Volution Koorin

Uśmiechnąłem się. W końcu. Dom.
Po chwili jednak posmutniałem
- Tak - odparłem zimnym i smutnym głosem[/b] - mieszkałem[/b] - spojrzałem na górę. Zmieniła się, od kiedy Flareony w niej zamieszkały. Stała się... mroczniejsza. Przynajmniej dla mie. Potrząsnąłem głową
- W każdym razie do celu tylko dwa ni drogi od tych gór - dodałem

- No - kiwnął głową Pawniard.
Szliście jeszcze kawałek, aż dotarliście do lekko zaśnieżonych terenów, a racze był to przytopiony śnieg, a na nim warstwa lodu. Tak więc możecie się trochę poślizgać... Ujrzałeś w oddali jakiś akwen.

Uśmiechnąłem się. Czas się rozerwać. W końcu mam do tego prawo. Spojrzałem na Pawniarda i zaśmiałem się perfidnie.
- Kto ostatni ten słabszy - zaśmiałem się i zacząłem się ślizgać. Błagam, to był nasz plemienny sport. Nie ma lepszego niż ja!

- Eeej no ja się nigdy nie ślizgałem! - krzyknął z wyrzutem Pawniard.
Pokemon ledwo stanął na lodzie to już się wywrócił. Po chwili jednak chyba ogarnął jak to działa i zaczął się ślizgać... Mimo wszystko nieudolnie mu to wychodziło.

Zwolniłem trochę, by się nieco powyśmiewać. Po chwili wyrównałem
- Dajesz radę, jeszcze nie upadłeś - zaśmiałem się - Braawo. No to teraz może szybciej? - zapytałem uprzejmie, a następnie lekko go popchnąłem, jednocześnie pilnując, by nie zrobił sobie krzywdy. Taki instynkt...

Pawniard nie był zachwycony tym całym ślizganiem. Jakoś udawało Ci się go utrzymywać, żeby się nie wywrócił.
- Dość to zabawne - stwierdził i akurat wtedy się wywrócił niespodziewanie, co wywołało u Ciebie jeszcze większy śmiech niż poprzednio.

Starałem się opanować
- Dobra, starczy. Jadę do tego jeziorka. Może upoluję coś na obiad. Chociaż podejrzewam, że zanim tam dojedziesz, to wszystko zjem! - znowu się roześmiałem. Ciekawe jednak, jak bym sobie ja poradził w jego dziedzinie... Pewnie tak jak on w mojej. Parsknąłem śmiechem i ruszyłem.

Dotarłeś do jeziorka. Po drugiej stronie zauważyłeś kilka Piplupów i jakiegoś dużego innego pingwina, który je pilnował. Pawniard próbował jakoś dotrzeć na miejsce, a ty mogłeś zająć się skombinowaniem jedzenia dla was... Tylko ciekawe czy Twój towarzysz w ogóle będzie jadł to co ty zamiarujesz.

Spojrzałem na tego dużego. Jak ja nie znoszę pingwinów. Mimo to najpierw trzeba grzecznie. Podchodzę więc do niego i grzecznie się kłaniam
- Cześć. Nie wiesz, gdzie znajdę tu coś do jedzenia? Ja i mój przyjaciel jesteśmy głodni... - zrobiłem słodkie oczka. No cóż... i tak są słodkie *.*

Największego pingwina chyba to przekonało.
- Poszukaj między tamtymi skałami - poinstruował Cię.
Tak więc łatwe jedzonko masz załatwione!

- Dziękuję - rzuciłem. Hah, baran. Ale czy Pawniardy jedzą ryby? Bo jak tak to sam mogę zdobywać żarełko. Rybki są pycha. W każdym razie szukam za skałami, wypatrując jednocześnie jakichś wrogów lub kumpla. Niech się pospieszy...

Znalazłeś tutaj suszone filety. Tak więc... jedzonka pod dostatkiem! Wkrótce Pawniard jakoś si tutaj doślizgał.
- Cześć - powiedział i zarył głową w śnieg.

- Cześć - roześmiałem się i rzuciłem mu filet. A spróbuj nie zjeść...
- Smacznego. To od tych uroczych pingwinów - dodałem i zacząłem szamać. Mam zamiar zjeść tylko tyle, ile muszę by przetrwać dwa dni. W końcu... oni też muszą coś jeść, nie?

Pawniard zaczął jeść rybę. Niezbyt odpowiadał mu taki posiłek, ale innego wyjścia nie miał. W końcu zjedliście. Tych filetów było tu mnóstwo, pingwiny nałowiły sobie na zapas... W końcu mogliście ruszać dalej. Było już popołudnie. Góry coraz bliżej.

- Już niedługo, Pawniard. Pierwsze spotkanie z Flareonami. Prawdopodobnie pierwsza bitwa. I - o ile wygram - pierwsze ofiary - dokończyłem mściwo. Nie pozwolę, by jakikolwiek Flareon wyszedł stąd żywy. Ale najpierw tylko tędy przejdę. Muszę dojść do kamienia. I ewoluować. Okazjonalnie znaleźć resztę rodziny... O ile ktoś przeżył. Tego się dowiem od Flareonów.

Tak więc szliście dalej. Okolice były puste. Ujrzałeś górę, na której mieszkałeś... Ona wydawała się być martwa, nawet bardziej martwa niż wtedy, gdy zamieszkiwały ją Flaerony. Mogłeś to już dostrzec teraz, z tej odległości. Przed wami była jednak góra, pokryta niesamowitym lodem. Przy braku przeszkód traficie tam jutro rano. Coś miałeś wrażenie, że to Twój pierwszy cel.

Czy po przybyciu Flareonów nie powinno nie być tu aż tyle lodu? Hm... No dobra. Dotrzemy tam jutro, ale dzisiaj trzeba wypocząć. Dzięki Dig kopię głęboką dziurę i chowam się w niej wraz z Pawniardem. Ech... coś jest nie tak. Bardzo... nie tak.

Z trudem udało Ci się wykopać dziurę w zamarzniętym podłożu. Za bardzo przywykłeś do kopania w miękkiej, rozmarzniętej ziemi... Wkrótce mieliście odpowiednie miejsce do snu. Tutaj po chwili było cieplej, co bardzo odpowiadało Twojemu towarzyszowi. Wkrótce zasnęliście. Nic Ci się nie śniło. Obudziłeś się rano wypoczęty, Pawniard też już nie spał.

potrząsnąłem łbem ziewnąłem
- No to co, lecimy, nie? - zapytałem, patrząc na Pawniarda. No tak, już niedługo dotrę do domu. Byłego domu...

- No - kiwnął głową.
Po chwili doszliście do pierwszej góry, tej najbardziej lodowej. Coś miałeś wrażenie, że to o niej opowiadano iż jest tam ten kamień ewolucyjny...

No dobra, ale jak wygląda taki kamień? Hm... nie mam pojęcia. A może i mama? rzeba będzie to zbadać. Patrzę na Pawniarda
- Rozdzielimy się, ok? Trzeba przeszukać teren. Jak znajdziesz coś, co wygląda jak lód, ale nim nie jest, to mi powiedz

Zaczęliście uważnie szukać. W górze jednak ujrzałeś coś, co wygląda jak ogromna jaskinia, z której wręcz ziało mrozem.
- Brr może tam znajdziesz? - Pawniardowi było chyba zimniej na samą myśl o wejściu tam.

- Może - zamyśliłam się. To mógl być dobry pomysł...
- Wcodzisz ze mną czy wolisz tu na mnie poczekać? - zapytałem, uśmiechając się ciepło. Może lepiej, żeby został. Nie chcę, by zamarznął na śmierć.

- Wolę zostać - machnął Ci Pawniard.
Tak więc mogłeś iść w ten tunel. Tak więc być może tutaj uda Ci się odnaleźć miejsce, gdzie ewoluujesz!

A więc wchodzę... Tak, w końcu ewoluuję i wygnam Flareony.
- Idę - oznajmiłem niepotrzebnie, robiąc krok w stronę jaskini. I jeszcze jeden...
A potem wkraczam w mrok i mróz...