Dziki człowiek-gra Lionheart

Różowy stworek najpierw się przestraszył, a po chwili z radością jechał na rogach Sawsbucka. Zasłaniała ci przy tym nieco widok, ale chyba jakoś to przeżyjesz. Twój niezawodny jeleń gnał ścieżką w stronę gór...
Około godziny 15-kiedy już zaczął bolec cię tyłek-zatrzymaliście się u podnóża gór.
Problemem okazała się grupka turystów, na widok których Pixie skryła się w koszyku, a Sawsbuck zatrzymał niepewnie. Było tu około 15 osób, w tym:
-gruby murzyn z żoną
-kilka rodzin z dziecmi
-grupka wyrostków
-chudy starszy pan w okularach i z niceo błędnym wzrokiem
Przewodnik darł się na cały regulator:
-Drodzy państwo, ot góra Sanochi! Pierwsza z wielu, które razem przebędziemy!
Ścieżka prowadziła między nimi, puki co nie zostałeś zauważony...

Boże.. Zawsze coś się musi stać.. Spojrzałem na tych ludzi, skoro zwiedzają.. to powinni zaraz ruszyć. Poczekałem chwile, jeśli nie pójdą po prostu staram się przejść między nimi, jak gdyby nigdy nic. W końcu to jest wolny teren..

Czekanie niestety ci nie pomogło, wręcz przeciwnie-zauważył cię jeden z małolatów i zaraz rozległ się krzyk:
-Mamo, patrz, pan na osiołku!
Uwaga tłumu momentalnie skierowała się na was, a ty poczułeś się niczym zwierzę w klatce. Wokoło widziałeś pełno ciekawskich spojrzeń i błysków aparatu... zaś przewodnik zaraz po zauważeniu cię zarzucił tekst:
-Proszę bardzo moi państwo, oto wspaniały przykład kultury lokalnej! Mówi się że w tych okolicach ludzie są jeszcze dość prymitywni, lecz żyją w zgodzie z naturą! Krąży po okolicy również opowieść o przerażającej czarownicy, porywającej w nocy dzieci... A teraz możecie zrobić mu zdjęcia, tylko ostrożnie! Nie wiadomo czy wcześniej miał kontakt z aparatem, może się przestraszyć!

- Człowieku, daj sobie spokój i opanuj tę durną gadkę, right!? - Poklepałem Sawsbucka po głowie, dając znak, żeby ruszył do przodu. Nakierowałem go właśnie na przewodnika, kiedy oddaliliśmy się dalej od nich, zapukałem do Pixie pokazując, że już może wyjść. Teraz zgodnie z jej instrukcjami szukałem ów rośliny.

Przewodnik nie zrozumiał twojego polecenia, ale Sawsbuck w roli tarana skutecznie wytłumaczył o co chodzi. Gostek zaraz wylądował na ziemi z głupim wyrazem twarzy, po tłumku przebiegł szmer i znów błysnęły aparaty... Zaś wy mogliście w końcu odjechać-słyszałeś jak twój pokemon złośliwie chichocze.
Pixie dość długo jeszcze siedziała w koszyczku, zdecydowała się wyjść dopiero gdy byliście już wśród drzew. Teren zaczął się podnosić, więc chcąc nie chcąc musiałeś zsiąść z jelenia by nie narazić go na zwichnięcie nogi.
Rosły tu przede wszystkim drzewa iglaste-zupełnie inaczej niż w miejscu gdzie się wychowałeś, gdzie dominowały brzozy i inne rośliny liściaste. Było też nieco chłodniej. Różowy maluch kierował was pewnie przez las, zaś ty dostrzegłeś wśród drzew parę pokemonów.

Jeden z nich przemykał wokół was chyłkiem, łypiąc podejrzliwie:

Spojrzałem na pokemony, jednakże nie zainteresowały mnie. Nie dając im żadnego powodu, do myślenia, iż jestem dla nich zagrożeniem, ruszyłem dalej. Ciągle obserwowałem Pixie, i tego gdzie nas prowadzi, ale także rozglądałem się, a nóż napotkam jakiś ciekawy okaz..

Szliście sobie spokojnie dalej, gdy nagle dobiegło do was głuche, miarowe dudnienie. Łup, łup, łup... Jakby ktoś uderzał o siebie jakimiś twardymi rzeczami. Pixie rozejrzała się niespokojnie, zwłaszcza że musieliście iść właśnie w stronę skąd hałas dochodził. W końcu doszliście do małej polanki z dużym głazem na środku-był wyszczerbiony i poobijany... A wokół niego skakał i uwijał się jakiś mały pokemon:

Stworek z zajadłością uderzał w skałę głową, powodując ten straszny hałas. Gdy was zobaczył zatrzymał się raptownie, zmrużył oczy i zanim cokolwiek zrobiłeś runął na ciebie-trafił w kolano, aż ci się łzy w oczach zakręciły a nogi ugięły. Choć malutki miał dużo siły, a przed uderzenie w to konkretne miejsce wywaliłeś się... Ty i twoja torba wylądowaliście na ziemi. Zobaczyłeś że rzeczy się wysypują... a wśród nich jajko. Potoczyło się do dzikiego pokemona, który patrzył na nie z przerażającym błyskiem w oku...

Wręcz z łzą w oku, dotarło do mnie co za chwilę może sie stać. Ten pokemon gruchnął we mnie tak mocno, a co dopiero zrobi z jajkiem! Nie mogłem czekać dłużej. Chwyciłem za pokeballkę z Altarią i wypuściłem ja jak najbliżej jajka i małego stworka. Ten zapewne już się przymierzył do ataku, a więc krzyknąłem jednoznacznie. - Altaria! PROTECT! Nie możesz pozwolić, żeby Aaron uderzył w jajko! - kiedy tylko sytuacja odejdzie od najgorszego, szybko rozkazuje Altarii "wygonić" pokemona. - Altaria, szybko Ice Beam i Dragonbreath! Spróbuj go stąd wyrzucić! Jeśli się nie uda, przygrzmoć w niego Dragon Rushem odrzucając jak najdalej!

Sawsbuck był błyskawiczny-z idealnym wyczuciem czasu użył Protect, a Aron szarżujący na jajko odbił się od bariery i zaskoczony poleciał w stronę głazu. Zaraz jednak wstał, zmrużył gniewnie oczy i pogalopował na Altarię, która akurat stanęła mu na drodze. Ta szybko uderzyła, lecz maluch nie chce dać za wygraną i wściekle tłucze w nią Iron Head. Nawet odrzucony już leci z powrotem!

Alt-85%
Aro-80%

A tymczasem jajko zadrżało... i zaczęło szurać.

- Altaria, szybko użyj Sing! Biegnie w Twoja stronę z atakiem, więc nie da rady tego uniknąć! W takiej sytuacji użyj Pluck i Dragon Rush z każdej strony! Kiedy zacznie się wybudzać dodatkowo Dream Eater! Świetnie! Następnie spróbuj wzlecieć w powietrze, nie dosięgnie Cie tam, a wtedy... Ice Beam i Dragonbreath! Cały czas! - wydając polecenia, spojrzałem na jajko, oho.. nadszedł chyba czas. Wziąłem je w ręce i oczekiwałem tego momentu.. W między czasie spróbowałem zeskanować małego stworka.

Mały stworek szarżował nieco za szybko, Sing ani trochę na niego nie zadziałało ani nawet nie spowolniło. Jego arsenał ogranicza się jak na razie tylko do Iron Head, którym przestraszył nieco Irelię...

Alt-72%
Aro-63%

Ty tymczasem trzymałeś w ramionach swoje jajko. Sawsbuck stał między wami a walczącymi, gotowy w razie potrzeby bronic was Protect. Maluch w skorupce chrobotał i szamotał się, aż w końcu jakaś łapka wykopnęła dziurę w skorupce. Żółta łapka. W końcu jajko rozleciało się w pył po kolejnym wstrząsie, a młody pokemon rozglądał się ciekawie.

-Mama?-Spytał niepewnie widząc cię.


shiny Charmander
Lv:5
Ataki:Scratch, Growl
Zdolność:Blaze
Charakter:Radosny i pełen zapału maluch, uwielbia towarzystwo ludzi i pokemonów. W samotności markotnieje i jest nieszczęśliwy. Wymaga dużo troski i uwagi, bo jest łatwowierny i naiwny, łatwo wpada przez to w tarapaty.

Przytuliłem malucha mocno. Czytając dane na Pokedexie, po chwili nakierowałem go na Arona, by dowiedzieć się o nim trochę. - Irelia, kiedy ten będzie chciał zaatakować jakimś ruchem fizycznym, a zapewne będzie używał tylko takich - Protect! To Twoja tarcza, prowadząca do zwycięstwa! Wtedy od razu Dragon Rush z Pluck! Następnie połączenie Ice Beam i Dragonbreath! Kiedy odleci, uzyj Sing by go uśpić. Wtedy z każdej strony napieraj Pluck i Dragon Rush! Gdy się obudzi złącz Echoed Voice z Dragonbreath! Na sam koniec spróbuj Attract, jeśli to zadziała to znów szaleńcze ataki z każdej strony! - znów wróciłem do Charmandera, przyglądałem się mu i mocno przytulałem. Po chwili czułości, chwytam Pokeballa i dotykam go nią.

O dziwo po kolejnym odbiciu się Aron użył Iron Defense, po czym dopiero wtedy pogalopował na Irelię. Po dłuższej chwili w końcu udało się go uśpić... zobaczymy na jak długo.

Alt-53% ++def
Aro-45%

Smoczek w twoich ramionach uspokoił się, a w pewnym momencie zasnął. Bez przeszkód złapałeś malucha w ballkę.


Aron
Lv:31
Ataki:Tackle, Harden, Mud-Slap, Headbutt, Metal Claw, Iron Defense, Roar, Take Down, Iron Head, Protect
Zdolność:Rock Head
Charakter:Gwałtowny, waleczny i raczej niesympatyczny. Kocha walki ponad wszystko inne, są dla niego sensem życia. Pragnie ewolucji i bycia coraz silniejszym. Strategie nie są jego najmocniejszym punktem, stawia na siłę, brutalność i upór-czyni to z niego dość groźnego przeciwnika.

Aron spokojnie spał do momentu aż oberwał połączeniem smoczych ataków, co momentalnie obudziło go i nieco zaskoczyło. Stworek zaraz przeszedł do ataku, omijając cześć dystansowych ruchów i uderzając połączeniem Metal Claw i Iron Head w momencie gdy Altaria się zbliżyła. Twój pok wykorzystał okazję i użył udanego Attract... korkociąg wbił malucha w ziemię, a ten niepewnie rąbnął Altarię Iron Head...

Alt-35% +spe +att
Aro-17% ++def -att +zakochany

Starcie trwało jeszcze tylko chwilę, w dodatku wynik był raczej do przewidzenia. W końcu mały waleczny Aron padł przed Irelią na trawę. Sawsbuck w końcu mógł odetchnąć z ulgą.
-Raaany, ale mały namolniak...-wymamrotał.
-Może i mały, ale siłę ma. Nabił mi całkiem sporo guzów!-rzuciła ptaszyna.

Altaria+0,6lv

Niebieska kulka bez problemów przechwyciła stworka, a Altaria z ulgą zniknęła w kulce. Pixie rozglądała się uważnie.
-To już niedaleko...-pisnęła cicho.
Dopiero teraz zdałeś sobie sprawę, że pierwszy raz słyszysz jej głos. Zwierzątko wskazało kierunek, a wy ruszyliście. Las znów się zagęścił, zaczynało robić się zimno... A ostatnie 5 minut spędziliście na mozolnym drapaniu się pod górkę ścieżynką. Było cicho i spokojnie, tamci turyści stali się tylko wspomnieniem. Za namową Pixie skręciliście trochę w lewo... i w końcu stanęliście na cienistej polance. Było tu sporo różnych kwiatów i liście, trochę pokemonów... Z boku szemrał strumyk.
-Jesteśmy na miejscu!-Pisnęło różowe stworzonko.

Rozglądnąłem się po kwiatkach, szukając odpowiedniego. - Sawsbuck, Pixie, widzicie je? A tak w ogóle, Pixie, ile ich mamy zerwać? - zapytałem stworka, po czym znów wziąłem się do szukania, skoro to tu, więc.. gdzieś muszą być.

-Jak najwięcej, mamy cały koszyk do dyspozycji!-Pisnęła kruszynka i pognała na koniec polany.
Sawsbuck wyciągnął głowę w górę.
-Hmmm... Mam! Tam jest kępa!
Jeleń podreptał na brzeg polany i pokazał ci jakąś roślinę-wyglądała identycznie jak ta widziana wcześniej w książce! Długa, wąska, szara. Jej brzegi wyglądały na dość ostre by przeciąć skórę niczym prawdziwy miecz!

- Okej! - poszedłem w stronę, gdzie kwiaty znalazł Sawsbuck. Schyliłem się i próbowałem zerwać. Trzymałem ogromną ostrożność, bowiem jak widać są one bardzo ostre, więc mogę się zaciąć. Kiedy narwałem wystarczająco, odłożyłem do koszyka. - Starczy?

O ile zlokalizowanie rośliny było łatwe, to zerwanie jej wymagało sporo wysiłku-samo ciągnięcie nie działało, po kilku próbach i skaleczeniach odkryłeś że należy odginać liście przy samej ziemi i łamać, a nie rwać. Z tego powodu było to dość czasochłonne zajęcie, a Sawsbuck nie mając dłoni nie mógł ci pomóc...
Wyrwałeś już kilka kępek i miałeś około połowy koszyka zapełnioną, gdy w oczy rzuciła ci się wielka, okazała kępa roślin. Podszedłeś z zamiarem wyrwania jej, gdy nagle usłyszałeś jakiś dźwięk.
-Maaamaa?
Z kępy wychynęła nieduża, szara ptasia głowa wpatrując się w ciebie z uwagą.
-Mama?-Powtórzyła.

Spojrzałem z uwagą na ów "zwierzynę" po czym przerywając na moment zbieranie kwiatów, zeskanowałem pokemona. Czekając aż ukażą się informacje, schylam się i zginam kolejną łodygę, zrywając kwiatka i odkładając do koszyka. Chcąc jak najszybciej zebrać cały koszyk i wrócić się do tej kobiety.. Ciekawe czy mnie jakoś wynagrodzi...

Stworzonko w dalszym ciągu patrzyło się na ciebie z ciekawością. W pewnym momencie wylazło z kępy i usiadło obok ciebie-był to faktycznie ptak, mały i szary... metalowy... z czerwonymi piórami na skrzydłach...
Nagle rozległ się ogłuszający ryk, od którego aż zazgrzytałeś zębami-jakby ktoś drapał po tablicy, tyle że dużo głośniej. Obejrzałeś się na źródło dźwięku i zobaczyłeś na drugim końcu polany poke ptaka-podobnego do malca tutaj, ale większego. I z całą pewnością wściekłego.

-Mama!-Pisnął radośnie pisklak.
Stwór z rykiem rzucił się twoją stronę, ledwie udało ci się uniknąć ostrego jak brzytwa dzioba.


Skarmory
Lv:5
Ataki:Leer, Peck
Zdolność:Keen Eye
Charakter:Małe i ciekawskie, niewiele jeszcze w życiu widziała i chciałaby to zmienić. Dość miła, ale rozdrażniona potrafi mocno dziobnąć. Gdy się czegoś wystraszy zaraz leci do matki.

Skarmory-pokemon opancerzony ptak. Choć jego żelazne ciało może wydawać się ciężkie, w rzeczywistości jest jednak cienkie i lekkie, przez co potrafi latać z prędkością 180 km/h.