A mamusia powtarzała, jesteś za stara na mikołaja...

Mefisto napisał:Imię: Amelia, Amy
Nazwisko: Pond
Wiek: 20
Starter:  Chirkorita
Profesja: Przypuszczam, że trener. Raczej coś w rodzaju wolnego ducha.
Charakter:  Jestem wesołą, radosną, szczęśliwą (rzygam tęczą) osóbką. Nie do końca ogarniętą, często roztrzepaną i nie zawszę potrafię się odnaleźć w myślach. Zdarza mi się robić rzeczy głupie lub bezmyślne. Ale jestem równocześnie bardzo inteligentną osobą ale nie zawszę z tego korzystam (Zawsze mi mówią, że jestem genialna). Robienie rzeczy żywiołowo i instynktownie jest przecież dużo zabawniejsze! A o zabawne, niebezpieczne (a i żebym nie zapomniała zabawne!) rzeczy w życiu chodzi. (Koniecznie muszą być zabawne lub zabawne, ostatecznie mogą być zabawne). Stosunkowo energiczna ale leniwa. Uwielbiam biegać zwłaszcza kiedy przed czymś uciekam (ZUS’em).  Ogólnie w moim charakterze i humorkach znajduję się więcej kontrowersji niż gdziekolwiek na świecie. (Do tego muszę wspomnieć, że jestem SUPER)  
Wygląd:(Zielone oczy, rude włosy! <3)
Miasto i region startu:  Myślę, że fajnie by było stworzyć jakiś świat, Let’s do it.
Historia:

„Święty Mikołaju, dziękuje za wszystkie: Lalki, kredki i zabawki. Wiem, że mamy już Wielkanoc więc mam nadzieję, że Cię nie obudziłam. Ale. W mojej ścianie jest pęknięcie. Ciocia mówi, że to zwykłe pęknięcie, ale ja wiem że tak nie jest. Proszę Cię, przyślij mi kogoś z pomocą. Jakiegoś Policjanta albo Doktora”
~~~~
W sumie to nadal nie pamiętam czemu w swoim całym dzieciństwie zawsze modliłam się do Świętego Mikołaja. Ze wszystkich świętych on jest chyba najlepszy i nie muszę mówić czemu. W każdym bądź razie pęknięcie w tej ścianie zostało a ja nauczyłam się z tym żyć,  w końcu po za dziwnymi odgłosami nie było w nim nic dziwnego. Bardzo dziwnymi odgłosami, coś jak. Hmm jakieś małe stworzonka?
Jednak z wiekiem przestało mi to przeszkadzać, potem i tak większość czasu poświęciłam na różne bezsensy jak robienie pierwszej lepszej szkoły, oglądanie dziwnych rzeczy w internetach czy granie w dość popularne Pokemony.  Cóż nigdy nie pomyślałabym, że kiedyś się na nie natknę, w końcu to tylko pixelowe stworzonka wymyślone przez Japońców. Kto by się spodziewał?
~~~~
Pewne nocy coś uderzyło w mój dom. Tak straszna od dzieciństwa szczelina się otworzyła. Cóż gdybym była niedowiarkiem nigdy bym nie uwierzyła w to co zobaczyłam.  W końcu ile osób by nie zwątpiło po zobaczeniu Pokemonów? Takich no: Prawdziwych, żywych i no nie wiem? Niepixelowych? I co najważniejsze widzenie ich w własnym pokoju? W ścianie? Za którą jest ogród?
Szczelina była otwarta przez całą noc, a potem cały dzień ale ciągle była coraz mniejsza. Przez jakiś czas traktowałam ją jak wcześniej, czyli udając że nie istnieje. Ale w mojej głowie było mnóstwo pomysłów aby porzucić to życie tutaj i wskoczyć tam. Jednej nocy zaczęłam się już podświadomie pakować. W końcu kiedy szczelina była na tyle mała, że to była ostatnia szansa aby do niej wskoczyć. Więc nie do końca długo się zastanawiając zrobiłam to. Kiedy już upadłam na tą milutką trawę, wstałam otrzepałam się i pomyślałam. Chwilę potem zdałam sobie sprawę jak głupia i bezmyślna jestem, zaczęłam wrzeszczeć i wyklinać pod niebiosa.
- BOŻE, ALE JA JESTEM GŁUPIA! CO JA NAJLEPSZEGO ZROBIŁAM!
Obróciłam się aby móc zmienić swoją decyzję, ale kiedy się obejrzałam szczeliny już nie było. Upadłam ponownie na ziemię i złapałam się za głowę. Co ja do jasnej cholery zrobiłam?
- No Święty. To dobry czas na jakiegoś policjanta albo doktora…
~~~~
- Hej, ty! Co ty tam u licha robisz? Wstawaj! Idziesz ze mną! – krzyknął ktoś za mną, obróciłam się aby zobaczyć kto to – No i na co czekasz? Nie ma czasu do stracenia, wstawaj szybko!
Cóż mam u Świętego dług . (i to nie jeden) Niby policjantka była rozwrzeszczana ale to ja pewnie zrobiłam coś głupiego. (o ile skok do innego świata nie był dostatecznie głupi) Wstałam i otarłam łzy desperacji z oczu i poszłam za nią. Po jakimś czasie dotarliśmy na komisariat. Zasiadłyśmy w małym pokoju z lamą sufitową, krzesłami i stołem. Wtedy miałam zacząć się tłumaczyć ale wcięła mi się zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć.
- Mam nadzieję, że masz jakieś dobre wytłumaczenie czemu to przechadzasz się po drodze podczas godziny policyjnej? I proszę oszczędź mi jakiś głupich wymówek z innym wymiarem, nie działa to na mnie.
Popatrzyłam na nią wymownie a w głowie starałam się wymyślić, „Nie do końca” głupią wymówkę. Bardzo łatwe zadanie, nie mam z tym żadnych trudności.
- Cóż ja ten, no. Lunatykowałem!
- Lunatykowałeś?
- Lunatykowałam! – Postanowiłam się poprawić aby mi nie zarzuciła i nie napisała w kartotece ( o ile posiadam takową) czegoś jeszcze. Jak np: Zmianę płci. – Ja lunaktykowałam.
- Zdajesz sobie sprawę, że najbliższe miejsce z jakiegoś mogłaś sobie „Lunatykować” jest dosyć daleki kawałek stąd?
- Jak daleki?
- No jakieś 3 godziny?
- Bo ja spałam na tej, ziemi. O! Właśnie tak, na ziemi.
Boże, boże jak ja się staczam…
~~~~
- Co jednak nie zmienia faktu godziny policyjnej. Nie chcesz chyba zostać napadnięta, czyż nie?
Spojrzałam na swój plecak, który wzięłam przed podjęciem tej jakże głupiej decyzji. Pomyślmy znajduję się tam trochę ubrań, telefon i? Właściwe to koniec, ciekawe z czego chcieli by mnie okraść. (Dziewictwo chyba się nie liczy, nie?)
- Uznajmy, że ci wierzę choć wcale tak nie jest. Zostaniesz tutaj do zakończenia danej godziny a potem robisz co chcesz, ale na twoim miejscu nie podpadałabym mi ponownie.
- Macie łóżka na komisariacie?
- Oczywiście, że nie. Z drzewa spadłaś? Będziesz spała w więziennej celi.
- Uh, jej, cukrowo…
Po czym odprowadziła  mnie do takowej a ja dosyć szybko zasnęłam aby mieć to już z głowy.

Cele:  Muszę takowe mieć?
Wizja świata: Mogę na tobie polegać?
Prośby: Chyba nie mam takowych. (Do Your Best)