Prawda czy nie?- Gra Parafrazy!

Teraz czekało na ciebie wielkie wyzwanie. Ucieczka z domu nie była łatwa ,był on bowiem dosyć wielki a trzeba się jeszcze postarać ,być nie zauważonym. Pierwszym krokiem było dobre przygotowanie się. Musisz się zabezpieczyć. Wczoraj dostałaś paczkę od znajomego brata z PokeBall'mi, Pokedexem, dwoma potkami i antidotum oraz jednego Pokeballa z zawartością w środku. Więc wszystko co będzie ci potrzeb przeżycia w świecie Pokemon było prawie kompletne. Jeszcze tylko ubrania i coś aby twój żołądek nie strajkował podczas drogi. W domu było ciemno i dosyć cicho nie licząc hukania Poke-ptaków na zewnątrz oraz innych stworów na strychu.

----------------
życzę miłej gry w razie wu pisz na wp albo gg ^-^ Jak coś to moja pierwsza prowadzona gra więc spróbuj się przenieść a zabije XD

Przypuszczam, że prędzej naprostuję, jeśli coś będzie nie tak xP Nie lubię zmieniać mg.
---------------------

Muszę przyznać, że mimo względnego przygotowania do samej wyprawy, wciąż się wahałam. Ostatecznie życie tu wcale nie było takie złe, a podróż w samotności... no, prawie całkowitej, nie należała chyba do najmądrzejszych rzeczy jakie może zrobić piętnastolatka. A przecież tak łatwo było się wycofać...
Jednak ciekawość świata i chęć odnalezienia istoty, która tak wpłynęła na losy naszej rodziny była bardzo silna. Nie ma co się oszukiwać- w domu atmosfera bywała dla mnie dusząca, a decyzji wcale nie podejmowałam pochopnie. Przeciwnie, myślałam nad nią bardzo długo.
Wrzucając wszystko do plecaka, zatrzymałam się dłużej na pokeballu. Wciąż nie wiedziałam co w nim jest i czułam przemożną pokusę sprawdzenia tego. Co jednak jeśli istota podrzucona mi przez niemal nieznajomą osobę okaże się być hałaśliwa lub niespecjalnie zadowolona z nowego właściciela?
Wzięłam głęboki oddech. W prawdzie łatwiej byłoby uczyć się współpracy z nim poza domem, gdzie mógłby hałasować do woli, ale w razie ewentualnego konfliktu bezpieczniej przeżyć go tutaj, póki jeszcze wciąż decyzja nie została wprowadzona w życie. Łatwiej będzie mi wytłumaczyć czemu nagle w moim pokoju zjawił się obcy Pokemon i w ogóle co mi przyszło do głowy nie spać o tej porze, niż wrócić po jakimś czasie, jeśli okaże się, że podopieczny postanowi uciec albo co.
Powoli usiadłam więc na łóżku, jakby obawiając się najcichszego skrzypnięcia i z drżącym sercem wypuściłam Pokemona.

Laser od PokeBalla poleciał przez okno ,co chyba nie było normalne. Chwile potem zobaczyłaś przez dane wejście duże zielone oko i głowę poka . Po czym wydał z siebie cichy pomruk i klepnął w dom lekko głową i na szczęście... Nie zbudził rodziców. Jego przenikliwy i jakże ciepły wzrok tuli się do ciebie ,namawiając cię do zejścia. Z otwartego okna zawiał wiosenny, nocny, chłodny wietrzyk. Jedynym twoim zadaniem było zejście na dół i wyruszenie w przygodę. Teraz jednak zostało jedno pytanie. Zostajesz czy idziesz? Czy dasz radę oprzeć się gorącemu zaproszeniu poka i zostaniesz posłuszna córką bez przygód oraz nudnym życiem bądź wyruszysz puki czas.

Muszę przyznać, że spanikowałam, kiedy laser poleciał w tak dziwnym kierunku. Poza tym jego blask mógł zwrócić uwagę...
Chociaż może była to paranoja. Kto o tej godzinie wyglądał by przez okno?
Cóż, otóż wyglądał. Ale nie człowiek.
Niespecjalnie rozumiejąc co się wokół mnie dzieje, tempo patrzyłam na duży łeb, który łagodnie patrzył w moją stronę. Cóż, przynajmniej nie był to żaden potwór.
Łupnięcie o ścianę wystraszyło mnie natomiast nie na żarty. Zastygłam w bezruchu, nasłuchując oznak przebudzenia się rodziny. Nic takiego jednak się nie wydarzyło.
Uspokoiłam się i wzięłam kilka wdechów.
Wyjrzałam przez okno. Było ciepło, relaksująco. Jutro rano słońce może znacznie ogrzać powietrze. Wtedy pewnie nie było by mi tak łatwo się zdecydować, ale magia wiosennej nocy wzywała mnie. Tak bardzo że nieomal nie wyskoczyłam na dwór bez plecaka.
Zerwałam plecak z łóżka. Cichutko, ostrożnie objęłam mocną szyję i zjechałam po niej by opaść miękko na trawę. Stojąc przy pokemonie przypomniałam sobie o czywmś ważnym. Wyjęłam pokedex i zeskanowałam go.

Gdy dotknęłaś trawy poczułaś ,że jest nasączona rosą. Nie to nie rosa. To deszcz! Lekko z nieba ciurkiem padał chłodny deszcz a ogółem wiał ciepły wiaterek. Pokemon patrzył się na ciebie z czuły wzrokiem po czym zapiszczała maszynka w twojej dłoni.


Tropius
Płeć: Samica
LvL: 7.00
Charakter: Czuły Pokemon o miękkim sercu a jakże odważnym! Jest jak gospodarz i rycerz w jednym jednak ma słabość do zimy uwielbia śnieg oraz lody.
Ataki: Leer, Gust, Growth
Ability: Solar Power

Pokemon obrócił się tyłem i głową pokazywał swoje plecy. Oznaczało to "Wejdź na moje plecy będzie szybciej" i dalej patrzył tym swoim niewinnym wzrokiem okazując ci prawdziwą czułość. Zobaczyłaś jak wstaje słońce wstaje oraz dosyć głośny budzik ojca. Musisz się pośpieszyć!

mimo chłodu lekich opadów, nie czułam bym marzła. Pogoda wydawała się być sielankowa, serce miałam lekkie... Łączyłam sie w spojrzeniu z moim nowym przyjacielem, który zdecydowanie mógł byc odpowiedni do tej podróży.
Tymczasem znów zostałam zaskoczona, tym razem przez pokedex. Nagły pisk, choć cichy, zupełnie nie pasował do łagodnego poranka.
Informacje o tropiusie potwierdziły tylko moje przypuszczenia odnośnie trafnego wyboru jakiego dokonał nieznajomy mi niemal wcale przyjaciel brata.
Widząc to nieme zaproszenie poczułam przypływ ekscytacji. Gdy tylko wspięłam się na grzbiet, posłyszałam znajomy dźwięk budzika. Przestraszyłam się nie na żarty.
- Tropius, uciekamy- powiedziałam na tyle głośno, by dotarło do jego uszu, wystarczająco cicho by jednak nie podnosić tonu- Gdziekolwiek... przed siebie. Tylko nie w stronę miasta- powiedziałam wskazując kierunek.

Tropius szybko zrozumiał o co chodzi. Złożył swoje liście i jak na swoją wielkość i ciężar... Pobiegł bardzo szubko ostatnie co zauważyłaś to drzewa ,które otwierał przed tobą las. Potem pok zwolnił a ty poczułaś ulgę. Ale taką prawdziwą i to na plecach... Okazało się ,że plecak został pod domem ,na twoje szczęście miałaś PokeDex i inne oraz kurtkę... Prawda była taka ,że szybko możesz poczuć ukłucie głodu a to będzie ciężkie. Pokemon stał i czekał na twoje polecenia. Jednak powrót po jeden głupi plecak może zakończyć twoją przygodę a nie wiadomo jak szybko rodzice się domyślą ,że uciekłaś do lasu. Musisz coś szybko wymyślić.

musze przyznać że tępo pokemona było dla mnie niezłym szokiem. Widać bardzo wziął do siebie tę prośbę. Przez chwilę gdy mknęliśmy tak przez las, czułam prawdziwą ulgę, lekkość i wolność. Nie przejmowałam się niczym. W tej chwili mało znaczace było dla mnie nawet to, że wkrótce zauważą moją nieobecność i kto wie czy policja nie zostanie z miejsca wmieszana w poszukiwania mnie?
Cała ta sielanka przerwana została, gdy Pokemon stanął. Wówczas zrozumiałam, że zostawiłam pod domem właściwie wszystko.
Zsunęłam się z grzbietu i oparłam o drzewo. To było załamujące.
- Och, Tropius- jęknęłam- Zdaję się, że jestem przygotowana do tej podróży tak, ze mogłam równie dobrze nigdy nie ruszać się z domu.
Zaraz potem jednak ogarnęło mnie nowe uczucie. Teraz wszystko zależy ode mnie. Zdobycie jedzenia, dachu nad głową, czegoś ciepłego... Wreszcie jestem zdana na siebie i wcale nie musi skończyć się to tragedią.
- Posłuchaj- powiedziałam poważnie- Chciałabym znaleźć twojego poprzedniego właściciela, pewnie mógłby mi znacznie pomóc. Ale droga jest ponad nasze siły by dojść tam z marszu, więc musimy pomyśleć wcześniej o czymś do jedzenia. W lesie w końcu musi się coś takiego znaleźć...
Poklepałam Tropius po boku i ruszyłam przed siebie.
- Chodź, poszukamy.

Pokemon powoli posuwał się razem z tobą potakując na twoje życzenie. Przez dużą ilość liści i konary drzew deszcz nie dochodził do was. Jednak czułaś lekki chłód dochodzący z bryzy. Ty i jak twój pok doskonale się zdradzaliście... Na ziemi leżało tryliard gałęzi a jedna po drugiej łamały się z głośnym trzaskiem. Po jakimś czasie okazało się ,że dalej wędrujecie przez las. Twój brzuch zaczął strajkować i wydawać z siebie głośne dźwięki ,które rozchodziły się wszędzie. Chwilę potem twój nos wychwycił zapach czegoś co można zjeść. Mianowice gorące mięso z wołowiny. Zobaczyłaś poka ,który na swoim ogonie targał pół kilowy kawał mięsa. Kiedy cię zobaczył od razu przyśpieszył tempa... Najwyraźniej nie chciał się dzielić.

dzieki ochronie jaką dawały korony drzew, zdążyłam już zapomnieć o padającym deszczu. Powietrze natomiast było rześkie, jednak dawało też drobną obawę, że mogę zacząć w końcu marznąć, jeśli dzień nie okaże się słoneczny. Zresztą w lesie i tak mogło nie miec to wiekszego znaczenia. A jednak tutaj czułam się jakoś bezpieczniej niż na otwartej przestrzeni.
Patrząc pod stopy widziałam masę gałezi. Nigdy nie rozpalałam ognia bez pomocy zapałek czy czegoś w ten deseń, ale przypuszczałam, że w razie czego warto byłoby skorzystać z okazji. Nim jednak zdążyłam podjąć decyzję, zauważyłam dreptającego jak gdyby nigdy nic Pokemona. Z początku przestraszyłam sie, ale nie wyglądał on na zainteresowanego moją osobą. Ja natomiast nigdy wcześniej nie widząc takowego stworzenia, natychmiast wyciągnełam skaner, bardziej przejęta nowo odkrytym gatunkiem niż jego zdobyczą. Póki co mój żołądek jeszcze nie protestował zbyt głośno, więc mogłam sobie na to pozwolić.

Maszynka od razu zapiszczała i pokazała skan. Pokemon dosyć szybko zszedł z twojego pola widzenia. A twój żołądek chyba nie zgadzał się z tobą... Miał tylko mięso na uwadze. Tropius patrzył się na ciebie i czekał na listę sugestii. Ku twojemu zdziwieniu las się tu kończył. A dalej było dosyć rozpięte jezioro i nieco większych rozmiarów niż twój dom, Wodospad. Na szczycie można był zobaczyć dach domu a zaraz przy klifie <jeśli można to tak nazwać> stał mężczyzna i machał do ciebie ręką.
-Pośpiesz się! Czekałem.
I uśmiechnął się. Pokemon jednak poszedł w nieco inną stronę po czym znikł. Wygląda ,że nie dostaniesz ani poka, ani mięsa. ( Co za szkoda D: )


Skorupi
Płeć: Samiec
LvL: 4.00
Charakter: Pokemon mięsożerca. Jego głównym zajęciem to jedzenie wołowiny, nie ważne jakiej byle by. Potem jest spanie i ewentualnie powalczyć... Za odpowiednią cene.
Ataki: Bite, Poison Sting, Leer, Knock Off
Ability: Sniper

spoglądając na skan, straciłam pokemona z oczu i tyle go widziałam... Pozostawił po sobie jedynie ślad poruszających się krzaków.
Natomiast moja uwage przykuł mężczyzna, którego w życiu nie widziałam. On jednak wydawał się wiedzieć kim jestem, bo zdaje się wiedział, że przyjdę. Chyba już wiedziałam kto to.
Popatrzyłam niepewnie na Tropiusa. Pokemona i tak już nie było co gonić, a mój żołądek chyba jednak zasłużył na jakieś małe conieco.
Godząc się z utratą szansy na nowego Pokemona, skierowałam się w stronę mężczyzny.
- Witam- powiedziałam nieśmiało, wyciągając rękę- Jestem Kunie... jak zapewne wiesz...
Kurcze, nie specjalnie potrafiłam tak z niczego nawiązywać nowe znajomości. Zwłaszcza jeśli ktoś pierwszy zwrócił na mnie uwagę. To było takie krępujące.
Z zażenowaniem zdałam sobie sprawę z tego, że nawet nie znam jego imienia...

-Tam po prawej masz drabinę! Jestem kolegą twojego brata! Tobi jestem!
Pokazał ci po prawej stronie wodospadu ,nie twojej drabinę linową. Pokemon ,który "Ponoć" znikł z twoich oczu znów się pojawił... Lecz bez mięsa. Patrzył się na ciebie a od niego można było czuć mięso... Wychodzi na to ,że szybko znalazło się w jego żołądku.
-Tak to mój kolega! Jak chcesz możesz sobie z nim posiedzieć ale pamiętaj czekam na ciebie mam coś ważnego. Zresztą wiesz co!

uśmiechnełam się radośnie, czując, że może zawarcie znajomości okaże się być łatwiejsze niż myślałam. W ostateczności Tobi wydawał się być całkiem sympatyczny.
Stanęłam nad brzegiem wody (zakładam, że jest ona szersza niż żebym mogła po prostu przeskoczyć). Nie miałam ochoty na kąpiel więc spojrzałam niepewnie na Tropiusa.
- Czy mógłbyś mnie przenieść?- zapytałam.
Z dalszego napastowania Skourpiego zrezygnowałam. Skoro i tak był to przyjaciel Tobiego nie było sensu próbować go łapać.
//jeśli coś źle zainterpretowałam w twoim poście to napisz mi PW, po prostu edytuję

Tropius złapał cię za koszulkę i przerzucił po czym sam przeszedł przez rzekę ,okazało się ,że nie była specjalnie głęboka. A drabinka solidna do tego Pokemon raczej nie wykazał zainteresowania... Skorpion szybko podszedł i za drzewa wyjął zielony plecak... Czekaj! To przecież twój! Tropius czekał już na górze a ty byłaś w połowie drogi.