Volution Koorin

Wieziony rozumem, nie wściekłością postanowiłem skradać się za nimi i podsłuchiwać. W końcu byłem tak mały, że trudno mnie zauważyć, prawda? A może dowiem się czegoś o Lotos...

Tak więc skradałeś się na tą dwójką. Rozmawiali oni o jakichś dawnych członkach teamu Plasma, którzy zaczęli działać jak bandyci i on (ten z zieloną sierścią na głowie) ma powinność coś z tym zrobić. Pokemon obok niego tylko przytakiwał i wtrącał swoje zdania na ten temat. W końcu jakby nagle urwali.  Nagle... zniknęli, albo raczej teraz stali zaraz obok Ciebie. Nie wiedziałeś jak to się stało, ale to był chyba ten czarny pokemon.
- Witaj, mały, dlaczego nas śledzisz? - spytał się Ciebie pokemon.
Ten drugi natomiast teraz zdawał się być myślami totalnie gdzieś indziej, pewnie nawet nie zauważył, że jego pokemonowy towarzysz właśnie z Tobą gada.

Warknąłem i cofnąłem się. Ten pokemon mnie przerażał. Był jednak uprzejmy
- Porwaliście mi przyjaciółkę! - rzuciłem, nadal warcząc i cofając się na ugiętych nogach. Nie spodziewałem się, że jest taki szybki...

Tutaj Zoroark przekrzywił głowę.
- My nikogo nie porwaliśmy - powiedział, patrząc się na Ciebie.
Po chwili zauważyłeś, że ten drugi się teraz wam przygląda. W końcu podszedł do Ciebie mimo Twojej bojowej postawy. Przykucnął przed Tobą.
- To nie byliśmy my, tylko pewnie jakiś podróżujący trener. Wielu z nich nie zwraca uwagi na uczuciach pokemonów. Łapią ich dla zysku czy szukają silnych do walk - wyjaśnił.

- To... nie byłeś ty? - zapytałem ze zdziwieniem
- Ale ten trener też miał takie zielone kudły. I dużego, czarnego pokemona. Nie pamiętam dokładnie. Na pewno nie "złapałeś" ostatnio jakiegoś Eevee? - zapytałem. Wracała we mnie nadzieja. Jśli to nie oni, to może chociaż wiedzą, którędy do Mroźnych Stron...

- Na pewno nie - powiedział.
Po chwili jakby lekko się uśmiechnął. Wyciągnął rękę i pogłaskał Cię po łebku.
- W końcu znajdziesz tamtego trenera... - powiedział.
Po chwili wstał. Zoroark teraz stał i słuchał tylko o czym rozmawiacie.

- Mam nadzieję. Zaraz, a dlaczego ty w ogóle mnie rozumiesz? - zpytałem, podejrzewając jakiś przekręt. Cofnąłem się nieco. Hmm... bardzo to podejrzane.

- Po prostu - odpowiedział nieco rozbawiony Twoim pytaniem. - A tak w ogóle... Jestem N - przedstawił Ci się.
- Ja jestem Trickster - Zoroark również się przedstawił.

- Po prostu - rzuciłem patrząc na niego. Musiałem mocno przekrzywić i unieść głowę.
- Jestem Volution. - rzekłem - Wiecie, gdzie zaczyna się Lodowa Przełęcz? Muszę znaleźć Ice Rock - dodałem po chwili

N po chwili wyjął z swojego bagażu coś małego, które po chwili rozłożył na duże. Nazwał on to mapą. Chwilę jakby czegoś na niej szukać.
- Najlepiej jak będziesz kierował się na północny zachód - próbował Ci wyjaśnić co na tej mapie jest.
Czyli wiedział gdzie to jest.
- Skoro dążysz akurat do tej ewolucji to jesteś z jednego z podzielonych między sobą poglądami grup? - spytał się w pewnej chwili i był... nieco zmartwiony.

Spojrzałem na niego ze zdziwieniem
- Skąd... skąd wiesz? - zapytałem. Postawiłem uszy, przygotowując w pyszczku jakby co Shadow Ball. Może i Trickster mnie powstrzyma, ale przynajmniej może uda mi się uciec. Nic to jednak. Co on nie o grupach na Mroźnej pustyni?

Trickster według Twoich domysłów stanął między Tobą i N'em, chcąc zasłonić człowieka. Ten jednak po chwili powiedział mu, że nie musi.
- Słyszałem o tym - rzekł krótko. - Poza tym nie tylko Glaceony i Flaerony walczą między sobą - westchnął.

Przekrzywiłem głowę, zduszając w zarodku kulę cienia
- Tyle wiem. Każde plemię walczy o teren. I każde chce zwyciężyć. Ale rzadko kiedy takie walki prowadzą do śmierci - rzuciłem smutno, przypominając sobie moje stado. Westchnąłem.
- Lepiej już pójdę. Dzięki za wskazanie mi drogi

- Rzadko kiedy, powiadasz? - N spojrzał na Ciebie, jakby jego zdanie było zupełnie inne. - To powodzenia w drodze - powiedział chłopak.
Po niedługim czasie ruszył z Tricksterem w swoją stronę. Zoroark jeszcze tylko machnął Ci łapą. Niedługo potem zniknęli Ci z oczu.

Pokręciłem głową z niedowierzaniem. Ten gość mnie zaskakiwał. Ruszyłem w swoją stronę, uśmiechając się niepewnie. Co też on miał na myśli... W każdym razie rozglądam się uważnie. Nie chcę dać się znów zaskoczyć...

Tym razem żaden z nich Cię nie zaskoczył. Zostałeś sam. Miałeś teraz trochę spokoju i w końcu mogłeś ruszyć w dalszą drogę. Było już południe i słońce mocno grzało. Przynajmniej byłeś w lesie, gdzie było o wiele chłodniej niż na otwartej przestrzeni.

Westchnąwszy pomyślałem o N. Może i był trenerem, ale takim... dziwnym trenerem. Zresztą, czy ten Zoroark naprawdę był jego pokemonem? Wyglądali raczej jak przyjaciele. To wszystko mnie zdumiewało i to właśnie nad tym myślałem, biegnąc w stronę rodzinnego domu na lodowym pustkowiu.

Z tego co Ci mówił N miałeś przed sobą kilkanaście dni drogi - daleko zawędrowałeś. Biegłeś spory kawał drogi, kiedy wyskoczyłeś zza krzaków i... buch! Wpadłeś na jakiegoś innego pokemona i przekoziołkowaliście tak spory odcinek drogi.
- Ała - jęknął tamten.

Jaki pocieszny! Co prawda ja jestem słodszy, ale i on jest dosyć milusi.
- Przepraszam - powiedziałem uprzejmie. Nie miałem ochoty na walkę, a chciałem dotrzeć jak najszybciej do domu. A potem znanym i utartym szlakiem. Oby jak najszybciej...

- Nic się nie stało - powiedział Shinx, strzepując sobie kurz z ucha. - Gdzie tak pędzisz? - spytał się rozbawiony.
Jak widać był dość radosnym Shinxem. Po chwili pokemon wstał i popatrzył się na Ciebie.
- A i jak masz na imię? - dopytał się.

- Do domu. Na lodowe pustynie - odparłem, siadając na ziemi
- Nazywam się Volution. W skrócie Vol. A ty? - zapytałem z ciekawości. Zawsze byłem ciekawski...

- Ziggy - przedstawił Ci się Shinx.
Imię zdawało się pasować do jego osobowości.
- Lodowe pustynie? - zaciekawił się. - Pewnie musi być tam zimno - wzdrygnął się. - Jak to daleko? - zapytał.

- W sumie to kawałek. I jest zimno, ale ja jestem przyzwyczajony - spojrzałem z dumą na moje srebrzyste futerko - W każdym razie muszę się spieszyć - dodałem, wstając powoli z ziemi. Ziggy był fajny, ale... właśnie, ale.

Ziggy patrzył chwilę na Ciebie jakby coś myślał.
- Hm a mogę iść z tobą, przynajmniej kilka dni? - zapytał się z nadzieją. - I tak na razie rodzice są zajęci młodszym rodzeństwem... - powiedział.

- A nie będą się o ciebie potem martwić? Możesz się zgubić. Tam, gdzie jest tylko śnieg i nie ma nic innego łatwo stracić orientację. Ja się tam wychowałem, więc wiem o pustyni wszystko. Poza tym będzie ci zimno - wytoczyłem odpowiednie argumenty. Jeszcze czego, żebym niańczył jakiegoś szczeniaka! Nic z tego. Niech sobie znajdzie Caterpie do zabawy.