Wyrwij czyli galopem przez życie - gra Sebastiana

Uciekałeś od miejsca tych stresujących Ciebie wydarzeń już nie wiadomo ile czasu. Minuty zdawały Ci się być godzinami i to strasznie męczącymi, lecz Ty nadal galopowałeś. W końcu jednak Twoje nogi zaczęły odmawiać posłuszeństwa i po jakimś czasie zaledwie nimi wlekłeś wykończony. I tak już  uciekłeś bardzo daleko, teraz ludzie na pewno Cię nie znajdą. Znalazłeś się w dość ciemnym lesie, którego rozświetlał tylko Twój niebieski płomień. Światło słoneczne praktycznie tu nie docierało.

- CHOLERA JASNA! - wrzask, który rozległ się w okolicy nie należał do wrzasków znanych żadnemu uchu. Zupełnie nie dało się go sklasyfikować w jakiejś konkretnej kategorii. Było w nim tyle sprzecznych emocji... to za mało powiedzieć, że to rozpacz. Ale zdecydowanie za dużo - nienawiść. Bezradność, bo mój głos załamuje się w połowie przekleństwa, które wypowiadam. Jestem tak przerażony i wstrząśnięty, że nie orientuję się, kiedy wbiegam do lasu. Nienawidzę wszystkiego. Vaporeony, które działały przeciwko swoim braciom pożałują tego, czego dokonały. Wszystkie pokemony, które działają w zgodzie z ludźmi pożałują, że się z nimi zbratały. Już ja tego dopilnuję. Choćby sam. Choćby własnymi kopytami.

Ciężko dyszałeś targany wszelkimi emocjami. Powoli odzyskiwałeś siły. Twoje ciało było przyzwyczajone do biegu, ale nie do tak długiego i szybkiego. Można by rzec, że przegalopowałeś prawdziwy maraton. Byłeś tutaj sam, zupełnie sam. Inne pokemony zapewne zaskoczone pojawieniem się takiej jasności tutaj poukrywały się w swoich dziuplach, chociaż czułeś na sobie kilka ciekawskich spojrzeń, co przyprawiało Cię wręcz o dreszcze. Miałeś jednak przynajmniej spokój, tego teraz potrzebowałeś, by móc pozbierać myśli.

Kiedy głuchnie mój wrzask i głuchy stukot kopyt, zapada przerażająca cisza. Gdyby nie to, że czuję na sobie dziesiątki spojrzeń, i tak przeszłyby mnie dreszcze. Przez tą ciszę właśnie, której się zupełnie nie spodziewałem. Mam wielką ochotę głośno zarżeć, ale nie robię tego, bo, na przodków, brakuje mi tchu. Trwam chwilę ze zwieszoną głową, wsłuchuję się w bicie serca, które powoli zwalnia.
- Walcz ze mną! Chcę walczyć, słyszysz? - znów wrzeszczę, kiedy jestem znów gotów do działania i całkowicie zregenerowany.