Po wojnie światów nastał budyń, czyli podróż GhostRiderki

Chłopak patrzył się na ciebie lekko skołowany. -Jesteś trochę dziwna, ale to nic. Też taki jestem. I będę do ciebie mówić Nova. Dobra? Uśmiecha się i podaję ci rękę pomagając ci wstać. - Jeśli chodzi o moje imię nazywam się Nazo i jesteśmy na łące poza Eternia City. Chcesz coś zjeść albo napić się? Spytał się grzecznie. Zaczynasz czuć zapach jagód i wydaje ci się, zę chłopaka otacza niebieska aura.

- No dobra... - podrapałam się po głowie.
Podziękowałam mu za pomoc w wstaniu i jedyne co pamiętałam to właśnie tylko te dwa imiona, jakby ze sobą walczyły w mojej pamięci.
- W sumie czemu by nie... Tylko ja na prawdę... Zero wspomnień - mruknęłam sama niezbyt zachwycona z tego.
Ruszyłam zaraz za nim i się zastanawiam co ja tu takiego mogłam robić... Przejrzałam swoje kieszenie oraz torbę, możedowiem się o sobie czegoś więcej...

Znalazłaś tylko kilka pokebali. Chłopak zauważył to. Początkujaca trenerka? Ruszył obok ciebie w kierunku Eternii. Czy naprawdę nie jesteś głodna ani nic. Po za tym... Jak straciłaś pamięć. Bo widzę, ze jesteś lekko skołowana tą całą sytuacją. Możemy pójść do kawiarni jak chcesz. Znam jedną dość spokojną. Spojrzał na ciebie oczekując odpowiedzi. Wydał się trochę zaniepokojony o ciebie mimo iż cię nie zna.

- Nie pamiętam - mruknęłam tylko. - Dobra , chodzmy tam - kiwnęłam glową na jego słowa.
W sumie może to będzie przyjemne.
- Sprawdzę co ja tam mam - powiedziałam jeszcze. - Nie pamiętam absolutnie nic... Tylko te dwa imiona, tyle z tego - wyjaśniłam krótko.
Otwierałam po kolei wszystkie kulki w jakich były pokemony. Chciałam zobaczyć jakie w ogóle mogę mieć stworki... Nazo miał rację. Jestem skołowana i przynajmniej trochę chcę się w tym odnaleźć.

Po 5 minutach doszliście do kawiarni. Usiedliście w rogu. Nazo zamówił sobie zieloną herbatę, a tobie gorącą czekoladę. Wypuścił dwa swoje pokemony by pobiegały, ale nie wyrządziły szkód. Miał dwa: Chimchara i Pidgey'a. Może to głupie, ale możliwe, ze trochę pomoże. Zaczął pić herbatę. Podsumujmy obecną sytuację. Nie pamiętasz nic oprócz tych dwóch imion. Po chwili się zamyślił. Siedział bez ruchu przed dobre 10 minut.

Kiwnęłam tylko lekko głową.
- Nie wiem czy pomoże, ale cóż... Dobre to - odpowiedziałam, pijąc gorącą czekoladę.
Ja też nic póki co nie robiłam, tylko patrzyłam się na jego pokemony i w końcu wypuściłam swoje będąc ciekawą tego jakie mam.
- Jakieś wnioski? - spytałam się go tylko krótko.
Sama póki co żadnych sensownych przemyśleń nie miałam.

Na chwili zerknął na twoje pokemony i jego wzrok wpadł na Keldeo. Patrzył jak wryty. Masz legendę? Patrzył się na twojego kucyka Pony jakby był 8 cudem tego świata. Chyba mu tym zaimponowałaś. Twoje pokemony zaczęły się bawić z jego. A...A wracając do wniosków to mam teorię czemu straciłaś pamięć, ale nie wiem czy jest trawna. Albo uderzyłaś się bardzo mocno w głowę albo miałaś jakieś traumatyczne przeżycie przed utratą pamięci.

- Ten kucyk to legenda? - zdziwiłam się.
Podeszłam do Keldeo i się mu przyjrzałam, przekrzywiając głowę na bok. Pogłaskałam go w końcu po łbie i wróciłam do chłopaka.
- Jak rzadkie te legendy? - spytałam się krótko, myśląc nad jego teoriami. - W sumie to może być bardzo możliwe, ale imię... Które jest moje prawdziwe? Mam wątpliwości... - westchnęłam. - No i nie wiem czy w takim razie sobie poradzę - wypiłam do reszty swój napój.

Legendy są bardzo rzadkie w końcu tak są nazwane. Zaśmiał się Tylko najlepsi trenerzy mogą je złapać. A co do twoich wątpliwości to mozemy podróżować razem. Miałem dziś opuścić Eternę, ale spotkałem ciebie. Nocujesz dziś u mnie w domu i nie chce słyszeć odmowy. Po za tym spokojnie... Nie jestem zboczeńcem. Dodał szybko.

- Nawet nie mam pojęcia o co chodzi - mruknęłam tylko.
Poszłam do swoich pokemonów by je trochę poznać.
- Sorki stworki, ale nie pamiętam nic i będziecie mi musieli pomoc... - rozejrzałam się po pokemonach.
Zabrałam swoje rzeczy i postanowiłam zostawić pokemony poza kulkami .
- Nawet nie mam pojęcia jak go złapałam - podrapałam się tylko po głowie. - Może powieszmi ccoś o sobie? Przeprasza , ale ja o sobie nic nie będę mogła - zaśmiałam się tylko.

Spokojnie. Nie będą przecież na ciebie naciskał. Dokończył szybko herbatę. Jak juz mówiłem na imię mi Nazo. Dopiero zacząłem swoją przygodę z Chimcharem i Pidgeyem. Zamierzam zdobyć odznaki, ale nie śpieszy mi się z tym. Tak naprawdę to pragnę poznać pokemony i świat. Odznaki schodzą na dalszy plan. Po za tym jak chcesz możesz ze mną iść. Zawsze we dwójkę będzie raźniej.

Pokiwałam głową.
- W sumie bardzo chętnie - stwierdziłam tylko.
To mi pasowało, że będę miała towarzystwo w tak ciężkim położeniu jak totalny brak pamięci. Wyszłam z nim i wędrowałam za nim . Spojrzałam na swoje pasemka na włosach. Farbuje? Ciekawe, może czarny to nie mój naturalny kolor? Tyle głupich pytań i najważniejsze... Kim jestem?

Chłopak uśmiechnął się i wychodzicie z kawiarni. Tyle odpowiedzi chodzi ci po głowie, a nadal nie ma ani jednej odpowiedzi. Możliwe, że czas pokaże. Twoje pokemony idą za tobą. Prawie nikogo nie ma na ulicach o 22.30. Po paru minutach dochodzicie do domu na obrzeżach miasta. Chłopak podchodzi do drzwi i otwiera je. Panie przodem.

Schowałam pokemony do ich kulek i weszłam do domu przed chłopakiem.
- Ogólnie to dzięki... Sama bym pewnie plątała się bez celu po okolicach i do niczego nie doszła - uśmiechnęłam się lekko.
Chciałam odpocząć, zebrać namiastkę myśli jaką jeszcze miałam i próbować sobie cokolwiek przypomnieć. Wygląda na to, że trzeba poczekać...
- Jest sytuacja, że mogłabym w ogóle nie odzyskac wspomnien? - spytałam.

Nie ma za co. Zawsze chętnie pomagam innym. Odpowiedział zamykając drzwi za sobą. Rzuca plecak pod ścianę i pokazuje ci gdzie są jakie pokoje. Będziesz spała u mnie w pokoju. Ja się zdrzemnę na kanapie. Słysząc twoje pytanie zamyślił się. Niestety nie wiem. Nie jestem lekarzem, ale na pewno da radę odzyskać wspomnienia. Poszedł do swojego pokoju naszykować tobie łóżko.

W końcu sobie gdzieś usiadłam. Wypuściłam Keldeo.
- Szkoda, że pokemony nie mówią - stwierdziłam tylko, głaszcząc go lekko po grzywie i czekając na chłopaka. W sumie to bardzo miłe z jego strony. Nova, Nadia... Może to imię i nazwisko? Nie mam pojęcia, najmniejszego... Trzeba jednak zacząć myśleć pozytywnie.
- Co ma być to będzie, narobie sobie nowych wspomnień - zaśmiałam się.

Po chwili Nazo wraca. Gotowe. Jak będziesz czegoś chciała będę w salonie. Znów się uśmiechnął i poszedł do salonu. Keldeo zaś pobiegł do twojego pokoju. Z niewiadomych powodów zaczął skakać po łóżku. Po czym z niego zszedł i znów podbiegł do ciebie. Reszta pokemonów tez się gdzieś ulokowała. Electrike w kącie pokoju, Absol na łóżku, Jotik na poduszce, a Keldeo obok łóżka. Widać, ze mimo wszystko są zmęczone.

- Dzięki, ja idę się ogarnąć... Dobranoc - powiedziałam jeszcze.
Poszłam do łazienki, umylam się i przebrałam, po czym do pokoju chłopaka...
- Ale mam gromadkę - uśmiechnęłam się.
Joltik jako ze był na poduszce to wzięłam go sobie za przytulankę. Mam nadzieję spodoba mu się to. Zamknęłam oczy i próbowałam zasnąć.

-Dobranoc. Usłyszałaś chłopaka zanim poszłaś do łazienki. Kiedy się położyłaś i wzięłaś za przytulankę zamruczała (Pająki mruczą xD) i leciutko ugryzła twój paluszek. Ale nie bolało. To było raczej czułe. Udało ci się dość szybko zasnąć. Podczas snu miałaś jakieś przebłyski. Wojna, moc, inne krainy, wybrany, rodzice... Trwało to do rana.

Jak obudziłam się rano to moja mina mówiła "waaaat?!".
- Albo miałam popierdzielone życie, albo za dużo filmów - powiedziałam sama do siebie.
Odłożyłam Joltika na bok i zerknęłam na pozostałe pokemony. W końcu poszłam do łazienki się przebrać. Trzeba będzie opowiedzieć co mi się śniło, chociaż nie wiem, czy te bzdury mają jakiekolwiek znaczenie... Poszłam rozejrzeć się po domu i zerknąć czy chłopak śpi.

Joltik nie była chętna by juz nie być przytulanką, ale nie protestowała. Po chwili uciekła w miejsce, które ugrzałaś. Chłopak nadal spał słodko na kanapie tak samo jak twoje pokemony. Ręka mu zwisała z kanapy, ale spał jak zabity. Na nim spały pokemony. Był to dość śmieszny widok. Wywołało to na twojej twarzy lekki uśmiech. Trzeba było przyznać, ze to lekko pocieszne. Jednak po chwili twój brzuch stwierdził, że potrzebuje czegoś na śniadanie.

Chyba się nie obrazi jak mu pogrzebie w lodówce.
- Hmmm i co my tu mamy... - mruknęłam.
Po chwili wzięłam surową parówkę, ketchup, majonez ... Tymi dwoma polałam parówke, zawinęłam w kromke chleba i zaczęłam jeść. Czułam, że tak lubię. Ale moje pokemony chyba też są głodne... Poszukałam czy nie mam coś dla nich w torbie.

Kiedy tylko zamknęłaś lodówkę usłyszałaś jego głos. Widzę, ze mam tutaj małego kradzieja. Zażartował i zaczął robić sobie tosty. Wyjął z szafki dwa opakowania karmy dla pokemonów. Możesz dać jeden swoim pokemonom. I tak mam tego sporo. Chcesz kawę czy herbatę? Spytał nastawiając czajnik i wyjmując dwie szklanki na blat. Usiadł przy stole i czekał aż się zrobią. Nie miał n sobie koszuli tylko same spodnie.

- Dzięki - powiedziałam, biorąc paczki z karmą. - Herbata - stwierdziłam.
Poszłam do pokoju by zawolac swoje pokemony na śniadanie. Po tym rozsypałam im wszystko po miskach i usiadłam przy stole. Zerknęłam jeszcze na chłopaka, jak siedzi bez koszulki... Ciekawe. Po chwili rozsiadłam się nieco wygodniej.
- Ogólnie śniło mi się coś co wyglądało jak wspomnienia, ale cóż... Jest niemożliwe - zaczęłam, po czym opowiedziałam mu co takiego mi się śniło.

-Dobrze. Kiedy tylko usłyszał gwizdek zaczął robić herbatę. Przy tostach wysłuchał tego co ci się śniło. -Cóż... Może są to przebłyski twojej pamięci, ale schowane dość głęboko. Możliwe, ze w podświadomości... Ale nie dam sobie reki uciąć. Powiedział i znowu napił się zielonej herbaty. Pokemony z zapałem jedzą karmę. Po śniadaniu zadowolone położyły się na podłodze.