Przygoda Reiko

W jednej chwili wszystko pociemniało, zniknęło, a już w następnej oślepił was blask popołudniowego słońca. Po majestatycznej budowli nie było najmniejszego śladu, jednak wasze wspólne towarzystwo i ubiór upewniły cię w przekonaniu, że to wszystko zdarzyło się naprawdę. Z jednej strony odkryłaś sposób na zakończenie wojny, jednak z drugiej dowiedziałaś się, że to właśnie ty jesteś za nią odpowiedzialna. Za cierpienia wielu ludzi i pokemonów. Za zmarnowane dzieciństwa, utraty wszelkiego dobytku przez członków własnej rodziny. I za uwięzienie brata, który opiekował się tobą od dzieciństwa. Tasuku nie miał widać aż tak dalekoidących zmartwień, lub też nie dawał ich po sobie poznać... Zamiast tego ruszył przed siebie i ten właśnie ruch dostrzeżony kątem oka wystarczył, byś powróciła na ziemię. Cały czas byliście w Hayate, jednak duch postanowił dać wam fory i teleportował wprost przed studnię, która wcześniej was zainteresowała. Wioska na około była niemal doszczętnie zniszczona, jednak co ciekawe, nie było słychać odgłosów walki... nawet kurz zdawał się stać w bezruchu w powietrzu, a jedynymi dźwiękami jakie do was docierały były odgłosy robaczych pokemonów. Dawało to pewien komfort, widać świat nie miał być tak do końca obcy, choć zdawało się jakbyście byli jedynymi osobami na ziemi.
- Powinniśmy szybko opuścić wyspy... czy to nie znak? - Głos szatyna odbijał się echem od ścian studni, kiedy się nad nią nachylał. Bez patrzenia byłaś w stanie zgadnąć, że jest niemal pusta.

---

Mam nadzieję, że pierwszy post się podoba i że dalej będzie lepiej. Gra przypomina mi bardzo fabułę z Inuyashy : )