Almost o Good Fantasy PBF.

Demonie krwi radził bym ci uważać na to co mówisz może twoja rasa kiedyś była kimś wielkim ale teraz jesteście na wymarciu - powiedział demon po słowach Xandera, a później przestał na niego nawet patrzeć.
Później było widać że coś go zastanawia  i po chwili zwrócił się do najgrzeczniejszej z grupy czyli Klaudi i powiedział:
A więc mówicie że przeniosła tu was jakaś skała....Chwila Skała!?Czy skała miała na sobie dziwne znaki!? W jak sposób was tutaj przeniosła!?I co dokładnie zrobiliście by ja aktywować !? Mieszkam na tym od ludziu od ponad 100 lat i badam okoliczne ruiny,a także te skały i pomimo tego że wiem że skały kiedyś służyły jako między wymiarowy teleporter to ani razu nie udało mi się ich aktywować,a poświeciłem temu praktycznie całe moje życie!? Wspominaliście coś o krwii ale to niemożliwe przez te lata wlałem w te skały krew każdej rasy tej planety i nic sie nie stało!? Musicie być w jakiś sposób specjalni - demon zaczynał być coraz bardzie podekscytowany i dzięki temu chyba troche bardziej wam zaufał bo nawet oddał moce Okami,a następnie schował kamień do kieszeni.

Musicie mi wszystko wyjaśnić, chodźcie ze mną prze teleportuje nas do mojego domu. Obiecuje także że tam i ja odpowiem na wszystkie wasze pytania. - po tych słowach demon wyciągnął ręke co miało chyba znaczyć że musicie go dotknąć by teleportacja się udała.

- Ja nawet krwi nie używałam... - powiedziałam zamyślona na to o krwi.
Zerknęłam na Okami. To dobrze, że odzyskała moce... Jak demon wyciągnął rękę to do niego podeszłam i dotknęłam jego dłoni. Wyglądało na to, że nie teleportuje nas w żadne niebezpieczne miejsce, które jest pułapką... To było ciekawe... Badał te skały tyle lat, a dopiero my i to na dodatek przypadkowo przeszliśmy przez nie...

Okami zastanowiła się. Niebieski oddał jej moce. Ta cienista zdawała się najbardziej rozsądna. Z drugiej strony ten z mieczem był najgroźniejszy. Prawie czuła, o czym myśli. O krwi. Znała takich. Tyle że u niej w świecie nazywali się wampirami i to nie miecze piły krew, a same wampiry. Nie wiedziała jeszcze co myśleć o hybrydzie jaszczurki i człowieka... Mimo to postanowiła zaufać niebieskiemu, mimo, że to nie było w jej stylu. Podeszła do niego i ujęła jego rękę
- Mam tylko nadzieję, że nie będę żałować - mruknęła pod nosem.

O ile popierałam rozsądną rozmowę o tyle teleportowanie się gdzieś z nowo poznanym magiem wydawało mi się niezbyt mądre. Możemy wylądować całkowicie wszędzie! W dodatku choć wydawał się całkiem w porządku mówił o wylewaniu krwi innych ras... Z drugiej strony miałam do wyboru pozostać tu sama, w obcym miejscu, kompletnie nie mając pojęcia jak tu trafiłam... Westchnęłam w końcu.
-No dobrze... ale mam cię na oku!
Podeszłam i złapałam maga za rękaw.

- Mam nadzieję, że moja decyzja nie będzie błędna, jezeli potrzebujesz informacji na temat tych skał to nie zaszkodzi mi jak dam ci parę odpowiedzi w tym temacie.
Mówiąc to zdjąłem ten groźliwy wyraz z mojej twarzy. Jeny, zauwarzyłem, że nie mogę się uśmiechnąć. Pewnie tylko złowieszczo...

W momencie gdy Xander dotknął demona wokół was zaczął się szybko zmieniac krajobraz gdy po kilku sekundach w końcu wylądowaliście w jednym miejscu przed wami ukazał się ogromny pałac:


Wybaczcie że trwało to tak długo ale mam limit na jaką odległość mogę się jednorazowo teleportować więc musiałem wykonac kilka skoków ale w końcu dotarliśmy. Witajcie w moim domu! - powiedział głośno demon i w tym momencie drzwi do pałacu otworzyły się i Ikarus wszedł do środka.

Po chwili ze środka wyszły dwie osoby:


Obydwoje się ukłonili,a następnie zaprosili was do środka lecz żadne z nich się nie odezwało.

Po chwili ruszyłam za Ikarusem, rozglądając się wokoło zaciekawiona. To była ogromna budowla, pewnie niejedno musiało tam być... Zerknęłam na te dwie osoby, która stamtąd wyszły. Ciekawe kim są... chociaż może wkrótce się dowiemy. Nie przeszkadzało mi to, że wykonaliśmy kilka skoków. Jak dla mnie teleport to i tak było coś świetnego. Zerknęłam na Xandera. Ciekawe jakim sposobem zyskał on moce demona... Później się go spytam, chociaż ciągle wygląda jakby był w paskudnym nastroju...

O, służący. Jak miło. Jakby nie mógł sam nas zaprowadzic. Leń patentowny, pf! Mimo to ruszam za nimi. Na obcym terenie trzeba się pilnowac, więc idę jako ostatnia. Wolę nie odwracac się do nikogo plecami. Bezpieczeństwo przede wszystkim

Jeszcze chwilę po zakończeniu podróży kręciło mi się w głowie od nagłych zmian scenerii. A jednak teleportacja nie jest tak fajna jak myślałam! Gdy w końcu moim oczom ukazał się zamek nie mogłam powstrzymać gwizdnięcia. Trzeba przyznać, niezłą ma chatę. Widać że ma sporo pieniędzy... czyli kolejne dowody że trafiliśmy na kogoś ważnego i wpływowego.
Pojawienie się służby w sumie mnie nie zdziwiło, nie umiałabym sobie wyobrazić mieszkania w takim wielkim zamczysku i nie posiadania jej. Mężczyzna mi się nie podoba, jakoś tak... nie wzbudza zaufania... a kobieta wygląda na mało rozgarniętą. Może to tylko pierwsze wrażenie a może i nie, się zobaczy...
Ruszyłam blisko czoła naszej grupki, chcąc zobaczyć jak najwięcej. Wręcz nie mogę się doczekać by ujrzeć wnętrze!

Służący zaprowadzili was do wielkiej jadalni gdzie na stole było przygotowane kilkadziesiątk kilo dobrego jedzenia. Służba znów się ukłoniła i ponownie bez słowa odeszła.
Na jadalni zauważyliście że Ikarus już tam na was czeka na swoim miejscu. Gdy zauważył że weszliście powiedział:
Wejdźcie najpierw coś zjemy, a później opowiecie mi wszystko o waszym dostaniu się tutaj. I nie zwracajcie uwagi na służbę są pół demonami nazywają się Tamar i Leisha. Są rodzeństwem mają dość potężna moc co przypłacili tym że nie mogą mówić oraz tym że po jej użyciu tracą wszystkie siły.
Następnie wskazał wam wasze miejsca i gdy tylko osiedliście zaczął nakładac sobie jedzenie.

Rozejrzałam się wokoło zaciekawiona i w końcu zajęłam swoje miejsce. Rozejrzałam się po stole. Trochę dziwnie... najpierw go nieźle zdenerwowaliśmy a później już w zgodzie. Nietypowe chociaż mi to bardzo odpowiadało. Nie miałam szczególnych podejrzeń co do tego czy mógłby coś zatruć itd.
- Smacznego - powiedziałam jeszcze nim zabrałam się za jedzenie.

- Nawzajem - odparła wadera, patrząc na jedzenie. Sama nie była głodna, więc tylko patrzyła. Przy okazji próbowała rozgryźć Ikariusa i jego gierki. Kto wie, co planuje w związku z nimi... W każdym razie Okami na pewno nie zamierzała od razu mu zaufać...

Widząc jedzenie nie mogłam powstrzymać uśmiechu. Ostatnio bez przerwy byłam w drodze, dawno nie miałam okazji porządnie się najeść... tym bardziej za darmo! Zaraz rzuciłam się z nożem na mięsiwo, w pogardzie mając zieleninę. Niech sobie inni jedzą! Gdy zabiłam już pierwszy głód przypomniało mi się że przecież nie jestem sama.
-Smacznego-rzuciłam i wróciłam do jedzenia.
Potem nadeszła pora na wyszukanie deseru-skrzętnie omijając wszelki marcepan zabrałam się do poszukiwania czekolady...
Ktoś kto nas tak karmi nie może być zły!

Ech... może i mu do końca nie ufam to może skosztuję tutaj jakiegoś przysmaku. Wszyscy inni zadowoleni, więc... a co sobie będę! Biorę coś do jedzenia i mówię do wszysktich.
- Smacznego.
Jak coś to mogę mu po prostu przywalić... jednak ci służący. Może lepiej się trochę odprężę.

Po jakichś pół godziny wszyscy już byliście najedzeni i służba w liczbie dwóch zaczeła sprzątać ze stołu. W ty momencie Ikarus wstałi i powiedział:
A teraz chodźcie za mną - i ruszył korytarzem.
Po chwili marszu dotarliście do tego pokoju:


A teraz opowiadajcie wszystko o tym jak się tutaj znaleźliście. Badam te kamienie od kilkuset lat i nie udało mi się ich aktywować. Jak wam się to udało?

Rozejrzałam się bardzo zaciekawiona po tym pomieszczeniu. Tu jest świetnie... Przypomniały mi się dziwności w zamku mojego mistrza.
- Sama nie wiem jak to się udało - powiedziałam zamyślona. - Uciekałam z państwa, w którym dotąd mieszkałam i właśnie przekroczyłam granicę, kiedy pod skałą w pobliżu zobaczyłam dziwnie zachowujące się cienie... Te zaczęły wirować coraz szybciej, aż później ten wir mnie tutaj wciągnął - wyjaśniłam.

Domek całiem sympatyczny, ale gospodarz... nadal mu nie ufam.
- Cóż. Ja akurat wracałam z... jednego iejsca, i akurat napotkałam ten dziwny kamień. Oparłam o niego ręce, całe we krwi, no i kamień mnie pochłonął. - mówię obojętnym głosem

Zadowolona po obfitym posiłku poszłam za resztą, rozglądając się ciekawie po zamku. Gdy w końcu zatrzymaliśmy się kucnęłam na podłodze i przysłuchiwałam się opowieściom innych... W końcu nadeszła też moja kolej.
-Od dłuższego czasu podróżowałam po świecie w poszukiwaniu takiego jednego miejsca... Mitycznej krainy Vexos. W pewnym momencie dotarłam do łąki, gdzie spotkałam jakiegoś dziwacznego staruszka. Polecił mi iść na zachód, a wtedy znalazłam dziwną jaskinię... Gdy chciałam ją zbadać runy w niej zaczęły świecić i wessało mnie.

Co za dziwne miejsce... nie rusza mnie to, wcale. Lepiej być ostrożny, nie znam tego miejsca kompletnie. - No więc, podczas zabijania jednego z... nie musicie wiedzieć, trochę jego krwi parsknęło na skałę co spowodowało, że ta zaczęła świecić. Wyleciałem w powietrzu i znalazłem się na tamtej łące, a dalej to każdy wie co się stało.

Hmmmmmm przy żadnej z okolicznych skał nie widziałem żadnych dziwnych cieni,a jeżeli chodzi o krew to tak jak już mówiłem wylałemna tę skałe krew już niemal każdej rasy i nic sie nie stało. Może jesteście w jakiś sposób specjalni że zostaliście ściągnięci do tego świata z jakiegoś powodu. Niech no sie przypatrzę. - powiedział i zaczął wym sie dokładnie przyglądać. Po chwili znów zaczął mówić:
Mamy tu dwa demony demona Cieni oraz demona Krwi z tego co wiem obydwie te rasy od zawsze żyły według naszuch zapisków tylko w tym świeie choć z tego co wiem obydwie te rasy są już na wymarciu może wasza dwójka została tu sprowadzona by odbudować i przywrócić świetność waszym rasom. Demony cienia kiedyś były postrachem większości mieszkańców tego świata każdy się obawiał że wejdą do ich koszmarów teraz są zmuszone ukrywac się by nie zostać zabite,a z kolei demony Krwi za czasów Wielkiego Aerysa byli najbardziej szanowaną odmianą demonów lecz po jego śmierci i końcu wojny zaczeły wymierać. Następnie mamy jakieś pół wilkora pół człowieka to troche dziwne połączenie zważywszy że wilkory nie przepadają za ludźmi może jesteś tu po to by dołączyć do wielkiego Khalesaru. I zostałaś już tylko ty wspominałaś coś o mieście smoków "Vexos" ten dziadek kimkolwiek był mówił prawdę te miasto znajduje się na północy lecz smoki już od kilkuset nie wychodzą poza rejony swego miasta uważają że wszystkie inne rasy są poniżej nimi i jeżeli by się dowiedzieli że istnieje ktoś kto jest tylko w pół smokiem mogłoby to się źle dla ciebie skończyć więc nie radziłbym ci tam iść plus droga tam zajęła by ci bardzo długi czas. - gdy skończył wypowiadać swoją tezę na temat każdego z was znów zaczął się nad czymś zastanawiać i trochę o was zapomniał. Gdy on się zastanawiał do pokoju weszłam mała dziewczynka:

I zaczęła wam sie przyglądać wyglądała na trochę zaspaną.

Uważnie słuchałam tego co on nam mówił... A więc to tak... Zamyśliłam się. Przywrócić świetność rasom... Ja jestem trochę zbyt przyjazna na takie rzeczy, albo może o to tutaj chodzi? Westchnęłam, zaczęłam się trochę kręcić po pomieszczeniu, wszystko oglądając. Gdy zobaczyłam tą dziewczynkę to się nieco zdziwiłam. Cóż po pierwsze także zdawała się nie być człowiekiem a po drugie wygląda na zaspaną, chyba to my ją jakoś zbudziliśmy.
- Cześć - przywitałam się z nią, chociaż niezbyt pewnie.

Zamyśliła się.
- Dołączyć do... czego? - zapytała cicho. Powoli zaczynała ufać dziwnemu dwunogowi, gdy zauważyła wejście dziewczyny. Przypominała jej trochę kota, a Okami za kotami nie przepadła. Skoro jednak człowiek się nią nie przejmował to i ona nie zamierzała.

Słysząc jego wykład o obcych rasach czułam jednocześnie ciekawość i niechęć-z jednej strony chciałam się dowiedzieć jak najwięcej o towarzyszach i swojej sytuacji, a z drugiej nie lubię gdy o mnie wie się wszystko. No ale coś za coś... Z drugiej strony nie mam zamiaru dać się odwieść od zamiaru szukania Vexos! Zbyt długo już się męczę, a wiedząc że jest blisko nie mam zamiaru się poddać!
-Czyli jednak wiesz gdzie jest Vexos! Powiedz mi! Albo nie, lepiej daj jakąś mapę... mam tam sprawę do załatwienia.
Widząc kolejną osobę skinęłam jej głową, zezując jednocześnie na jej dziwaczne oczy. Czy jest tu choć jeden człowiek?

No proszę, właśnie się dowiaduję o rasie, do której niedawno miałem zaszczyt dołączyć... no cóż, może to również być moje zadanie. Jeżeli już jestem tym demonem, to może i postaram się zrobić co w mojej mocy. Nie zawsze się spotyka takich, których miecz żyje...- Mógłbyś mi coś powiedzieć o tym Aerysie, sam muszę wiedzieć jak najwięcej o swojej rasie.- Jak się zastanowić to dziwnie to brzmi, ale jednak kiedyś byłem normalnym człowiekiem.