Volution Koorin

- Tak - mruknąłem, zdołowany wspomnieniami. Potrząsnąłem łbem. To była już przeszłość, a ja muszę żyć teraźniejszością...
- W każdym razie już po koszmarach - dopowiedziałem i zwinąłem się w kulkę, próbując znowu zasnąć...

Znowu zasnąłeś i znowu to samo. Pawniard również się obudził po raz kolejny.
- Chyba lepiej nie zasypiajmy tu już - jęknął.

- Ta, może lepiej stąd chodźmy. To miejsce jest dziwne - mruknąłem zamyślony. Coś faktycznie było nie tak... może to przez to, że zbliżamy się do miejsca przestępstwa? Może... W każdym razie ja wyłażę z tej dziury...

Po chwili stąd wyszliście. Był środek nocy, lecz świecił księżyc i oświetlał on delikatnie okolice. W pewnym momencie Twoje oczy dostrzegły na dalekiej skale jakiegoś pokemona, który wyglądał na takiego, co w obecnej chwili obserwował niebo.

Powoli podchodzę do tego pokemona. Hm, czyżby to on wkładał nam w głowy te koszmary? Kim mógł być ten pokemon? Na razie staram się go obserwować.

Zbliżyłeś się do tego pokemona, wyglądał on tak:
http://fc06.deviantart.net/fs40/f/2009/009/a/0/Darkrai_the_Guardian_by_Kakashi_kun.jpg
Gdy was zobaczył to on dosłownie wszedł w cień, który zawędrował gdzieś daleko i zniknął. Dość tajemniczy stwór...

Mogłam się domyślić, że to Darkrai
---
Hm, dziwne. Ale miałem rację - ten stwór może wchodzić w sny innych. Kiedyś o nim słyszałem od rodziców
- Ale nigdy nie pokazywał się tak blisko pustyni... coś musiało się zmienić. - powiedziałem na głos.

Mhm ;p
_________

Pawniard patrzył się jeszcze chwilę w miejsce, gdzie był ten pokemon. Wzdrygnął się.
- Taa... więc to przez niego te koszmary? - dopytał się Ciebie Pawniard.

- Tak. Prawdopodobnie. Z tego, co opowiadała mi mama, on i kilka innych pokemonów mają takie możliwości - odparłem. Nie byłem pewien, czy pokemon poszedł czy nie, ale nie zamierzałem ryzykować.

- Chyba się oddalił - powiedział Pawniard. - Pojawił się w miejscu, gdzie nie ma praktycznie żadnych pokemonów.. - zamyślił się. - To próbujemy spać czy idiemy teraz w drogę, żeby się stąd oddalić? - zapytał.

- W sumie... jak dla mnie to tu nie jest zbyt bezpiecznie. Chodźmy stąd. Nie wiadomo, co się tu jeszcze gnieździ - mówię, patrząc w miejsce, w którym pojawił się pokemon. Potem potrząsam głową.

- No dobra - kiwnął głową Pawniard.
Tak więc po niedługim czasie ruszyliście. Wasze oczy zdążyły się przyzwyczaić do ciemności i w miarę dobrze widzieliście większe przeszkody przed wami. Prócz skąpej trawy to nic więcej tutaj nie było i wiał zimny wiatr.

W końcu... jesteśmy coraz bliżej. Jednak obawiam się, że Pawniard nie przetrwa długo w takich spartańskich warunkach. O żarcie trudno, chyba że rybki, o schronienie też i trzeba się zakopywać w piasku... Ale jak chciał tak będzie miał. Jego problem.
W każdym razie rozglądam się pilnie, patrząc, czy ten pokemon nas nie śledzi

Nie śledził was na szczęście. Pawniard nie zdawał się być czymkolwiek szczególnie przejęty. Po jakimś czasie byliście już wyczerpani, a noc ciągle trwa... To chyba przez to, że się w ogóle nie wyspaliście. Księżyc niedługo zajdzie, więc za około cztery godziny będzie wschód.

- No dobra, skoro tamtego nie ma, to może jednak się prześpimy, co? - pytam zmęczony. No bo przecież tak się nie da, w ogóle nie spać... Eh. Znów kopię dziurę i układam się w niej wygodnie. Powieki same mi się zamykają, a po chwili usypiam

Po chwili obydwoje zasnęliście, tym razem bez żadnych koszmarów. Spało się wam bardzo dobrze. Kiedy się obudziliście to byliście wypoczęci.
- Cześć - przywitał się z Tobą Pawniard. - To ruszamy dalej czy najpierw szukamy kogoś do walki? - przeciągnął się.

-Cześć.  A jak byś wolał? - odparłem pytaniem na pytanie. Choć jestem pewien, co Pawniard powie, to jednak wolę spytać. Poza tym im silniejszy będzie, tym lepiej sobie poradzi na pustyni...

- Oczywiście, że walka - powiedział zadowolony.
W koncu wyszliście z tunelu. Jak się okazało, było już prawie południe. Porządnie sobie pospaliście, lecz to wam nie przeszkodzi w znalezieniu przeciwnika.

Potrząsnąłem łbem. No tak, zapowiadało się, że moje "poranne" treningi staną się tradycją. To dobrze, pomoże to nam utrzymać formę. Nic to jednak rozglądam się za przeciwnikiem. A potem może znajdę kogoś, kto nauczy mnie jakiegoś nowego ruchu?

Niestety nie mogliście znaleźć tutaj żadnego przeciwnika... kompletne pustkowie!
- Chyba nici z naszego pojedynku - mruknął Pawniard.
Zerwał się lodowaty wiatr. Bardzo Ci on odpowiadał, Pawniardowi trochę mniej.

- Trudno. Jakoś przeżyjemy, nie? Chodź. Im dalej, tym chłodniej, a coś czuję, że ty długo w takim mrozie nie przetrwasz - rzuciłem, rozkoszując się powiewami wiatru. Ach, nareszcie znajomy chłód... To dobrze. Już zapewne niedaleko...

- Nie wiem... - mruknął Pawniard. - Najwyżej jakbym nie mógł znieść tego mrozu to postaram się ewoluować... będę wytrzymalszy - i tutaj zatopił się w marzeniach, chyba o tym, jak kiedyś będzie z niego Bisharp.
W pewnej chwili na nos spadł Ci płatek śniegu. Zaczynał się teren poprzecinany wąwozami, w których wiatr wręcz gwizdał. W oddali była jakaś rzeka, która spadała potem w jeden z takich wąwozów.

Uśmiechnąłem się. Ewolucja to ni taka prosta sprawa... zwłaszcza, jak się jest takim młodym osobnikiem. No ale... ja również chcę ewoluować... Potrząsnąłem głową. Śnieg... Wąwozy... rzeka? Prawdopodobnie to Granica... nareszcie. Uśmiechnąłem się. Już niedługo... jeszcze tylko może ze trzy dni wędrówki...

Po jakimś czasie byliście zmuszeni zejść w jeden z tych wąwozów. Wkrótce napotkaliście ogromne jezioro. Na szczęście można było przejść obok niego, ponieważ pod ścianami był pas suchej ziemi. Na powierzchni utrzymywała się cienka warstwa lodu, nie utrzymałaby was.

Uśmiechnąłem się. d na jeziorku był cienki, a więc mogłem podejść do brzegu i napić się, co też uczyniłem. Potem spojrzałem na Pawniarda. Chciałem ocenić, czy przypadkiem nie zamarzał albo coś, bo jeśli tak, to postaram się wykopać tunel na tyle głęboki, by zimne podmuchy wiatru mu nie dokuczały.