X-men w świecie pokemon! - Gra Zerna (Część I)

- A bo nie wiem... Robisz roślinki? - odrzekłem idąc paląc - Czemu to robisz? Czemu udajesz i starasz sie być normalna? - Rzekłem stając w jakimś korytarzu... - Dobrze wiemy ze i ja oraz ty jesteśmy w praktyce nieśmiertelni w kwestii starzenia... Dobrze wiem ze udajesz to kim jesteś

Dziewczyna stanęła i oparła się o ścianę.
- To dobrze, że wiesz - wzruszyła ramionami. - Dlaczego udaje? Boję się tego, że moje dawne życie wróci.... A ono kojarzy mi się tylko z wojną i brakiem czasu rodziców przed nią... - nieco spuściła głowę.

- Głupota, udawanie kimś kim sie nie jest jest oznaką słabości - Odparłem odchodząc powoli - A oznaka słabości to kolejna szansa na atak dla przeciwnika - Rzekłem odchodząc w inne miejsce budynku

- No niestety, ale wygląda na to, że jakąś tam słabość mam - powiedziała.
Wkrótce poszła w swoim kierunku. Niezbyt jej dokuczył twój komentarz odnośnie niej. Po drodze spotkałeś tutejszych uczniów, niektórych specyficznie wyglądających.

- Eh... Po cholerę tu przyszedłem... Nie pasuje tu - Po czym udałem się do jakieś siłowni i wbiłem szpony w manekina rozcinając go... - Moim celem jest egzystencja mordercy.... Samotnika.. A tak gówniara mnie rozprasza

Pastwiłeś się nad tym manekinem aż zostały z niego strzępy. Pytanie dlaczego jest ona tak rozpraszająca? Późno wparował tu jej młodszy brat, tylko że wyglądał jak z materiału.
- Ceeeść - powiedział, stając się normalnym.
Po tym zaczął biegać po pomieszczeniu, czegoś szukając .

Schowałem szpony po czym odwróciłem się... - nothing is true everything is permitted... - Rzekłem wychodząc z sali i udając się do wyjścia... Skierowałem się przed siebie chodząc wokół budynku...

Była już noc i zdawało się być bardzo zimno. Usłyszałeś jakąś rozmowę.
- Jesteś pewna, że nie chcesz wrócić? Teraz nie ma już wojny... - ktoś mówił śpiewnym, acz poważnym głosem.
- Tak, przynajmniej na razie do tego nie wracam - to był głos dziewczyny. - Teraz tutaj mam sporo do zrobienia, ale za jakieś 100 lat... Kto wie? - spytała, idąc w kierunku, gdzie ty się znajdowałeś.
- Im wcześniej tym lepiej, wrócę za miesiąc... Praktycznie jesteś ostatnią wybierającą opiekunów - i po tym dziwny rozbłysk, a dziewczyna była coraz bliżej.

Szedłem dalej w stylu Everything in Ass paląc cygarko i myśląc o tym kiedy sie zemszczę... Nie patrząc na to gdzie oni są oraz gdzie ona jest. W praktyce udawałem ze nikogo nie widzę

Po chwili się na nią natknąłeś.
- O 22 cisza nocna, masz pół godziny by być w pokoju - powiedziałattylko.
I niedługo po tym już jej nie było.

- Sądzi że sie posłucham? ha - Po czym zawołałem poki i polazłem do miasta... Oba schowałem w Ballach i skierowałem się przed siebie do baru... Po wejściu zamówiłem sobie szklaneczkę Whysky i usiadłem rozmyślajac...

W barze dostałeś to, czego chciałeś i mogłeś sobie trochę popić alkoholu... Twoje rozmyślania krążyływwokół tego co się ostatnio działo. No i jak się okazało, Storm też tutaj była się napić czegoś z procentem. Nieźle, chyba nie tylko ty trzymasz się zasad.

nie ingerowałem w to, tylko zagłębiałem się w swojej szklance. Specyficzny smak, zapach oraz działane zawsze pomagały w trudnych sytuacjach - Nie przejmuj się pioruniku, jej nie dorównasz... Za młoda jesteś

- Nie mów mi piorunku - powiedziała kobieta. - Wiem, ale nie wiedziałam, że jej ciało może tyle wytrzymać... Mówi się, że przy nim nawet jednego procenta użyć nie może.... -napiła ssię znowu.
To było ciekawe co usłyszałeś.

- Prosta zasada... Regeneracja jak u mnie tylko że nie wiem jak u niej to wygląda... W moim przypadku - Rzekłem wyjmując cygaro i przypalajać sobie na dłoni po chwili widząc jak się powoli zarasta - To działa tak... powili aczkolwiek... mutacja sie rozwinie... Efekt to... Wieczne życie

- Raczej jest "twardoskóra" - powiedziała Storm. - No papa, dzikusku, ja idę gdzieś jeszcze - machnęła ręką i wkrótce sobie poszła.
Niedługo po tym już jej nie było tutaj.

- Dzikus?! - Rzekłem dopijając i wychodząc... szwendałem się po okolicy nie mając celu, patrzyłem na miasto, ludzi... Pojazdy i wszystko do okola... Chodziłem i rozglądałem się wszędzie i przygladałem się ludziom...

Nic szczególnego nie widziałeś... No może kilku ćpunów w jednym z zaułków. No i byłeśttrochę zmęczony już po tym wszystkim, zwłaszcza przez długą wędrówkę. Raz po drodze widziałeś Storm. Po niebie latał trochę rozskrzeczany Zubat, chyba to był ten dziewczyny...

- Eh... Cisza nocna... Walki Kuźwa... - Rzekłem idąc Przed siebie... Może coś spotkam, kierowałem się do parku zobaczyć na "romantyczne" pary... Może sie porzygam przed snem

Akurat tej nocy nie było nikogo w parku. A może po prostu za późno jest.
- A ty po co w parku? - usłyszałeś z drzewa Camille. - Nie mogłam spać to tu przylazłam, ale zaraz wracam - powiedziała, zeskakując z drzewa i idąc w kierunku szkoły.

- Dobra... Mam dość.. Gdzie nie pójdę trafiam na ciebie... I gadaj.. Co to był za koleś w tej szkole z którym gadałaś przed informacją o ciszy nocnej - Rzekłem juz podirytowany...

- Nie mam pojęcia, czemu na mnie trafiasz - powiedziała.
Zdziwiła się.
- Taki jeden, co jak mnie znalazł to próbuje mnie namówić bym wróciła na swoje dawne stanowisko... - wyjasniła ci. - Ale na razie tutaj mam życie - dodała.

- W kłamstwie - Dodałem ironicznie podrzucając kamieniem - W kłamstwie, pamiętaj o tym... Oszukujesz samą siebie, i ludzi w których otoczeniu żyjesz. Nie jesteś tym za kogo sie uważasz oraz tym kim chcesz być

Westchnęła.
- Wiem o tym - mruknęła, chowając dłonie do kieszeni. - Masz rację co do mnie - stwierdziła. - Nie chcę wracać do tamtego życia, chociaż ono ciągle daje mi o sobie znać - mówiła dalej.

Zaryzykowałem w końcu coś mamy wspólnego, podszedłem i objąłem ją od tyłu - Nie martw się, jakoś sobie damy radę... Myślisz ze dam spokój jedynej osobie która moze mnie meczyć przez reszta świata?