pomyślał, ze teraz trzeba unikać każdego, a każdy kto go zatrzyma w tej sprawie będzie jego wrogiem...
Cele: Omijać każdego, bo każdy może chcieć go zabrać z powrotem do domu, a przy okazji zwiedzić Unove.
Towarzysze: ----
Wrogowie: nom... każdy... w sumie... tak
Wizja świata: Zwykła Unova
Prośby: Prosiłbym, aby pomimo mojej historii i tego, że "każdy jest moim wrogiem'' nie było zbyt wiele bitw, wolę skupić się na przygodzie z moim Tynamo i poznawać pokemony.